อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 470

“แผนการ?”

หยุนหว่านหนิงหัวเราะ มองนางแล้วพูดว่า “ข้าจริงใจขนาดนี้ เหมือนคนวางแผนร้ายอะไรเหรอ?”

นางพูดด้วยสีหน้าจริงใจ

หยุนธิงธิงอ้ำอึ้ง “แต่พี่โกรธท่านพ่อขนาดนั้น ทำไมพี่ถึงใจดีขนาดนี้ล่ะ?”

“ธิงธิง เจ้าเคยได้ยินคำว่าตอบแทนความแค้นด้วยความดีไหม?”

“ตอบแทนความแค้นด้วยความดี?”

“อืม”

หยุนหว่านหนิงพูดอย่างจริงจัง “ตาแก่นั่นถึงแม้จะไม่ดีกับข้า แต่หลายปีมานี้ข้าก็เข้าใจแล้วล่ะ ยังไงข้าก็เป็นลูกสาวของเขา ในร่างกายมีเลือดของเขา”

“หรือข้าจะตัดความสัมพันธ์กับเขาได้จริงๆ?”

หยุนธิงธิงไม่รู้ว่าควรจะเชื่อคำพูดนางดีไหม

แต่เห็นนางพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ นางก็เลยต้องพยักหน้า “ใช่แล้วพี่ใหญ่”

“ก่อนหน้านี้ท่านพ่อก็เคยบอกกับข้าว่ารู้สึกผิดต่อพี่ อยากใช้เวลาต่อจากนี้ ชดใช้การกระทำทุกอย่างที่ทำกับพี่ เพราะยังไงระหว่างพ่อลูกก็ไม่ควรมีความแค้นต่อกัน”

ยัยเด็กคนนี้ถูกกักบริเวณหลายเดือน เหมือนโดนหยุนเจิ้นซงล้างสมองมาเลยนะ

หยุนหว่านหนิงมองนางอย่างหมดคำจะพูด

“ดังนั้นพี่ใหญ่ ครั้งนี้ได้เห็นพี่กับพ่อคืนดีกันได้ ข้าดีใจมากจริงๆ!”

“ดีๆๆ”

หยุนหว่านหนิงตบแก้มนางเบาๆ “กลับไปเถอะ ข้าจะกลับไปพักผ่อนแล้ว พรุ่งนี้เจอกัน”

โม่เหว่ยชอบความไร้เดียงสาและจิตใจที่ดีของหยุนธิงธิง

ไม่รู้ว่าหยุนธิงธิงที่โดนหยุนเจิ้นซงล้างสมองจนเหมือนคนโง่ จะเข้าตาของโม่เหว่ยได้อยู่หรือเปล่า……

หยุนหว่านหนิงถอนหายใจช้าๆ

……

เช้าวันต่อมา

โม่เยว่เข้าวังไปประชุม หยุนหว่านหนิงกับหยวนเป่าได้นอนเต็มอิ่ม

หรูเยียนตะโกนเรียกหลายครั้ง เห็นพระชายากับองค์ชายเล็กไม่ยอมลุก ก็เลยต้องปล่อยให้พวกเขานอนต่อไป

จนกระทั่งใกล้จะถึงเที่ยง หยุนหว่านหนิงก็ถึงบิดขี้เกียจลุกขึ้นจากเตียง

ใส่เสื้อผ้าแต่งตัว สองแม่ลูกก็ล้างหน้า แล้วเริ่มกินข้าวเช้ากัน

“พระชายา วันนี้เป็นงานเลี้ยงวันเกิดของหยุนกั๋วกง! นี่มันเวลาไหนแล้ว ท่านกับองค์ชายเล็กยังไม่ลุกขึ้นอีก ถ้าไปถึงก็คงเป็นเวลากินข้าวพอดี?”

หรูเยียนบ่นอย่างเหนื่อยใจ

“รีบอะไร?”

หยุนหว่านหนิงพูดอย่างเชื่องช้า “หรือข้าต้องไปช่วยเขาต้อนรับแขกด้วย?”

“ลูกสาวที่แต่งงานออกไปก็คือแขก ข้าเป็นแขกแล้ว ยังต้องช่วยอะไรเขาอีก? นี่มันหลักการอะไร!”

สองแม่ลูกกินข้าวเช้าเสร็จ หยุนหว่านหนิงก็ถามหยวนเป่าว่า “หยวนเป่า วันนี้เป็นครั้งแรกที่เจ้าไปจวนหยุนกั๋วกง เจ้าตื่นเต้นไหม?”

