อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 463

“แขก? ใคร?”

หยุนหว่านหนิงชะงักฝีเท้า

นอกจากโจวหยิงหยิงสองผัวเมียที่เป็นแขกประจำของจวนอ๋องหมิงแล้ว ยังมีใครมาที่จวนอีกเหรอ?

ข้ารับใช้ก้มหน้า ตอบอย่างระมัดระวังว่า “ตอบพระชายา เป็น เป็นพ่อของท่านขอรับ หยุนกั๋วกง……”

สีหน้าของหยุนหว่านหนิงเปลี่ยนไป สายตาที่มองเขาก็เฉียบคมมากขึ้น “ใครใช้ให้เจ้าปล่อยเขาเข้ามา? หากเจ้าไม่อยากทำงานนี้แล้ว ก็เก็บข้าวของกลับบ้านไปเลย!”

ข้ารับใช้กลัวจนคุกเข่าลงกับพื้น

การได้ทำงานที่จวนอ๋องหมิง เป็นความฝันของใครหลายคนเลยนะ?

ถึงแม้ท่านอ๋องกับพระชายาจะนิสัยไม่ค่อยดี แต่ก็ไม่เคยตระหนี่ต่อข้าบริวารเลย

ข้าบริวารในจวนอ๋องหมิง เงินเดือนได้เยอะกว่าทุกที่ในเมืองหลวง และเมื่อเทียบกับเงินเดือนข้ารับใช้ในจวนอื่นๆ ก็ได้เยอะกว่าเป็นเท่าตัวมาก

และยังไม่ต้องทำอะไรเยอะ ว่างๆสบายๆ

ด้วยเหตุนี้ ทุกคนจึงใช้เส้นสาย เข้ามาทำงานในจวนอ๋องหมิงกันหมด

ข้ารับใช้จะเก็บข้าวของกลับบ้านได้ยังไงล่ะ?!

เขารีบอธิบายว่า “พระชายา บ่าวไม่ได้ปล่อยหยุนกั๋วกงเข้าไปนะขอรับ! ถึงบ่าวจะกล้ามากแค่ไหน บ่าวก็ไม่กล้าขัดคำสั่งพระชายาหรอกขอรับ!”

ทั้งจวนอ๋องหมิง ใครไม่รู้บ้างว่าพระชายามีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกับจวนยิ่งกั๋วกง?

โดยเฉพาะยิ่งกั๋วกงหยุนเจิ้นซง ถึงแม้จะเป็นพ่อของหยุนหว่านหนิง……

แต่ตอนนั้นหยุนหว่านหนิงโดนโม่เยว่กักบริเวณ หยุนเจิ้นซงไม่เพียงแต่ไม่ช่วยนาง แต่ยังกลัวจะโดนลากไปด้วย ก็เลยใช้โอกาสนี้ตัดขาดความสัมพันธ์กับหยุนหว่านหนิง ขีดเส้นแบ่งกับนางอย่างชัดเจน

ต่อมาหยุนหว่านหนิงได้ดีแล้ว ก็รีบมาประจบทันที

คนแบบนี้ อย่าว่าแต่พระชายาเกลียดเลย

ข้าบริวารทั้งจวน ยังรู้สึกไม่ยุติธรรมแทนพระชายาเลย!

“แต่เมื่อกี้ตอนที่ขวางหยุนกั๋วกง องค์ชายเล็กก็กลับมาพอดี!”

ข้ารับใช้พูดอย่างน้อยใจ “พระชายาไปแล้ว องค์ชายเล็กก็ออกไป ตอนกลับมาก็เจอกับหยุนกั๋วกงพอดี หยุนกั๋วกงก็อ้อนวอน……”

ที่เหลือไม่ต้องพูด หยุนหว่านหนิงก็เข้าใจแล้ว!

หยุนเจิ้นซงคิดจะ ‘พึ่งพา’ หยวนเป่างั้นเหรอ?!

มีอย่างที่ไหนกัน!

“ข้ารู้แล้ว ไปไหนก็ไป!”

หยุนหว่านหนิงไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบเดินไปอย่างโมโห

ถ้าหยุนเจิ้นซงหน้าไม่อายอยากอยู่ในจวนอ๋องหมิง งั้นนางก็จะสั่งให้คนโยนเขาออกไป……

แต่ถ้าเขากล้ายุ่งกับหยวนเป่า นางจะต่อยเขาให้ลุกไม่ขึ้นเลย คอยดู!

