อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 454

โม่เยว่ถูกตามตัวมาอย่างรวดเร็ว

เมื่อกี้อยู่ที่ตำหนักฉินเจิ้ง เขาได้ยินผู้คนพูดคุยกันแล้วว่า ฮองเฮาเหนียงเหนียงหาย

หลังจากเขาถวายทำความเคารพ ก็ยืนอยู่ด้านข้างด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“เจ้าเจ็ด”

โม่จงหรานเงยหน้ามองดูเขา เห็นเขาปั้นหน้าเรียบเฉย....ถ้าเป็นลูกชายคนอื่นเอาแต่ปั้นหน้าอยู่อย่างนั้น เขาคงเตะไปแต่แรกแล้ว

ช่างเถอะช่างเถอะ

เพราะเจ้าเจ็ดเป็นลูกชายที่คลอดโดยผู้หญิงที่เขารักที่สุด

เจ้าเจ็ดเป็นสามีของลูกสะใภ้ที่เขาพอใจที่สุด

เจ้าเจ็ดยังเป็นเสด็จพ่อของหลานชายสุดที่รักที่เขาโปรดปรานที่สุด....

เขาจึงอดกลั้นไว้

โม่จงหรานสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หันหน้าไปพร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้ารู้เรื่องแล้วหรือยัง เรื่องที่ฮองเฮาหายตัวไป?”

“ข้าได้ยินมาแล้ว”

โม่เยว่พูดตอบ

“งั้นเจ้ารู้ไหมว่า เรื่องนี้เป็นฝีมือใคร?”

โม่จงหรานก็ถามขึ้นว่า

สายตาโม่เยว่สั่นไหว

ฮองเฮาจ้าวหายตัวไป ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา

ต่อให้จะถาม ก็ควรถามโม่ฮั่นอี่ว์ถึงจะถูก ยังไงเขาก็เป็นคนดูแลห้ากองทหาร เกี่ยวข้องกับการปกป้องความปลอดภัยของเมืองหลวง ค่ายเสินจีของเขาไม่เกี่ยวข้องอะไร

แต่ตอนนี้โม่จงหรานไม่ได้ถามโม่ฮั่นอี่ว์ เรียกเขามาถามเพียงคนเดียว....

เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขา หรือว่า.....เกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนั้น?

“ข้าไม่รู้เรื่อง”

“ใช่ไหม?”

โม่จงหรานเลิกคิ้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าไม่รู้เรื่องจริงๆ?”

โม่เยว่มองดูเขา พร้อมพูดด้วยสายตาจริงจังว่า “ข้าไม่รู้เรื่องจริงๆ”

โม่จงหราน “.........”

เขาลืมไปได้ยังไง

ลูกคนนี้ตอนนี้มีเมียแล้วก็ลืมแม่ จะต้องลืมเขาที่เป็นพ่อคนนี้ด้วยแน่

ต่อให้นี่เป็นฝีมือของหยุนหว่านหนิง โม่เยว่ก็จะปกป้องหยุนหว่านหนิงอย่างไม่คิดอะไรเลย ต่อให้หยุนหว่านหนิงจะปีนขึ้นฟ้าไปเด็ดดวงดาว เขาก็จะเป็นบันไดให้กับนาง

ยิ่งไปกว่าการลักพาตัวฮองเฮาจ้าว?

หยุนหว่านหนิงอยากทำอะไรฮองเฮาจ้าว โม่เยว่จะไม่มีทางห้ามผู้หญิงของเขาคนนั้น

มิหนำซ้ำยังจะช่วยนางอีกด้วย

ตอนนี้โม่เยว่กลายเป็นคนที่ปกป้องภรรยาอย่างบ้าคลั่ง

โม่จงหรานรู้สึกว่า สิ่งที่เขาทำในวันนี้ เป็นการกระทำที่สูญเปล่า

เขายกมือลูบจมูก ลุกขึ้นมาอย่างจนใจพร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าเจ็ด ข้าก็เพียงแค่อยากเตือนพวกเจ้า”

“ยังไงฮองเฮาก็เป็นถึงฮองเฮา ตอนนี้เป็นที่รู้กันไปทั่วทั้งราชสำนัก ข้าเองก็ลำบากใจ”

เขาเดินไปหลายก้าว เอามือไขว้หลังแล้วก็พูดขึ้นด้วยเสียงต่ำว่า “ข่มขู่ก็พอแล้ว อย่าให้ถึงแก่ชีวิต ทำให้ข้าต้องตกที่นั่งลำบาก”

โม่เยว่พูดขึ้นด้วยสีหน้าอย่างน่าสงสารว่า “เสด็จพ่อ”

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับข้า ข้าไม่รู้เรื่องอะไรเลย”

“ข้าไม่ได้ว่าเจ้า ข้าว่าหว่านหนิง”

โม่จงหรานจนใจ

“หนิงเอ๋อร์ก็ไม่เกี่ยวข้อง”

โม่เยว่พูดขึ้นอย่างจริงจังว่า “เมื่อคืนหนิงเอ๋อร์อยู่กับข้าทั้งคืน นางไม่ได้ออกไปจากจวนอ๋อง ดังนั้นจึงไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้แน่”

โม่จงหราน “.......”

ได้ ตนเองหาเรื่องใส่ตัวเอง

“เจ้าบอกว่าไม่เกี่ยวข้อง งั้นก็ไม่เกี่ยวข้อง”

เขาโบกมือ พร้อมพูดขึ้นอย่างรำคาญว่า “ข้าก็พูดไปอย่างนั้นเอง อย่าให้ถึงแก่ชีวิต”

“เสด็จพ่อ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเรา ท่านไม่ต้องเตือนพวกเรา”

โม่เยว่มองดูเขาอย่างจริงจัง

โม่จงหราน “.....เอาล่ะ เจ้าไสหัวไปเถอะ ข้าอยากอยู่เงียบๆ”

โม่เยว่‘ไสหัวไป’อย่างรวดเร็ว

เขาเพิ่ง‘ไสหัว’ออกมา โม่ฮั่นอี่ว์ก็‘ไสหัว’เข้าไป พร้อมพูดขึ้นว่า “เสด็จพ่อ ข้าสืบรู้เบาะแสแล้ว เกี่ยวกับเรื่องที่เสด็จแม่หายตัวไป”

“อ๋อ?”

โม่จงหรานมองดูเขาอย่างแปลกใจ พร้อมถามขึ้นว่า “เจ้าสืบได้ความว่าอย่างไร?”

ลูกชายคนนี้ ไม่ใช่คนที่ไร้ความสามารถ

“ข้าสืบรู้มาว่า เมื่อคืนเสด็จแม่ถูกคนลักพาตัวไปตอนกลางคืน”