“ไม่ตื่นเต้น”

หยวนเป่าสบายมาก

ได้รับตราประทับตระกูลหยุนจากหยุนเจิ้นซงเพราะปากหวาน รวมไปถึงของดีๆไม่น้อย แต่หยวนเป่าก็ยังไม่รู้สึกชอบในตัวท่านตาอยู่ดี

เขาทำไม่ดีกับแม่ ไม่เหมาะสมต่อการเป็นท่านตาของเขา!

หยวนเป่าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ ‘ตึกๆๆ’ รีบวิ่งเข้าไปในห้อง

ตอนที่ออกมา ในมือก็ถือกล่องเล็กไว้ “นี่เป็นของขวัญที่ข้าเตรียมให้ท่านตา”

“เจ้าเตรียมของขวัญไว้ให้เขาด้วยเหรอ? ทำไมถึงไม่เห็นเจ้าเคยให้ของขวัญข้าเลย?”

หยุนหว่านหนิงพูดอย่างน้อยใจ กำลังจะเปิดดูว่าเป็นอะไร ก็ได้ยินหยวนเป่าห้ามก่อน “ท่านแม่ ห้ามดูนะ!”

“ทำไมล่ะ?”

หยุนหว่านหนิงน้อยใจ “ลับๆล่อๆ ของขวัญทำให้ประหลาดใจหรือไง?”

“นี่เป็นของขวัญที่ทำให้ ‘ประหลาดใจ’ จริงๆ”

หยวนเป่าหัวเราะ “ท่านแม่ไม่อยากได้ ‘ความประหลาดใจ’ นี้หรอก!”

ขณะนั้น หยุนหว่านหนิงก็เดาออกแล้วว่า เจ้าเด็กคนนี้จะต้องคิดแผนการอะไรแน่

ถึงหยวนเป่าจะดูอายุน้อย

แต่เขาฉลาดมาก หยุนเจิ้นซงสิบคนก็เอาชนะเขาไม่ได้……มองดูหยวนเป่ากอดกล่องเล็กไว้แน่น หยุนหว่านหนิงก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “พวกเราไปกันเถอะ!”

ตอนนี้หยุนเจิ้นซงกำลังรออย่างร้อนใจ

งานเลี้ยงในวันนี้ เขาหน้าด้านยื้อเวลาจัดขึ้นมา

ไม่เช่นนั้น วันเกิดก็ผ่านไปแล้ว ยังจะหน้าด้านจัดงานเลี้ยงอะไรอีก นี่มันรนหาที่ให้คนอื่นด่าชัดๆ?!

ตัวเอกในงานวันนี้ไม่ใช่เขา แต่เป็นหยุนหว่านหนิงกับหยวนเป่า!

ส่วนโม่เยว่ เขาไม่กล้าเชิญหรอก และไม่คาดหวังให้เขามาร่วมงานด้วย

ด้วยเหตุนี้ ตัวเอกในงานยังไม่มา หยุนเจิ้นซงก็เริ่มคิดแล้วว่า: เขาไม่ได้โดนหยุนหว่านหนิงเล่นงานใช่ไหม?!

ยัยลูกคนนี้ คิดจะมาไม้ไหนอีก

ถ้าวันนี้กล้าแกล้งเขา เขาคงทำอะไรไม่ได้จริงๆ!

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ เขายืนถูมือรออยู่หน้าประตู

แขกมาที่งานเรื่อยๆ ขนาดโม่ฮั่นอี่ว์กับโม่เหว่ยยังมาเลย โม่หุยเหยียนไม่ได้มา แต่ส่งคนมาส่งของขวัญให้

มีเพียงจวนอ๋องสามที่ไม่ได้เอาอะไรมา

หยุนเจิ้นซงเชิญโม่ฮั่นอี่ว์กับโม่เหว่ยเข้าไปในงานอย่างเป็นมิตร เขายืนรอข้างนอกอย่างร้อนรนใจ

ลุงเฉินพูดเสียงเบาว่า “นายท่าน ใกล้จะเที่ยงแล้ว! ถ้าพระชายาหมิงกับองค์ชายเล็กไม่มาจริงๆ……”

“หุบปาก!”

หยุนเจิ้นซงมองค้อนเขาอย่างโมโห “พูดอะไรให้มันดีหน่อย?!”

ถ้าพวกเขาสองแม่ลูกไม่มา วันนี้เขาคงจะขายหน้าจริงๆ!

หยุนเจิ้นซงรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นเรื่อยๆ

ไม่นาน ลุงเฉินก็ขยับเข้ามาใกล้ “นายท่าน เที่ยงแล้ว ถึงเวลาแล้วขอรับ ควรเข้าไปนั่งในงานได้แล้ว!”

หยุนเจิ้นซงทั้งโกรธทั้งโมโห คิดว่าหยุนหว่านหนิงไม่มาจริงๆ เขาโดนนางหลอกจริงด้วย!

