อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 461

โม่ฮั่นอี่ว์ที่รู้สึกตัวช้า ตอนนี้ก็เข้าใจที่หยุนหว่านหนิงพูดแล้ว

เขาเบิกตาโพลงมองนาง “หว่านหนิง เจ้าหมายความว่า เสี่ยวไป๋ไม่ได้โดนเสี่ยวเฮยตีตาย? แต่เป็นคนอื่นเหรอ?!”

“ข้าก็หมายความแบบนั้นเลย”

หยุนหว่านหนิงเลิกคิ้วขึ้น

“งั้นจะเป็นใครล่ะ?!”

โม่ฮั่นอี่ว์รู้สึกตกตะลึง

หยุนหว่านหนิงมองเขาตาขวาง “ข้าควรจะถามเจ้ามากกว่าไม่ใช่เหรอ? ค่ายห้ากองพลเป็นของเจ้า คนของเจ้าถูกตีจนตาย เจ้ากลับไม่รู้อะไรเลยงั้นเหรอ?!”

“ข้าจะรู้อะไรล่ะ?”

“ข้ารู้ว่าในเมืองหลวงนี้ มีของกินที่ไหนอร่อยบ้าง……”

โม่ฮั่นอี่ว์พูดอย่างน้อยใจ

หยุนหว่านหนิง: “……”

โม่ฮั่นอี่ว์ยังคงพูดถึงเรื่องอาหารไม่หยุด โม่เยว่สั่งให้คนไปตรวจสอบแล้ว หลายวันมานี้เสี่ยวไป๋เจอใครบ้าง เคยล่วงเกินใครบ้าง

นอกจากเสี่ยวเฮยแล้ว ยังมีใครเคยทำอะไรเขาอีก?

เรื่องวันนี้ใหญ่มาก

แม้แต่โม่จงหรานก็สั่งคนมาถามไถ่

ส่งคนของโม่จงหรานออกไปแล้ว โม่ฮั่นอี่ว์ก็แยกย้ายคนในค่ายห้ากองพล รองแม่ทัพหวังก็ให้พี่น้องในค่ายเสินจีไปทำงานตัวเองได้แล้ว

โม่เยว่จับมือหยุนหว่านหนิงเข้าไปในค่าย

ที่นี่ไม่ใช่ ‘ค่ายหลัก’ ของค่ายเสินจี เป็นแค่ค่ายที่ไว้ฝึกทหาร จึงก่อตั้งค่ายนี้ขึ้นมา

โม่ฮั่นอี่ว์มองดูศพบนพื้น ให้หรูอวี้เฝ้าอยู่ที่นี่ แล้วเดินตามโม่เยว่เข้าไป

เดินได้ไม่กี่ก้าว ก็สั่งเสี่ยวเฮยว่า “เจ้าก็เข้ามาด้วย”

ลุงกับป้าของเสี่ยวเฮยคุกเข่าขอร้องบนพื้น……

“พวกเจ้าวางใจได้”

หยุนหว่านหนิงได้ยินเสียงขอร้อง ก็กลับไปปลอบใจ “ถ้าเสี่ยวเฮยไม่ได้ทำผิดจริง พวกเราก็จะไม่ใส่ความเขาโดยไร้หลักฐาน เรื่องนี้จะต้องกระจ่างแจ้ง”

เพิ่งเดินเข้าไปในค่าย เสี่ยวเฮยก็คุกเข่าลงพื้น “ท่านอ๋อง ข้าน้อยไม่ทราบจริงๆว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น”

“วันนี้ข้าน้อยโกรธเสี่ยวไป๋ เคยต่อสู้กับเขาสุดกำลังก็จริง ข้าน้อยไม่กล้ารับรองว่า การตายของเสี่ยวไป๋ไม่เกี่ยวกับข้าเลย……”

“กลัวอะไร?”

โม่ฮั่นอี่ว์ขมวดคิ้ว “เมื่อกี้หว่านหนิงก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า เจ้าเป็นแค่แพะรับบาป! เจ้าอย่าเพิ่งพูดอะไร รอตรวจสอบเรื่องนี้ให้ชัดเจนก่อน”

เสี่ยวเฮยก็รีบหุบปาก ยืนก้มหน้าอยู่ข้างๆอย่างหมดอาลัยตายอยาก

ในตอนที่โม่เยว่มองโม่ฮั่นอี่ว์ด้วยแววตาลึกซึ้งครั้งที่สาม……

ในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหว

“เจ้าเจ็ด วันนี้เจ้ามองข้าด้วยสายตาแปลกๆมาทั้งวันแล้วนะ เจ้าอยากทำอะไรกันแน่? เจ้ามีอะไรก็พูดมาตรงๆสิ อย่าทำให้ข้าตกใจแบบนี้!”

โม่ฮั่นอี่ว์กุมหน้าอก “เจ้าจะทำอะไรข้าอีกใช่ไหม?”

ทุกครั้งที่โม่เยว่จะทำเขา ก็จะใช้สายตาแบบนี้มองเขา มองจนเขาขนลุกซู่ไปหมด

“ทำไมข้าต้องทำอะไรเจ้าด้วย?”

โม่เยว่เลิกคิ้วขึ้น

พอพูดออกไป ก็ได้ยินเสียงนายพลเจิ้งดังขึ้น “ท่านอ๋อง ข้าน้อยมีเรื่องจะรายงานขอรับ!”

ถึงแม้เขาจะไม่ได้บอกว่าเป็นอ๋องหมิงหรืออ๋องฮั่น แต่โม่ฮั่นอี่ว์รู้ว่ากำลังเรียกเขา ก็เลยหันกลับไปตอบว่า “กลับไปก่อน เดี๋ยวข้าจะตามไป”

เขาก็ถึงมองโม่เยว่แล้วพูดว่า “เดี๋ยวพวกเราค่อยคุยกันอีกที”

โม่ฮั่นอี่ว์เดินออกไปโดยไม่กลับหลังหันมาอีก เขาเดินเร็วมาก ดูเหมือนกำลังวิ่งหนี

กลัวว่าถ้าไปช้ากว่านี้ โม่เยว่จะหักขาเขา แล้วทำอะไรเขาอีก

เห็นสายตาแฝงไปด้วยความนัยของโม่เยว่ หยุนหว่านหนิงก็หัวเราะเบาๆ “เจ้ากำลังสงสัยโม่ฮั่นอี่ว์เหรอ?”

“เขาน่าสงสัยมาก”

โม่เยว่ไม่ได้ปฏิเสธ เขาพูดเสียงทุ้มว่า “ถึงแม้พี่รองจะดูเหมือนไม่ควบคุมอะไร แต่กลัวเขาจะไม่กล้าออกความเห็นเพราะกลัวจะปล่อยไก่ออกมา เหมือนกับพี่ใหญ่ในตอนนั้น แสร้งเป็นหมู เพื่อหลอกกินเสือ เหมือนคมในฝัก!”

หยุนหว่านหนิงสายตาเป็นประกายเล็กน้อย

นางจะไม่เข้าใจที่โม่เยว่พูดได้ยังไง?

แต่โม่ฮั่นอี่ว์……

ยังไงก็ดูไม่เหมือนคนที่จะซ่อนคมในฝักได้เลยนะ!