อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 465

หยุนเจิ้นซงรีบออกไป ถามอย่างเป็นห่วง “หว่านหนิง เจ้าไม่เป็นไรนะ? เจ้าเป็นอะไรไป?”

“ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า? ให้เชิญหมอมาดูอาการไหม?”

เขามองนางอย่างเป็นห่วง “หรือว่า เจ้าจะมีครรภ์?”

พอได้ยินเช่นนี้ หยุนหว่านหนิงก็เกือบหัวเราะจนสลบ!

นางกับโม่เยว่ เคยมีสัมพันธ์อะไรเหรอ?

จะมีครรภ์ได้ไง……

“มีคนที่สองแล้วหรือเปล่า? ตอนนี้เจ้ากับท่านอ๋องรักกันขนาดนี้ แม่ของเจ้าที่อยู่บนฟ้ารู้แล้วจะต้องดีใจมากแน่ๆ!”

หยุนเจิ้นซงพูดอย่างตื่นเต้น

วันนี้เขาเอาแต่พูด ‘แม่ของเจ้า’ ก็เพื่อจะใช้นางกู้มาทำให้หยุนหว่านหนิงใจอ่อน

แต่น่าเสียดาย เขาคิดว่าพูดจาซึ้งๆอยู่ฝ่ายเดียว แต่ไม่รู้ว่ามีแต่เขาที่ซึ้งอยู่คนเดียว!

เขารีบประคองแขนของหยุนหว่านหนิง ประคองนางเข้าไปในห้อง “หวานหนิง งานเลี้ยงวันเกิดในครั้งนี้ พ่อตั้งใจจัดล่าช้าเพื่อเจ้ากับองค์ชายเล็กเลยนะ”

“องค์ชายเล็กหายตัวไป พวกเจ้าก็ไม่อยู่ในเมืองอีก”

“พ่อว่าจัดงานวันเกิดไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร! ก็เลยล่าช้ามาจนถึงตอนนี้”

เขาพูดอย่างไร้ยางอาย “ตอนนี้ในเมื่อเจ้ากับองค์ชายเล็กกลับเมืองหลวงแล้ว ธิงธิงก็รู้สึกว่าข้าควรจะฉลองอายุห้าสิบห้าปีหน่อย”

“ดังนั้นข้าว่าควรจะจัดงานเลี้ยงวันเกิดในครั้งนี้”

หยุนหว่านหนิงเงียบไม่พูด

นางไม่ได้ปฏิเสธหยุนเจิ้นซงที่ประคองนาง แต่แค่อยากดูว่า เขาจะไร้ยางอายถึงขนาดไหน!

แน่นอนว่าเขาไร้ยางอายจนไม่มีใครเทียบเคียงได้

นางรู้สึกว่าตัวเองไม่มีใครเทียบเคียงได้อีกแล้ว แต่ไม่คิดว่าหยุนเจิ้นซงจะไร้ยางอายได้มากกว่านาง……

ไม่แปลกที่ครองตำแหน่งยิ่งกั๋วกงมานานขนาดนี้

ความไร้ยางอายระดับขั้นเทพเลยล่ะ!

“หนึ่งก็เพื่อฉลองวันเกิดให้ข้า สองก็เพื่อฉลองที่องค์ชายเล็กกลับมาได้อย่างปลอดภัย หว่านหนิงเจ้าคิดว่าความคิดนี้ดีไหม?”

หยุนเจิ้นซงถามด้วยรอยยิ้ม

เหมือนจะลืมไปแล้วว่า หยุนหว่านหนิงเกลียดเขามาก

และเหมือนจะลืมไปแล้วว่า เขาทำร้ายหยุนหว่านหนิงมากแค่ไหน!

ตอนนี้มาประจบหยวนเป่า มาขอให้ยกโทษถึงที่จวนอ๋องหมิง?!

“แล้วแต่เจ้าเลย เจ้าอยากทำอะไรก็เชิญ”

ยังไงถึงเวลา คนที่โดนว่าก็ไม่ใช่นางสักหน่อย

หยุนหว่านหนิงจัดแขนเสื้อ “อีกอย่าง เจ้าอย่ามาบอกว่าฉลองให้หยวนเป่าเลย ข้าไม่หลงกลเจ้าหรอกนะ”

“แต่องค์ชายเล็กเรียกข้าว่าท่านตานะ!”

หยุนเจิ้นซงสีหน้าเปลี่ยนเป็นเล็กน้อย

“เขาเป็นลูกชายของข้า”

หยุนหว่านหนิงพูดแค่คำเดียว ก็ทำเอาหยุนเจิ้นซงพูดไม่ออก!

ถ้านางไม่อนุญาตให้หยวนเป่าเรียกเขาว่าท่านตา หยวนเป่าก็ต้องฟังที่นางบอก!

ขณะนั้น หยุนเจิ้นซงก็รู้สึกเหมือนตัวเองให้ตราประทับตระกูลหยุนไม่มีประโยชน์เลย……ตอนนี้จะเสียใจทีหลังก็ไม่ทันแล้ว?

ขอตราประทับจากมือของหยวนเป่าคืนมาได้ไหมนะ?!

เห็นเขานั่งอยู่บนเก้าอี้เงียบๆ หยุนหว่านหนิงก็ลุกขึ้น “สายมากแล้ว ข้าคงไม่ขอให้หยุนกั๋วกงอยู่ทานข้าวเย็นด้วย”

“มานี่สิ! ส่งแขก!”

หยุนหว่านหนิงเดินออกจากห้องไป

หยุนเจิ้นซงได้สติก็รีบตามออกไป “หว่านหนิง ถึงเวลาพ่อจะจัดงานวันเกิด เจ้าจะมาร่วมไหม?”

“ดูอารมณ์”

หยุนหว่านหนิงตอบอย่างไม่คิด แล้วเดินออกไปโดยไม่กลับหลังหันทันที

หยุนเจิ้นซงพูดไม่ออก

ดูอารมณ์?

อารมณ์ของนางเคยดีที่ไหนกันล่ะ?!

ดูแล้ววันนี้คงจะมาเสียเปล่า!

หยุนเจิ้นซงส่ายหน้า นึกถึงของที่เขาให้หยวนเป่าเมื่อกี้ ก็รู้สึกเสียดาย