อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 465

หยุนเจิ้นซงรีบออกไป ถามอย่างเป็นห่วง “หว่านหนิง เจ้าไม่เป็นไรนะ? เจ้าเป็นอะไรไป?”

“ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า? ให้เชิญหมอมาดูอาการไหม?”

เขามองนางอย่างเป็นห่วง “หรือว่า เจ้าจะมีครรภ์?”

พอได้ยินเช่นนี้ หยุนหว่านหนิงก็เกือบหัวเราะจนสลบ!

นางกับโม่เยว่ เคยมีสัมพันธ์อะไรเหรอ?

จะมีครรภ์ได้ไง……

“มีคนที่สองแล้วหรือเปล่า? ตอนนี้เจ้ากับท่านอ๋องรักกันขนาดนี้ แม่ของเจ้าที่อยู่บนฟ้ารู้แล้วจะต้องดีใจมากแน่ๆ!”

หยุนเจิ้นซงพูดอย่างตื่นเต้น

วันนี้เขาเอาแต่พูด ‘แม่ของเจ้า’ ก็เพื่อจะใช้นางกู้มาทำให้หยุนหว่านหนิงใจอ่อน

แต่น่าเสียดาย เขาคิดว่าพูดจาซึ้งๆอยู่ฝ่ายเดียว แต่ไม่รู้ว่ามีแต่เขาที่ซึ้งอยู่คนเดียว!

เขารีบประคองแขนของหยุนหว่านหนิง ประคองนางเข้าไปในห้อง “หวานหนิง งานเลี้ยงวันเกิดในครั้งนี้ พ่อตั้งใจจัดล่าช้าเพื่อเจ้ากับองค์ชายเล็กเลยนะ”

“องค์ชายเล็กหายตัวไป พวกเจ้าก็ไม่อยู่ในเมืองอีก”

“พ่อว่าจัดงานวันเกิดไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร! ก็เลยล่าช้ามาจนถึงตอนนี้”

เขาพูดอย่างไร้ยางอาย “ตอนนี้ในเมื่อเจ้ากับองค์ชายเล็กกลับเมืองหลวงแล้ว ธิงธิงก็รู้สึกว่าข้าควรจะฉลองอายุห้าสิบห้าปีหน่อย”

“ดังนั้นข้าว่าควรจะจัดงานเลี้ยงวันเกิดในครั้งนี้”

หยุนหว่านหนิงเงียบไม่พูด

นางไม่ได้ปฏิเสธหยุนเจิ้นซงที่ประคองนาง แต่แค่อยากดูว่า เขาจะไร้ยางอายถึงขนาดไหน!

แน่นอนว่าเขาไร้ยางอายจนไม่มีใครเทียบเคียงได้

นางรู้สึกว่าตัวเองไม่มีใครเทียบเคียงได้อีกแล้ว แต่ไม่คิดว่าหยุนเจิ้นซงจะไร้ยางอายได้มากกว่านาง……

ไม่แปลกที่ครองตำแหน่งยิ่งกั๋วกงมานานขนาดนี้

ความไร้ยางอายระดับขั้นเทพเลยล่ะ!

“หนึ่งก็เพื่อฉลองวันเกิดให้ข้า สองก็เพื่อฉลองที่องค์ชายเล็กกลับมาได้อย่างปลอดภัย หว่านหนิงเจ้าคิดว่าความคิดนี้ดีไหม?”

หยุนเจิ้นซงถามด้วยรอยยิ้ม

เหมือนจะลืมไปแล้วว่า หยุนหว่านหนิงเกลียดเขามาก

และเหมือนจะลืมไปแล้วว่า เขาทำร้ายหยุนหว่านหนิงมากแค่ไหน!

ตอนนี้มาประจบหยวนเป่า มาขอให้ยกโทษถึงที่จวนอ๋องหมิง?!

“แล้วแต่เจ้าเลย เจ้าอยากทำอะไรก็เชิญ”

ยังไงถึงเวลา คนที่โดนว่าก็ไม่ใช่นางสักหน่อย

หยุนหว่านหนิงจัดแขนเสื้อ “อีกอย่าง เจ้าอย่ามาบอกว่าฉลองให้หยวนเป่าเลย ข้าไม่หลงกลเจ้าหรอกนะ”

“แต่องค์ชายเล็กเรียกข้าว่าท่านตานะ!”

หยุนเจิ้นซงสีหน้าเปลี่ยนเป็นเล็กน้อย

“เขาเป็นลูกชายของข้า”

หยุนหว่านหนิงพูดแค่คำเดียว ก็ทำเอาหยุนเจิ้นซงพูดไม่ออก!

