อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 490

"นี่มันอะไรกัน!?"

หยุนหว่านหนิงมอง "คนงาม" ในรูปวาดด้วยความประหลาดใจ "นี่คือคนงามที่ทำให้เจ้าลุ่มหลงงมงายจนติดตาเข้าไปถึงในฝันที่เจ้าพูดถึง คนที่เจ้าไม่กล้าเข้าไปทักทายคนนั้นน่ะรึ?!"

ในรูปนี้มันมี “คนงาม” อยู่ซะที่ไหนกันล่ะ?

รอยยับย่นบนใบหน้าของคนงามผู้นี้ มันย่นพอที่จะหนีบแมลงวันตายได้เลยเชียวนะ!

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่า รูปที่เขาวาดนี้มันช่าง.....

"ให้หยวนเป่าของข้าใช้นิ้วเท้าวาดออกมา ยังดูดีซะกว่ารูปที่เจ้าวาดนี้เลยมั้ง? ฝีมือการวาดรูปของเจ้านี่มันเกินคำบรรยายจริง ๆ!"

ใบหน้าเล็ก ๆ ของหยุนหว่านหนิงย่นยู่จนมารวมกันเป็นก้อน รู้สึกทนมองตรง ๆ ไม่ได้เลยจริง ๆ!

นางคืนรูปเหมือนให้เสวียนซันเซียนเซิงด้วยสีหน้ารังเกียจ

“ฝีมือการวาดรูปของข้ามันทำไมรึ? ทำไมถึงไม่กล้าชมข้าตรง ๆ ล่ะ?”

เขาคลี่มันออกดูเหมือนสมบัติล้ำค่า "ข้าวาดออกมาได้งดงามตั้งเท่าไหร่!"

“นังหนูหว่านหนิง เจ้าดูสิว่าข้าดีกับเจ้าขนาดนี้ ถ้าเจ้าไม่ช่วยข้าตามหาคนงามผู้นี้ ข้าจะตามหลอกหลอนตอแยเจ้า เป็นวิญญาณร้ายที่ไม่ยอมไปผุดไปเกิดเลยคอยดู!”

เสวียนซันเซียนเซิงตัดสินใจว่า จะใช้วิธีตามรบเร้าพัวพันไม่เลิกรากับนางแล้ว

ด้วยความจนใจ หยุนหว่านหนิงจึงถูกบังคับให้ต้องตอบตกลง "ตกลง ๆ ข้ารับปากเจ้า"

ตอนนี้เอง เสวียนซันเซียนเซิงค่อยม้วนรูปเหมือนด้วยท่าทางพออกพอใจ เก็บมันไว้ราวสมบัติล้ำค่า "ถ้าเช่นนั้นก็ถือว่าเรื่องนี้ตกลงกันเรียบร้อยแล้วนะ! ข้าจะรอข่าวดีจากเจ้า!"

"มีคนมาแล้ว ข้าเผ่นก่อนล่ะ"

จากนั้น เสวียนซันเซียนเซิงก็หายตัวไปในพริบตา

ด้วยระดับความเร็วหลังจากที่พูดว่าจะไปก็หายไปทันทีนั้น ทำเอามังกรตาเดียวตกใจจนผงะ!

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นเทพเซียนตัวเป็น ๆ กับตา!

"พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกด้วย!"

เมื่อเห็นท่าทางตื่นตะลึงอึ้งเป็นไก่ตาแตกของเขา หยุนหว่านหนิงก็กลอกตามองบนใส่ "ดูท่าทางโง่เขลาเซ่อซ่าของเจ้าสิ....."

"หนิงเอ๋อร์ หยวนเป่า"

เสียงของไทเฮากู้ดังมาจากด้านหลัง มังกรตาเดียวรีบสาละวนหาที่ซ่อน

มีแค่ใต้โต๊ะหินที่อยู่ข้าง ๆ เพียงจุดเดียวที่พอจะซ่อนตัวได้เท่านั้นแล้ว มังกรตาเดียวไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบมุดเข้าไปใต้โต๊ะทันที แต่เพราะอารามรีบร้อนเกินไปหัวเลยไปชนใส่อย่างจัง ทำเอาหยวนเป่าหัวเราะเสียงดัง "เอิ๊ก ๆ ๆ "อย่างตลกขบขัน

"พวกเจ้ามาทำอะไรที่นี่หรือ?"

