อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 498

ยังไม่พูดถึงว่าโม่หุยเหยียนทำยังไงกับโม่ฮั่นอี่ว์

ยังไงโม่ฮั่นอี่ว์ก็เป็นลูกแท้ๆของโม่จงหราน เป็นหนานจวิ้นอ๋องฮั่น โม่จงหรานไม่มีทางฆ่าเขาง่ายขนาดนั้น

ด้วยเหตุนี้ ถึงโม่หุยเหยียนจะข่มโม่ฮั่นอี่ว์มากแค่ไหน โม่เยว่ก็ไม่ปริปากพูดเลย

แต่เขาก้าวร้าวต่อจ้าวเซียวหราน……

จ้าวเซียวหรานเป็นน้าชายของหยุนหว่านหนิง เขาจะนิ่งดูดายไม่ได้!

“วันนี้พี่ใหญ่จะด่าทุกคนที่ขวางหน้าเลยหรือไง? ไม่รู้ว่าหย่วนตงโหวพูดอะไรผิด? พี่ใหญ่ถึงได้พูดข่มขนาดนี้?”

โม่เยว่สีหน้าเย็นชา ไม่ได้โกรธเลย

ถึงแม้จะไม่โมโห แต่พลังก็แผ่ซ่านออกไป ครอบงำโม่หุยเหยียน!

เห็นโม่เยว่พูดแทนเขา จ้าวเซียวหรานก็มองด้วยสายตาซาบซึ้ง

และโม่หุยเหยียนก็รู้สึกแปลกใจ

หลายปีมานี้ โม่เยว่ไม่เคยสนใจเรื่องคนอื่นเลย

เมื่อก่อนเขาไม่เคยเข้าข้างพี่น้องคนอื่นเลย ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น เขาก็มักจะตัวคนเดียวเสมอ

ไม่ยุ่ง ไม่ข้องเกี่ยว

แต่วันนี้ เขากลับปกป้องจ้าวเซียวหรานงั้นเหรอ?

โม่หุยเหยียนหรี่ตาลงเล็กน้อย “เจ้าเจ็ด วันนี้เจ้าคิดจะเป็นคนดีเหรอ? เมื่อก่อนไม่เห็นเจ้าใจดีขนาดนี้ วันนี้กลับพูดแทนหย่วนตงโหวงั้นเหรอ”

“เมื่อกี้เจ้าสองขอร้องเจ้า เจ้ายังเงียบไม่พูดไม่จาเลย!”

เขายุยงความสัมพันธ์ระหว่างโม่ฮั่นอี่ว์กับโม่เยว่

แต่กลับลืมไปว่า โม่ฮั่นอี่ว์โง่

ตอนนี้เขายังตกอยู่ในความทุกข์และความไม่พอใจที่จะโดนประหาร จึงไม่ได้ฟังที่โม่หุยเหยียนพูดเลย!

“ทำไม? ข้าจะพูดไม่ได้เลยเหรอ?”

โม่เยว่มองโม่หุยเหยียนอย่างเย็นชา “ข้าพูดแค่นี้ พี่ใหญ่จะบอกว่าข้าเป็นพวกเดียวกันกับพี่รองแล้วเหรอ?”

โม่หุยเหยียนชะงัก

เมื่อกี้เขาว่าจะพูดแบบนี้จริงๆ!

แต่โม่เยว่ชิงพูดก่อน เขาจึงอยู่ในฝ่ายเสียเปรียบ!

“ข้าไม่ได้พูดแบบนั้นนะ เจ้าเจ็ด เจ้าเป็นคนพูดออกมาเอง เจ้าร้อนตัวใช่ไหมล่ะ!”

โม่หุยเหยียนแสยะยิ้มเย็นชา

ตอนนี้เอง โม่จงหรานก็ทนดูต่อไม่ไหว ก็ถึงด่าเสียงเบาว่า “หุบปากให้หมด! ทะเลาะกันไปมาอย่างกับผู้หญิง เรื่องนี้แพร่ออกไปคงได้งามหน้าทั้งราชวงศ์?!”

โม่เยว่ที่แสยะยิ้มอยู่ก็หุบยิ้ม แล้วตรวจดูเงินต่อ

และโม่หุยเหยียนก็กัดฟันกรอดอย่างไม่พอใจ สายตาจับจ้องโม่เยว่อย่างโกรธแค้น

บรรยากาศภายในห้องทรงพระอักษรตึงเครียดมาก

ตอนนี้เอง คนในวังก็มาจัดวางอาหาร

โม่ฮั่นอี่ว์รีบลุกขึ้นมา แล้วนั่งกินอยู่บนโต๊ะอาหารอย่างรวดเร็ว

เขากินไปแล้วแล้วร้องไห้ครวญครางไปด้วย “นี่เป็นอาหารมื้อสุดท้ายในโลกนี้ของข้าแล้ว! น่องไก่ ขาหมู……ข้าคงไม่ได้กินพวกเจ้าแล้วล่ะ!”

“เจ้าเจ็ด กลับไปอย่าลืมบอกหว่านหนิงนะ”

“ให้นางไปไหว้ที่หลุมศพข้าบ่อยๆ ให้ข้าตายไปแล้วได้กินอาหารอร่อยๆจากนาง!”

โม่เยว่: “……กินของเจ้าไปเถอะ!”

กินแล้วยังอุดปากเขาไม่ได้อีก!

ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นเขากำลังกินอย่างมีความสุข เขาคงต่อยพี่ชายคนนี้ไปแล้ว!

โม่จงหรานกวาดตามองโม่ฮั่นอี่ว์ แล้วพูดเสียงทุ้มต่ำว่า “วันนี้ให้พวกเจ้าเข้าวัง เกรงว่าพวกเจ้าคงจะรู้แล้วว่าเป็นเรื่องใด”

“วันก่อนค่ายห้ากองพลกับค่ายเสินจีเกิดคดีลึกลับขึ้น”

“กระทบต่อภาพลักษณ์ โหดร้าย และทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างค่ายห้ากองพลกับค่ายเสินจีต้องแตกหักกัน”

โม่จงหรานพูดด้วยสีหน้าเย็นชา “อ๋องฮั่นตรวจสอบมานาน ก็ยังตรวจสอบความจริงไม่ได้สักที และอ๋องฉู่แอบตรวจสอบ เห็นว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับอ๋องฮั่น!”

สายตาเขามองไปยังหลักฐานมากมายบนโต๊ะ

“อ๋องฉู่ เจ้าพูดมา”

โม่หุยเหยียนเดินไปข้างหน้า “ขอรับ ฝ่าบาท”

เขากวาดตามองทุกคน

สุดท้ายก็มองไปยังโม่เยว่ “หลักฐานพวกนี้ ค้นได้จากบ้านของเสี่ยวไป๋”