อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 464

“ยังไง?”

หยุนหว่านหนิงมองขวางหรูโม่

ตอนนี้นางว่าเจ้าหมอนี่วอนจริงๆ

“หยุนกั๋วกงไม่ได้หลอกใช้องค์ชายเล็กจริงๆ! องค์ชายเล็กของเราฉลาดขนาดนี้ ใครจะหลอกใช้เขาได้? หยุนกั๋วกงหลอกองค์ชายเล็กของเราไม่ได้หรอกขอรับ”

หยุนหว่านหนิงชอบฟังคำพูดนี้มาก

นางพยักหน้า ให้เขาพูดต่อ

“องค์ชายเล็กเรียกท่านตา หยุนกั๋วกงก็ดีอกดีใจแล้ว”

หรูโม่ก้มหน้า แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่เพียงแต่เอาตราประทับตระกูลหยุนให้องค์ชายเล็ก ยังให้ขององค์ชายเล็กอีกเยอะเลย!”

ว่าแล้ว ก็เห็นหยวนเป่าเอาของออกมายื่นให้หยุนหว่านหนิง……

มีหยก มีกระเป๋าเงิน และขนมอีก

ดูท่าแล้ว หยุนเจิ้นซงคงจะให้ทุกอย่างจนเหลือแค่ถอดเสื้อคลุมให้หยวนเป่าแล้วล่ะ

มองดูของที่หยวนเป่าเอาให้ดู หยุนหว่านหนิงก็แทบร้องไห้

เจ้าเด็กคนนี้!

ไม่งั้นจะบอกว่า หยวนเป่าเป็นที่รักของทุกคนได้ยังไงล่ะ

เป็นที่รักของโม่จงหรานพวกเขาก็ช่างเถอะ ตอนนี้ขนาดหยุนเจิ้นซง……ตาแก่เจ้าเล่ห์ไร้หัวใจ ก็ยังต้องยอมแพ้ต่อเสน่ห์ของหยวนเป่าเลย?!

เห็นหยุนหว่านหนิงจ้องมองของในมือ หยวนเป่าก็ตะโกนเรียกเขา “ท่านแม่อึ้งไปเลยเหรอ?”

หยุนหว่านหนิงก็ถึงได้สติ

นางไอกระแอมเสียงเบา “หยวนเป่า เจ้ายังเด็ก ของพวกนี้ให้แม่ดูแลให้ก่อนไหม?”

“หากเจ้าทำหาย ก็จะเสียเปรียบครั้งใหญ่เลยนะ!”

น้ำเสียงของนางในตอนนี้ เหมือนจิ้งจอกในคราบคุณยายที่กำลังหลอกหนูน้อยหมวกแดง

หยวนเป่าส่ายหน้า “ข้าไม่ทำหายหรอก”

หมายความว่าจะไม่ให้ใช่ไหม?

หยุนหว่านหนิงก็พูดอย่างใจเย็นว่า “ของสิ่งนี้แพงมากเลยนะ! เจ้ายังเคยทำตัวเองหายเลย จะไม่ทำของพวกนี้หายได้ยังไง?”

“เอาแบบนี้ไหม พวกเรามาเล่นเกมกัน”

นางคิดแล้วพูดว่า “ข้าซ่อนของนี้ไว้ ถ้าเจ้าหาเจอ เจ้าก็เก็บรักษาไว้เอง!”

นางไม่อยากได้ตราประทับตระกูลหยุนอะไรนี่หรอกนะ!

แต่กลัวถ้าหยุนธิงหลานรู้เรื่องนี้เข้า จะคิดแผนร้ายอะไรอีก

หยวนเป่าไม่ตอบ เสียงของหรูอวี้ดังขึ้นแต่ไกล “พระชายา! ท่านซ่อนเลย ข้าน้อยชอบหาของที่สุดแล้ว!”

หยุนหว่านหนิงเงยหน้าขึ้น ก็เห็นหรูอวี้เดินเข้ามา โม่เยว่ก็น่าจะอยู่ต่อที่ค่ายเสินจี

หรูอวี้เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม ถูมือแล้วพูดว่า “พระชายา หาของอะไรเหรอ?”

