อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 466

“หยุน! หว่าน! หนิง!”

โม่เยว่สีหน้าเข้มงวด เดินเข้าไปด้วยความโมโห!

หยุนหว่านหนิงที่กำลังคุยธุระกับหมอหลวงหยางก็ตาเป็นประกาย มองเขาด้วยสีหน้าไม่เป็นธรรมชาติ “ท่านอ๋องมาได้ยังไง?”

โม่เยว่เห็นแววตาของนางแล้วก็คิดว่านางรู้สึกผิด

“หนิงเอ๋อร์ เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”

โม่เยว่ขยับเข้าไปใกล้ จับตามองนาง “เจ้ามีเรื่องอะไรปิดบังข้าอยู่หรือเปล่า?”

หมอหลวงหยางที่อยู่ข้างๆก็กระอักกระอ่วน

เขาไอกระแอมเสียงเบา “ท่านอ๋อง พระชายา พวกท่านคงไม่ได้จะทะเลาะต่อหน้ากระหม่อมหรอกนะ?”

โม่เยว่กับหยุนหว่านหนิงไม่สนใจเขา

“หนิงเอ๋อร์ เจ้ามีเรื่องอะไร…ปิดบังข้าหรือเปล่า?”

โม่เยว่ถามอีกครั้ง

หยุนหว่านหนิงยิ้ม “ข้าจะปิดบังอะไรเจ้าได้ล่ะ? ข้าเป็นยังไงเจ้าก็รู้ดี ตอนกลางคืนข้าชอบเตะผ้าห่มและตด เจ้าก็รู้นี่ ข้าจะมีเรื่องอะไรปกปิดเจ้าได้อีก?”

หมอหลวงหยาง: “……”

เกินไปแล้วนะ?

สองคนนี้คิดว่าเขาเป็นอากาศไปแล้วเหรอ?!

แต่หยุนหว่านหนิงก็ฝืนยิ้ม เหมือนรู้สึกผิด……

ทำให้โม่เยว่เชื่อว่านางมีเรื่องปิดบังเขาจริงๆ!

หมอหลวงหยางยืนอยู่ข้างๆเตรียมเดินออกไป แต่ได้ยินโม่เยว่พูดอีกครั้งว่า “ข้ารู้สึกว่าวันนี้เจ้าแปลกๆ จะต้องมีเรื่องปิดบังข้าแน่”

หยุนหว่านหนิงเกาหัว “ข้าไม่มีจริงๆ!”

“โม่เยว่ ทำไมเจ้าไม่เชื่อข้าล่ะ? ถ้าเจ้าไม่เชื่อข้า พวกเราจะเป็นสามีภรรยากันไปทำไม?”

“ทุกคนแยกย้ายแล้วหย่ากันยังจะดีเสียกว่า!”

นางเพิ่งพูดออกไป ก็เห็นสีหน้าของโม่เยว่มืดมนลง!

เขาคว้าข้อมือของหยุนหว่านหนิงไว้ แล้วกระชากนางมาในอ้อมกอดตัวเอง“ หยุนหว่านหนิง เจ้าคิดจะท้าทายข้างั้นเหรอ?!”

“เจ้าพูดอีกครั้งสิ?!”

เขากอดนางไว้แน่น ยืนมองนางลงไป สายตาเย็นชาจนอันตราย

“เจ้าไม่ต้องสนใจว่าข้าจะพูดอะไร! เจ้าให้ข้าพูดก็ต้องพูดงั้นเหรอ ข้าไม่เอาหน้าแล้วหรือไง?”

หยุนหว่านหนิงก็โกรธเหมือนกัน “เจ้าตะโกนอะไร!”

หมอหลวงหยางกลืนน้ำลาย

เขาพอจะรู้นิสัยของสองคนนี้

ถ้าตอนนี้ทะเลาะหน้าบ้านเขา แล้วยังพูดถึงเรื่องหย่าอีก……

ฮ่องเต้กับเต๋อเฟยไม่ปล่อยเขาไปแน่!

ดังนั้น หมอหลวงหยางไปแล้วก็กลับมา ‘ห้าม’ “ท่านอ๋อง พระชายา มีอะไรก็พูดกันดีๆนะขอรับ!”