เพิ่งเดินถึงหน้าประตู ก็ได้ยินเสียงหวานของหยวนเป่าจากด้านใน “ท่านตาให้ข้าจริงเหรอ? ตราประทับนี้คงจะสำคัญต่อท่านมากนะ?”

ตราประทับ?

ตราประทับอะไร?

หยุนหว่านหนิงชะงักฝีเท้า

เสียงของหยุนเจิ้นซงอารมณ์ดี “ให้เจ้าจริงๆ! ขอแค่องค์ชายเล็กชอบก็พอแล้ว!”

“ข้าชอบมาก ขอบคุณท่านตามาก!”

หยวนเป่าเรียกเสียงหวาน

หยุนเจิ้นซงตื่นเต้นจนน้ำตาแทบไหล “องค์ชายเล็ก ท่านเรียกกระหม่อมว่าท่านตา กระหม่อมมิบังอาจหรอกขอรับ!”

“ท่านเป็นพ่อของแม่ข้า งั้นก็ต้องเป็นท่านตาของข้า! ท่านตาให้ของขวัญเจอกันครั้งแรกที่สำคัญขนาดนี้ ข้าก็ต้องตอบแทนท่านตาสิ!”

เสียงของหยวนเป่าดังขึ้น “ท่านตารอตรงนี้ก่อนนะ!”

เสียงเรียก ‘ท่านตา’ ทำเอาหยุนเจิ้นซงดีอกดีใจใหญ่!

เจ้าเด็กน้อยตรงหน้า เป็นที่รักของฮ่องเต้มาก

เรียกได้ว่าเป็นผู้มีเกียรติอย่างหาที่สุดมิได้……

ขณะนั้น หยุนเจิ้นซงรู้สึกตัวลอย เหมือนลอยขึ้นบนท้องฟ้าไปแล้ว!

หยวนเป่ากระโดดโลดเต้นออกมา

เพิ่งเดินออกจากห้อง ก็มีมือข้างๆลากเขาไป “เจ้าเด็กคนนี้? ใครใช้ให้เจ้าเรียกเขาว่าท่านตา!”

หยุนหว่านหนิงมองค้อนเขาอย่างไม่พอใจ!

นางพูดพลางดึงหยวนเป่าไปที่หลังเสา

ยังดีที่หยวนเป่าเคยเผชิญเรื่องราวมากเยอะ ดังนั้นตอนนี้เขาจึงใจเย็นมาก

ถ้าเป็นเด็กคนอื่น กำลังกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ มีมือมาดึงเขาไป คงตกใจแย่?!

“ท่านแม่”

หยวนเป่ากะพริบตา เงยหน้ามองนาง “เขาไม่ใช่พ่อของท่านแม่เหรอ?”

“ใช่ แล้วยังไง?”

“ท่านพ่อของท่านแม่ก็คือท่านตาของข้าไม่ใช่เหรอ?”

หยวนเป่าพูดอย่างจริงจัง “ข้าเรียกเขาว่าท่านตามันผิดตรงไหนเหรอ!”

หยุนหว่านหนิง: “……”

เจ้าเด็กคนนี้พูดถูก!

ตั้งแต่หยวนเป่าเกิดเรื่อง หรูโม่ก็ทำตามที่พูด: เฝ้าข้างกายไม่ห่างไปไหน

ตอนนี้เขากำลังยืนอยู่ข้างหลังหยวนเป่า มองหยุนหว่านหนิงด้วยสีหน้าเข้มงวด “พระชายา องค์ชายเล็กพูดถูกนะขอรับ! ข้าน้อยคิดว่าองค์ชายเล็กไม่ได้ทำผิดเลย”

“งั้นก็เป็นความผิดของข้างั้นสิ?”

หยุนหว่านหนิงกวาดตามองเขาอย่างเย็นชา

ถ้าเป็นเมื่อก่อน หรูโม่คงจะก้มหน้าบอกว่าไม่ใช่

แต่ตอนนี้เขากลับตอบเสียงแข็ง “ขอรับ!”

หยุนหว่านหนิง: “……”

นางสังเกตเห็นว่า ช่วงนี้ไม่เพียงแต่หรูอวี้ที่วอน หรูโม่ก็เริ่มวอนเหมือนกัน

คงวอนจริงๆนะพวกนี้?!

