อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 468

เห็นสีหน้าหยุนหว่านหนิงเปลี่ยนไป หยวนเป่าก็ปลอบใจนาง “ท่านแม่อย่ากังวลไปเลย ข้าไม่บอกท่านพ่อหรอก”

“วันนี้ข้าไปเจอลุงซ่งมา”

เขาตอบแต่โดยดี “ปู่เสวียนซันหาข้า บอกข้าไปเที่ยวที่จวนซ่งเป็นเพื่อนเขา! ดังนั้นข้าก็เลยพาพี่หรูโม่ไปที่จวนซ่ง”

ช่วงนี้ชีวิตในเมืองหลวงของเสวียนซันเซียนเซิงดีมาก!

ทุกวันนอกจากจะกินแล้ว ก็ไปหายายข้างบ้านคุยเล่น

ลงเขามาพักอยู่ในเมืองแค่ไม่กี่วัน ก็อ้วนขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเลย

“เขามาเจ้าเล่นอะไร?”

หยุนหว่านหนิงแปลกใจมาก

เสวียนซันเซียนเซิงกับหยวนเป่าสองคน ดูอายุห่างกันมาก แต่เหมือนเป็นเพื่อนที่สนิทกันมานาน ความสัมพันธ์นี้ ทำเอาหยุนหว่านหนิงแปลกใจมาก……

“เขาให้อีกาตัวหนึ่งมาส่งจดหมายให้ข้า บอกว่าเตรียมตัวออกไปหาของกินเล่น”

ใช้อีกาส่งจดหมาย มีแต่ตาแก่เสวียนซันที่ทำได้แล้วล่ะ?

หยุนหว่านหนิงหมดคำจะพูด

“ข้ากลัวเขาจะเหงา ก็เลยออกไปเล่นด้วย”

“เขาเหงาเป็นด้วยเหรอ?”

หยุนหว่านหนิงสงสัย “ทุกวันก็เห็นเขาเอาแต่เล่นกับยายพวกนั้น?!”

“ยายพวกนั้นไม่สนใจเขาเลย! บอกว่าเขาคุยกับพวกนาง ก็เพื่อหลอกของกินจากพวกนาง ดังนั้นก็เลยไม่มีใครยอมคุยกับเขาอีก!”

หยวนเป่าตอบอย่างจริงจัง

หยุนหว่านหนิง: “……ตาแก่บอกเจ้าเรื่องนี้ด้วยเหรอ?”

“ใช่!”

หยวนเป่าพยักหน้าอย่างจริงจัง “ข้าไปรับปู่เสวียนซันที่จวนซ่ง พวกเราไปเดินเที่ยวด้วยกัน”

“เพื่อปลอบใจปู่เสวียนซัน ข้าเลยเลี้ยงของกินเขาเยอะมาก!”

หยุนหว่านหนิง: “……”

นางเข้าใจแล้ว ตาแก่นี่หลอกหยวนเป่าออกไป เห็นว่าเด็กหลอกง่าย ดังนั้นก็ใช้ข้ออ้างเสียใจ เพื่อหลอกให้หยวนเป่าเลี้ยงอาหารเขางั้นเหรอ?!

ตาแก่นี่มันร้ายจริงๆ!

เงินของยายเขาก็หลอก เงินของเด็กสี่ขวบ เขาก็ยังจะหลอกอีกเหรอ!

มองดูหยวนเป่าที่เห็นใจเสวียนซันเซียนเซิง หยุนหว่านหนิงก็เอาขวดจากช่องว่างยื่นให้เขา “ถ้าเขายังเรียกเจ้าให้เลี้ยงอาหารเขาอีก”

“เจ้าก็เอาของสิ่งนี้เทลงในเหล้าของเขา”

ให้ตาแก่นั่น รู้ซึ้งถึง ‘โลกที่โหดร้าย’ เสียบ้าง!

“ท่านแม่ แบบนี้คงไม่ดีเท่าไหร่นะ?”

หยวนเป่ารับไปอย่างลังเล “นี่คืออะไรเหรอ?”

“ยาถ่าย”

“อ้อ ขอรับ”

ได้ยินคำว่ายาถ่าย หยวนเป่าก็รีบรับไว้ทันที

“เจ้าลูกชาย จำไว้ให้ดีนะ ต้องเก็บความลับให้แม่! ถ้าพ่อเจ้ารู้เข้า จะต้องสงสัยแน่ แล้วคิดว่าแม่เป็นมนุษย์ต่างดาว!”

