อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 495

ไม่เพียงแต่จวนอ๋องฉู่ที่วุ่นวาย ตระกูลชนชั้นสูงในเมืองหลวง ก็เริ่มวุ่นวายแล้วเหมือนกัน

ฉินตงหลินเริ่มเข้าหาโม่เหว่ยมากขึ้น

ทุกคนต่างก็รู้ดี เขาล้มเลิกการสนับสนุนโม่หุยเฟิง แล้วหันไปปกป้องอ๋องโจวโม่เหว่ยแทน

พยายามให้ลูกสาวคนรองฉินเย่วหลิ่ว แต่งงานกับโม่เหว่ย!

และจวนหยุนกั๋วกงก็ไม่ได้ดีไปถึงไหน

หลังจากที่หยุนเจิ้นซงเสียหนึ่งล้านตำลึงติดต่อกันสองครั้ง ก็เจ็บหนักมาก แถมยังโดนโม่จงหรานด่าอีก และถูกใช้เป็น ‘สื่อการสอนเชิงลบ’ เพื่อเตือนขุนนางทุกคน เขาไม่มีหน้าออกไปเจอผู้คนแล้ว

งานวันเกิดในวันนั้นเขาได้เชิญกู้หมิงให้ช่วยติดต่อจวนหย่วนตงโหว ถูกปฏิเสธแล้วก็ยังไม่ตายใจ

วันนี้กลับหน้าด้านไปถึงจวนหย่วนตงโหว ขอเจอหย่วนตงโหวจ้าวเซียวหราน

ขณะเดียวกัน กู้หมิงก็กำลังเล่นหมากล้อมกับจ้าวเซียวหราน

สองพี่น้องหน้าตาคล้ายกันเล็กน้อย

แต่กู้หมิงป่วยและร่างกายอ่อนแอมาหลายปี จึงทำให้สีหน้าดูไร้เรี่ยวแรง

และจ้าวเซียวหราน คิ้วเข้มตาแหลม หล่อเหลามาดเท่

พอได้ยินว่าหยุนกั๋วกงมา จ้าวเซียวหรานก็เก็บหมาก แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ไม่เจอ! บอกไปว่าประตูบ้านข้าไม่สูงส่งพอ ต้อนรับหยุนกั๋วกงไม่ได้หรอก”

ข้ารับใช้ก็ตอบไปตามตรง

หยุนเจิ้นซงโดนว่าขนาดนี้แล้ว ก็ยังไม่ยอมไป

ได้ยินว่าเขายังอยู่หน้าประตู จ้าวเซียวหรานก็ขมวดคิ้ว “อาหมิง เจ้าว่าทำไมหยุนเจิ้นซงถึงได้หน้าด้านหน้าทนขนาดนี้?”

“ข้าเคยได้ยินว่า พระชายาหมิงปากร้ายแค่ไหน ตอนนี้พอเห็นแล้ว หนิงเอ๋อร์คงได้เชื้อจากหยุนเจิ้นซง”

“นี่ไม่เหมือนกันหรอกนะ”

กู้หมิงพูด “คนหนึ่งหน้าด้าน อีกคนก็ไร้ยางอาย”

“สองอย่างนี้จะเหมือนกันได้ยังไง?”

หน้าด้านเป็นใคร ไร้ยางอายเป็นใคร จ้าวเซียวหรานจะฟังไม่ออกได้ยังไง?

เขาหัวเราะออกมา “แต่ว่า ข้าไม่ได้เจอหนิงเอ๋อร์มานานแล้วนะ ก่อนหน้านี้งานเลี้ยงในวัง ข้าก็เห็นนางไกลๆ แต่ไม่ได้เข้าไปคุยด้วย”

“ตอนนี้นิสัยของหนิงเอ๋อร์ น่าสนใจกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย!”

“มีเวลาพาข้าไปเจอนางหน่อยสิ!”

“ได้เลย”

กู้หมิงวางหมากสีดำ ตัดทางของจ้าวเซียวหราน

“ไม่เล่นแล้ว! เล่นมาทั้งวันข้ายังไม่เคยชนะเลย”

จ้าวเซียวหรานผลักกระดานหมากออก “ข้าไปเจอหยุนเจิ้นซงยังจะดีกว่า! ตอนนี้ข้าเบื่อเจ้าสิ่งนี้มากแล้ว”

กู้หมิงไม่อยากเห็นหยุนเจิ้นซง

แล้วตอนที่เขาเข้ามา เขาก็รีบไปหลบ เหลือแต่จ้าวเซียวหรานนั่งดื่มชาอยู่

“หย่วนตงโหว!”

พอเข้าไป หยุนเจิ้นซงก็เริ่มทักทายก่อน “วันนี้การประชุมเช้า หย่วนตงโหวลาป่วย ได้ยินมาว่าไม่สบาย ไม่ทราบว่าหย่วนตงโหวดีขึ้นบ้างแล้วหรือยัง?”

“ขอบคุณที่หยุนกั๋วกงเป็นห่วง ข้าสบายดี”

จ้าวเซียวหรานมองเขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “เชิญนั่งก่อน”

“ใครมานี่สิ มาเทชา”

หยุนเจิ้นซงโล่งอก ก็ถึงนั่งลง “ถึงแม้พวกเราจะเป็นเพื่อนร่วมงานกัน แต่ปกติก็คุยกันน้อยมาก! ระหว่างเพื่อนควรจะไปมาหาสู่กันบ่อยๆ วันนี้ข้า……”

ยังพูดไม่ทันจบ จ้าวเซียวหรานก็พูดตัดก่อน “หยุนกั๋วกงตายใจเถอะ ข้าไม่แต่งงานกับลูกสาวท่านหรอก”

หยุนเจิ้นซงชะงัก: “……”

ยังไม่ทันพูดก็โดนปฏิเสธแล้ว เขาจะพูดอะไรได้อีกล่ะ?!

“หย่วนตงโหว……”

“ถ้าหยุนกั๋วกงอยากดื่มชาก่อนค่อยกลับ งั้นก็ดื่มเงียบๆแล้วกัน ถ้าตอนนี้อยากไป ข้าก็ไม่ห้ามหรอก”

จ้าวเซียวหรานพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

หยุนเจิ้นซงยังไม่เคยหมดคำจะพูดขนาดนี้มาก่อน!

ถึงแม้จะอยู่จวนอ๋องหมิง โดนขวางอยู่หน้าประตูก็ดี หยุนหว่านหนิงยั่วโมโหเขาก็ช่าง เขายังหน้าด้านหาประเด็นมาพูดได้

แต่จ้าวเซียวหรานหัวรั้นมาก ทำเอาเขาลำบากใจมาก!

หยุนเจิ้นซงรู้งานดี เขายกแก้วชาขึ้นดื่ม