อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 492

ภายใต้การขอ (ข่ม) ร้อง (ขู่) ของเสวียนซันเซียนเซิง——

หยุนหว่านหนิงจึงต้องพาเขาไปเจอไทเฮากู้

“เสด็จย่า”

นางเข้าไปในตำหนักก่อน ให้เสวียนซันเซียนเซิงรอข้างนอกก่อน “ข้าพาคนคนหนึ่งมาด้วย อยากให้เสด็จย่าให้เจอเขาหน่อย”

เสวียนซันเซียนเซิงไม่โวยวาย ตั้งใจรอข้างนอกแต่โดยดี

หยุนหว่านหนิงเดินเข้าไปในตำหนัก ก็พูดจาให้ร้ายเขาทันที!

“เสด็จย่า ข้างนอกมีโรคจิต! บอกว่าตัวเองเป็นเทพมาจุติ ข้าว่าเขาป่วยหนักเลยล่ะ!”

นางขยับเข้าไปกระซิบข้างหูไทเฮากู้ แล้วพูดว่า “เขาอยากเจอเสด็จย่าเจ้าค่ะ”

“ข้าอยากปฏิเสธ แต่เห็นเขาอายุมากแล้ว น่าสงสารมาก ก็เลยพาเขามาเจอเสด็จย่า!”

“เสด็จย่า เดี๋ยวท่านก็สงสารเขาหน่อย พยายามอย่าทำร้ายจิตใจของเขานะเจ้าคะ!”

“งั้นเหรอ?”

ไทเฮากู้อึ้ง

“เจ้าค่ะ ดูอายุจะไล่เลี่ยกับเสด็จย่านะเจ้าคะ!”

“อ้อ”

ไทเฮากู้ก็ถึงพยักหน้า “ข้ารู้แล้ว! อายุมากแล้วสมองไม่ดี น่าสงสารจริงด้วย เพราะยังไงอายุมากขึ้น คนก็ต้องแก่ลงทั้งนั้น”

“ข้าก็แก่ลงทุกวันเหมือนกัน……”

“ช่างเถอะ! เจ้าไปเชิญเขาเข้ามาสิ ข้าอยากเห็นเขา”

“เจ้าค่ะ เสด็จย่า”

หยุนหว่านหนิงก้มหน้าแล้วแสยะยิ้ม

นางเดินออกไปเชิญเสวียนซันเซียนเซิง

เขารออยู่หน้าประตูจนรอไม่ไหวแล้ว เห็นนางกว่าจะเดินออกมา เสวียนซันเซียนเซิงก็รู้สึกไม่พอใจ “ทำไมเจ้าเข้าไปนานจัง?”

“ข้าก็ต้องอธิบายประวัติของเจ้าหน่อยไหม! ข้าบอกว่าเจ้าตั้งใจมาเยี่ยมเสด็จย่า”

หยุนหว่านหนิงพูดอย่างจริงจัง

เห็นนางพูดอย่างจริงจัง เสวียนซันเซียนเซิงก็สงสัยในใจ “เจ้าไม่ได้ฉวยโอกาสทำลายใช่ไหม?”

“ไม่อยู่แล้ว! ข้าเคยหลอกเจ้าด้วยเหรอ? ข้าดูเหมือนคนไม่จริงใจขนาดนั้นเชียว?”

หยุนหว่านหนิงกะพริบตาอย่าง ‘จริงใจ’ ที่สุด!

“ครั้งนี้ข้าจะเชื่อเจ้า”

เสวียนซันเซียนเซิงหรี่ตาลง แล้วจัดเสื้อผ้าหน้าผมตัวเองให้เป็นระเบียบ แล้วถามหยุนหว่านหนิงว่าเขาเป็นยังไงบ้าง

“หล่อมาก!”

หยุนหว่านหนิงยกนิ้วโป้งให้เขา “เสด็จย่าข้าเห็นแล้ว จะต้องตกหลุมรักเจ้าแน่!”

ไม่มีทางซะหรอก!

เสวียนซันเซียนเซิงหรี่ตาลงอีกครั้ง “คำพูดของเจ้า ทำไมข้าถึงไม่อยากเชื่อเลยล่ะ?”

ยัยเด็กคนนี้เปลี่ยนอารมณ์เร็วเกินไปแล้ว?

“รีบเข้าไปเถอะ! อย่าให้เสด็จย่าของข้ารอนาน! เดี๋ยวเสด็จย่าจะไม่ประทับใจเอานะ?”

หยุนหว่านหนิงผลักเขาเข้าไป

แล้วก็ตามเสวียนซันเซียนเซิงเข้าไปในตำหนัก

ไทเฮากู้กำลังนั่งหลังตรง

เสวียนซันเซียนเซิงเห็นนางแล้ว ดวงตาก็เป็นประกาย

เขาเดินเข้าไปแล้วเคารพอย่างมีมารยาท “ข้าน้อยชื่อเสวียนซัน ขอคารวะไทเฮาเหนียงเหนียง”

ดูเหมือนคนปกติดีนะ!

ไทเฮากู้มองหยุนหว่านหนิงอย่างสงสัย

หยุนหว่านหนิงชี้หัวเงียบๆ ไทเฮากู้ก็ยิ้มออกมา “ไม่ต้องเกรงหรอก! พวกเจ้า เอาเก้าอี้มาให้แขกท่านนี้นั่งหน่อย!”

เสวียนซันเซียนเซิงนั่งลงอย่างพึงพอใจ

ไทเฮากู้ไม่เคยได้ยินชื่อ ‘เสวียนซันเซียนเซิง’ เลย

เห็นนางนั่งลง ก็ถึงมองเขาอย่างเป็นห่วง “ไม่รู้ว่าเจ้ามาเจอข้า มีเหตุอันใดหรือ?”

“ข้าน้อยเดินผ่านที่นี่โดยบังเอิญ เห็นว่าข้างทางมีดอกกุหลาบเบ่งบาน จึงตั้งใจเก็บมาให้ไทเฮาเหนียงเหนียงพ่ะย่ะค่ะ!”

ว่าแล้ว เสวียนซันเซียนเซิงก็เอาดอกกุหลาบออกมาจากด้านหลัง

หยุนหว่านหนิงตามอยู่ข้างหลังเขาตลอด

เมื่อกี้ก็ถึงเห็นชัดว่า ตาแก่นี่เอาดอกกุหลาบเหน็บไว้ตรงเอว!

ตอนนี้ เขาเริ่มแสดงบทละคร ‘เลี่ยนๆ’ ของเขา……