นางเคยเล่าเรื่องมนุษย์ต่างดาวให้หยวนเป่าฟัง

จุดจบของมนุษย์ต่างดาว ไม่ก็ถูกส่งไปวิจัยในห้องทดลอง ไม่ก็ถูกส่งกลับไปยังดาวของตัวเอง

แน่นอนว่า นี่เป็นเรื่องที่หยุนหว่านหนิงกุขึ้นมาเอง

แต่หยวนเป่าก็เชื่ออย่างสุดใจ

เขาเอาแม่ตัวเองเป็นแบบอย่าง

แค่รู้สึกว่าแม่รู้เยอะมาก เยอะกว่าท่านพ่อเสียอีก!

ถ้าท่านพ่อเห็นท่านแม่เป็นมนุษย์ต่างดาว จะต้องส่งนางกลับดาวตัวเองแน่?!

ถ้าเป็นแบบนี้ เขาก็จะเสียแม่ของตัวเองไป?!

ดังนั้น หยวนเป่าจึงกอดหยุนหว่านหนิงไว้แน่น “ท่านแม่วางใจได้! ความลับของท่านแม่ก็คือความลับของข้า ข้าจะรูดซิปปากให้แน่นเลย!”

โม่เยว่มองไปไกลๆ ก็เห็นสองแม่ลูกกำลังคุยกัน

ไม่รู้ว่ากำลังพูดอะไร แต่สีหน้าของทั้งสองดูเข้มงวดมาก

ไม่ได้การ!

เขาคาดเดาในใจ: หนิงเอ๋อร์จะต้องเอาเรื่องที่วันนี้เขาตะคอกนางฟ้องหยวนเป่าแน่!

เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้หยวนเป่า ‘สอบปากคำ’ เขาก็รีบเข้าไปยอมรับผิดก่อน

“หยวนเป่า วันนี้พ่อผิดเอง! พ่อไม่ควรตะคอกแม่เจ้า และไม่ควร……”

ยังพูดไม่ทันจบ ก็เห็นสีหน้าของหยวนเป่าเปลี่ยนไป “พ่อว่ายังไงนะ?! พ่อตะคอกท่านแม่งั้นเหรอ?!”

โม่เยว่: “……”

หรือเมื่อกี้ สองแม่ลูกไม่ได้คุยกันเรื่องนี้?!

เขาสารภาพผิดเองงั้นเหรอ?!

หยุนหว่านหนิงมองเขาอย่างสะใจ “โม่เยว่นะโม่เยว่ เจ้าสารภาพไปเองนะ! ตอนแรกข้าว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับหยวนเป่าแล้วแท้ๆ”

“ในเมื่อเจ้าสารภาพเอง งั้นข้าก็ช่วยอะไรไม่ได้”

นางเอามือไพล่หลัง แล้วเดินจากไป

“หนิงเอ๋อร์ เจ้ารอข้าก่อน!”

โม่เยว่กำลังจะตามไป แขนเสื้อก็โดนหยวนเป่ากระชากไว้ “ท่าน! พ่อ!”

เขามองค้อนพ่อตัวเองอย่างโมโห “ข้าบอกท่านแล้วไง? ถ้าพ่อทำอะไรท่านแม่ ข้าจะไม่ยอมเรียกท่านว่าพ่ออีก!”

โม่เยว่ใจสั่น รีบนั่งลงไปมองเขา “หยวนเป่า เป็นความผิดของพ่อเอง”

เขาใช้เวลานานมาก กว่าหยวนเป่าจะยอมเปลี่ยนจาก ‘พ่อเก๊’ เป็น ‘ท่านพ่อ’

ตอนนี้เขาจะทำให้ลูกชายโกรธได้ยังไง?!

“พ่อแค่เป็นห่วงแม่ของเจ้า กลัวนางจะไม่สบาย ก็เลยตะคอกนางไป”

หยวนเป่าไม่อยากฟังคำอธิบายของเขา “ข้าก็เพิ่งเคยได้ยินว่า เป็นห่วงก็เลยตะคอก! ท่านพ่อไม่คิดว่าข้ออ้างนี้จะไม่สมเหตุสมผลไปหน่อยเหรอ ข้าไม่เชื่อ”

“ถ้าท่านไม่ดีต่อท่านแม่ข้า ข้าก็จะเรียกลุงซ่งว่าพ่อแทน!”