โมโหกำลังจะอาละวาด กลับเห็นหมอหลวงหยางเดินมาอย่างช้าๆ

ในมือเขาถือของขวัญไว้ ยื่นให้หยุนเจิ้นซงกับมือ “หยุนกั๋วกง ถึงแม้วันเกิดท่านจะผ่านไปแล้ว แต่ข้าก็นับถือในความหน้าหนาของท่านนะ!”

“ด้วยอายุที่มากขึ้น หนังหน้าของท่านก็หนาขึ้นเรื่อยๆเลยนะ……”

หมอหลวงหยางดูเข้มงวด แต่คำพูดกลับดูเย็นชาและตลก “นี่เป็นของขวัญแสดงความยินดี”

หยุนเจิ้นซง: “……”

ถึงแม้เขาจะหน้าหนา แต่พอโดนหมอหลวงหยางพูดออกมาตรงๆ ก็รู้สึกกระอักกระอ่วนเหมือนกัน!

เขาพูดเชิญ “เจ้าเฉิน ยังไม่เชิญหมอหลวงหยางเข้าไปนั่งอีก?”

“หมอหลวงหยาง เชิญขอรับ!”

ลุงเฉินพูดอย่างเคารพ

“หยุนกั๋วกงกำลังรอพระชายาหมิงเหรอ?”

หมอหลวงหยางมือไพล่หลัง พูดอย่างเชื่องช้าว่า “ไม่ต้องรอแล้วล่ะ!”

“ทำไมล่ะ?”

หยุนเจิ้นซงถามด้วยสีหน้าจริงจัง

หยุนหว่านหนิงจะไม่มาจริงเหรอ?!

“เมื่อกี้ข้าเดินผ่านจวนอ๋องหมิง เห็นรถม้าของจวนอ๋องหมิงไปทางวัง เกรงว่าพระชายาหมิงจะเข้าวังมีเรื่องด่วนอะไร ด้วยเหตุนี้จึงมาเข้าร่วมงานเลี้ยงไม่ได้”

หยุนเจิ้นซงใบหน้าซีดเซียว

ยัยลูกทรพี!

คิดว่าจะหลอกเขาก็หลอกงั้นเหรอ?!

ไหนว่าจะมาเข้าร่วมงานเลี้ยง แต่กลับเข้าไปในวังแทน?!

ทั้งที่รู้ว่าเขาจะโกรธ ไปคิดบัญชีกับนางที่จวนอ๋องหมิง ก็เลยไปหลบในวังงั้นเหรอ?!

หยุนเจิ้นซงโกรธจนเจ็บฟัน!

วันนี้แดดแรงมาก เขาโกรธจนเป็นหน้ามืดตามัว เกือบล้มลงตกบันได!

ถึงเวลาตั้งนานแล้ว

หยุนหว่านหนิงกับหยวนเป่ายังไม่มา หยุนเจิ้นซงจึงต้องสั่งให้คนจุดประทัด แล้วเข้าไปนั่งในงานกัน

ถึงแม้ทุกคนจะเหยียดที่วันเกิดของเขาผ่านไปแล้ว แต่ก็ยังหน้าด้านจัดงานวันเกิดอีก……แต่ก็ยังไว้หน้าเขา แล้วมาชนแก้วอวยพรเขากัน

หยุนเจิ้นซงดื่มจนเริ่มรู้สึกเวียนหัวและเริ่มเมา

เหล้าออกฤทธิ์ เขาเริ่มเมาแล้วอาละวาด……

“หยุนหว่านหนิงยัยลูกทรพี ไหนว่าจะมางานวันเกิดข้า ทำไมตอนนี้ยังไม่เห็นนางอีกล่ะ!”

“นางเป็นพระชายาแล้วจะไม่เห็นข้าในสายตาหรือไง!”

“ปากก็เอาแต่เรียกหยุนกั๋วกง หยุนกั๋วกงบ้าบออะไร! ข้าเป็นพ่อของนางนะ!”

เห็นหยุนเจิ้นซงกำลังจะก่อเรื่องท่ามกลางสายตาผู้คน หยุนธิงธิงก็รีบเข้าไปปลอบ “ท่านพ่อเมาแล้ว กลับห้องไปพักผ่อนก่อนเถิดเจ้าค่ะ!”

“ข้าไม่เมา! ข้าไม่กลับ!”

หยุนเจิ้นซงอาละวาดต่อ “นางเป็นลูกทรพี! เป็นลูกอกตัญญู!”

พอพูดออกไป ก็เห็นทุกคนตกใจกันใหญ่ แล้วเงยหน้ามองไปยังหน้าประตู……