“สองท่านหากมีเรื่องกันจริงๆ ไปจัดการที่จวนดีกว่าไหมขอรับ? ทะเลาะกันตรงนี้ กระหม่อมลำบากใจนะขอรับ!”

เขาอายมากกว่า!

หยุนหว่านหนิงมองโม่เยว่อย่างโมโห “นี่! เจ้าโม่ปากหมา!เจ้าหมายความว่ายังไง!”

หมอหลวงหยางเพราะตกใจมาก ใบหน้า ‘ต่างก็ทำตามหน้าที่’ ……เบิกตาโพลง อ้าปากกว้าง จมูกก็บานออก

สมกับเป็นพระชายาจริงๆ!

กล้าเรียกท่านอ๋องว่า ‘เจ้าโม่ปากหมา’ เชียวเหรอ?!

“ข้าจะปิดบังอะไรเจ้าได้? เจ้ามาถึงนี่ได้ไง? ติดตามข้ามาเหรอ?!”

หยุนหว่านหนิงเริ่มแว้งกัด “เจ้าสงสัยอะไรข้า เจ้าก็พูดมาตามตรงเลยสิ จำเป็นต้องประชดข้าไหม?!”

ว่าแล้ว นางก็ใช้แรงกัดแขนของโม่เยว่แรงๆ!

เขาเจ็บแต่ก็ไม่ยอมปล่อยนาง

“หนิงเอ๋อร์”

โม่เยว่พูดอย่างยากลำบาก “ข้าไม่ได้สงสัยในตัวเจ้า ข้าแค่……”

“แค่อะไร?!”

หยุนหว่านหนิงมองค้อนเขา แล้วก็ผละออกจากเขา

เขาพูดอย่างโมโห “วันนี้ข้าจะฟังสิว่าเจ้าจะอธิบายยังไง เจ้าตามข้ามาทำไม? เข้ามาก็ตะคอกว่าข้า คิดจะทำอะไรกันแน่?!”

“ข้า……”

ดังนั้น ภายใต้การตะคอกของหยุนหว่านหนิง หมอหลวงหยางเห็นแล้ว——

อ๋องหมิงที่ยังโกรธอยู่ ก็รีบก้มหน้าลง เชื่องเหมือนสิงโตที่โดนปราบ

“ข้าแค่เป็นห่วงเจ้า”

โม่เยว่พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนกะทันหัน ทำเอาหมอหลวงหยางอึ้ง

เขาถอนหายใจ เห็นหยุนหว่านหนิงนั่งลงบนเก้าอี้แล้วมองค้อนเขาอย่างไม่พอใจ โม่เยว่ก็ตอบอย่างอ่อนโยนว่า “ข้ากลัวเจ้าจะไม่สบาย”

“เมื่อกี้หยุนกั๋วกงบอกว่า เจ้าอ้วกกะทันหัน”

โม่เยว่ส่ายหน้าเบาๆ “ข้ากลัวเจ้าจะไม่สบาย ก็เลยมาตามหาเจ้าน่ะ”

โดยเฉพาะตอนได้ยินแม่นมจางพูดว่า ‘พระชายาไปหาหมอหลวงหยาง’ ยิ่งทำให้โม่เยว่มั่นใจกับการคาดเดาของตัวเองมากขึ้น

ตอนที่ไปตามหาหยวนเป่า ตอนเดินทางหยุนหว่านหนิงก็เป็นลมล้มกะทันหัน

ถ้าไม่มีเสวียนซันเซียนเซิงตามไปด้วย แล้วช่วยไว้ทัน ไม่รู้ว่าหยุนหว่านหนิงจะเป็นยังไงบ้าง!

เขาไม่ได้เชื่อคำพูดของหยุนเจิ้นซง ที่บอกว่าหยุนหว่านหนิงมีครรภ์……

พวกเขาไม่เคยได้นอนด้วยกันมาสองปีแล้ว

ถึงแม้โม่เยว่ง้อแค่ไหน หยุนหว่านหนิงก็ไม่เคยยอมให้เขาเลย เขาอยากมีลูกคนที่สองมานาน ก็ไม่เคยได้รับโอกาสเลย

เขาก็ลำบากใจมาก!

