อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 502

หยุนหว่านหนิงตกตะลึง

กลิ่นคาวเลือดรุนแรงขนาดนี้ จะสูญเสียเลือดตั้งเท่าไหร่?

โม่เยว่เสียเลือดมากจนเสียชีวิตแล้วมั้ง?

นางไม่ทันได้สนใจคิดมาก กำลังจะผลักประตู กลับได้ยินเสียงหมอหลวงหลายคนดังมาจากภายในห้อง

เวลานี้ พวกหมอหลวงล้วนรายล้อมอยู่ข้างเตียงโม่เยว่ ต่างกำลังพูดคุยเกี่ยวกับอาการของเขาว่า “อ๋องหมิงดวงแข็งจริงๆ ถึงขนาดนี้แล้วยังสามารถรักษาลมหายใจไว้ได้”

“พูดพวกนี้ทำไม รีบคิดหาหนมางรักษาท่านอ๋องก่อน”

“ใช่ หากเต๋อเฟยเหนียงเหนียงฟื้นขึ้นมา จะต้องตัดหัวพวกเราแน่”

“รีบคิดหาวิธี ตอนนี้ฮ่องเต้ไปหาเต๋อเฟยเหนียงเหนียง เดี๋ยวไม่นานก็จะกลับมาแล้ว”

“……”

ฟังเสียงวุ่นวายของพวกเขาแล้ว หยุนหว่านหนิงรู้ข้อมูลมาว่า

หนึ่ง โม่เยว่บาดเจ็บสาหัสอย่างมาก ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย ถือว่ามีชีวิตรอดมาได้

สอง เต๋ยเฟยโกรธจัด ด้วยความเป็นกังวลจึงหมดสติไป ตอนนี้โม่จงหรานกำลังอยู่ดูแลเต๋อเฟย

สาม โม่จงหรานกับเต๋อเฟยต่างอยู่ในจวนอ๋องหมิง ทั้งสองคนโกรธโมโหที่โม่เยว่ได้รับบาดเจ็บสาหัสได้อาละวาดสั่งให้พวกหมอหลวงรีบคิดหาวิธีรักษา

นางใช้เท้าเตะประตูดัง “ปัง” จนพวกหมอหลวงตกใจ

พวกเขาหันกลับมามอง เห็นหยุนหว่านหนิงกลับมาแล้ว

เห็นสีหน้าของนางเต็มไปด้วยแววอาฆาต ร่างกายแฝงไปด้วยความเยือกเย็น....พวกหมอหลวงต่างก็อึ้ง พร้อมมาถวายความเคารพ

“ออกไป”

หยุนหว่านหนิงรีบเร่งฝีเท้าเดินตรงไปยังข้างเตียง

“แต่ว่าพระชายา ฮ่องเต้กับเต๋อเฟยเหนียงเหนียง.....”

หัวหน้าหมอหลวง คือหมอหลวงเหอรองหัวหน้าโรงหมอหลวง และถือว่าเป็นลูกศิษย์ของหมอหลวงหยาง หากฝีมือทางการแพทย์เลิศล้ำขึ้น อาจได้เป็นหัวหน้าโรงหมอหลวงคนต่อไป

หมอหลวงเหอหน้าตาหงิกงอ

“ข้าใช้ให้พวกเจ้าออกไปให้หมด หูหนวกหรือไง?”

หยุนหว่านหนิงหันกลับมา แววตาเยือกเย็น แรงอาฆาตล้นหลาม

วินาทีนั้น หมอหลวงเหอขนลุกขึ้นมาทันที

หมอหลวงคนอื่นๆต่างก้าวถอยหลัง รีบวิ่งออกไปอย่างรีบร้อน

ภายในห้องเงียบสงบทันที

หรูโม่เพิ่งปิดประตู หรูอวี้ก็ถือถ้วยน้ำยาเข้ามา เมื่อเห็นหยุนหว่านหนิง เขาตื่นเต้นจนถ้วยน้ำยาตกแตก กระจัดกระจายเต็มพื้น

“พระชายา”

หรูอวี้คุกเข่ากับพื้น ร้องห่มร้องไห้ พร้อมพูดขึ้นว่า “ล้วนเป็นความผิดของข้า ข้าประมาทเกินไป ไม่ได้ปกป้องนายท่านไว้ให้ดี.....”

หยุนหว่านหนิงนั่งอยู่ด้านข้างเตียง

นางเหมือนไม่ได้ยินคำพูดของหรูอวี้ เพียงจับจ้องมองดูโม่เยว่

ปกติผู้ชายที่สุขุมเย็นชา เยือกเย็นเผด็จการ เอ้อระเหยลอยชา หน้าด้านไร้ยางอาย อ่อนโยนอย่างลึกซึ้ง ตอนนี้สีหน้าขาวซีด นอนอยู่บนเตียงอย่างนิ่งเงียบ

เขาหายใจรวยริน จนแทบสัมผัสไม่เจอลมหายใจ

เวลานี้ ภาพในหัวสมองหยุนหว่านหนิง ส่วนใหญ่เป็นภาพท่าทีที่โม่เยว่หลอกล้อให้นางมีความสุข ตามตื๊อไม่เลิก

นางพบว่าเขามีด้านที่โหดเหี้ยมน่ากลัว จนตนเองจำไม่ได้แล้ว

สิ่งที่จำได้ดีก็คือ ความดีที่เขาปฏิบัติต่อนาง

ชายคนนี้ที่ฆ่าคนได้อย่างเด็ดเดี่ยวต่อหน้าคนอื่น ต่อหน้านางกลับเรียบร้อยไร้พิษสง เป็นโม่เยว่ที่มีความรู้สึก ไม่ใช่อ๋องหมิงที่เยือกเย็นชา

ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความพร่ามัว น้ำตากะพริบ

หยุนหว่านหนิงอดไม่ได้ที่จะยื่นมาออกไป ลูบคลำใบหน้าโม่เยว่อย่างแผ่วเบา

สีหน้าของเขาไร้เลือดฝาด แม้แต่ริมฝีปากก็ขาวซีดจนน่าตกใจ

หยุนหว่านหนิงค่อยๆหันมามองดูหรูอวี้ที่คุกเข่าอยู่บนพื้น

หรูอวี้ก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส เพียงแค่พันแผลไว้อย่างง่ายๆ แล้วก็คอยดูแลโม่เยว่

“หรูโม่ ให้หมอหลวงรักษาหรูอวี้”

“แต่ว่าพระชายา นายท่าน....”

หรูอวี้ไม่ยอมออกไป