อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 457

นั่นคือซองจดหมายหนึ่งฉบับ

ซองจดหมายกระทบโดนหน้าหยุนธิงหลาน แล้วหล่นตกลงพื้น

นางรีบก้มเก็บซองจดหมายขึ้นมา

ซองจดหมายถูกเปิดแล้ว แต่จดหมายข้างในยังอยู่ เมื่อเปิดดูเนื้อหาในจดหมาย สีหน้าหยุนธิงหลานขาวซีดลงทันที

จดหมายฉบับนี้ เป็นฉบับที่นางเขียนให้กับหยุนหว่านหนิงในตอนนั้น

ภายในจดหมาย นางบอกหยุนหว่านหนิงว่า โม่หุยเฟิงรู้เรื่องหยวนเป่าแล้ว

อีกอย่างก็คือให้หยุนหว่านหนิงระวังตัวให้ดี เผื่อโม่หุยเฟิงลงมือทำร้ายหยวนเป่า.....

เดิมนางคิดว่า หยุนหว่านหนิงได้รับจดหมายฉบับนี้ไปแต่แรกแล้ว

ตอนนี้จดหมายฉบับนี้ทำไมถึงมาปรากฏในมือโม่หุยเฟิง?

ตอนนั้นนางเห็นนกกางเขนบินขึ้นฟ้าไปแล้วไม่ใช่หรือ?

หยุนหว่านหนิงได้รับจดหมายของนางแล้ว

แต่จดหมายถูกเปลี่ยนแล้ว ข้อมูลสำคัญในนั้นถูกลบทิ้งไป ดังนั้นหยุนหว่านหนิงจึงรู้เพียงว่า โม่หุยเฟิงรู้เรื่องหยวนเป่าแล้ว

ไม่รู้อีกเรื่องที่หยุนธิงหลานต้องการบอกกับนาง.....

“ท่านอ๋อง นี่ นี่คือ.....”

หยุนธิงหลานถือจดหมายไว้ด้วยมือสั่นเทา มองดูโม่หุยเฟิงอย่างไม่อยากเชื่อ

“เจ้ายังมีหน้ามาถามข้า?”

โม่หุยเฟิงจ้องมองดูนางอย่างดุดัน ดวงตาทั้งคู่โกรธโมโหจนแดงก่ำ พร้อมพูดขึ้นว่า “หยุนธิงหลาน เจ้าเกลือเป็นหนอน นี่คือเหตุผลที่เจ้าแต่งงานกับข้าใช่ไหม?”

“เจ้าอยู่ข้างกายข้า เพื่อเป็นไส้ศึกให้กับหยุนหว่านหนิง?”

โม่หุยเฟิงดิ้นรนจะลุกขึ้นมานั่ง

แต่กระดูกของเขาถูกโม่เยว่ตีหักแล้ว ช่วงหลายวันนี้ยังไม่หายดี เคลื่อนไหวเล็กน้อยก็เจ็บปวดไปทั้งตัว

เมื่อกี้ที่ตะคอกหยุนธิงหลาน ตอนนี้กำลังเจ็บปวดอย่างรุนแรง....

“ท่านอ๋อง ไม่ใช่ ท่านเข้าใจผิดแล้ว ท่านฟังข้าอธิบาย”

หยุนธิงหลานกลัวอย่างมาก

สายตาโม่หุยเฟิงที่มองตาเมื่อกี้ ราวกับแฝงไปด้วยห้วงน้ำแข็ง....นางแตกหักกับหยุนหว่านหนิงแล้ว ที่พึ่งในตอนนี้ มีเพียงโม่หุยเฟิงเพียงคนเดียวแล้ว

นางรีบวิ่งไปที่ขอบเตียง คว้าจับมือโม่หุยเฟิงไว้

“ท่านอ๋อง ท่านฟังข้าอธิบายก่อน”

“ทหาร”

โม่หุยเฟิงไม่ให้โอกาสหยุนธิงหลานได้พูดอธิบาย เขาสั่งคนไล่นางออกไป พูดสั่งขึ้นว่า “พาตัวนางออกไป”

“ต่อไปหากข้าไม่อนุญาต ห้ามให้นางเข้ามาใกล้”

เขาไม่อยากเห็นหยุนธิงหลาน

หลังจากถูกคนลากออกมา หยุนธิงหลานก็บ้าคลั่งไปแล้ว ร้องตะโกนอยู่ด้านนอกว่า “ท่านอ๋อง เจ้าจะทำกับข้าแบบนี้ไม่ได้”

“มีเพียงข้าที่จริงใจกับเจ้าที่สุด”

นางติดตามโม่หุยเฟิงมาถึงเขาซีเซียง เพราะอยากฉวยโอกาส

หากถูกเขาทอดทิ้ง ต่อไปนางจะทำอย่างไร?

