อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 472

แขกทุกคน “.....”

พระนัดดาองค์โตถึงจะอายุยังน้อย แต่ลักษณะท่าทีนั้นใครก็ไม่กล้ามองข้าม

เห็นสายตาของเขาหันมามองพวกเขา แขกทุกคนต่างก็อึ้ง

ราวกับว่าพลังที่มองไม่เห็นกำลังกดดันพวกเขาอยู่ พวกแขกต่างพากันพยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “เสี่ยวเตี้ยนเซี่ยพูดถูก เมื่อกี้หยุนกั๋วกงพูดเช่นนั้นจริง”

“หยุนกั๋วกง เรื่องนี้เจ้าจะเบี้ยวไม่ได้นะ”

“ใช่ เจ้าติดหนี้พระชายาหมิงหนึ่งล้านตำลึง จะเบี้ยวไม่ได้นะ”

“หยุนกั๋วกงเป็นคนไม่ขาดเงินทอง รีบใช้คืนไปเถอะ

“พี่น้องกันยังต้องใช้หนี้กัน หยุนกั๋วกงติดหนี้ลูกสาวแล้วจะไม่คืนไม่ได้นะ”

“หนึ่งล้านตำลึง ไม่ใช่จำนวนน้อยๆเลยนะ”

“….”

ฟังข้อกล่าวหาจากทุกคนแล้ว สีหน้าหยุนเจิ้นซงแดงไปหมด

ต่อให้เมื่อกี้ดื่มจนเมา แต่เขาก็เข้าใจดี ตนเองไม่มีทางพูดเรื่องติดหนี้หยุนหว่านหนิงหนึ่งล้านตำลึงแน่นอน

เพราะเขาไม่ได้ติดหนี้นาง

หยวนเป่า เจ้าเด็กคนนี้

มองดูน่ารักน่าชัง คิดไม่ถึงว่าจะเจ้าเล่ห์ขนาดนี้

หยุนเจิ้นซงสูดลมหายใจเย็นๆเข้าปอดอย่างเจ็บปวด

หากเป็นหนึ่งแสนตำลึงยังดี นี่ตั้งหนึ่งล้านตำลึง

ต่อให้เขาไม่ขาดเงินทอง ใครจะอยากยกเงินตั้งหนึ่งล้านตำลึงให้คนอื่นไป?

สินสอดที่เขาได้มาจากหยุนหว่านหนิงพวกนั้น ยังไม่คิดที่จะคืนให้นาง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหนึ่งล้านตำลึง?

“ท่านตา ท่านว่าอย่างไร?”

ในขณะที่หยุนเจิ้นซงกำลังครุ่นคิดหนัก หยวนเป่าก็พูดแทงใจขึ้นมาอีกว่า “ท่านยังพูดว่า จะคืนเงินหนึ่งล้านตำลึงให้กับท่านแม่ภายในวันนี้”

“ยังพูดอีกว่า ท่านแม่เป็นคนเนรคุณ อกตัญญู”

หยุนเจิ้นซง “....”

เขาหันไปมองหยุนธิงธิง พร้อมถามด้วยเสียงเบาว่า “ธิงธิง ข้าพูดแบบนี้จริงหรือ?”

หยุนธิงธิงลังเลสักพัก แล้วก็พยักหัวอย่างลำบากใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “พ่อ ท่านเมาอย่างมาก ท่านพูดเช่นนี้จริง....”

คราวนี้ หยุนเจิ้นซงกระวนกระวายแล้ว

หากเขาไม่เชื่อคำพูดของคนอื่น ยังจะเชื่อคำพูดของหยุนธิงธิงไม่ได้หรือ?

“หว่านหนิง”

เขาหันหน้าไปหาหยุนหว่านหนิง พยายามพูดอธิบายว่า “ในเมื่อข้าเมา พูดอะไรออกมาล้วนเชื่อถือไม่ได้ เอามาคิดจริงจังไม่ได้นะ”

“หรือไม่เจ้า....”

“หยุนกั๋วกงจะคืนเงินตอนนี้ หรือสักพักค่อยส่งคนนำไปให้ที่จวนอ๋องหมิง?”

หยุนหว่านหนิงพูดขึ้นอย่างกระฉับกระเฉง

หยวนเป่าจูงมือของนาง พร้อมพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ท่านตา ท่านต้องทำตัวเป็นตัวอย่าง หากท่านไม่คืนเงินให้กับแม่ของข้า ข้าก็จะไม่นับว่าท่านเป็นตา”

หยุนเจิ้นซงสีหน้าขาวซีด

สิ่งที่เขาสามารถพึ่งพิงได้ในตอนนี้ มีเพียงหยุนหว่านหนิงกับหยวนเป่าเท่านั้นแล้ว

หากหยวนเป่าไม่นับเขาที่เป็นท่านตาคนนี้.....

ต่อไปเขาจะยืนมั่นคงอยู่ในเมืองหลวงได้อย่างไร?

“ควรคืน ควรใช้คืน”

หยุนเจิ้นซงกัดฟัน เผยรอยยิ้มที่ดูแย่ยิ่งกว่าร้องไห้ พร้อมพูดขึ้นว่า “ติดหนี้ต้องใช้คืน เป็นเรื่องปกติ เงินหนึ่งล้านตำลึง เดี๋ยวข้าให้คนนำไปให้ที่จวนอ๋องหมิง”

เงินหนึ่งล้านตำลึงของเขา

หยุนเจิ้นซงเจ็บปวดใจจนหายใจลำบาก

สีหน้าทุกคนแตกต่างกัน ต่างพูดกระซิบส่งสายให้กับคนด้านข้าง

แม้แต่โม่ฮั่นอี่ว์ ก็สะกิดโม่เหว่ยที่อยู่ด้านข้าง

ปกติเขาไม่ค่อยได้คุยกับน้องสี่คนนี้

ตอนนี้โจวหยิงหยิงไม่อยู่ เขาจึงจำต้องพูดคุยกับโม่เหว่ยว่า “เจ้าสี่ หยวนเป่าเด็กขนาดนี้ อนาคตลูกต้องเข้มกว่าพ่อแน่”

“เจ้าเด็กคนนี้ เด็ดยิ่งกว่าเจ้าเจ็ดกับหว่านหนิง”

โม่เหว่ยไม่พูดอะไร สายตาจับจ้องมองทางด้านพวกหยวนเป่า

“เจ้ากำลังดูอะไรอยู่?”

เห็นเขาไม่พูดอะไร โม่ฮั่นอี่ว์จึงถามขึ้นอย่างแปลกใจ