อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 460

“หรูอวี้”

เขาพูดสั่งขึ้นว่า “ไปเชิญพระชายามา”

ทุกคนไม่เข้าใจ

ผู้ชันสูตรศพล้วนมาแล้ว ตรวจไม่เจอความผิดปกติอะไร พยานต่างๆก็อยู่ในที่เกิดเหตุแล้ว ท่านอ๋องทั้งสองก็ไม่สามารถสืบรู้ความจริง ถึงตอนนั้นเชิญพระชายามาจะทำอะไรได้?

พระชายาหมิงคนนั้น นอกจากสามารถพูดทำให้คนโกรธตาย ยังจะมีความสามารถอะไร?

แต่มีความคิดแบบนี้ ล้วนเป็นคนของค่ายห้ากองพล

พวกทหารค่ายเสินจี อย่างน้อยก็รู้ว่าเบื้องหลังท่านอ๋องของพวกเขา ส่วนใหญ่ล้วนเป็นพระชายาหมิงให้คำแนะนำ

แต่คนของค่ายห้ากองพลไม่รู้

ในสายตาพวกเขา พระชายาหมิงเพียงอาศัยที่ตนเป็นคนโปรดของฮ่องเต้ เป็นที่รักของอ๋องหมิง เป็นแม่ของพระนัดดาองค์โต จึงกล้าทำอะไรก็ได้ในเมืองหลวง

ที่ไหนได้หลังจากหยุนหว่านหนิงมาถึง ทำให้พวกเขาได้เห็นกับตาว่า อะไรคือ‘การถูกตบหน้า’

ไม่เพียงตบหน้า ยังเป็นการเอาหน้าแนบกับพื้นแล้วถูไถอย่างแรง

ได้ยินว่าเกิดเรื่องใหญ่ที่ค่ายเสินจี หยุนหว่านหนิงรีบวางงานในมือแล้วรีบตามไป

ผู้ชันสูตรศพเห็นหยุนหว่านหนิง สายตาก็เปลี่ยนไป

เจ้าคนเฒ่านี้กับหมอหลวงหยางเป็นพี่น้องกัน จึงรู้จากหมอหลวงหยางแต่แรกแล้วว่า พระชายาหมิงตรงหน้าที่ดูธรรมดานี้ เก่งกาจขนาดไหน

“พระชายาหมิง”

เขาเหมือนกับหมอหลวงหยางอย่างมาก เดินตามหยุนหว่านหนิง พร้อมพูดไม่หยุดว่า “ถึงสภาพศพผู้ตายจะอนาถ แต่ก็เพียงเพราะถูกทำร้ายร่างกาย”

“ไม่มีอาการอื่นๆใด ไม่รู้ว่า......”

หยุนหว่านหนิงกวาดสายตามองดูเขาแวบหนึ่ง

สายตานั้น แม่แต่โม่ฮั่นอี่ว์ยังรู้ว่าหมายความว่าอย่างไร

“หุบปาก ห้ามรบกวนหว่านหนิงชันสูตรศพ”

โม่ฮั่นอี่ว์จ้องมองผู้ชันสูตรศพ

ผู้ชันสูตรศพรีบหุบปากพร้อมลุกขึ้นมา

หยุนหว่านหนิงตรวจดูอย่างละเอียดแล้ว ศพของเสี่ยวไป๋ เป็นเหมือนอย่างที่ผู้ชันสูตรศพพูด มีทั้งบาดแผลภายในและภายนอก แต่เห็นได้ชัดว่าถูกทำร้ายร่างกายจนตาย

นางจับมือเสี่ยวเฮยมาตรวจดู

ทุกคนไม่เข้าใจว่านางกำลังทำอะไรกันแน่

คนตายคือเสี่ยวไป๋ ควรที่จะตรวจคือศพของเสี่ยวไป๋

ทำไมนางถึงดึงมือเสี่ยวเฮยมาตรวจ?

การกระทำอย่างกะทันหันของนาง ทำให้เสี่ยวเฮยตกใจอย่างมาก

เขาเงยหน้ามองดูโม่เยว่อย่างตื่นตระหนก กลัวท่านอ๋องของตนไม่พอใจ ตัดมือทั้งคู่ของเขา

ความใจแคบของท่านอ๋อง ขี้หึง ยังปกป้องพระชายาราวกับลูกตาล้ำค่า....ใครในค่ายเสินจีไม่รู้บ้าง?

แต่โม่เยว่ก็ไม่โกรธ เพียงจับจ้องมองดูเสี่ยวเฮย แววตานั้น เสี่ยวเฮยรู้สึกขนลุกไปหมด อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายตนเอง

“กำหมัดแน่น”

หยุนหว่านหนิงพูดขึ้นด้วยเสียงเข้ม

เสี่ยวเฮยเชื่อฟัง กำหมัดแน่นตามที่สั่ง

“ออกแรง”

หยุนหว่านหนิงพูดขึ้นอีก

เสี่ยวเฮยไม่เข้าใจว่านางหมายความว่าอย่างไร แต่ก็ใช้แรงทั้งหมดที่มีอย่างเชื่อฟัง

หยุนหว่านหนิงหันไปมองทหารคนหนึ่งที่อยู่ด้านหลัง พร้อมพูดขึ้นว่า “ตอนนี้ ต่อยเขาหนึ่งหมัด”

เสี่ยวเฮยอึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “พระชายา เขา เขาคือ....”

“สั่งให้เจ้าต่อยก็ต่อยไปสิ”

หยุนหว่านหนิงไม่พอใจ

โม่เยว่ก็พอเดารู้แล้ว คิดว่านางคงสืบรู้อะไรบางอย่าง จึงรีบพูดสั่งว่า “ต่อย”

เสี่ยวเฮยจำต้องต่อยออกไป.....

แต่คนคนนั้นเพียงก้าวถอยหลังไปหลายก้าว แล้วก็ยืนมั่น เขาหันมามองโม่เยว่กับหยุนหว่านหนิงอย่างน่าสงสาร พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง พระชายา นี่คือ?”

เสี่ยวเฮยรีบพูดขอโทษว่า “ขออภัย หัวหน้าเจิ้ง....”

ที่แท้ คนคนนี้เป็นถึงหัวหน้าคนหนึ่ง

แต่ไม่ใช่หัวหน้าของค่ายเสินจี เขาเป็นหัวหน้าของค่ายห้ากองพล

แล้วเขาก็หันไปมองดูโม่ฮั่นอี่ว์อย่างน่าสงสาร อยากให้เขาช่วยพูดอะไรบ้าง

แต่โม่ฮั่นอี่ว์เพียงโบกมืออย่างรำคาญ พร้อมพูดขึ้นว่า “ก็แค่ถูกต่อยครั้งเดียวเอง? เป็นผู้ชายอกสามศอก มีอะไรน่าสงสาร?”

“ไม่ได้ต่อยเจ้าตายเสียหน่อย”

หยุนหว่านหนิงเดินเข้าไปใกล้หัวหน้าเจิ้ง เขาตกใจจนรีบลุกขึ้นมา มองดูเขาอย่างไม่สบายใจ