นี่เป็นไพ่ตายของหยวนเป่า

โม่เยว่ยอมแพ้ “ลูกก็รู้ว่า พ่อรักแม่ของเจ้ามากแค่ไหน”

“ข้าไม่รู้”

หยวนเป่าโมโห มือกอดอกไม่ยอมมองเขา

โม่เยว่เหนื่อยใจ

ลูกชายตัวเองหยิ่งผยองมาก ก็เหมือนเขาเลยไง?

เขารีบเดินไปข้างหน้า แล้วนั่งยองลงไปตรงหน้าหยวนเป่า “หยวนเป่า พ่อรักเจ้ากับแม่เจ้ามากที่สุด ถ้าเจ้าเป็นแบบนี้ พ่อจะเสียใจได้นะ!”

“แค่นี้ก็รับไม่ไหวแล้วเหรอ? ท่านเคยคิดถึงจิตใจของท่านแม่บ้างไหม?”

หยวนเป่าเบือนหน้าหนีไปทางอื่น “ท่านรู้ไหมว่าท่านแม่ต้องผ่านอะไรมาบ้าง?”

เอาเรื่องเก่งมาพูด โม่เยว่รู้สึกผิดมากยิ่งขึ้น

เขาเดินไปง้อหยวนเป่า “ลูก พ่อรู้ตัวว่าผิดแล้ว!”

ความผิดของตัวเอง ถึงคุกเข่าก็ต้องชดใช้ให้หมด!

ภรรยากับลูกชาย เป็นจุดอ่อนของเขา!

โม่เยว่นิสัยเสีย แต่ก็ต้องก้มหน้าให้ลูกชายที่หยิ่งผยอง กับภรรยาที่ดุมาก

“ท่านรู้ความผิดของตัวเองแล้วจริงเหรอ?”

หยวนเป่าก็ถึงมองเขา

“พ่อรู้ตัวว่าผิดแล้ว!”

โม่เยว่พยักหน้าแล้วพูดอย่างจริงใจ “เจ้าว่ามา ว่าจะอภัยให้พ่อยังไง? หรือต้องการให้พ่อทำอะไร เจ้าถึงจะยอมหายโกรธ?”

“ท่านต้องตกลงข้าก่อน”

“เจ้าว่ามา พ่อจะตกลงทุกอย่างเลย!”

“ข้อหนึ่ง ต่อไปห้ามตะคอกแม่อีก”

“พ่อจะทำได้แน่นอน!”

โม่เยว่พยักหน้าด้วยสีหน้าเด็ดขาด

สีหน้าของหยวนเป่าก็ถึงดีขึ้นหน่อย “ข้อสอง ไม่ว่าแม่จะทำผิดอะไร ก็ห้ามโทษนาง! เพราะแม่ทำเพื่อท่านตลอด”

คำพูดนี้ดูแปลกๆนะ ไม่เหมือนคำพูดของเด็ก

แต่โม่เยว่ในตอนนี้ก็ไม่มีเวลามาคิดมากแล้ว จึงต้องพยักหน้า “ได้!”

“ข้อสาม ถ้าท่านไม่ง้อให้แม่ดีใจ แม่จะโดนคนอื่นแย่งไปได้นะ!”

หยวนเป่ามองค้อนเขาอย่างไม่พอใจ “ท่านพยายามหน่อยไม่ได้เหรอ? ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ข้าจะเรียกลุงซ่งว่าพ่อแล้วจริงๆนะ!”

โม่เยว่: “……”

เจ้าเด็กคนนี้ ไม่พูดเรื่องนี้ได้ไหม?!

แต่พูดตามตรง ซ่งจื่ออวี๋คอยปกป้องและทุ่มเทให้หยุนหว่านหนิงกับหยวนเป่าเงียบๆ……

เขาที่เป็นสามีและพ่อ เหมือนจะเทียบกับซ่งจื่ออวี๋ไม่ได้เลยนะ!

โม่เยว่ถอนหายใจเงียบๆ

กว่าจะได้รับอภัยจากหยวนเป่า สองพ่อลูกก็ถึงกลับห้องไปพักผ่อน

ไม่นาน ก็มาถึงงานเลี้ยงวันเกิดของหยุนเจิ้นซง……