อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 497

โม่เยว่ถอยหลังไปหนึ่งก้าว แสดงจุดยืนว่าไม่อยากยุ่งเรื่องนี้

เห็นดังนั้น โม่ฮั่นอี่ว์ก็อึ้ง!

เทียบกับการถูกโม่จงหรานเข้าใจผิด เขาไม่อยากจะเชื่อว่าโม่เยว่จะทำแบบนี้!

เขาคิดว่า ปกติความสัมพันธ์สองพี่น้องของพวกเขาดีที่สุด

ทำไมตอนนี้เขาตกที่นั่งลำบาก โม่เยว่กลับไม่สนใจล่ะ?!

โม่ฮั่นอี่ว์ร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม “เจ้าเจ็ด เจ้ามันคนทรยศไม่มีสัจจะ! ปกติพี่รองทำยังไงกับเจ้า? เจ้าทำแบบนี้กับข้างั้นเหรอ?!”

“เจ้าลืมไปแล้วเหรอ? ตอนวันเกิดเจ้า ข้ายังให้ของขวัญเจ้าเลยนะ!”

“ทุกครั้งที่ข้ามีของกินอร่อยๆ ข้าก็จะนึกถึงเจ้า……”

ร้องไห้อยู่ดีๆ ประเด็นก็เริ่มเปลี่ยน

โม่จงหรานกุมขมับ

ความโกรธทั้งหมดในใจก็แทบจะหายไปทั้งหมดเพราะลูกไม่รักดีคนนี้!

สำหรับการกล่าวโทษของโม่ฮั่นอี่ว์ โม่เยว่ยังคงเงียบสีหน้าไร้อารมณ์ จ้าวเซียวหรานพวกเขาก็กลั้นหัวเราะทั้งน้ำตา

ซูปิ่งซ่านก็พูดเตือนว่า “อ๋องฮั่น นอกเรื่องแล้วหรือเปล่า! อย่าเพิ่งพูดเลย เดี๋ยวฝ่าบาทจะยิ่งโกรธ”

“โกรธก็โกรธสิ!”

เดิมทีโม่ฮั่นอี่ว์ยังคุกเข่าหลังตรง

ตอนนี้กลับนั่งลงบนน่องตัวเอง “ข้าไม่เคยฆ่าใคร ไม่เคยขโมยของใคร และไม่เคยทำเรื่องเลวร้ายอะไรด้วย”

“ถ้าเสด็จพ่อตัดสินแล้วว่าเป็นฝีมือลูก งั้นก็ลงโทษลูกเลยก็ได้!”

“ประหารข้าให้ทุกคนได้ดูเลย!”

โม่ฮั่นอี่ว์สูดน้ำมูก พูดอย่างน้อยใจ “แต่ว่าเสด็จพ่อ……”

เขาเงยหน้าขึ้น มองโม่จงหรานอย่างน้อยใจ “ถึงจะประหารลูก ลูกก็ไม่อยากตายตอนนี้! ขอเสด็จพ่อ ให้ลูกกินอิ่มในมื้อสุดท้ายก่อน!”

“ลูกยังไม่ได้กินมื้อเที่ยงเลย ลูกยังท้องว่างอยู่ ถ้าตายไปเป็นผีหิวโหยจะทำยังไง!”

โม่จงหราน: “……”

โม่เยว่พวกเขา: “……”

ถึงตอนนี้แล้ว เขาไม่แก้ต่างให้ตัวเอง ไม่บอกว่าอยากเจอโจวหยิงหยิง แต่กลับบอกว่าอยากกิน?!

โม่จงหรานก็เกือบหัวเราะออกมา “นอกจากกินแล้ว เจ้าไม่มีคำสั่งลาอื่นเลยเหรอ?!”

โม่ฮั่นอี่ว์ครุ่นคิดอย่างตั้งใจ “มี”

“ว่ามา! ข้าจะทำให้เจ้าเอง!”

“ฝากเสด็จพ่อบอกโจวหยิงหยิงด้วย วันนี้ข้าตายแล้ว ต่อไปคงกินอาหารอร่อยในโลกนี้อีกไม่ได้ ขอให้หยิงหยิงกินเยอะๆ ช่วยกินแทนข้าด้วย……”

โม่ฮั่นอี่ว์ร้องไห้อย่างน้อยใจ

โม่จงหรานแทบจะหัวเราะทั้งน้ำตา “เจ้าไม่อยากเจอหยิงหยิงหรือไง?”

“ไม่อยากเจอ! หยิงหยิงเป็นคนรักศักดิ์ศรีที่สุด นางชอบแต่ตอนที่ข้าหล่อๆ”

โม่ฮั่นอี่ว์ยกมือขึ้นปาดน้ำตา “ตอนนี้ลูกร้องไห้ตาบวมหมดแล้ว หยิงหยิงเห็นแล้วคงจะหนีไป เดี๋ยวจะเป็นปมในใจนางได้”

ได้ยินดังนั้น ทุกคนก็เงียบลง

ใครกล้าบอกว่า โม่ฮั่นอี่ว์กับโจวหยิงหยิงไม่ใช่ ‘รักแท้’ ?!

“ดังนั้นก่อนเจ้าตาย ก็อยากกินแค่อาหารอร่อยใช่ไหม?”

โม่จงหรานมองเขาอย่างเหนื่อยใจ

“ใช่”

โม่ฮั่นอี่ว์พูดอย่างน้อยใจต่อ

“เจ้าไม่แก้ต่างให้ตัวเองหน่อยเหรอ?”

“เสด็จพ่อเชื่อหลักฐานพวกนั้นแล้ว บอกว่าหลักฐานวางอยู่ตรงหน้าทนโท่ เกรงว่าลูกแก้ตัวไป เสด็จพ่อก็คงไม่เชื่อลูกอยู่ดี”

โม่ฮั่นอี่ว์สะอื้น “ตายก็ตายเถอะ ยังไงคนเราก็ต้องตายอยู่แล้ว”

“ยังไงก็ต้องโดนประหารอยู่แล้ว ลูกขอตายอย่างมีเกียรติดีกว่า!”

โม่จงหรานหมดคำจะพูด

เขายังไม่มีเกียรติอีกเหรอ?

ตัวเองร้องไห้ขี้มูกโป่งแล้ว ยังไร้ประโยชน์ได้กว่านี้ไหม?

“เจ้าขอตายเอง ข้าก็จะทำให้เจ้าสมความปรารถนา”