อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 468

เห็นสีหน้าหยุนหว่านหนิงเปลี่ยนไป หยวนเป่าก็ปลอบใจนาง “ท่านแม่อย่ากังวลไปเลย ข้าไม่บอกท่านพ่อหรอก”

“วันนี้ข้าไปเจอลุงซ่งมา”

เขาตอบแต่โดยดี “ปู่เสวียนซันหาข้า บอกข้าไปเที่ยวที่จวนซ่งเป็นเพื่อนเขา! ดังนั้นข้าก็เลยพาพี่หรูโม่ไปที่จวนซ่ง”

ช่วงนี้ชีวิตในเมืองหลวงของเสวียนซันเซียนเซิงดีมาก!

ทุกวันนอกจากจะกินแล้ว ก็ไปหายายข้างบ้านคุยเล่น

ลงเขามาพักอยู่ในเมืองแค่ไม่กี่วัน ก็อ้วนขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเลย

“เขามาเจ้าเล่นอะไร?”

หยุนหว่านหนิงแปลกใจมาก

เสวียนซันเซียนเซิงกับหยวนเป่าสองคน ดูอายุห่างกันมาก แต่เหมือนเป็นเพื่อนที่สนิทกันมานาน ความสัมพันธ์นี้ ทำเอาหยุนหว่านหนิงแปลกใจมาก……

“เขาให้อีกาตัวหนึ่งมาส่งจดหมายให้ข้า บอกว่าเตรียมตัวออกไปหาของกินเล่น”

ใช้อีกาส่งจดหมาย มีแต่ตาแก่เสวียนซันที่ทำได้แล้วล่ะ?

หยุนหว่านหนิงหมดคำจะพูด

“ข้ากลัวเขาจะเหงา ก็เลยออกไปเล่นด้วย”

“เขาเหงาเป็นด้วยเหรอ?”

หยุนหว่านหนิงสงสัย “ทุกวันก็เห็นเขาเอาแต่เล่นกับยายพวกนั้น?!”

“ยายพวกนั้นไม่สนใจเขาเลย! บอกว่าเขาคุยกับพวกนาง ก็เพื่อหลอกของกินจากพวกนาง ดังนั้นก็เลยไม่มีใครยอมคุยกับเขาอีก!”

หยวนเป่าตอบอย่างจริงจัง

หยุนหว่านหนิง: “……ตาแก่บอกเจ้าเรื่องนี้ด้วยเหรอ?”

“ใช่!”

หยวนเป่าพยักหน้าอย่างจริงจัง “ข้าไปรับปู่เสวียนซันที่จวนซ่ง พวกเราไปเดินเที่ยวด้วยกัน”

“เพื่อปลอบใจปู่เสวียนซัน ข้าเลยเลี้ยงของกินเขาเยอะมาก!”

หยุนหว่านหนิง: “……”

นางเข้าใจแล้ว ตาแก่นี่หลอกหยวนเป่าออกไป เห็นว่าเด็กหลอกง่าย ดังนั้นก็ใช้ข้ออ้างเสียใจ เพื่อหลอกให้หยวนเป่าเลี้ยงอาหารเขางั้นเหรอ?!

ตาแก่นี่มันร้ายจริงๆ!

เงินของยายเขาก็หลอก เงินของเด็กสี่ขวบ เขาก็ยังจะหลอกอีกเหรอ!

มองดูหยวนเป่าที่เห็นใจเสวียนซันเซียนเซิง หยุนหว่านหนิงก็เอาขวดจากช่องว่างยื่นให้เขา “ถ้าเขายังเรียกเจ้าให้เลี้ยงอาหารเขาอีก”

“เจ้าก็เอาของสิ่งนี้เทลงในเหล้าของเขา”

ให้ตาแก่นั่น รู้ซึ้งถึง ‘โลกที่โหดร้าย’ เสียบ้าง!

“ท่านแม่ แบบนี้คงไม่ดีเท่าไหร่นะ?”

หยวนเป่ารับไปอย่างลังเล “นี่คืออะไรเหรอ?”

“ยาถ่าย”

“อ้อ ขอรับ”

ได้ยินคำว่ายาถ่าย หยวนเป่าก็รีบรับไว้ทันที

“เจ้าลูกชาย จำไว้ให้ดีนะ ต้องเก็บความลับให้แม่! ถ้าพ่อเจ้ารู้เข้า จะต้องสงสัยแน่ แล้วคิดว่าแม่เป็นมนุษย์ต่างดาว!”

นางเคยเล่าเรื่องมนุษย์ต่างดาวให้หยวนเป่าฟัง

จุดจบของมนุษย์ต่างดาว ไม่ก็ถูกส่งไปวิจัยในห้องทดลอง ไม่ก็ถูกส่งกลับไปยังดาวของตัวเอง

แน่นอนว่า นี่เป็นเรื่องที่หยุนหว่านหนิงกุขึ้นมาเอง

แต่หยวนเป่าก็เชื่ออย่างสุดใจ

เขาเอาแม่ตัวเองเป็นแบบอย่าง

แค่รู้สึกว่าแม่รู้เยอะมาก เยอะกว่าท่านพ่อเสียอีก!

ถ้าท่านพ่อเห็นท่านแม่เป็นมนุษย์ต่างดาว จะต้องส่งนางกลับดาวตัวเองแน่?!

ถ้าเป็นแบบนี้ เขาก็จะเสียแม่ของตัวเองไป?!

ดังนั้น หยวนเป่าจึงกอดหยุนหว่านหนิงไว้แน่น “ท่านแม่วางใจได้! ความลับของท่านแม่ก็คือความลับของข้า ข้าจะรูดซิปปากให้แน่นเลย!”

โม่เยว่มองไปไกลๆ ก็เห็นสองแม่ลูกกำลังคุยกัน

ไม่รู้ว่ากำลังพูดอะไร แต่สีหน้าของทั้งสองดูเข้มงวดมาก

ไม่ได้การ!

เขาคาดเดาในใจ: หนิงเอ๋อร์จะต้องเอาเรื่องที่วันนี้เขาตะคอกนางฟ้องหยวนเป่าแน่!

เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้หยวนเป่า ‘สอบปากคำ’ เขาก็รีบเข้าไปยอมรับผิดก่อน

“หยวนเป่า วันนี้พ่อผิดเอง! พ่อไม่ควรตะคอกแม่เจ้า และไม่ควร……”

ยังพูดไม่ทันจบ ก็เห็นสีหน้าของหยวนเป่าเปลี่ยนไป “พ่อว่ายังไงนะ?! พ่อตะคอกท่านแม่งั้นเหรอ?!”