อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 480

สายตาหยวนเป่าตกตะลึง

เขาหันไปมองดู เห็นไม่มีคน....เวลานี้ห้องครัวก็ไม่มีคนเฝ้า ล้วนไปช่วยกันเก็บกวาดตรงลานด้านหน้า ทางด้านห้องครัวจึงเงียบสงัด

หยวนเป่ารีบวิ่งเข้าไปในห้องครัว

เพิ่งเปิดประตูเข้าไป ก็เห็นชายคนนั้นยืนอยู่ข้างเตา ถือตะเกียบกินอยู่อย่างเอร็ดอร่อย

วันนี้หยุนเจิ้นซงจัดงานเลี้ยง มีสุราอาหารมากมาย

ในห้องครัวยังมีกับข้าวที่สะอาดอยู่มากมาย ที่ยังไม่ได้ยกขึ้นโต๊ะ

เห็นคนคนนั้นกินอยู่อย่างเอร็ดอร่อย หยวนเป่าทำเป็นไอขึ้นมาหนึ่งที

คนคนนั้นตัวแข็งทื่อ

“ท่านปู่เสวียนซัน นี่ท่านทำอะไรอยู่?”

หยวนเป่ามองดูเขาอย่างน่าขำ

ได้ยินเป็นเสียงหยวนเป่า คนที่แอบกินคนนั้นค่อยๆหันหน้ามา.....

เป็นเสวียนซันเซียนเซิงที่กินจนแก้มป่องหรือ?

“ท่านปู่เสวียนซัน การกระทำเช่นนี้ของท่านถือเป็นหัวขโมยไหม? ท่านลุงซ่งไม่ให้ท่านทานข้าวหรือ? ท่านถึงได้แอบเข้ามาขโมยกินในตระกูลหยุน”

หยวนเป่าเดินเข้าไปใกล้อย่างจนใจ

เห็นเป็นหยวนเป่า เสวียนซันเซียนเซิงค่อยโล่งอก

เด็กน้อย หลอกลวงง่าย

“ข้าได้รับบัตรเชิญจึงมา”

เขาพูดขึ้นมาอย่างจริงจัง

เสวียนซันเซียนเซิงเอื้อมมือเช็ดปาก ไม่รู้สึกเก้อเขินที่ถูกจับได้คาหนังคาเขาว่ามาแอบขโมยกินเลย

“ใช่หรือ? แต่งานเลี้ยงเสร็จสิ้นแล้ว และงานเลี้ยงก็จัดอยู่ตรงลานด้านหน้า เวลานี้แขกก็พากันกลับหมดแล้ว ทำไมท่านถึงเพิ่งมา? ยังตรงมาที่ห้องครัว?”

หยวนเป่าถามอย่างสงสัยว่า “ท่านกำลังหลอกเด็กหรือไง?”

เสวียนซันเซียนเซิง “......”

เขาลืมไปได้อย่างไรว่า เจ้าเด็กคนนี้หลอกลวงยากที่สุด?

“เอาล่ะเข้ายอมรับ ข้ามาแอบขโมยกิน”

เขายอมรับอย่างหน้าด้านๆว่า “ท่านลุงซ่งของเจ้าก็ให้ข้ากินข้าวอยู่ แต่บอกว่าข้าอ้วนขึ้น ควบคุมอาหารของข้าอย่างเคร่งครัดทุกวัน ยังให้ข้าฝึกวรยุทธเพื่อลดน้ำหนัก ออกกำลังกาย”

“น่าขำ ข้าเป็นคนประเภทที่ต้องออกกำลังกายหรือ?”

พูดเสร็จ เขาก็ยื่นพุงออกมาอย่างโอ้อวด พร้อมพูดขึ้นว่า “ดูรูปร่างของข้าสิ....”

ยังต้องลดความอ้วนหรือ?

หยวนเป่ายื่นมือน้อยๆ บีบไขมันบนหนังท้องของเขา

คำพูดเสวียนซันเซียนเซิงที่มาถึงปาก ถูกกลืนกลับลงไป แล้วพูดขึ้นว่า “อาจจะอ้วนขึ้นนิดหน่อย แต่การลดความอ้วน สำหรับข้านั้นไม่มีความจำเป็น ข้าอายุมากแล้ว”

“ท่านลุงซ่งของเจ้ากำลังทรมานคนมีอายุ? ใครจะให้คนมีอายุลดน้ำหนักกัน?”

“หยวนเป่าเป่าว่าถูกไหม?”

เสวียนซันเซียนเซิงชอบเรียกเขาว่าหยวนเป่าเป่า

“หยวนเป่าเป่า”ปาดเหงื่อ พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านปู่เสวียนซัน ข้าเป็นเด็กโตแล้ว ไม่ใช่เด็กน้อยแล้ว”

“ผู้ชายอกสามศอกไม่ใส่ใจกับเรื่องเล็กน้อย ใช่ไหมหยวนเป่าเป่า?”

เสวียนซันเซียนเซิงถอนหายใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าได้ยินว่าวันนี้จวนหยุนกั๋วกงจัดงานเลี้ยง ของกินอร่อยต้องมีเยอะแน่จึงมา และการขโมยกินถึงจะมีความหมาย”

“หรือไม่เรามากินด้วยกันไหม?”

เขาหยิบช้อนยื่นให้กับหยวนเป่าหนึ่งอัน

หยวนเป่าโบกมือ พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านปู่เสวียนซันท่านค่อยๆทาน ข้ายังมีธุระต้องทำ”

แล้วเขาก็พาหรูโม่ออกไป ทิ้งให้เสวียนซันเซียนเซิงกินต่ออย่างเอร็ดอร่อย

ยังไงเขาก็มีฝีมือสูงส่ง คงไม่มีใครจับตัวเขาได้

ที่ไหนได้ เพิ่งเดินไปได้ไม่นาน ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังมาจากในห้องครัวว่า “อ้าก มีคนอยู่ไหม มีคนเฒ่าคนหนึ่งมาแอบกิน......”

แล้วเสียงก็หยุดไป

หยวนเป่ากับหรูโม่มองตากัน แล้วก็ถอนหายใจ

เขาเพิ่งเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นหยุนธิงธิงออกมาจากเรือนด้านหลังอย่างรีบร้อน

ดูท่าทีเหมือนกำลังจะไปจวนอ๋องหมิง

เห็นหยวนเป่ากำลังรอนางอยู่ หยุนธิงธิงทั้งตกใจทั้งดีใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “หยวนเป่า เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่หรือ?”

หยวนเป่ากำลังพูดว่าอืม ก็ถูกหยุนธิงธิงอุ้มขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “หยวนเป่าน้อยของเราใส่ใจดีจริงๆ น้าเล็กชอบเจ้ามากเลย”

หยวนเป่า “.....น้าเล็กครับ ข้าเป็นหยวนเป่าที่โตแล้ว”

เขาเป็นเด็กโตที่อายุสี่ขวบแล้ว