อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 500

โม่เยว่กับหรูอวี้ต่างก็มีวิทยายุทธ์ที่ยอดเยี่ยม

ตอนที่มีคนตามหลังมา ก็รู้ตั้งแต่แรกแล้ว

แต่คนผู้นี้ติดตามพวกเขาใกล้ๆไกลๆ ไม่ได้เข้ามาหาเรื่อง แต่ก็ไม่ได้เดินออกไป เหมือนตีนตุ๊กแกที่สลัดยังไงก็สลัดไม่ออก

“นายท่าน ให้ข้าน้อยจัดการเขาไหม?”

หรูอวี้ถามด้วยวิชาส่งสัญญาณเสียง

“ไม่ต้องหรอก”

โม่เยว่ตอบ “ข้าจะดูสิว่า ใครมันบังอาจ ติดตามข้ากันแน่!”

ติดตามเขา แล้วมีเป้าหมายอะไรกันแน่!

เขาไม่ได้เรียกองครักษ์ลับ

เพราะเขาเห็นว่า คนที่ติดตามพวกเขามามีวิทยายุทธ์ที่ไม่ได้กล้าแกร่งมาก

และวิธีการติดตามพวกเขายังเก้งก้างมากด้วย

ดูเหมือนจะเป็นแค่ลูกกระจ๊อกธรรมดาๆ……

โม่เยว่แสยะยิ้มอย่างเย็นชา

เขาไม่ได้กลับจวนอ๋องหมิงทันที แต่กลับเดินเล่นอยู่บนถนน เดินสบายๆและไม่มีกฎเกณฑ์ใดๆ สุดท้ายก็เดินไปที่หน้าประตูเมือง

เห็นโม่เยว่เปลี่ยนทิศทาง คนผู้นั้นก็รีบไปส่งข่าวทันที

ตอนนี้หรูอวี้ก็ได้คำสั่งจากโม่เยว่ รีบกลับหลังหันไปจับคนผู้นั้นมา

แต่ไม่คิดว่า คนผู้นี้ถึงแม้จะไม่ถนัดการติดตาม แต่กลับวิ่งหนีเก่งมาก!

และยังระวังมากด้วย!

เห็นหรูอวี้เดินกลับมา เขาก็รีบวิ่งหนีทันที!

หลังจากคนผู้นี้แยกหรูอวี้ออกไปแล้ว โม่เยว่ก็โดนคนชุดดำสิบคนล้อมเอาไว้

คนพวกนี้มีวิทยายุทธ์กล้าแกร่ง ดูก็รู้ว่าไม่ใช่นักฆ่าธรรมดาทั่วไปแน่!

มือขวาของโม่เยว่วางไว้บนฝักของดาบ พริบตาเดียวก็ชักดาบออกจากฝัก แสงเย็นยะเยือก ภายใต้แสงจันทร์ ดวงตาของเขาเฉียบคมกว่าดาบเสียอีก!

การต่อสู้ระหว่างยอดฝีมือก็ได้เริ่มต้นขึ้น!

คนชุดดำพวกนี้รู้ว่าโม่เยว่มีวิทยายุทธ์กล้าแกร่ง พวกเขาโจมตีพร้อมกัน!

โม่เยว่พริบตาเดียว หลบดาบที่คนชุดดำแทงมา

ดาบยาวพุ่งมาที่หัวใจของเขา คนพวกนี้คิดจะฆ่าเขาจริงด้วย!

แต่ไม่รู้ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังนี้……เป็นใครกันแน่!

คนชุดดำอีกคนแทงมา โม่เยว่ก็ใช้ดาบขวางไว้ ดาบกระทบกันจนเกิดสะเก็ดไฟ

เขาไม่เห็นเลยว่า บนกำแพงเมืองมีคนยืนอยู่

คนผู้นี้ปิดหน้าไว้ ยกธนูในมือขึ้นมาช้าๆ แล้วเล็งไปที่โม่เยว่……

……

คืนนี้หยุนหว่านหนิงพลิกตัวไปมาบนเตียง นอนไม่หลับเลย

ถึงแม้จะเป็นฤดูใบไม้ผลิ แต่อากาศตอนกลางวันก็ร้อนมาก

แต่ตำหนักสิงกงอยู่ในเขาลึก ตอนกลางคืนก็จะหนาวเย็นมาก ต่างจากตอนอยู่ในเมืองหลวง ตอนกลางคืนแค่ผ้าห่มบางๆตัวเดียวก็นอนหลับได้แล้ว ที่นี่ยังต้องห่มผ้าหนาๆตอนกลางคืน

นางไม่ร้อน แต่กลับรู้สึกลนลานมาก

หยวนเป่าที่อยู่ข้างๆหลับไปนานแล้ว ลมหายใจถี่เป็นจังหวะ

หยุนหว่านหนิงเพิ่งหรี่ตาลง แต่กลับสะดุ้งตื่นเพราะฝันร้าย นางหายใจหอบแล้วลุกขึ้นนั่ง

ภายใต้ความมืดมิด ได้ยินแค่เสียงหายใจหอบของนาง

นางเงยหน้ามองไปยังนอกหน้าต่าง แสงจันทร์ถูกเมฆดำปกคลุม ท้องฟ้าอึมครึม

นางยกมือขึ้นปาดเหงื่อบนหน้าผาก ตะโกนเรียกเบาๆว่า “หรูเยียน ตอนนี้กี่โมงแล้ว?”

“พระชายา เพิ่งผ่านเที่ยงคืนไปเจ้าค่ะ”

ได้ยินเสียงนางมีความแหบแห้ง หรูเยียนก็คลุมผ้าออกมา แล้วเทน้ำอุ่นให้นางดื่ม “พระชายาฝันร้ายเหรอเจ้าคะ? สีหน้าดูแย่จังเลย”

เห็นสีหน้าหยุนหว่านหนิงซีดเซียว นางก็ถามอย่างเป็นห่วง

หยุนหว่านหนิงรับน้ำมา จิบคำเล็กๆ คอที่แหบแห้งก็ถึงดีขึ้นมาหน่อย

“อืม”

นางตอบ “ฝันเห็นว่าโม่เยว่เกิดเรื่องน่ะ”

ได้ยินดังนั้น สีหน้าของหรูเยียนก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย!

พระชายามักจะฝันแล้วเรื่องนั้นเป็นจริงเสมอ

หลายวันก่อนฝันว่าค่ายเสินจีเกิดเหตุร้าย ก็มีเรื่องของเสี่ยวเฮยเสี่ยวไป๋เกิดขึ้นจริงๆ