ถ้านางไม่อนุญาตให้หยวนเป่าเรียกเขาว่าท่านตา หยวนเป่าก็ต้องฟังที่นางบอก!

ขณะนั้น หยุนเจิ้นซงก็รู้สึกเหมือนตัวเองให้ตราประทับตระกูลหยุนไม่มีประโยชน์เลย……ตอนนี้จะเสียใจทีหลังก็ไม่ทันแล้ว?

ขอตราประทับจากมือของหยวนเป่าคืนมาได้ไหมนะ?!

เห็นเขานั่งอยู่บนเก้าอี้เงียบๆ หยุนหว่านหนิงก็ลุกขึ้น “สายมากแล้ว ข้าคงไม่ขอให้หยุนกั๋วกงอยู่ทานข้าวเย็นด้วย”

“มานี่สิ! ส่งแขก!”

หยุนหว่านหนิงเดินออกจากห้องไป

หยุนเจิ้นซงได้สติก็รีบตามออกไป “หว่านหนิง ถึงเวลาพ่อจะจัดงานวันเกิด เจ้าจะมาร่วมไหม?”

“ดูอารมณ์”

หยุนหว่านหนิงตอบอย่างไม่คิด แล้วเดินออกไปโดยไม่กลับหลังหันทันที

หยุนเจิ้นซงพูดไม่ออก

ดูอารมณ์?

อารมณ์ของนางเคยดีที่ไหนกันล่ะ?!

ดูแล้ววันนี้คงจะมาเสียเปล่า!

หยุนเจิ้นซงส่ายหน้า นึกถึงของที่เขาให้หยวนเป่าเมื่อกี้ ก็รู้สึกเสียดาย

เพิ่งเดินออกจากประตูจวนอ๋องหมิง ก็เห็นโม่เยว่กลับมา

หยุนเจิ้นซงรีบทำความเคารพ “กระหม่อมขอคารวะท่านอ๋อง”

“เจ้าเป็นใคร?”

โม่เยว่ตั้งใจจำเขาไม่ได้

หยุนเจิ้นซงหน้าแดง ลูบหน้าอย่างกระอักกระอ่วน ตอบอย่างอ้ำๆอึ้งๆ “ตอบท่านอ๋อง กระหม่อมคือยิ่งกั๋วกงหยุนเจิ้นซง พ่อของหว่านหนิงขอรับ!”

“อ้อ ที่แท้ก็เป็นเจ้านี่เอง!”

โม่เยว่มองดูท่าทางที่กระอักกระอ่วนของเขา ก็แสยะยิ้มเย็นชา

ใบหน้าหล่อไร้อารมณ์ ไม่ปรากฏอารมณ์ใดๆออกมาเลย “มีธุระอะไรเหรอ?”

มองเห็นความเย็นชาของเขา หยุนเจิ้นซงก็ใจสั่น ตอบอย่างระมัดระวัง “กระหม่อมมาเชิญท่านอ๋องกับพระชายา รวมไปถึงองค์ชายเล็ก ไปงานเลี้ยงวันเกิดกระหม่อมขอรับ”

“งานเลี้ยงวันเกิดของเจ้าเหรอ? วันเกิดเจ้าผ่านไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”

อยู่กับหยุนหว่านหนิงมานาน คำพูดและการกระทำของโม่เยว่ก็ถูกกระทบไปด้วย

เขาแสยะยิ้มเย็นชา “หรือว่าหน้าของหยุนกั๋วกงจะหนาหน่อย? พวกเราชาวบ้านธรรมดาจัดวันเกิดแค่ปีละครั้ง หยุนกั๋วกงจะจัดถึงสองครั้งเลยเหรอ?!”

หยุนเจิ้นซง: “กระหม่อม กระหม่อม……”

โม่เยว่เรียกตัวเองว่าชาวบ้านธรรมดา เขาจะกล้าพูดต่อได้ยังไงล่ะ?!

“ไม่ต้องพูดอะไรมาก ข้ารู้ว่าเจ้าหน้าหนาแล้ว”

โม่เยว่ปัดมือ “เรื่องนี้ให้หนิงเอ๋อร์ตัดสินใจ ข้าพูดไปก็ไม่มีประโยชน์”

หยุนเจิ้นซง: “……”

เป็นถึงอ๋องหมิง แต่กลับกลายเป็นทาสเมียงั้นเหรอ?!

