อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 453

“เจ้ารีบสั่งคนไปที่จวนอ๋องหมิง”

โม่จงหรานพูดสั่งว่า “ถามภรรยาเจ้าเจ็ด นางเป็นคนลักพาตัวฮองเฮาไปหรือเปล่า”

“พระชายาหมิง?”

เห็นได้ชัดว่าซูปิ่งซ่านตกตะลึงอย่างมาก

หลังจากได้สติกลับมา เขาถามขึ้นอย่างลังเลว่า “ฝ่าบาท เรื่องนี้ไม่มีทางเป็นฝีมือของพระชายาหมิงมั้ง? เรื่องลักพาตัวฮองเฮาเหนียงเหนียงแบบนี้ ถือเป็นเรื่องใหญ่ ต่อให้พระชายาหมิงใจกล้าแค่ไหน ก็น่าจะไม่.....”

ยิ่งพูด ซูปิ่งซ่านก็ไม่ค่อยมั่นใจแล้ว

ใบหน้าของเขาแสดงอาการลังเล

โม่จงหรานมองสบตาเขา แล้วพูดขึ้นว่า “นังเด็กคนนั้นใจกล้า ยังจะมีเรื่องอะไรที่นางไม่กล้าทำ?”

เขาพูดด้วยสีหน้าเย็นชาว่า “รื้อพังตำหนักยังกล้าทำ แล้วจะไม่กล้าลักพาตัวฮองเฮาไปหรือ?”

ซูปิ่งซ่านอยากถามโม่จงหรานมากว่า โกรธโมโหจนมึนหรือเปล่า

รื้อพังตำหนักมีโทษหนัก หรือลักพาตัวฮองเฮาเหนียงเหนียงมีโทษหนัก?

ดูเหมือนฮ่องเต้จะสับสนเกี่ยวกับความสัมพันธ์ทั้งสอง?

แต่ว่าเวลานี้ เขาก็ไม่กล้าพูดว่าอะไร

“น่าจะไม่ใช่พระชายาหมิงมั้ง?”

ซูปิ่งซ่านยกมือเกาหัว ท่าทีลำบากใจยิ่งนัก

แต่ก็ยังคงหันเดินออกไปนอกประตู เตรียมที่จะไปถามหยุนหว่านหนิที่จวนอ๋องหมิง

จวนอ๋องหมิง

โม่เยว่เข้าวังไปว่าราชการเช้าก่อน หยุนหว่านหนิงเห็นหยวนเป่ายังไม่ตื่น จึงสั่งหรูเยียนไม่ต้องปลุกเขาตื่น ให้เขาได้หลับต่ออีกสักพัก ตื่นมาแล้วค่อยพาเขาเข้าวังไปหาเต๋อเฟย

“พระชายา ซูกงกงมา”

หรูอวี้พูดขึ้นตรงหน้าห้อง

เขากับหยุนหว่านหนิงมองตากัน นายบ่าวสองคนยิ้มอย่างมีเลสนัย

“พระชายา ท่านคิดดีแล้วหรือยังว่าจะตอบยังไง?”

“มีอะไรน่าคิด?”

หยุนหว่านหนิงยักไหล่ พร้อมพูดขึ้นว่า “ให้ซูกงกงนั่งรออยู่ที่ห้องโถง ข้าแต่งตัวเสร็จแล้วก็จะไปหาเขา”

“ขอรับ พระชายา”

หรูอวี้หันเดินออกไป

หรูเยียนเข้ามาช่วยหยุนหว่านหนิงหวีผมเปลี่ยนชุด จากนั้นหยุนหว่านหนิงก็ไปยังเรือนด้านหน้า หรูเยียนเฝ้าดูยวนเป่า

มองไกลๆก็เห็นซูกงกงนั่งอยู่บนเก้าอี้ยาว มือเท้าคางอยู่อย่างครุ่นคิด ท่าทีคิดหนักอย่างมาก

“ซูกงกง”

หยุนหว่านหนิงเดินมาหาพร้อมยิ้มพูดขึ้นว่า “ลมอะไรพัดเจ้ามาถึงที่นี่?”

ซูปิ่งซ่านรีบลุกขึ้นมาวถวายความเคารพ พร้อมพูดขึ้นว่า “ไอโย้ว พระชายาหมิง รู้ว่าปกติพระชายาตื่นสาย วันนี้ฮ่องเต้สั่งให้ข้าน้อยมา จึงต้องมารบกวนพระชายา”

เขามองดูหยุนหว่านหนิงอย่างยิ้มแย้ม

ดูรูปร่างพระชายาหมิงผมเพรียว ดูก็รู้ว่าเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอไร้เรี่ยวแรง

ถึงแม้ปกติ พระชายาหมิงจะสามารถทำให้คนโกรธได้อย่างไม่มีเหตุผล

แต่ก็เห็นได้น้อยครั้งว่านางลงมือทำร้ายคน

ดังนั้น พระชายาหมิงที่อ่อนแอแบบนี้ น่าจะไม่มีทางลักพาตัวฮองเฮาเหนียงเหนียงไป?

