อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 470

“แผนการ?”

หยุนหว่านหนิงหัวเราะ มองนางแล้วพูดว่า “ข้าจริงใจขนาดนี้ เหมือนคนวางแผนร้ายอะไรเหรอ?”

นางพูดด้วยสีหน้าจริงใจ

หยุนธิงธิงอ้ำอึ้ง “แต่พี่โกรธท่านพ่อขนาดนั้น ทำไมพี่ถึงใจดีขนาดนี้ล่ะ?”

“ธิงธิง เจ้าเคยได้ยินคำว่าตอบแทนความแค้นด้วยความดีไหม?”

“ตอบแทนความแค้นด้วยความดี?”

“อืม”

หยุนหว่านหนิงพูดอย่างจริงจัง “ตาแก่นั่นถึงแม้จะไม่ดีกับข้า แต่หลายปีมานี้ข้าก็เข้าใจแล้วล่ะ ยังไงข้าก็เป็นลูกสาวของเขา ในร่างกายมีเลือดของเขา”

“หรือข้าจะตัดความสัมพันธ์กับเขาได้จริงๆ?”

หยุนธิงธิงไม่รู้ว่าควรจะเชื่อคำพูดนางดีไหม

แต่เห็นนางพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ นางก็เลยต้องพยักหน้า “ใช่แล้วพี่ใหญ่”

“ก่อนหน้านี้ท่านพ่อก็เคยบอกกับข้าว่ารู้สึกผิดต่อพี่ อยากใช้เวลาต่อจากนี้ ชดใช้การกระทำทุกอย่างที่ทำกับพี่ เพราะยังไงระหว่างพ่อลูกก็ไม่ควรมีความแค้นต่อกัน”

ยัยเด็กคนนี้ถูกกักบริเวณหลายเดือน เหมือนโดนหยุนเจิ้นซงล้างสมองมาเลยนะ

หยุนหว่านหนิงมองนางอย่างหมดคำจะพูด

“ดังนั้นพี่ใหญ่ ครั้งนี้ได้เห็นพี่กับพ่อคืนดีกันได้ ข้าดีใจมากจริงๆ!”

“ดีๆๆ”

หยุนหว่านหนิงตบแก้มนางเบาๆ “กลับไปเถอะ ข้าจะกลับไปพักผ่อนแล้ว พรุ่งนี้เจอกัน”

โม่เหว่ยชอบความไร้เดียงสาและจิตใจที่ดีของหยุนธิงธิง

ไม่รู้ว่าหยุนธิงธิงที่โดนหยุนเจิ้นซงล้างสมองจนเหมือนคนโง่ จะเข้าตาของโม่เหว่ยได้อยู่หรือเปล่า……

หยุนหว่านหนิงถอนหายใจช้าๆ

……

เช้าวันต่อมา

โม่เยว่เข้าวังไปประชุม หยุนหว่านหนิงกับหยวนเป่าได้นอนเต็มอิ่ม

หรูเยียนตะโกนเรียกหลายครั้ง เห็นพระชายากับองค์ชายเล็กไม่ยอมลุก ก็เลยต้องปล่อยให้พวกเขานอนต่อไป

จนกระทั่งใกล้จะถึงเที่ยง หยุนหว่านหนิงก็ถึงบิดขี้เกียจลุกขึ้นจากเตียง

ใส่เสื้อผ้าแต่งตัว สองแม่ลูกก็ล้างหน้า แล้วเริ่มกินข้าวเช้ากัน

“พระชายา วันนี้เป็นงานเลี้ยงวันเกิดของหยุนกั๋วกง! นี่มันเวลาไหนแล้ว ท่านกับองค์ชายเล็กยังไม่ลุกขึ้นอีก ถ้าไปถึงก็คงเป็นเวลากินข้าวพอดี?”

หรูเยียนบ่นอย่างเหนื่อยใจ

“รีบอะไร?”

หยุนหว่านหนิงพูดอย่างเชื่องช้า “หรือข้าต้องไปช่วยเขาต้อนรับแขกด้วย?”

“ลูกสาวที่แต่งงานออกไปก็คือแขก ข้าเป็นแขกแล้ว ยังต้องช่วยอะไรเขาอีก? นี่มันหลักการอะไร!”

สองแม่ลูกกินข้าวเช้าเสร็จ หยุนหว่านหนิงก็ถามหยวนเป่าว่า “หยวนเป่า วันนี้เป็นครั้งแรกที่เจ้าไปจวนหยุนกั๋วกง เจ้าตื่นเต้นไหม?”

“ไม่ตื่นเต้น”

หยวนเป่าสบายมาก

ได้รับตราประทับตระกูลหยุนจากหยุนเจิ้นซงเพราะปากหวาน รวมไปถึงของดีๆไม่น้อย แต่หยวนเป่าก็ยังไม่รู้สึกชอบในตัวท่านตาอยู่ดี

เขาทำไม่ดีกับแม่ ไม่เหมาะสมต่อการเป็นท่านตาของเขา!

หยวนเป่าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ ‘ตึกๆๆ’ รีบวิ่งเข้าไปในห้อง

ตอนที่ออกมา ในมือก็ถือกล่องเล็กไว้ “นี่เป็นของขวัญที่ข้าเตรียมให้ท่านตา”

“เจ้าเตรียมของขวัญไว้ให้เขาด้วยเหรอ? ทำไมถึงไม่เห็นเจ้าเคยให้ของขวัญข้าเลย?”

หยุนหว่านหนิงพูดอย่างน้อยใจ กำลังจะเปิดดูว่าเป็นอะไร ก็ได้ยินหยวนเป่าห้ามก่อน “ท่านแม่ ห้ามดูนะ!”

“ทำไมล่ะ?”

หยุนหว่านหนิงน้อยใจ “ลับๆล่อๆ ของขวัญทำให้ประหลาดใจหรือไง?”

“นี่เป็นของขวัญที่ทำให้ ‘ประหลาดใจ’ จริงๆ”

หยวนเป่าหัวเราะ “ท่านแม่ไม่อยากได้ ‘ความประหลาดใจ’ นี้หรอก!”

ขณะนั้น หยุนหว่านหนิงก็เดาออกแล้วว่า เจ้าเด็กคนนี้จะต้องคิดแผนการอะไรแน่

ถึงหยวนเป่าจะดูอายุน้อย

แต่เขาฉลาดมาก หยุนเจิ้นซงสิบคนก็เอาชนะเขาไม่ได้……มองดูหยวนเป่ากอดกล่องเล็กไว้แน่น หยุนหว่านหนิงก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “พวกเราไปกันเถอะ!”

ตอนนี้หยุนเจิ้นซงกำลังรออย่างร้อนใจ

งานเลี้ยงในวันนี้ เขาหน้าด้านยื้อเวลาจัดขึ้นมา

ไม่เช่นนั้น วันเกิดก็ผ่านไปแล้ว ยังจะหน้าด้านจัดงานเลี้ยงอะไรอีก นี่มันรนหาที่ให้คนอื่นด่าชัดๆ?!