ไทเฮากู้เดินเข้ามาหา

"เสด็จย่าทวด ข้าออกมาเดินเล่นกับท่านแม่เพื่อลดน้ำหนัก!"

หยวนเป่าจูงมือของหยุนหว่านหนิง สองคนแม่ลูกยืนปิดกั้นโต๊ะหินตัวนั้นจนมิด ไทเฮากู้จึงมองไม่เห็นมังกรตาเดียวที่มุดตัวหลบอยู่ใต้โต๊ะ

“พอดีเลย ข้าก็ออกมาเดินเล่นย่อยอาหารเหมือนกัน”

ไทเฮากู้พูดอย่างมีความสุข "พวกเราไปเดินเล่นด้วยกันเถอะนะ!"

ด้วยความจนใจ หยุนหว่านหนิงกับหยวนเป่าจึงต้องเดินตามไทเฮากู้ออกไป

โชคดีที่ก่อนจะออกไป หยุนหว่านหนิงแอบขยิบตาส่งสัญญาณไปให้หรูเยียน

พวกเขาเพิ่งจะออกไป หรูเยียนก็พามังกรตาเดียวเข้าไปในครัว หลังจากกินดื่มจนอิ่มหมีพีมันดีแล้ว ก็เตะเขาออกไปทางประตูหลัง

ครั้งนี้ หยุนหว่านหนิงยังมอบภารกิจพิเศษชิ้นหนึ่งให้กับมังกรตาเดียวด้วย นั่นคือลอบแทรกซึมเข้าไปในจวนอ๋องฉู่

เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่เกิดจากภาพลักษณ์แบบนี้ของเขา.....

มังกรตาเดียวจึงตัดสินใจว่า หลังกลับถึงเมืองหลวงแล้ว เขาควรต้องปรับปรุงแก้ไขปัญหาภาพลักษณ์ของตัวเองให้ดี ไม่อย่างนั้นแล้วแค่โม่หุยเหยียนได้เห็นเขาแวบเดียว ก็คงจะจำเขาได้ทันทีว่า เขาคือมังกรตาเดียวที่ก่อนหน้านี้เคยไปก่อกวนสร้างปัญหาให้จวนอ๋องฉู่!

.......................

พวกหยุนหว่านหนิงทั้งสามคนเดินเข้าไปในสวนดอกไม้ เห็นท่าทางอึกอักลังเลที่จะพูดของไทเฮากู้ นางก็รู้ทันทีว่าไทเฮากู้ต้องมีเรื่องบางอย่างที่ยากจะเอื้อนเอ่ย

แม้ว่าหยวนเป่าจะเป็นเด็กที่โตเกินวัย แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ยังเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง มีบางเรื่องที่ไม่สมควรฟัง

ดังนั้น นางจึงสั่งให้หรูโม่พาหยวนเป่าไปเล่น

“เสด็จย่ามีเรื่องอะไรในใจรึ?”

"ข้าได้ยินข่าวบางอย่างที่ส่งมาจากเมืองหลวง"

ข่าวของทางไทเฮากู้ก็รวดเร็วว่องไวมากเช่นกัน

แม้ว่านางจะอยู่ห่างไกลถึงตำหนักสิงกง แต่เพราะได้รับความเคารพจากฮ่องเต้เช่นโม่จงหราน ทำให้ไม่มีใครในวังกล้ามองว่า นางเป็นเพียงไทเฮาคนหนึ่งที่อยู่ห่างไกลถึงตำหนักสิงกง

ดังนั้น เวลาที่ในวังเกิดเรื่องไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ นางก็มักจะได้รู้ข่าวสารด้วยเสมอ

“ได้ยินมาว่าอนุของหุยเหยียนกำลังท้องอยู่ ทั้งยังเป็นเด็กผู้ชายด้วย แต่เมื่อสองวันก่อนเขากลับบังคับกรอกยาขับเด็กจนนางแท้งลูก”