อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 496

โม่จงหรานเข้าข้างหยุนหว่านหนิง คนที่ไม่รู้คงคิดว่าหยุนหว่านหนิงเป็นลูกสาวแท้ๆของเขา!

หรือได้ยินว่าเขาตามเซ้าซี้จ้าวเซียวหราน และจ้าวเซียวหรานก็เป็นน้าชายของหยุนหว่านหนิง ด้วยเหตุนี้จึงส่งซูปิ่งซ่านมาช่วยจวนหย่วนตงโหว?!

หยุนเจิ้นซงเริ่มคาดเดา

ไม่นาน ซูปิ่งซ่านก็เดินเข้ามา

จ้าวเซียวหรานกับนายท่านหญิงจ้าวเดินเข้าไปต้อนรับ “ซูกงกง”

“คารวะหย่วนตงโหว นายท่านหญิงจ้าว”

ซูปิ่งซ่านยิ้มแล้วทำความเคารพ เห็นหยุนเจิ้นซงก็อยู่ด้วย เขาก็แปลกใจ “หยุนกั๋วกงก็อยู่หรอกเหรอ?”

“ซูกงกง”

หยุนเจิ้นซงถูกบังคับให้สบตากับเขา

เขายิ้มแห้งๆ ถามอย่างระมัดระวังว่า “ไม่ทราบว่าซูกงกงมีเรื่องอันใดหรือไม่?”

ซูปิ่งซ่านเป็นคนสนิทของโม่จงหราน รับใช้เขามาหลายปี โม่จงหรานให้ความสำคัญต่อเขามาก

ทุกคนในเมืองหลวงต่างก็รู้กันดี ไม่มีใครกล้าล่วงเกินซูกงกงท่านนี้

หากล่วงเกินเขา เขาไปพูดเป่าหูโม่จงหรานเข้าหน่อย……เกรงว่าจะตายยังไงยังไม่รู้เลย!

“มีเรื่องจริงๆ แต่ไม่สะดวกให้หยุนกั๋วกงอยู่ฟังด้วย”

ซูปิ่งซ่านพูดด้วยรอยยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นกลับเย็นชามาก

หยุนเจิ้นซงหน้าแตก

ซูปิ่งซ่านทำให้เขาลำบากใจหลายรอบแล้ว กล้าพูดให้เขาหน้าแตกต่อหน้าจ้าวเซียวหรานกับนายท่านหญิงจ้าวเลยงั้นเหรอ?!

แต่เขากลับเอาเรื่องอะไรไม่ได้

หยุนเจิ้นซงจึงต้องยิ้มแห้งแล้วบอกลา

จ้าวเซียวหรานกับนายท่านหญิงจ้าวไม่สนใจเขา จึงถามซูปิ่งซ่านว่าเรื่องอะไร

“หย่วนตงโหว ฝ่าบาทมีเรื่องอยากคุยด้วย เชิญท่านเข้าวัง”

……

ตอนที่จ้าวเซียวหรานเข้าไปในห้องทรงพระอักษร โม่หุยเหยียน โม่ฮั่นอี่ว์ โม่เยว่ แม้แต่โม่เหว่ยที่ไม่เคยยุ่งเรื่องการเมืองเลยก็ยังอยู่ด้วย!

เหมือนจะเกิดเรื่องใหญ่จริงๆนะ!

เขาเดินไปทำความเคารพโม่จงหรานพวกเขา

“เซียวหราน ข้าให้เจ้าเข้าวัง มีเรื่องหนึ่งอยากให้เจ้าช่วยออกความเห็น”

มองออกว่า โม่จงหรานให้ความสำคัญต่อจ้าวเซียวหรานมากแค่ไหน

จ้าวเซียวหรานกำลังจะพูด กลับเห็นซ่งจื่ออวี๋ที่ไม่ได้เข้าวังมานานก็มาด้วย!

เห็นซ่งจื่ออวี๋ แววตาของโม่เยว่ก็มืดมนลง

โม่จงหรานกลับโล่งอก แล้วกวักมือเรียกเขา “จื่ออวี๋เจ้ามานี่สิ!”

ซ่งจื่ออวี๋เดินเข้าไปใกล้ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

โม่ฮั่นอี่ว์สังเกตเห็นบรรยากาศที่ตึงเครียดขึ้น แต่ก่อนที่โม่จงหรานยังไม่พูด ก็ไม่มีใครกล้าพูดก่อน มีเพียงเขาที่หน้าด้าน อยากทำให้บรรยากาศหลายเครียด “เสด็จพ่อ นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

“โลกจะแตกเหรอ? ทำไมถึง……”

ยีงพูดไม่ทันจบ โม่จงหรานก็เตะไปที่เข่าของโม่ฮั่นอี่ว์แรงๆ “เจ้าลูกไม่รักดี! ยังไม่คุกเข่าอีก?!”

โม่ฮั่นอี่ว์ไม่ทันตั้งตัว ถูกเตะเข่าอย่างจัง!

ขาของเขาทรุด แล้วคุกเข่าลงตรงหน้าโม่จงหรานอย่างแรง!

ทุกคนที่เห็นก็สีหน้าเปลี่ยนไปทันที แล้วมองไปยังโม่จงหรานกันหมด

“เสด็จพ่อ นี่มันเรื่องอะไรกัน? ลูกไปทำอะไรให้เสด็จพ่อโกรธเหรอ?!”

จากสีหน้าที่โมโหของโม่จงหราน โม่ฮั่นอี่ว์ก็ได้กลิ่นถึงความอันตราย……

ปกติเขาจะพูดจาทะเล้นตลอด โม่จงหรานก็ไม่โกรธเขาขนาดนี้ ตอนนี้มีเพียงแค่ความเป็นไปได้เดียว: เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!

ไม่งั้น คงไม่เรียกพวกเขามาที่ห้องทรงพระอักษรทั้งหมดหรอก!

“ทำไมงั้นเหรอ? เจ้าไปทำอะไรมาไม่รู้เลยหรือไง?!”

โม่จงหรานตะคอกด่าโม่หุยเหยียนอย่างโมโห “เจ้าใหญ่ เอาหลักฐานของเจ้าออกมา!”

โม่เยว่พวกเขาหันไปมองโม่หุยเหยียน

เห็นเขาเดินออกมาอย่างเชื่องช้า แล้วเอาธนบัตรกับเศษเงินรวมไปถึงกระดาษออกมาจากแขนเสื้อ

“เสด็จพ่อ เชิญรับชมขอรับ”

โม่จงหรานหยิบกระดาษขึ้นมาดู สีหน้าก็แย่ลง “เจ้าดูสิ ดูเรื่องที่เจ้าทำสิ! ฝีมือการยุยงของเจ้านี่มันต่ำช้าขนาดนี้เชียวเหรอ?!”