อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 473

“ท่านตา ไม่คิดจะรับไว้หรือ?”

เห็นหยุนเจิ้นซงแสดงสีหน้าลังเล ไม่คิดจะยื่นมือออกมารับ....

หยวนเป่าเลิกคิ้ว

“ข้า.....”

หยุนเจิ้นซงกลืนน้ำลายลงคอ จำต้องรับกล่องนั้นมา ยิ้มหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “ขอบคุณเสี่ยวเตี้ยนเซี่ย ข้าเพียงแค่ซาบซึ้งในน้ำใจ”

พูดเสร็จ เขาก็รับกล่องนั้นมายื่นให้กับลุงเฉิน พร้อมพูดขึ้นว่า “ต้องเก็บไว้ให้ดี”

“ครับ นายท่าน”

ลุงเฉินแทบไม่กล้าหายใจแรง รับกล่องนั้นมาอย่างเคารพ

“หว่านหนิง เสี่ยวเตี้ยนเซี่ย พระชายาฮั่น ขอเชิญนั่ง”

หยุนเจิ้นซงพูดขึ้นอย่างยิ้มแย้ม

เขารู้สึกโล่งอก คิดว่าเรื่องนี้คงผ่านไปได้แล้ว

ที่ไหนได้ จู่ๆหยวนเป่าก็ร้องเรียกเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านตา ท่านไม่เปิดดูกล่องของขวัญหรือ ดูว่าข้างในเป็นอะไร สั่งคนนำไปเก็บเสียแบบนี้ เพราะไม่ชอบหรือ?”

หยุนเจิ้นซงลังเลสักพัก

“ของขวัญจากเสี่ยวเตี้ยนเซี่ย ข้าต้องเก็บรักษาไว้อย่างดี”

เฒ่าเจ้าเล่ห์

หยวนเป่าหัวเราะเย้ยในใจ ใบหน้ายังคงยิ้มแย้ม พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านตา เปิดดูก่อนสิว่าชอบไหม”

“หากท่านไม่ชอบ ข้าไม่เสียความตั้งใจหรือ?”

“นี่.....”

หยุนเจิ้นซงค่อนข้างลำบากใจ

โม่ฮั่นอี่ว์มักเรื่องสนุกเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว

วันนี้เกิดเรื่องแบบนี้ เขาก็ไม่มีอารมณ์กินต่อแล้ว

เขาวางขนมในมือ พร้อมรีบเดินไปพูดขึ้นว่า “หยุนกั๋วกง หยวนเป่าเราตั้งใจเลือกของขวัญให้เจ้า ดูเจ้าไม่ค่อยชอบเลยนะ?”

“เปล่า เปล่า”

หยุนเจิ้นซงรีบผงกหัว

“ในเมื่อเปล่า งั้นเจ้าก็เปิดดูสิ ให้พวกเราได้ชื่นชมด้วย?”

หยุนเจิ้นซง “......”

โม่ฮั่นอี่ว์คนนี้ ปกตก็เป็นคนเสือกอย่างไม่กลัวเป็นเรื่องใหญ่

เขาเป็นเหมือนอย่างก้อนอิฐ ที่ไหนคึกคักก็ย้ายไปที่นั่น

หยุนเจิ้นซงจนใจ จำต้องกัดฟันรับกล่องนั้นมาใหม่ ค่อยๆเปิดกล่องนั้นภายใต้สายตายิ้มอย่างมีเลศนัยของหยวนเป่า

แขกทุกคนต่างก็แทบกลั้นหายใจ พากันยื่นคอยาวมาดู

เพียงอยากเห็นว่าพระนัดดาองค์โตของพวกเขา เตรียมของขวัญครบรอบวันเกิดอะไรให้กับหยุนเจิ้นซง

หยุนเจิ้นซงเคลื่อนไหวช้ามาก ราวกับกลัวว่าจะมีอะไรกระโดดออกมาจากในกล่อง....

เขากลืนน้ำลายลงคอ มือทั้งคู่สั่นเทา

เพิ่งเปิดออก ภายในกล่องเหมือนไม่มีอะไรเลย

เขามองดูหยวนเป่าอย่างตกตะลึงแปบหนึ่ง แล้วเอากล่องเข้ามาใกล้พร้อมสำรวจดูอย่างละเอียด

ใครจะไปคิดว่าเวลานี้....

ได้ยินเสียงแปลก ๆ ดังมาจากภายในกล่อง

เหมือนเสียงผีร้องโหยหวน แล้วก็เหมือนมีใครมากรีดร้อง

อย่างไรก็ตามเสียงนั้นดังทะลุแก้วหู หยุนเจิ้นซงตกใจจนมือสั่น เกือบโยนกล่องในมือทิ้งไป

แต่กล่องนั้นเหมือนกาวแนบติดมือ เขาสะบัดยังไงก็สะบัดไม่ออก ในขณะที่ตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ เสียงในกล่องก็หยุดลง

หยุนเจิ้นซงรีบสูดลมหายใจอย่างไว มองดูกล่องนั้นอย่างหวาดผวา

ครั้งนี้ เขาไม่กล้าขยับเข้าไปใกล้

ต่อให้เป็นเช่นนี้ ภายในกล่องก็ยังคงมีคนตัวเล็กโผล่ออกมา

คนตัวเล็กนั่นแปลกประหลาดมาก ไม่เพียงโผล่ออกมาแล้ว ยังกระเด็นไปโดนจมูกของหยุนเจิ้นซง

คนตัวเล็กเคลื่อนไหวมือแขนอยู่สักพัก แล้วก็กรีดร้อง “อ้าก” ขึ้นมา....

“อ้าก”

ไม่เพียงคนตัวเล็กกรีดร้อง ครั้งนี้ยังมีเสียงหยุนเจิ้นซงกรีดร้องด้วย “อ้าก....นี่ตัวอะไรกัน มี มีผี อ้าก อ้าก.....”

เห็นแบบนี้ หยวนเป่าหัวเราะมีความสุขอย่างมาก

เขาหัวเราะเสียงดังขึ้นมา

มองดูสภาพย่ำแย่ของหยุนเจิ้นซง พวกแขกทั้งหลายก็พากันหัวเราะขึ้นมา

วันนี้ หยุนเจิ้นซงถือว่าเสียหน้าอย่างที่สุด