หยุนหว่านหนิง: “……ทำไมมีเจ้าทุกที่เลย?”

นางเอาตราประทับไว้ในช่องว่าง “ถ้าข้าออกมา พวกเจ้าค่อยเริ่มหาของในจวน”

นางแกล้งทำเป็นเดินไปหลังบ้าน จากนั้นก็เดินอ้อมออกมา “เริ่มหาได้”

หรูอวี้พวกเขาก็ค้นหาอย่างจริงจัง

ขนาดหยวนเป่าที่แสนจะฉลาด ยังโดนความโง่ของหรูอวี้กระทบ ลืมไปแล้วว่าแม่ตัวเองมีช่องว่างที่มองไม่เห็นอยู่

ทั้งสามค้นหาตราประทับอย่างจริงจัง……

หยุนหว่านหนิงกอดอก มองดูแผ่นหลังของพวกเขา แล้วถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ

“เมื่อก่อนยังคิดว่าหรูโม่ปกติ มองดูเขาติดนิสัยของหรูอวี้ด้วย! ไม่รู้ว่าให้พวกเขาดูแลลูกชายข้า หยวนเป่าจะกลายเป็นคนโง่ด้วยหรือเปล่า?”

นางส่ายหน้า กลับหลังหันเดินเข้าห้องโถง

หยุนเจิ้นซงได้ยินเสียงของหยุนหว่านหนิงด้านนอกนานแล้ว

เขากำลังนั่งหลังตรง

แต่พอเห็นนาง ก็รู้สึกใจสั่นอยู่ดี

“หยุนกั๋วกงวันนี้ว่างเหรอ ถึงมาที่จวนอ๋องหมิงของข้าได้……แต่น่าเสียดาย ข้ากับท่านอ๋องยุ่งมาก ไม่มีเวลามาต้อนรับเจ้า”

หยุนหว่านหนิงนั่งลง

หลังจากโดนนางด่าหลายครั้ง หยุนเจิ้นซงก็ไม่กล้าเถียงนางต่อหน้าอีก

หนังหน้าเขาก็หนาขึ้นเยอะมาก ไม่สนใจสีหน้าที่มืดมนของหยุนหว่านหนิง พูดต่อว่า “ข้ามีเรื่องอยากมาคุยกับเจ้าน่ะ”

“รู้ว่าเจ้ากับท่านอ๋องงานยุ่ง ไม่ว่างเลย!”

“ดังนั้นข้าเลยรออยู่ที่นี่”

หยุนเจิ้นซงพูดแล้วหัวเราะ

เมื่อกี้หยวนเป่าบอกว่าเขาไปเอาของขวัญมาให้ ไปแล้วเดี๋ยวจะกลับมา

แต่หยุนเจิ้นซงรอแล้วกว่าครึ่งชั่วโมง

หยวนเป่าก็ยังไม่กลับมา แต่หยุนหว่านหนิงมาเสียก่อน

เขารู้สึกตื่นเต้น “หว่านหนิง ข้ารู้ว่าเจ้ายุ่ง ข้าไม่พูดพร่ำทำเพลงแล้วนะ! มีเรื่องหนึ่ง ข้าอยากให้เจ้าช่วยตัดสินใจหน่อย……”

หยุนหว่านหนิงเลิกคิ้ว แล้วดื่มชา “ว่ามาสิ?”

ถ้าเรื่องนี้นางสนใจ งั้นก็ไม่ดื่มชาต่อ

ถ้านางไม่สนใจ งั้นก็เปิดฝาแก้วชาแล้วไล่คนเลย……

หยุนเจิ้นซงก็สนใจที่แก้วชาในมือนาง

เขาไอกระแอม รีบพูดว่า “เดิมทีข้าว่าจะไม่จัดงานวันเกิดครั้งนี้ แต่ธิงธิงบอกว่า ครั้งนี้เป็นวันเกิดห้าสิบห้าปีของพ่อ”

“ไม่ใช่เลขเต็ม แต่ก็เป็นเลขมงคล”

“ดังนั้น?”

