อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 459

กลุ่มผู้คนรีบหลีกทางให้อีก เห็นโม่ฮั่นอี่ว์เบียดผู้คนมาอย่างเร่งรีบ

เขาวิ่งมาถึงตรงหน้าโม่เยว่ รีบถามขึ้นว่า “เจ้าเจ็ด นี่เกิดอะไรขึ้น? อยู่ดีๆ ทำไมเสี่ยวเฮยถึงข้าเสี่ยวไป๋?”

โม่ฮั่นอี่ว์พูดขึ้นมาอย่างไม่รู้เรื่องอะไรเลย

โม่เยว่มองดูใบหน้าของเขาคราบน้ำมันบนแก้มที่ยังเช็ดไม่ออก เมื่ออ้าปากกลิ่นไก่ย่างก็โชยมาตีหน้าอย่างแรง

รู้ทันทีว่าเมื่อกี้เขากำลังกินอยู่อย่างเอร็ดอร่อย

“ไปถามเสี่ยวไป๋ของเจ้าโน่น”

โม่เยว่สีหน้าเยือกเย็น

เขาอ้าปากพูด ก็เห็นชัดเจนว่ากำลังปกป้องคนของตนเอง

เสี่ยวเฮยน้ำตาร่วงไหล

โม่ฮั่นอี่ว์อึ้ง มองดูศพเสี่ยวไป๋แวบหนึ่ง.....

“ไอโย้วแม่เจ้า นี่เกิดอะไรกันขึ้น? ใบหน้าถูกตีจนเป็นแบบนี้ เสี่ยวเฮยบ้านเจ้าลงมือโหดเหี้ยมเกินไปแล้วมั้ง?”

ใบหน้าของเขาขมวดคิ้วย่น ยกมือปิดตาอย่างเกินเหตุ พร้อมพูดขึ้นว่า “นี่ใครจะกล้าดู? ยังไม่รีบปิดไว้ ปิดไว้”

หรูอวี้วางผ้าขาวลง

โม่ฮั่นอี่ว์พูดขึ้นด้วยสีหน้าบูดบึ้งว่า “เจ้าเจ็ด เสี่ยวไป๋ตายไปแล้ว จะให้ข้าไปถามยังไง?”

โม่เยว่กวาดสายตามองดูเขาอย่างเย็นชา แล้วมองดูเสี่ยวเฮยที่คุกเข่าอยู่บนพื้น พร้อมพูดขึ้นว่า “เสี่ยวเฮย เล่าให้ข้ากับอ๋องฮั่นฟัง เจ้ากับเสี่ยวไป๋มีเรื่องอะไรกัน?”

“เรียนท่านอ๋อง”

เสี่ยวเฮยสะอึกสะอื้น พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าน้อยเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น”

“ตอนช่วงเที่ยงข้าน้อยกับพวกเพื่อนกลับมายังค่ายด้วยกัน เสี่ยวไป๋พุ่งมาดึงข้าแล้วก็ลงมือทำร้าย เริ่มแรกข้าน้อยไม่ได้ตอบโต้ เพียงถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้น”

สายตาเขาหันไปมองพวกเพื่อนหลายคนในค่ายเสินจี

พวกเขาต่างพยักหัวเป็นพยาน

เสี่ยวเฮยค่อยพูดต่อไปว่า “เสี่ยวไป๋กลับพูดว่า หลายวันก่อนข้าน้อยไปแตะต้องผู้หญิงของเขา”

“แต่ท่านอ๋อง ข้าน้อยเพิ่งอายุสิบเจ็ด แม่ของข้าน้อยเคยสั่งสอน อายุครบสิบแปดแล้วจะหาภรรยาให้ ห้ามข้าน้อยไปแตะต้องผู้หญิงข้างนอก”

“ข้าน้อยจำใส่ใจมาตลอด”

เสี่ยวเฮยร้องห่มร้องไห้ พร้อมพูดขึ้นว่า “แต่เสี่ยวไป๋ไม่ฟังข้าน้อยอธิบาย จะต่อสู้หาเรื่องข้าน้อยให้ได้”

“เริ่มแรกข้าน้อยก็ยอมให้เขา แต่เขาไม่เพียงลงมือทำร้ายข้าน้อย ยังก่นด่าครอบครัวของข้าน้อย”

เรื่องนี้ยังทำได้ลง แล้วจะมีอะไรทำไม่ได้อีก

เสี่ยวเฮยถูกใส่ร้าย เสี่ยวไป๋ไม่เพียงไม่ฟังคำอธิบาย ยังลงมือทำร้ายคน ก่าด่าครอบครัว