เพื่อประจบโม่เยว่ หยุนเจิ้นซงก็ข่มความไม่พอใจไว้ แล้วฝืนยิ้มออกมา “ท่านอ๋อง กระหม่อมมีเรื่องจะบอกท่านอ๋องขอรับ!”

“ว่ามา”

โม่เยว่ตอบสั้นๆ

“ท่านอ๋องรู้หรือไม่ หว่านหนิงมีครรภ์แล้ว?”

หยุนเจิ้นซงเพิ่งพูดออกไป โม่เยว่ที่กำลังจะก้าวเท้าเข้าไปในบ้าน ก็แทบสะดุดล้มลงพื้น

ทันใดนั้นเขาก็หันไปมองหยุนเจิ้นซงด้วยสีหน้าตกใจ “เจ้าว่าอะไรนะ?!”

“กระหม่อมบอกว่า หว่านหนิงมีครรภ์แล้วขอรับ”

หยุนเจิ้นซงยังไม่รู้ว่าตัวเองพูดผิดตรงไหน มองเขาตากะพริบ “กระหม่อมยินดีกับท่านอ๋องด้วย มีลูกชายอีกคนแล้ว!”

โม่เยว่: “……”

ช่วงนี้ เขาไม่ได้แตะต้องหยุนหว่านหนิงเลยนะ!

เขาอยากแตะ แต่นางไม่ให้!

เขาไม่ได้แตะ นางจะมีครรภ์ได้ยังไง?!

เห็นโม่เยว่อึ้ง หยุนเจิ้นซงคิดว่าเขาคงจะดีใจเกินไป ตื่นเต้นมากจนพูดไม่ออก

ก็เลยยิ้มแล้วพูดว่า “ท่านอ๋อง หว่านหนิงเก่งมากจริงๆ! ไม่เพียงแต่มีหลานคนแรกให้ฝ่าบาท ตอนนี้ยังตั้งครรภ์อีก กระหม่อมขอ……”

ยังพูดไม่ทันจบ ก็เห็นโม่เยว่เดินเข้าไปในบ้านทันที

“ท่านอ๋อง กระหม่อมยังพูดไม่ทันจบเลยนะ!”

หยุนเจิ้นซงรีบตามหลัง อยากเชิญโม่เยว่อีกครั้ง ให้พาหยุนหว่านหนิงกับหยวนเป่าไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของเขา

แต่เพิ่งเดินได้สองก้าว ก็ได้ยินเสียง ‘ปัง’ ประตูใหญ่จวนอ๋องหมิงปิดลง

ถ้าไม่ใช่เพราะหยุนเจิ้นซงหยุดก่อน เกรงว่าคงจะโดนประตูหนีบจมูกแล้ว!

มองดูประตูที่ปิดแน่น เขาก็รู้สึกตัวสั่นเล็กน้อย……

ก็รู้เลยว่าคนที่ปิดประตูเมื่อกี้ เขาใช้แรงเยอะมากแค่ไหน!

หยุนเจิ้นซงลูบจมูกตัวเอง แล้วเดินจากไป

โม่เยว่เพิ่งเดินเข้าไปหลังบ้านก็เจอคนหนึ่งกำลังก้มลงค้นพื้นหญ้า ปีนหลังคา เกาหัวหาตราประทับตระกูลหยุน ‘สามพี่น้อง’ : หรูโม่ หรูอวี้ รวมไปถึงหยวนเป่า

ถ้าเป็นปกติ โม่เยว่คงจะถามว่าพวกเขาทำอะไรอยู่

แต่ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์ถาม อยากไปหาหยุนหว่านหนิงแล้วถามให้รู้เรื่อง!

แต่เพิ่งเข้าเรือนชิงหยิ่ง นอกจากแม่นมจางที่นอนอยู่ข้างหน้าต่าง ก็ไม่เจอตัวหยุนหว่านหนิงเลย!

โม่เยว่เตะนางจนตื่น แล้วถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “พระชายาไปไหนแล้ว?!”

แม่นมจางสะลึมสะลือ นางขยี้ตา “ตอบท่านอ๋อง พระชายาบอกว่ามีธุระ ไปหาหมอหลวงหยางเจ้าค่ะ!”

ได้ยินแบบนี้ สีหน้าของโม่เยว่ก็เปลี่ยนไป แล้วรีบออกจากบ้านทันที

พอไปถึง ก็ ‘จับ’ หยุนหว่านหนิงที่กำลังคุยกับหมอหลวงหยางที่ประตูจวนหยางด้วยสีหน้าเข้มงวด……