เห็นหยุนธิงหลานดิ้นรนรุนแรง แม่เฒ่าหลานรีบพูดกล่อมว่า “พระชายารอง ท่านสงบสติหน่อย ตอนนี้ท่านอ๋องกำลังโกรธจัด”

“ท่านยิ่งก่อความวุ่นวาย ท่านอ๋องก็จะยิ่งโกรธ”

“แต่จะให้ข้าถูกเขาทอดทิ้งหรือ?”

หยุนธิงหลานกัดฟัน โกรธจัดจนสั่นเทาไปทั้งตัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าทิ้งทุกอย่างติดตามเขามาอยู่ในที่กันดารแบบนี้ เขาทำกับข้าแบบนี้ได้อย่างไร?”

“พระชายารอง ท่านก็รู้ว่าช่วงนี้ท่านอ๋องมีแต่เรื่องไม่สบายใจ”

แม่เฒ่าหลานเป็นคนผ่านอะไรมาเยอะ

ยังไงก็มองการณ์ไกลกว่าหยุนธิงหลาน

“แตกหักกับอ๋องหมิงก่อน ต่อมาฮองเฮาเหนียงเหนียงก็หายตัวไป”

แม่เฒ่าหลานมองดูประตูห้องที่ถูกปิดอย่างระมัดระวัง พร้อมพูดขึ้นว่า “ตอนนี้ท่านอ๋องเองก็ยากที่จะเอาตัวรอด พระชายารองให้เวลาท่านอ๋องได้สงบสติสักพักไหม”

“รอท่านอ๋องดีขึ้นแล้ว จะต้องกลับมาคืนดีกับพระชายารองแน่”

ได้ยินแบบนี้ หยุนธิงหลานค่อยสงบสติลง พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าพูดมีเหตุผล”

กลับมาถึงห้อง มองดูจดหมายในมือที่กำเป็นก้อน สีหน้าหยุนธิงหลานค่อยๆโหดเหี้ยมขึ้นมา

“หยุนหว่านหนิง ในเมื่อเจ้าแตกหักกับข้าก่อน ข้าก็จะสู้ให้ถึงที่สุด”

……

หลายวันนี้ โม่เยว่ทำตามที่‘รับปาก’จริงๆ

ติดตามหยุนหว่านหนิงทุกย่างก้าว นางไปไหนก็ตามไปถึงนั่น

นางเข้าห้องน้ำ เขาก็ตามไปรอด้านนอก

ผ่านไปสองวัน หยุนหว่านหนิงทนไม่ไหวแล้ว

“โม่เยว่ เจ้าไปเจอเรื่องอะไรมาหรือเปล่า?”

หลังจากครั้งนี้ที่เจอเขาเฝ้าตรงหน้าห้องน้ำอีก....ในที่สุดหยุนหว่านหนิงก็ทนไม่ไหว ยกมือกอดอกเงยหน้ามองดูเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “ใช้ชีวิตอยู่กับเจ้ามาตั้งนานขนาดนี้ ข้ากลับไม่รู้ว่า เจ้ามีนิสัยชอบอะไรพิเศษแบบนี้?”

โม่เยว่ถามอย่างไม่เข้าใจว่า “อะไรคือความชอบพิเศษ?”

“ชอบดมกลิ่นขี้เป็นพิเศษ”

เดิมหยุนหว่านหนิงอยากพูดตรงๆ แต่คิดในใจว่าโม่เยว่ไม่ใช่โม่หุยเหยียน....

กับพ่อของลูก จะปากจัดเกินไปไม่ได้

เดิมคิดว่า โม่เยว่จะรังเกียจ จะเถียงนาง หรือโกรธโมโห

กลับคิดไม่ถึง สถานการณ์กลับพลิกผันอย่างน่าตกใจ

“อืม ข้าดมเพียงขี้ของเจ้า”

โม่เยว่เดินตามก้นนางอย่างหน้าด้านๆ ทั้งสองคนเดินตามหลังกัน เขาขยันเหมือนอย่างเป็นข้ารับใช้ “หนิงเอ๋อร์ เท้าชาแล้วมั้ง? ข้าแบกเจ้ากลับห้องไหม?”

หยุนหว่านหนิง “..........”

นางหันกลับมามองเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “โม่เยว่ สมองของเจ้าถูกประตูหนีบหรือเปล่า?”

“เปล่า”

โม่เยว่ส่ายหัวอย่างหน้าตาเฉย

“งั้นก็สมองกลวง?”

“ก็ไม่นี่”

“งั้นก็ต้องเป็นเพราะที่ผ่านมาเจ้าทำเวรทำกรรมไว้เยอะ ฟ้าสวรรค์ทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว ฉวยโอกาสตอนที่เจ้านอน ร่ายเวทมนตร์ให้เจ้ากลายเป็นคนโง่”

หยุนหว่านหนิงมองดูเขาอย่างจริงจัง

ไม่อย่างนั้น หลายวันมานี้ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงผิดปกติ?

โม่เยว่ไม่โกรธกลับหัวเราะ พร้อมพูดอย่างปากหวานว่า “หนิงเอ๋อร์บอกว่าข้าโง่ ข้าก็จะเป็นคนโง่”

“หนิงเอ๋อร์ไม่อยากให้ข้าเป็นคนโง่ ข้าก็จะไม่เป็นคนโง่”

“ซวยแล้ว ข้าว่าเจ้าป่วยไม่เบาแล้ว”

หยุนหว่านหนิงรู้สึกขนลุก หันหน้าวิ่งหนีไปทันที

ตอนนี้โม่เยว่ต้องมีปัญหาอะไรแน่

นางเพิ่งหนีมาได้ หรูอวี้ก็ลูบจมูกพร้อมปรากฏตัวพูดขึ้นว่า “นายท่าน ข้าน้อยเห็นว่าหลายวันนี้ท่านผิดปกติ ทำให้พระชายาตกใจแย่แล้ว”

“จมูกของเจ้ามีอะไรน่าลูบหรือ?”

โม่เยว่พบว่า ช่วงนี้หรูอวี้มักจะชอบลูบจมูก

เขาพูดขึ้นอย่างเยาะเย้ยว่า “จะกลายเป็นจมูกสนัขได้หรือไง?”

หรูอวี้รีบวางมือลง พร้อมพูดขึ้นว่า “นายท่าน ข้าน้อยคิดว่าท่านทำแบบนี้ไม่ได้ ผิดปกติเกินไป หลายวันนี้ว่างไฉที่อยู่ประตูหลังเห็นนายท่านแล้วยังเดินอ้อม”

“กลัวเจ้านายอารมณ์ไม่ดี แล้วหั่นมันเป็นศพนำมาตุ๋นเป็นน้ำแกงสุนัข”

ว่างไฉ เป็นสุนัขที่เฝ้าประตูหลัง

โม่เยว่หรี่ตาลงอย่างอันตราย พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้ารักภรรยาของข้า ผิดปกติตรงไหน?”

คนบางคนยังไม่รู้ตัวอีก

หรูอวี้บ่นในใจ

“นายท่าน ท่านก็รู้ว่าพระชายาไม่เหมือนผู้หญิงทั่วไป หากท่านยังทำแบบนี้ ไม่แน่พระชายาพาคุณชายน้อย หนีออกจากบ้านไปอีกครั้ง....”

เขาพูดพึมพำว่า “ไม่แน่ ว่างไฉก็จะหนีออกจากบ้านไปตอนกลางคืน”

“หรือ พระชายาพาคุณชายน้อย พร้อมกับว่างไฉหนีออกจากบ้าน.....”

โม่เยว่สีหน้าบูดบึ้ง

คนที่ควรหนีออกจากบ้าน หรือจะหรูอวี้คนนี้?

“ข้าไว้หน้าเจ้าเกินไปใช่ไหม?”

เขายกเท้าขึ้นมาเตะ พร้อมพูดขึ้นว่า “รีบหายตัวไปจากสายตาข้าเดี๋ยวนี้”

เพื่อต้องการหาความมีตัวตนในสายตาหนิงเอ๋อร์ เขาง่ายไหม?

เพื่อไม่ให้ซ่งจื่ออวี๋แย่งหนิงเอ๋อร์ไปจากเขา เขาง่ายไหม?

โม่เยว่หัวเราะเย้ย จัดเสื้อผ้าของตนเองให้เรียบร้อย เตรียมที่จะตามไปเป็นหางประกบตัวหยุนหว่านหนิงต่อไป....แล้วในเวลานี้ หรูโม่วิ่งมาด้วยท่าทีร้อนใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “นายท่าน เกิดเรื่องแล้ว”