เสี่ยวเฮยกำลังเป็นวัยรุ่นเลือดร้อน เมื่อความโกรธปะทุขึ้นมาก็หักห้ามไม่ไหว

“ข้าน้อยจึงอดทนไม่ไหว ต่อสู้กับเสี่ยวไป๋ แต่ไม่รู้ทำไม ไม่นานเสี่ยวไป๋ก็ล้มลงพื้น ข้าน้อยเองก็สูญเสียการควบคุม”

“รอเมื่อทุกคนแยกเราออกจากกัน เสี่ยวไป๋ก็ตายแล้ว”

พูดเสร็จ มีคนไม่น้อยต่างก็เป็นพยานให้ว่า เสี่ยวเฮยพูดความจริง

ในหมู่กลุ่มคนนี้ไม่เพียงมีคนของค่ายเสินจี ยังคนของค่ายห้ากองพลอยู่ด้วย

ดังนั้นคำพูดของเสี่ยวเฮย ไม่มีอะไรน่าสงสัย เพราะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นต่อหน้าผู้คนมากมาย....

“ผู้ชันสูตรศพมาชันสูตรศพแล้วหรือยัง?”

โม่เยว่ถามขึ้นมา

“เรียนท่านอ๋อง เรื่องนี้เรื่องใหญ่ ผู้ชันสูตรศพยังไม่ได้ถูกเชิญมา เพียงแค่รู้ไปถึงฮ่องเต้แล้ว คิดว่าไม่นานฮ่องเต้คงส่งผู้ชันสูตรศพมาชันสูตรศพ”

รองแม่ทัพหวังพูดตอบ

“เหลวไหล”

โม่เยว่พูดขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ไม่ชันสูตรศพ ยังจะอะไร?”

โม่ฮั่นอี่ว์รีบพูดตามขึ้นมาว่า “ใช่ พวกเจ้านี่เลี้ยงเสียข้าวสุก ยังไม่รีบไปตามผู้ชันสูตรศพมา”

เขาเหมือนจะลืมไปว่า คนที่อยู่ในเหตุการณ์มากมายขนาดนี้ มีเพียงเขาคนเดียวที่เลี้ยงเสียข้าวสุก.....

เผชิญกับสายตาครุ่นคิดของโม่เยว่ โม่ฮั่นอี่ว์ยกมือลูบหน้าตนเอง พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าเจ็ด เจ้ามองดูข้าแบบนี้ทำไม? ค่อนข้างทำตัวไม่ถูก”

“ไม่มีอะไร”

โม่เยว่หันไปทางอื่น

มีคำสั่งของเขาแล้ว ไม่นานผู้ชันสูตรศพก็มาถึง

หลังจากชันสูตรศพแล้ว ผู้ชันสูตรศพรีบพูดขึ้นว่า “อ๋องหมิง อ๋องฮั่น”

“เส้นเอ็นผู้ตายขาดจนหมด กระดูกหักสามท่อน อาการบาดเจ็บทั้งภายในภายนอกล้วนสาหัส เพราะอาการบาดเจ็บที่ทำให้เสียชีวิต”

ความหมายก็คือ เสี่ยวไป๋ถูกทำร้ายร่างกายจนตาย

ไม่ได้ถูกวางยาพิษ หรือเพราะอาการป่วยแต่อย่างใด

โม่เยว่ถามขึ้นว่า “ไม่มีแล้วหรือ?”

“ไม่มีแล้ว”

ผู้ชันสูตรศพส่ายหัว

รอเขากลับไปแล้ว ม่เยว่หันไปถามเสี่ยวเฮยว่า “เมื่อคืนก่อน เจ้าเคยไปหอชุ่ยหงไหม? ได้นอนกับผู้หญิงคนไหนหรือเปล่า?”

เสี่ยวเฮยตกอยู่ในอาการที่กำลังโทษตนเองและหวาดกลัวอย่างมาก แต่ก็หน้าแดง

เขาส่ายหัว พูดขึ้นด้วยเสียงเบาเท่ามดว่า “คืนวันก่อน ข้าน้อยเข้าออกในหอชุ่ยหงจริง”

“แต่ลุงของข้าน้อยดื่มจนเมา ข้าน้อยไปรับเขากลับบ้าน ถูกลุงลากไปดื่มอยู่หลายแก้ว จากนั้นป้าก็ตามมา คืนวันนั้นข้าน้อยกับลุงล้วนถูกพาตัวกลับไปแล้ว ไม่ได้นอนค้างหอชุ่ยหง”

โม่เยว่ไม่สงสัยเลย พร้อมพูดขึ้นว่า “ตามตัวลุงกับป้าเสี่ยวเฮยมา”

ตอนนี้โม่ฮั่นอี่ว์ที่เป็นผู้ดูแลค่ายห้ากองพล

ต่อหน้าแล้ว คนที่คอยดูโม่ฮั่นอี่ว์คือเขา

แต่โม่ฮั่นอี่ว์คนนี้ก็จะมองข้ามไม่ได้.....