ซูปิ่งซ่านเลิกคาดเดาในใจ พร้อมยิ้มพูดขึ้นว่า “มีอยู่เรื่องหนึ่ง ฮ่องเต้สั่งให้ข้าน้อยมาถามพระชายาหมิง”

“เรื่องอะไรหรือ?”

หยุนหว่านหนิงนั่งลง มองดูเขาอย่างแปลกใจ

มือซูปิ่งซ่านไม่ได้แตะต้องน้ำชา เขาปัดออกเบาๆ แล้วพูดขึ้นอย่างอ้ำๆอึ้งๆว่า “ไม่รู้ว่าพระชายาหมิงรู้เรื่องหรือยัง ข่าวที่ฮองเฮาเหนียงเหนียงหายตัวไป?”

“โย้ว? เกิดเรื่องแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

หยุนหว่านหนิงแปลกประหลาดใจ

นางมองดูซูปิ่งซ่านอย่างตกตะลึง พร้อมพูดขึ้ว่า “อยู่ดีๆทำไมฮองเฮาถึงหายตัวไป?”

เห็นนางเหมือนไม่รู้เรื่องนี้ ซูปิ่งซ่านค่อยพูดขึ้นอย่างถอนหายใจว่า “ข้าน้อยเองก็ไม่รู้ เช้าวันนี้จางหมัวมัวมาหาฮ่องเต้ บอกว่าฮองเฮาเหนียงเหนียงหายตัวไป”

“ส่งคนไปตามหาหรือยัง?”

สายตาหยุนหว่านหนิงฉายแววกังวล สีหน้าเป็นห่วง

ซูปิ่งซ่านลังเลสักพัก พร้อมพูดขึ้นว่า “ค้นหาจนทั่วทั้งวังหลวงแล้ว ตามหาไม่เจอ”

“น่าแปลกจังเลย”

หยุนหว่านหนิงยกแก้วน้ำชาขึ้นมาจิบ พร้อมพูดขึ้นอย่างครุ่นคิดว่า “ภายในวังมีเวรยามแน่นหนา เสด็จแม่หายตัวไปได้อย่างไร?”

“แต่ใจหรือว่าหายตัวไป ไม่ได้ตกลงไปในส้วม?”

หรูอวี้ที่อยู่ด้านข้าง “......แค่กๆ”

เขากำลังเตือนหยุนหว่านหนิง อย่าแสดงอาการมีพิรุธ

ซูปิ่งซ่านก็นิ่งอึ้ง “............”

แบบนี้สิถึงเหมือนเป็นคำพูดของพระชายาหมิง

หรูอวี้เตือนขึ้นมาแบบนี้ หยุนหว่านหนิงค่อยได้สติกลับมา

นางไอขึ้นมาหนึ่งที วางแก้วน้ำชาพร้อมพูดขึ้นว่า “ซูกงกงอย่าถือสา เจ้าเองก็รู้ว่าข้าไม่ค่อยถูกกับเสด็จแม่ ปากจึงไวไปหน่อย กลั้นไม่ไหว”

“แต่ข้าหวังอยากให้เสด็จแม่ปลอดภัยจากใจจริง จริงๆนะ”

นางมองดูซูปิ่งซ่านอย่าง‘จริงจัง’

หากนางไม่พูดซ้ำคำว่า‘จริงๆ’ ซูปิ่งซ่านคงเชื่อคำพูดของนางไปแล้ว

เมื่อนางพูดย้ำเช่นนี้ กับทไให้ซูปิ่งซ่านไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี

“พระชายาไม่ต้องอธิบาย ข้าน้อยเข้าใจ พระชายาเป็นคนตรงไปตรงมาตรงไปตรงมา”

เพราะซูปิ่งซ่านรู้ดี จึงไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี

แม้แต่โม่จงหรานก็รู้ว่าหยุนหว่านหนิงมีนิสัยยังไง ครั้งนี้ก็สงสัยว่านางแก้แค้นให้กับหยวนเป่า จึงให้ซูปิ่งซ่านมาถามหยุนหว่านหนิง

ยังไงทั่วทั้งเมืองหลวง นอกจากหยุนหว่านหนิงแล้ว ใครจะกล้าเหิมเกริมขนาดนี้?

