อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 491

หยุนหว่านหนิงหันไปมองทางซ้าย ก็เห็นเสวียนซันเซียนเซิงอยู่บนกำแพง

ตาแก่คนนี้ไปแล้วไม่ใช่เหรอ?!

เห็นนางกำลังมองเขา เสวียนซันเซียนเซิงก็กวักมือเรียกนางมาคุย……แต่หยุนหว่านหนิงเหมือนมองไม่เห็น เบือนหน้าหนีแล้วเดินออกไปทันที

ตาแก่คนนี้ นางคงต้องคิดเรื่องการตัดความสัมพันธ์เพื่อนแล้วล่ะ

เรื่องดีไม่อยากทำ เอาแต่ทำเรื่องไม่ดีอย่างมีความสุข

ไม่ก็ปีนกำแพงไปขโมยกินของชาวบ้าน ไม่ก็วาดสาวสวยตามถนนแล้วจีบหญิงไปทั่ว

นางต้องให้หยวนเป่าขีดเส้นแบ่งกับเขาแล้ว เพื่อไม่ให้เขาพาลูกชายของนางไปเสียคน!

กำลังคิดอยู่นั้น เสวียนซันเซียนเซิงก็กระโดดไปตรงหน้านาง “นังหนูหนิง ทำไมเจ้าเห็นข้าแล้วต้องเดินหนีด้วย?! ข้าโบกมือให้เจ้าอยู่นะ!”

“เจ้าโบกมือแล้วเหรอ? ข้ามองไม่เห็นเลย”

หยุนหว่านหนิงยิ้มแห้งๆ

เสวียนซันเซียนเซิง: “……”

ไม่เห็นบ้าอะไร!

เขามีเรื่องต้องขอร้องนาง ดังนั้นต้องอดทนไว้ก่อน!

“เจ้าไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”

หยุนหว่านหนิงถามเขา “ทำไมถึงกลับมาอีกล่ะ? ข้ายังไม่กลับเมืองหลวงเลย ไม่มีเวลาไปถามเรื่องสาวงามให้เจ้าหรอกนะ”

“ข้าไม่ได้มาเพราะเรื่องนี้”

เสวียนซันเซียนเซิงเดินไปข้างๆนาง มือไพล่หลัง

เขาเดินไปพลางหันหน้าไป แล้วถามเสียงเบาว่า “เมื่อกี้เป็นใครเหรอ?”

เมื่อกี้?

หยุนหว่านหนิงขมวดคิ้วนึกย้อนกลับไป “เจ้าหมายถึงคนที่เดินเล่นกับข้าเหรอ?”

เสวียนซันเซียนเซิงพยักหน้างึกๆ

หยุนหว่านหนิงรู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ดี: “……เจ้าอย่าคิดทำอะไรไม่ดีนะ ท่านนั้นเป็นถึงไทเฮาเหนียงเหนียง เป็นเสด็จย่าของข้าและโม่เยว่!”

นางเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าเสวียนซันเซียนเซิง รู้สึกไม่สบายใจแปลกๆ

ตาแก่นี่คงไม่ได้วางแผนอะไรหรอกนะ?!

“ไทเฮาเองเหรอ!”

เสวียนซันเซียนเซิงมือเท้าคาง ครุ่นคิดแล้วพูดว่า “บำรุงดีมากเลยนะ! สาวงามที่ข้าเจอเมื่อวานเทียบไม่ได้เลย!”

หยุนหว่านหนิงกลืนน้ำลาย: “……เจ้าจะทำอะไร?”

ยังไม่พูดเรื่องอื่น ตอนไทเฮากู้ยังเป็นสาว นางเป็นสตรีที่งามที่สุดในเมืองหลวง

ไม่งั้นจะได้รับความรักจากฮ่องเต้องค์ก่อนมานานหลายปีได้ยังไง?!

ถึงแม้ตอนนี้จะมีอายุแล้ว แต่ก็ยังบำรุงผิวพรรณอย่างดี พวกหญิงชรามีอำนาจในเมืองหลวงเทียบนางไม่ติดสักคน!

“ข้ารู้สึกว่าข้าตกหลุมรักแล้วล่ะ ข้ารักนางเข้าให้แล้ว”

เสวียนซันเซียนเซิงกุมหน้าตัวเองไว้ “ข้าว่านางเป็นรักแรกพบของข้า!”

หยุนหว่านหนิงตัวแข็งทื่อ!

“เจ้าเป็นถึงเทพเลยนะ! ทำไมถึงตกหลุมรักง่ายขนาดนี้? รักแรกพบของเจ้าพบง่ายเหลือเกินนะ?”

เจอคนหนึ่งรักคนหนึ่งงั้นเหรอ?

อยู่บนเขาหยุนอู้นานเกิน ไม่เคยเห็นคนสวยๆ พอลงดอยมาเห็นคนสวยก็ก้าวไม่ออกเลย!

หยุนหว่านหนิงนวดขมับ “อย่างเจ้าไม่ได้เรียกว่าตกหลุมรัก แต่เรียกว่าแอบรักเขาข้างเดียว! สองคนรักกันถึงจะเรียกว่ารัก เข้าใจไหม? เสด็จย่าของข้าไม่มีทางชอบเจ้าหรอก เจ้าล้มเลิกความคิดนี้ไปได้เลย!”

ไทเฮากู้เป็นสตรีสูงศักดิ์ จะหวั่นไหวกับตาแก่อื่นง่ายๆหลังฮ่องเต้องค์กรสวรรคตได้ยังไง?!

หยุนหว่านหนิงพูดตัดความหวัง เสวียนซันเซียนเซิงก็ไม่ลดละความพยายาม

“เจ้าพูดแบบนี้ได้ยังไง? ข้าจะทำให้นางหวั่นไหวให้ได้!”

เสวียนซันเซียนเซิงมั่นใจมาก

ดังนั้นเขาไม่คิดจะไปใช่ไหม?

จะอยู่ที่ตำหนักสิงกงต่อไปใช่ไหม?!

หยุนหว่านหนิง: “……เจ้าทำแบบนี้ข้าลำบากใจมากนะ ข้าจะอธิบายกับเสด็จย่ายังไง ตำหนักสิงกงมีตาแก่มาอยู่ด้วยคนหนึ่งงั้นเหรอ?”

และยังคิดไม่ซื่อกับไทเฮากู้อีก ตาแก่ที่มีสายตา ‘โรคจิต’?!

คำว่า ‘ตาแก่’ กระตุ้นเสวียนซันเซียนเซิง

เขาก้มหน้ามองภาพลักษณ์ของตัวเอง มันก็ดูแย่จริงๆ