อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 464

“ยังไง?”

หยุนหว่านหนิงมองขวางหรูโม่

ตอนนี้นางว่าเจ้าหมอนี่วอนจริงๆ

“หยุนกั๋วกงไม่ได้หลอกใช้องค์ชายเล็กจริงๆ! องค์ชายเล็กของเราฉลาดขนาดนี้ ใครจะหลอกใช้เขาได้? หยุนกั๋วกงหลอกองค์ชายเล็กของเราไม่ได้หรอกขอรับ”

หยุนหว่านหนิงชอบฟังคำพูดนี้มาก

นางพยักหน้า ให้เขาพูดต่อ

“องค์ชายเล็กเรียกท่านตา หยุนกั๋วกงก็ดีอกดีใจแล้ว”

หรูโม่ก้มหน้า แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่เพียงแต่เอาตราประทับตระกูลหยุนให้องค์ชายเล็ก ยังให้ขององค์ชายเล็กอีกเยอะเลย!”

ว่าแล้ว ก็เห็นหยวนเป่าเอาของออกมายื่นให้หยุนหว่านหนิง……

มีหยก มีกระเป๋าเงิน และขนมอีก

ดูท่าแล้ว หยุนเจิ้นซงคงจะให้ทุกอย่างจนเหลือแค่ถอดเสื้อคลุมให้หยวนเป่าแล้วล่ะ

มองดูของที่หยวนเป่าเอาให้ดู หยุนหว่านหนิงก็แทบร้องไห้

เจ้าเด็กคนนี้!

ไม่งั้นจะบอกว่า หยวนเป่าเป็นที่รักของทุกคนได้ยังไงล่ะ

เป็นที่รักของโม่จงหรานพวกเขาก็ช่างเถอะ ตอนนี้ขนาดหยุนเจิ้นซง……ตาแก่เจ้าเล่ห์ไร้หัวใจ ก็ยังต้องยอมแพ้ต่อเสน่ห์ของหยวนเป่าเลย?!

เห็นหยุนหว่านหนิงจ้องมองของในมือ หยวนเป่าก็ตะโกนเรียกเขา “ท่านแม่อึ้งไปเลยเหรอ?”

หยุนหว่านหนิงก็ถึงได้สติ

นางไอกระแอมเสียงเบา “หยวนเป่า เจ้ายังเด็ก ของพวกนี้ให้แม่ดูแลให้ก่อนไหม?”

“หากเจ้าทำหาย ก็จะเสียเปรียบครั้งใหญ่เลยนะ!”

น้ำเสียงของนางในตอนนี้ เหมือนจิ้งจอกในคราบคุณยายที่กำลังหลอกหนูน้อยหมวกแดง

หยวนเป่าส่ายหน้า “ข้าไม่ทำหายหรอก”

หมายความว่าจะไม่ให้ใช่ไหม?

หยุนหว่านหนิงก็พูดอย่างใจเย็นว่า “ของสิ่งนี้แพงมากเลยนะ! เจ้ายังเคยทำตัวเองหายเลย จะไม่ทำของพวกนี้หายได้ยังไง?”

“เอาแบบนี้ไหม พวกเรามาเล่นเกมกัน”

นางคิดแล้วพูดว่า “ข้าซ่อนของนี้ไว้ ถ้าเจ้าหาเจอ เจ้าก็เก็บรักษาไว้เอง!”

นางไม่อยากได้ตราประทับตระกูลหยุนอะไรนี่หรอกนะ!

แต่กลัวถ้าหยุนธิงหลานรู้เรื่องนี้เข้า จะคิดแผนร้ายอะไรอีก

หยวนเป่าไม่ตอบ เสียงของหรูอวี้ดังขึ้นแต่ไกล “พระชายา! ท่านซ่อนเลย ข้าน้อยชอบหาของที่สุดแล้ว!”

หยุนหว่านหนิงเงยหน้าขึ้น ก็เห็นหรูอวี้เดินเข้ามา โม่เยว่ก็น่าจะอยู่ต่อที่ค่ายเสินจี

หรูอวี้เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม ถูมือแล้วพูดว่า “พระชายา หาของอะไรเหรอ?”

หยุนหว่านหนิง: “……ทำไมมีเจ้าทุกที่เลย?”

นางเอาตราประทับไว้ในช่องว่าง “ถ้าข้าออกมา พวกเจ้าค่อยเริ่มหาของในจวน”

นางแกล้งทำเป็นเดินไปหลังบ้าน จากนั้นก็เดินอ้อมออกมา “เริ่มหาได้”

หรูอวี้พวกเขาก็ค้นหาอย่างจริงจัง

ขนาดหยวนเป่าที่แสนจะฉลาด ยังโดนความโง่ของหรูอวี้กระทบ ลืมไปแล้วว่าแม่ตัวเองมีช่องว่างที่มองไม่เห็นอยู่

ทั้งสามค้นหาตราประทับอย่างจริงจัง……

หยุนหว่านหนิงกอดอก มองดูแผ่นหลังของพวกเขา แล้วถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ

“เมื่อก่อนยังคิดว่าหรูโม่ปกติ มองดูเขาติดนิสัยของหรูอวี้ด้วย! ไม่รู้ว่าให้พวกเขาดูแลลูกชายข้า หยวนเป่าจะกลายเป็นคนโง่ด้วยหรือเปล่า?”

นางส่ายหน้า กลับหลังหันเดินเข้าห้องโถง

หยุนเจิ้นซงได้ยินเสียงของหยุนหว่านหนิงด้านนอกนานแล้ว

เขากำลังนั่งหลังตรง

แต่พอเห็นนาง ก็รู้สึกใจสั่นอยู่ดี

“หยุนกั๋วกงวันนี้ว่างเหรอ ถึงมาที่จวนอ๋องหมิงของข้าได้……แต่น่าเสียดาย ข้ากับท่านอ๋องยุ่งมาก ไม่มีเวลามาต้อนรับเจ้า”

หยุนหว่านหนิงนั่งลง

หลังจากโดนนางด่าหลายครั้ง หยุนเจิ้นซงก็ไม่กล้าเถียงนางต่อหน้าอีก

หนังหน้าเขาก็หนาขึ้นเยอะมาก ไม่สนใจสีหน้าที่มืดมนของหยุนหว่านหนิง พูดต่อว่า “ข้ามีเรื่องอยากมาคุยกับเจ้าน่ะ”