หากไม่มีความคิดเป็นของตนเอง ก็เพราะโง่จึงถูกคนอื่นหลอกใช้

ที่ผ่าน โม่หุยเฟิงก็ตกอยู่ในมือของเขาบ่อยครั้ง

หากไม่อย่างนั้น ค่ายห้ากองพลจะถูกนำมาจากมือโม่หุยเฟิง แล้วตกอยู่ในมือโม่หุยเหยียนกับโม่ฮั่นอี่ว์หรือ

จากมือโม่หุยเหยียน กลายเป็นอยู่ในมือโม่ฮั่นอี่ว์คนเดียว?

โม่หุยเหยียนยังแสร้งทำเป็นคนอ่อนแอไร้น้ำยา เพื่อหลอกลวงให้ศัตรูตายใจ ไม่รู้ว่าโม่ฮั่นอี่ว์จะเป็นแบบนั้นไหม?

ครั้งนี้เสี่ยวเฮยทำร้ายเสี่ยวไป๋จนตาย เป็นการทำให้ความขัดแย้งระหว่างค่ายเสินจีกับค่ายห้ากองพลถูกจุดประกายขึ้นมา หากไม่สืบความให้ชัดเจน ไม่รู้ว่าเบื้องหลังยังมีใครหนุนหลังหรือเปล่า.....

เกรงว่าสถานการณ์ต่อจากนี้ จะยิ่งอยู่ยิ่งซับซ้อน

เขามองดูโม่ฮั่นอี่ว์อย่างลึกซึ้ง

“เจ้าเจ็ด เจ้ามองดูข้าแบบนี้ทำไม? วันนี้เจ้ามองข้าด้วยสายตาแปลกๆแยู่ตลอด”

โม่ฮั่นอี่ว์กำชายเสื้อไว้แน่น มองดูเขาอย่างไม่สบายใจ

ทุกครั้งที่เจ้าเจ็ดเผยท่าทีแบบนี้ มักจะมีคนซวย

โม่ฮั่นอี่ว์ไม่อยากเป็นคนคนนั้น

“ไม่มีอะไร วันนี้พี่รองหล่อมาก”

โม่เยว่พูดแถไปเรื่อย

“เหอะๆ จะต้องพูดด้วยหรือ?”

โม่ฮั่นอี่ว์มีความมั่นใจขึ้นมาทันที เขาลูบจอนของตนเอง แสดงท่าทีราวกับ‘ข้าหล่อที่สุด’ พร้อมพูดขึ้นว่า “เสด็จพ่อบอกว่า ในบรรดาพวกเราพี่น้อง มีข้าคนเดียวที่ตัวเป็นคนนิสัยเป็นหมา”

โม่เยว่ “......นี่เจ้าคิดว่าเสด็จกำลังชมเจ้าหรือ?”

“หรือไม่ใช่?”

โม่ฮั่นอี่ว์เลิกคิ้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าคิดว่า เสด็จพ่อควรประทานชื่อให้ข้าว่าหล่อ อ๋องหล่อ”

“เจ้าเหมาะสมกับคำว่าอ๋องกระเพาะใหญ่มากกว่า”

โม่เยว่หันไปมองทางอื่นอย่างเฉยเมย

โม่ฮั่นอี่ว์จุก กลืนน้ำลาย พร้อมพูดขึ้นว่า “ไก่ย่างเมื่อกี้นั้น หอมจริงๆ เสียดายที่ข้ารีบ ได้กินเพียงไม่กี่คำ น่าเสียดาย ”

โม่เยว่ “......”

ไม่นานลุงกับป้าเสี่ยวเฮยก็ถูกพาตัวมาแล้ว

พวกเขายืนยันว่าเสี่ยวเฮยพูดเป็นความจริง จากนั้นก็ร้องไห้ขอร้องแทนเสี่ยวเฮย ให้โม่เยว่ปล่อยเสี่ยวเฮยไป

เสี่ยวเฮยมีฝีมือยังไง โม่เยว่ก็รู้ดี

เขาจะทำร้ายเสี่ยวไป๋ที่รูปร่างพอกัน กลายเปลี่ยนเป็นแบบนี้ได้ยังไง?

คำถามมากมายปรากฏในหัวสมอง ดูเหมือนว่ามีเงื่อนงำนับไม่ถ้วนเกี่ยวกับจุดที่น่าสงสัย ทำให้เขาตกอยู่ในสภาพเหมือนหลงเข้าไปในกลุ่มหมอก

ความรู้สึกบอกโม่เยว่ว่า “ความสงสัยทั้งหมด ล้วนอยู่ที่ตัวโม่เยว่”

แต่เสี่ยวไป๋ตายแล้ว จะเปิดปากเขายังไง?

ทันใดนั้น ดวงตาทั้งคู่ของโม่เยว่เป็นประกาย คิดอะไรขึ้นมาได้....