นางกัดฟัน “เจ้าหยุดพูด! เดี๋ยวข้าจะไปฟ้องโม่เยว่ พวกเจ้าได้โดนแน่!”

“ให้ตายสิ”

นางเลิกแขนเสื้อขึ้น “หยวนเป่า ถ้าเจ้ากล้าเรียกตาแก่นั่นว่าท่านตาอีก ข้าจะ……”

“ท่านแม่ดูสิ!”

ทันใดนั้นหยวนเป่าก็แบมือออก เผยให้เห็นตราประทับเล็กๆ “ท่านตาให้ข้ามา! บอกว่าด้วยตราประทับนี้ ข้าจะได้ทุกสิ่งที่ต้องการ หากไปที่เฉียนจวงหรือร้านค้าของตระกูลหยุน!”

หยุนหว่านหนิงชะงัก ตกตะลึง

ถึงว่าเมื่อกี้ได้ยินหยวนเป่าพูดถึงตราประทับนี้……

ที่แท้ก็เป็นของสิ่งนี้นี่เอง?!

นางหยิบขึ้นมาสังเกตอย่างละเอียด ตราประทับนั้นเขียนว่า ‘หยุน’ และมีลวดลายมงคลอยู่ด้วย

ตอนนั้นเคยได้ยินหยุนธิงหลานพูดถึง

นั่นเป็นตอนที่นางเพิ่งจะออกจากการกักบริเวณไม่นาน หยุนเจิ้นซงก็ส่งหยุนธิงหลานมาสืบ

หยุนธิงหลานมาอวดนาง บอกว่าท่านพ่อจะเอาตราประทับตระกูลหยุนให้นาง จากนั้นสมบัติทั้งหมดก็จะตกเป็นของนาง

หยุนหว่านหนิงไม่เห็นอยากได้ตรงไหนเลย

นางมีช่องว่างที่มีทุกอย่าง ไม่เห็นอยากได้ตราประทับตระกูลหยุนอะไรนี่เลย?!

ของสิ่งนี้คงจะเป็นของที่หยุนธิงหลานพูดถูก คล้ายกับสมบัติตกทอดของตระกูลหยุน?

ถึงแม้หยุนเจิ้นซงจะเป็นใต้เท้ากั๋วกงที่มีแค่ชื่อแต่ไม่มีงาน ว่างงานในราชสำนักก็ยังได้เงินเดือนทุกเดือน ใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย

แต่ธุรกิจของเขาใหญ่มาก

ตอนนั้นที่โม่หุยเฟิงกับหยุนธิงหลานรักกัน หยุนเจิ้นซงก็ช่วยเขาอยู่ไม่น้อย

อย่างเช่น: เงิน

พอมีเงิน โม่หุยเฟิงก็ถึงก่อตั้งให้ค่ายห้ากองพลโด่งดังได้

“เขาเอาของสิ่งนี้ให้เจ้าเหรอ?”

หยุนหว่านหนิงไม่อยากจะเชื่อเลย

หยุนเจิ้นซงขี้เหนียวแค่ไหน นางก็รู้ดี……ตอนนั้นท่านแม่เตรียมสินเดิมให้นาง เขาก็ยืดไปไม่น้อย จนถึงตอนนี้ยังไม่คืนนางเลย

ตอนนี้เอาของที่สำคัญขนาดนี้ให้หยวนเป่า?!

หยุนหว่านหนิงรู้สึกว่า จะต้องมีเรื่องผิดปกติแน่?!

“ใช่แล้ว!”

หยวนเป่าพูดอย่างไม่สนใจ “ท่านตาบอกแล้วว่า หากข้าต้องการเงิน ก็ไปเอาที่เฉียนจวงได้เลย”

“ของอย่างอื่น ก็ให้ข้าเลือกได้เลย!”

หยุนหว่านหนิง: “……”

นางไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?!

หยุนเจิ้นซงตาแก่นี่ ใจดีขนาดนั้นเชียวเหรอ?!

“ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่!”

นางกัดฟันพูด “เขาหลอกใช้เจ้าหรือเปล่า? ให้เจ้าทำอะไรให้เขา?”

ในสายตาของนาง หยุนเจิ้นซงชั่วร้ายไปถึงกระดูก จะให้โดยไม่หวังสิ่งตอบแทนได้ยังไง?!

ได้ยินดังนั้น หรูโม่ก็หัวเราะ “พระชายา ครั้งนี้ท่านเข้าใจผิดหยุนกั๋วกงจริงๆ!”