อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 479

หยุนหว่านหนิงใจเต้นกระตุก รู้สึกว่าสายตาโม่เหว่ยน่ากลัวมาก

“หยุนเจิ้นซง”

ช่วงที่ผ่านมาโม่เหว่ยให้ความเกรงใจเขามาตลอด เวลานี้ขานเรียกชื่อเขาโดยตรง พร้อมพูดขึ้นว่า “คุณหนูสามหยุนมีพ่ออย่างเจ้า ช่างน่าเศร้าแทนนางยิ่งนัก”

เขาลุกขึ้นมาเช็ดมือ พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าเคยเห็นเป็นครั้งแรก”

“พ่อที่คิดอยากขายลูกสาวเหมือนอย่างเจ้า”

“จะว่าเรื่องยากจน เจ้าก็ถือว่าเป็นคนร่ำรวยอันดับต้นๆของเมืองหลวง? ร้านค้าตระกูลหยุนมีสาขาทั่วใต้หล้า ก็ไม่ได้ขาดเงินทอง”

“จะว่าสถานะต่ำต้อย เจ้าก็เป็นถึงกั๋วกง กลับยังเหยียบย่ำลูกสาวตนเองขนาดนี้”

“ข้าไม่รู้ว่าหัวสมองของเจ้าใส่ขี้อะไรไว้ ถึงได้น่ารังเกียจขนาดนี้”

หลังจากโม่เหว่ยพูดด่าอย่างโกรธจัด ก็จากไปอย่างโกรธเคือง

ความรู้สึกที่เขามีต่อหยุนธิงธิง โม่ฮั่นอี่ว์กับโม่เยว่ก็รู้แล้ว

ตอนนี้เห็นหยุนเจิ้นซงยืนอยู่กับที่ด้วยสีหน้าย่ำแย่ โม่ฮั่นอี่ว์พูดเสียดสีขึ้นว่า “หยุนเจิ้นซง หากข้าเป็นเจ้า ข้าจะไม่ยัดเยียดขายลูกสาวให้กับจวนหย่วนตงโหว”

“เทียบกับจวนหย่วนตงโหวแล้ว ยังมีตัวเลือกเหมาะสมที่จะเป็นสามีของคุณหนูสามหยุนอีก”

หยุนเจิ้นซงกลืนน้ำลายลงคอ พร้อมพูดขึ้นว่า “ขออ๋องฮั่นชี้แนะ”

เขาก็คิดไม่ออก ทำไมอ๋องโจวที่ก่อนหน้านี้ยังมีมารยาทต่อเขา บอกจะแตกหักก็แตกหักเลย

“ข้าจะชี้แนะอะไรเจ้า? หัวสมองของเจ้าโง่อย่างมาก ชี้แนะไปก็ไม่มีประโยชน์ ช่วยไม่ได้แล้ว”

โม่ฮั่นอี่ว์ส่ายหัว พาโจวหยิงหยิงแล้วก็จากไป

พวกแขกทั้งหลายก็พากันกลับไปเกือบหมดแล้ว

จวนหยุนกั๋วกงที่เมื่อกี้ยังคึกคัก ตอนนี้เงียบเหงาไปหมด

หยุนเจิ้นซงมองดูความย่ำแย่ของจวนด้วยสีหน้าขมขื่น ยังไม่รู้ว่าตนเองทำอะไรผิด….เวลานี้ ไม่กล้าทำให้หยุนหว่านหนิงกับโม่เยว่โกรธโมโหอีก กลัวว่าพวกเขาก็จะสะบัดแขนเสื้อจากไป

“หว่านหนิง ข้าทำเพื่อหวังดีกับธิงธิงนะ”

เขาพยายามอธิบาย

หยุนหว่านหนิงหันหน้าไปทางอื่น พร้อมพูดขึ้นว่า “หยวนเป่า ทานอิ่มหรือยัง? เราก็ควรกลับกันแล้ว”

หยุนเจิ้นซง “……”

นี่เป็นการไม่สนใจเขาอย่างเห็นได้ชัด

หยวนเป่าลุกขึ้นมาอย่างว่าง่าย เดินตามหยุนหว่านหนิงกับโม่เยว่ออกไป

เดินไปได้หลายก้าว หยวนเป่าก็พูดสั่งลุงเฉินว่า “เจ้าไปบอกน้าเล็กสาวข้าว่า ข้าเชิญนางไปเป็นแขกที่จวนอ๋องหมิง ให้รีบมา”

“ขอรับ เสี่ยวเตี้ยนเซี่ย”

ลุงเฉินปาดเหงื่อ

เสี่ยวเตี้ยนเซี่ยถึงจะอายุน้อย แต่ลักษณะท่าทีนั้นน่าเกรงขาม

โดยเฉพาะตอนที่พูดสั่งเขาด้วยสีหน้าจริงจัง ทำให้ลุงเฉินไม่กล้าปฏิเสธ

ลุงเฉินรีบวิ่งไปยังเรือนของหยุนธิงธิง

หยุนเจิ้นซงตัวคนเดียว ยืนอยู่ในลานอย่างเหงาหงอย ยังคงไม่เข้าใจว่าทำอะไรผิดไป

น้ำไหลขึ้นที่สูง คนไต่ขึ้นที่สูง

เขาอยากให้หยุนธิงธิงได้แต่งงานกับครอบครัวที่ดี พร้อมช่วยเกื้อหนุนตระกูลหยุน….ช่วยเกื้อหนุนลูกชายวัยห้าขวบของเขาหยุนถิง ผิดตรงไหน?

……

ออกมาจากจวนหยุนกั๋วกงแล้ว หยวนเป่ากลับเปลี่ยนใจ

“ท่านพ่อ ท่านแม่ พวกท่านกลับไปก่อนเถอะ”

“อืม?”

หยุนหว่านหนิงมองดูเขาอย่างแปลกใจ พร้อมถามขึ้นว่า “เจ้าไม่กลับจวนอ๋อง แล้วจะไปไหน?”

“ข้าอยาก…..”

หยวนเป่าหัวเราะอย่างมีลับลบคมใน พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านแม่อย่าเพิ่งถามเลย เดี๋ยวก็รู้เอง พวกท่านกลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวข้ากับพี่หรูโม่จะตามกลับไป”

เห็นเขามุ่งมั่น ยังไงก็มีหรูโม่อยู่ด้วย หยุนหว่านหนิงกับโม่เยว่จึงตามใจเขา

“งั้นเจ้าระวังตัวด้วยนะ”

นางพูดสั่งเขา แล้วค่อยขึ้นรถม้า

โม่เยว่มองดูหรูโม่แวบหนึ่ง