อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 466

“หยุน! หว่าน! หนิง!”

โม่เยว่สีหน้าเข้มงวด เดินเข้าไปด้วยความโมโห!

หยุนหว่านหนิงที่กำลังคุยธุระกับหมอหลวงหยางก็ตาเป็นประกาย มองเขาด้วยสีหน้าไม่เป็นธรรมชาติ “ท่านอ๋องมาได้ยังไง?”

โม่เยว่เห็นแววตาของนางแล้วก็คิดว่านางรู้สึกผิด

“หนิงเอ๋อร์ เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”

โม่เยว่ขยับเข้าไปใกล้ จับตามองนาง “เจ้ามีเรื่องอะไรปิดบังข้าอยู่หรือเปล่า?”

หมอหลวงหยางที่อยู่ข้างๆก็กระอักกระอ่วน

เขาไอกระแอมเสียงเบา “ท่านอ๋อง พระชายา พวกท่านคงไม่ได้จะทะเลาะต่อหน้ากระหม่อมหรอกนะ?”

โม่เยว่กับหยุนหว่านหนิงไม่สนใจเขา

“หนิงเอ๋อร์ เจ้ามีเรื่องอะไร…ปิดบังข้าหรือเปล่า?”

โม่เยว่ถามอีกครั้ง

หยุนหว่านหนิงยิ้ม “ข้าจะปิดบังอะไรเจ้าได้ล่ะ? ข้าเป็นยังไงเจ้าก็รู้ดี ตอนกลางคืนข้าชอบเตะผ้าห่มและตด เจ้าก็รู้นี่ ข้าจะมีเรื่องอะไรปกปิดเจ้าได้อีก?”

หมอหลวงหยาง: “……”

เกินไปแล้วนะ?

สองคนนี้คิดว่าเขาเป็นอากาศไปแล้วเหรอ?!

แต่หยุนหว่านหนิงก็ฝืนยิ้ม เหมือนรู้สึกผิด……

ทำให้โม่เยว่เชื่อว่านางมีเรื่องปิดบังเขาจริงๆ!

หมอหลวงหยางยืนอยู่ข้างๆเตรียมเดินออกไป แต่ได้ยินโม่เยว่พูดอีกครั้งว่า “ข้ารู้สึกว่าวันนี้เจ้าแปลกๆ จะต้องมีเรื่องปิดบังข้าแน่”

หยุนหว่านหนิงเกาหัว “ข้าไม่มีจริงๆ!”

“โม่เยว่ ทำไมเจ้าไม่เชื่อข้าล่ะ? ถ้าเจ้าไม่เชื่อข้า พวกเราจะเป็นสามีภรรยากันไปทำไม?”

“ทุกคนแยกย้ายแล้วหย่ากันยังจะดีเสียกว่า!”

นางเพิ่งพูดออกไป ก็เห็นสีหน้าของโม่เยว่มืดมนลง!

เขาคว้าข้อมือของหยุนหว่านหนิงไว้ แล้วกระชากนางมาในอ้อมกอดตัวเอง“ หยุนหว่านหนิง เจ้าคิดจะท้าทายข้างั้นเหรอ?!”

“เจ้าพูดอีกครั้งสิ?!”

เขากอดนางไว้แน่น ยืนมองนางลงไป สายตาเย็นชาจนอันตราย

“เจ้าไม่ต้องสนใจว่าข้าจะพูดอะไร! เจ้าให้ข้าพูดก็ต้องพูดงั้นเหรอ ข้าไม่เอาหน้าแล้วหรือไง?”

หยุนหว่านหนิงก็โกรธเหมือนกัน “เจ้าตะโกนอะไร!”

หมอหลวงหยางกลืนน้ำลาย

เขาพอจะรู้นิสัยของสองคนนี้

ถ้าตอนนี้ทะเลาะหน้าบ้านเขา แล้วยังพูดถึงเรื่องหย่าอีก……

ฮ่องเต้กับเต๋อเฟยไม่ปล่อยเขาไปแน่!

ดังนั้น หมอหลวงหยางไปแล้วก็กลับมา ‘ห้าม’ “ท่านอ๋อง พระชายา มีอะไรก็พูดกันดีๆนะขอรับ!”

“สองท่านหากมีเรื่องกันจริงๆ ไปจัดการที่จวนดีกว่าไหมขอรับ? ทะเลาะกันตรงนี้ กระหม่อมลำบากใจนะขอรับ!”

เขาอายมากกว่า!

หยุนหว่านหนิงมองโม่เยว่อย่างโมโห “นี่! เจ้าโม่ปากหมา!เจ้าหมายความว่ายังไง!”

หมอหลวงหยางเพราะตกใจมาก ใบหน้า ‘ต่างก็ทำตามหน้าที่’ ……เบิกตาโพลง อ้าปากกว้าง จมูกก็บานออก

สมกับเป็นพระชายาจริงๆ!

กล้าเรียกท่านอ๋องว่า ‘เจ้าโม่ปากหมา’ เชียวเหรอ?!

“ข้าจะปิดบังอะไรเจ้าได้? เจ้ามาถึงนี่ได้ไง? ติดตามข้ามาเหรอ?!”

หยุนหว่านหนิงเริ่มแว้งกัด “เจ้าสงสัยอะไรข้า เจ้าก็พูดมาตามตรงเลยสิ จำเป็นต้องประชดข้าไหม?!”

ว่าแล้ว นางก็ใช้แรงกัดแขนของโม่เยว่แรงๆ!

เขาเจ็บแต่ก็ไม่ยอมปล่อยนาง

“หนิงเอ๋อร์”

โม่เยว่พูดอย่างยากลำบาก “ข้าไม่ได้สงสัยในตัวเจ้า ข้าแค่……”