หยุนหว่านหนิงเริ่มสนใจ

“ดังนั้นธิงธิงจึงขอร้องข้าว่า จะต้องจัดงานเลี้ยงวันเกิดครั้งนี้ให้ได้”

หยุนเจิ้นซงหัวเราะแล้วพูดว่า “แต่วันเกิดของข้าผ่านไปนานแล้ว ถ้าจัดเสริมอีก คงจะเป็นปากเสียงของคนอื่น”

“วันนี้ข้าเลยอยากมาถามเจ้า”

“ถามข้าอะไร?”

“เจ้าเป็นลูกสาวของข้า!”

หยุนเจิ้นซงพูดคำนี้อย่างเป็นธรรมชาติ “เจ้าเป็นลูกสาวคนโตของข้า หลานเอ๋อร์ไม่อยู่ในเมือง ธิงธิงอายุน้อย นอกจากเจ้าจะตัดสินใจแล้ว ข้าก็ไม่รู้ว่าจะไปถามใครอีก”

“เจ้ายังมีลูกชายห้าขวบอยู่ไม่ใช่เหรอ?”

หยุนหว่านหนิงแสยะยิ้มเย็นชา

ตอนนั้นที่นางโดนโม่เยว่กักบริเวณ หยุนเจิ้นซงก็แต่งอี๋เหนียงคนใหม่ มีลูกชายคนเล็กอย่างดีอกดีใจ

นับดูแล้ว ตอนนี้ก็ห้าขวบแล้วล่ะ

“ถิงเอ๋อร์ยังเด็กอยู่เลย……”

พูดถึงลูกชายคนเล็กของเขา หยุนเจิ้นซงก็ยิ้มแล้วเกาหัวแกรกๆ

หยุนหว่านหนิงจิบชา สีหน้าหยุนเจิ้นซงก็เปลี่ยนไปทันที

“งานวันเกิดของเจ้า เป็นเรื่องของเจ้า ว่ากันว่าลูกสาวที่แต่งงานแล้วก็เหมือนน้ำที่สาดออกไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นหยุนกั๋วกงก็ตัดขาดกับข้าแล้วด้วย……”

นางแสยะยิ้มเย็นชา

เห็นดังนั้น หยุนเจิ้นซงก็รีบลุกขึ้น “หว่านหนิง พ่อผิดเอง ตอนนั้นพ่อไม่ควรทำแบบนั้น”

“แต่เจ้ากับข้าเป็นพ่อลูกกัน สายเลือดตัดกันไม่ขาดหรอกนะ……”

ว่าแล้ว หยุนเจิ้นซงก็บีบน้ำตาออกมา “ตั้งแต่ที่แม่เจ้าเสียไป พ่อก็เลี้ยงดูเจ้าจนเติบโต!”

เห็นเขาเริ่มทำตัวน่าสงสาร หยุนหว่านหนิงก็แทบสำลักน้ำชา!

นางสำลักจนไอคอกแคก!

เขาเลี้ยงนางจนโตตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?!

หลังจากท่านแม่ตายไป ตาแก่นี่ก็ไม่เคยสนใจอะไรนางเลย……

ทำไมเขาถึงกล้าพูดจาไร้ยางอายแบบนี้ออกมาได้นะ?!

หยุนเจิ้นซงยังไม่รู้ตัว พูดต่อว่า “หว่านหนิง พ่อลูกไม่ควรโกรธกันนาน พ่อผิดเอง แต่ขอเจ้าเห็นแก่ที่พ่อแก่แล้ว”

“พ่อแก่มากแล้ว ให้เรื่องที่ไม่มีความสุขก่อนหน้านี้หายไปได้หรือไม่!”

“ในใจของพ่อ เจ้ายังเป็นลูกสาวคนดีของพ่อเหมือนเดิมนะ!”

หยุนหว่านหนิง: “……แหวะ”

นางปิดปาก “เจ้ารอก่อน ข้าขอไปอ้วกก่อน!”

นางรีบวิ่งออกไป ประคองเสาแล้วอ้วกแห้ง!

มองดูนางตัวงอโค้ง หยุนเจิ้นซงยังไม่รู้ว่านางอ้วกเพราะคำพูดเมื่อกี้ของเขา

มองดูนางด้วยสายตาที่ดีใจและตื่นเต้น……