แม้แต่เต๋อเฟย ไม่มีใครกล้าลักพาตัวฮองเฮาจ้าวแล้วมั้ง?

“แต่ว่าซูกงกง ข้าอยากเตือนด้วยความหวังดี”

หยุนหว่านหนิงพูดขึ้นอย่างจริงจังว่า “ลองไปหาดูในห้องน้ำที่ตำหนักคุนหนิง ไม่แน่อาจจะเจอฮองเฮา?”

“อย่างเช่นว่า ตอนกลางคืนท่านตื่นขึ้นมา มองเห็นทางไม่ชัดเจนจึงตกลงไปส้วม?”

ซูปิ่งซ่าน “.........”

หรูอวี้ “......แค่กๆ”

เขาเตือนพระชายาตนเองอย่าปล่อยตัวเองจนเกินไป ดูเหมือนจะค่อนข้างเปลืองเสียง

ซูปิ่งซ่านปาดเหงื่อ พร้อมพูดขึ้นว่า “ดังนั้น พระชายาหมิงไม่รู้เรื่องฮองเฮาเหนียงเหนียงจริงๆหรือ?”

“ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร?”

หยุนหว่านหนิงพูดขึ้นอย่างน่าสงสารว่า “ข้าไม่รู้จริงๆ หากข้ารู้ ข้าจะรีบส่งคนไปช่วยเสด็จแม่ทันที ไม่แน่นางอาจจะตกลงไปจริงๆ.....”

ยังพูดไม่ทันเสร็จ ก็ถูกหรูอวี้พูดแทรกขึ้นมาว่า “ซูกงกง ทำไมถึงมาแต่พระชายาของข้าล่ะ?”

“หรือว่าฮ่องเต้สงสัย ที่ฮองเฮาเหนียงเหนียงหายตัวไปนั้นเกี่ยวข้องกับพระชายา?”

หยุนหว่านหนิงหุบปากเงียบอย่างอารมณ์เสีย

ตอนนี้นางค่อนข้างเสียใจ

เสียใจที่เมื่อคืน ไม่ได้เอาตัวฮองเฮาจ้าวยัดลงไปในโถส้วม

ทำไมเมื่อคืนถึงคิดไม่ได้?

วันนี้คิดขึ้นมาได้แล้ว น่าเสียใจยิ่งนัก

ซูปิ่งซ่านอึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “ฮ่องเต้ไม่ได้สงสัย ฮ่องเต้แค่สั่งให้ข้าน้อยมาถาม เพราะทั่วทั้งเมืองหลวง คงมีเพียงพระชายาหมิงที่กล้าขนาดนี้”

พูดเสร็จ ซูปิ่งซ่านก็หัวเราะขึ้นมา

ฮองเฮากระทำแต่เรื่องเลวร้าย ต่อให้ถูกลักพาตัวไปก็สมน้ำหน้า

ฮ่องเต้เพียงเพื่อไม่อยากให้ทุกคนพูดมาก ยังไงก็ต้องสั่งคนตามหา.....

“ต่อให้ข้าใจกล้าแค่ไหน ก็ไม่กล้าอกตัญญู”

หยุนหว่านหนิงขมวดคิ้ว พูดขึ้นอย่างไม่พอใจว่า “เสด็จพ่อสงสัยข้า? น่าโมโหมากเลย”

ซูปิ่งซ่าน “......พระชายาหมิงโปรดอภัย ฮ่องเต้ก็ไม่ได้สงสัยพระชายา เพียงแต่.....”

“แค่เดาว่าเป็นข้า?”

หยุนหว่านหนิงเปลี่ยนวิธีพูด พร้อมพูดขึ้นว่า “ความหมายไม่เหมือนกันหรือ?”

เห็นซูปิ่งซ่านไม่ตอบ นางพูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชาว่า “เมื่อคืนข้าอยู่กับหยวนเป่าทั้งคืน ยังมีท่านอ๋องด้วย”

“หากซูกงกงไม่เชื่อ ถามหยวนเป่าก่อนก็ได้”

“จากนั้นก็เข้าวังไปถามท่านอ๋อง พวกเขาล้วนสามารถเป็นพยานให้ข้าได้”

หยวนเป่ายังไม่ตื่น ซูปิ่งซ่านก็ไม่กล้าไปรบกวนคุณชายน้อยพักผ่อน

ดังนั้นจึงจำต้องรีบกลับวัง เล่าเรื่องที่หยุนหว่านหนิงเล่าให้โม่จงหรานฟังทั้งหมด

ฟังซูปิ่งซ่านรายงานแล้ว โม่จงหรานก็ขำ พร้อมพูดขึ้นว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ รีบไปตามเจ้าเจ็ดมา ข้าจะถามเขา”