หยุนหว่านหนิงท้องหรือไม่ท้อง เขายังไม่รู้เลย?!

แต่พอได้ยินหยุนเจิ้นซงพูดถึงเรื่องนี้ เขาก็กลัวว่าหยุนหว่านหนิงจะไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า……

“หนิงเอ๋อร์ ข้าจะสงสัยเจ้าได้ยังไง?”

เขานั่งลงตรงหน้าหยุนหว่านหนิง จับมือของนาง เห็นนางยังโกรธอยู่ ก็รู้สึกน่ารักมาก

เขาหัวเราะเบาๆ บีบแก้มนาง “น่ารักจริงๆ! หนิงเอ๋อร์ของข้า ถึงจะโกรธก็น่ารักอยู่ดี”

ถึงแม้หยุนหว่านหนิงจะโกรธมากแค่ไหน ได้ยินคำนี้ก็หายโกรธลงไปเล็กน้อย

สตรีบ้านไหนบ้างที่ไม่ชอบให้คนชมให้คนเอ็นดู?!

นางอดไม่ได้หัวเราะออกมา แต่ไม่นานก็ทำหน้าบึ้ง “เจ้าอย่าคิดว่าพูดแบบนี้แล้ว ข้าก็จะให้อภัยเจ้าได้นะ! เมื่อกี้เจ้าตะคอกข้า ข้ากลับไปจะฟ้องหยวนเป่า!”

ลูกชายเป็น ‘เกราะป้องกัน’ ของนางในตอนนี้!

“ใช่ๆๆ ข้าผิดเอง ข้าสมควรโดนลงโทษ!”

โม่เยว่พยักหน้า

หมอหลวงหยางที่อยู่ข้างๆเห็นทั้งสองจะทะเลาะก็ทะเลาะ จะดีก็ดีเลย จะหัวเราะก็หัวเราะเลย เขาตกใจจนอ้าปากค้าง!

ถ้าคู่สามีภรรยาทะเลาะกันแล้วเป็นแบบพวกเขา ‘อัตราการหย่า’ ของเมืองหลวงก็คงไม่ได้สูงอยู่!

หมอหลวงหยางลูบเคราตัวเอง อดไม่ได้คิดในใจว่า: ข่าวลือเป็นเรื่องจริงสินะ อ๋องหมิงเป็นทาสภรรยาจริงด้วย!

เขาตกอยู่ในโลกของตัวเอง ฟังไม่ออกว่าทั้งสองกำลังพูดอะไรอยู่

เห็นหยุนหว่านหนิง ‘ฮ่าๆ’ หัวเราะออกมา ไม่เห็นท่าทีโมโหโทสะอย่างเมื่อกี้แล้ว

หมอหลวงหยางได้สติ

“พระชายาหมิงเป็นสตรีที่เก่งมากจริงๆ! คุมสามีได้อยู่หมัดเลย!”

หมอหลวงหยางเอ่ยชมด้วยรอยยิ้ม

สมคำร่ำลือ ‘ไม่ใช่คนบ้านเดียวกัน ไม่เข้าบ้านเดียวกัน’

เต๋อเฟยคุมฮ่องเต้ได้อยู่หมัด พระชายาหมิงก็คุมอ๋องหมิงได้เหมือนกัน……

นอกจากหยุนหว่านหนิงแล้ว ใครจะกล้าพูดจาแบบนี้กับอ๋องหมิงล่ะ?!

พอเห็นหมอหลวงหยางยิ้มหัวเราะ โม่เยว่ก็หรี่ตาลง มองดูเขาด้วยสายตาเย็นยะเยือก หมอหลวงหยางใจสั่น

เขาพูดความในใจออกไปต่อหน้าท่านอ๋องได้ยังไงกันนะ?!

ในตอนที่เขาไม่สบายใจ ก็ได้ยินโม่เยว่เรียกเขา “หมอหลวงหยาง”

“เมื่อกี้ หนิงเอ๋อร์กับเจ้าคุยเรื่องอะไรกันเหรอ?”