อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 504

ภาพที่ปรากฏตรงหน้าคือหญิงร่างเล็กตรงหัวเตียง

โม่เยว่กะพริบตา นึกว่าตนเองมองผิดไป

รู้สึกได้ถึงตรงมือแปลกประหลาด....เขาหันไปมอง แล้วก็เห็นหยุนหว่านหนิงจับมือเขาไว้แน่น

ร่างกายโม่เยว่แข็งทื่อ

เขาหมดสติอยู่ตลอด คงไม่ใช่เพราะตอนเขาหมดสติแล้วคว้าจับมือของนางไว้มั้ง?

แสดงว่า หนิงเอ๋อร์เป็นฝ่ายจับมือของเขา?

และยังจับไว้แน่นขนาดนี้ ราวกับกลัวว่าใครจะมาพรากเขาไป

โม่เยว่ดีใจ

ความเจ็บปวดรอบตัว จางหายไปหมด เขามองดูผู้หญิงด้านข้างอย่างลึกซึ้ง เขาไม่ได้ปลุกนางตื่น เพียงแค่ใช้สายตาจับจ้องมองดูนาง

แต่หยุนหว่านหนิงระวังตัวมาก

ต่อให้หลับลึก แต่ถูกโม่เยว่จับจ้องมองแบบนี้ นางก็รู้สึกตัวขึ้นมาทันที

ก่อนที่นางจะลืมตาขึ้นมา โม่เยว่รีบหลับตาลงทันที

หยุนหว่านหนิงลืมตาขึ้น มองดูโม่เยว่อย่างสงสัย

ทั้งๆที่เมื่อกี้เขารู้สึกได้ว่า มีคนกำลังจ้องมองดูนาง

แต่มองดูโม่เยว่หายใจอย่างสม่ำเสมอ ดูเหมือนกำลังหลับอยู่ นางจึงนั่งตัวตรง เปลี่ยนขวดน้ำเกลือให้กับเขา

หยุนหว่านหนิงหันไปมองด้านนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าเริ่มสว่าง ลำแสงสีทองส่องประกายบนท้องฟ้า พระอาทิตย์สีแดงค่อยๆ โผล่ขึ้นมา เสียงนกร้องระงมนอกหน้าต่างปลุกหมอกยามเช้าให้ตื่นขึ้น

มีบ่าวใช้ตื่นขึ้นมาปัดกวาดทำความสะอาด จวนอ๋องดูมีชีวิตชีวามากขึ้น

นี่เป็นครั้งแรกที่หยุนหว่านหนิงนอนค้างในเรือนทิงจู่ ถึงจะเป็นวิธีแบบนี้

นางมองดูโม่เยว่แวบหนึ่ง กำลังจะลุกขึ้นออกไปเดินเล่น ใบหน้าใหญ่โตของหรูอวี้ก็โผล่ขึ้นมาตรงด้านนอกหน้าต่าง พร้อมพูดขึ้นว่า “พระชายา พระชายา”

เขาร้องเรียกด้วยเสียงเบา

หยุนหว่านหนิงบิดขี้เกียจ แล้วค่อยเดินไปใกล้

“นายท่านเป็นอย่างไรบ้างแล้ว?”

“ไม่ตายแน่”

โม่เยว่ที่นอนอยู่บนเตียงได้ยินประโยคที่ว่า “ไม่ตายแน่” มุมปากเผยรอยยิ้มอย่างจนใจ

ผู้หญิงร่างเล็กคนนี้ ทั้งๆที่กลัวเขาตายจะแย่ กลับพูดอะไรดีๆไม่เป็น

“พระชายา ท่านเฝ้ามาทั้งคืนคงเหนื่อยแย่แล้ว ไปพักผ่อนหน่อยไหม ข้าน้อยเฝ้านายท่านเอง”

หรูอวี้พูดขึ้นอย่างเป็นห่วง

“เจ้าจะทำได้หรือ?”

หยุนหว่านหนิงกวาดสายตามองพิจารณาดูเขา

หรูอวี้ “......นี่พระชายาสบประมาทข้าน้อยหรือ?”

“ใช่”

หยุนหว่านหนิงก็ไม่ปกปิด พูดขึ้นอย่างสบประมาทว่า “เจ้าเปลี่ยนยาให้เขาได้ไหม? เปลี่ยนน้ำเกลือให้เขาได้ไหม ตรวจชีพจร คอยสังเกตอาการของเขาได้ไหม?”

“นี่.....”

หรูอวี้เงียบ

หรูโม่ที่อยู่ด้านข้างพูดขึ้นว่า “เขาทำอะไรไม่เป็นเลย”

“ดังนั้นข้าจะเอาเจ้ามาเฝ้าเขาทำไม? นอนอยู่บนเตียงทั้งคู่ เป็นผู้ป่วยนายบ่าวคู่กัน?”

รู้ว่าพระชายาปากจัด แต่ตอนนี้หรูอวี้ก็ยังคงถูกนางพูดจนอ้าปากค้าง

เขายกมือกุมหน้าอก พูดขึ้นอย่างน่าสงสารว่า “พระชายา ข้าน้อยก็แค่อยากให้ท่านพักผ่อนสักหน่อย เมื่อคืนก่อนท่านเดินทางมาทั้งคืน เดินทางมาอย่างเหน็ดเหนื่อยยังไม่ได้พักก็มาทำการรักษาให้นายท่าน เฝ้านายท่านทั้งคืน.....”

โม่เยว่ที่อยู่บนเตียงได้ยินคำพูดนี้แล้ว ก็ถอนหายใจอย่างเงียบๆอยู่บนเตียง

ในขณะที่สงสารหยุนหว่านหนิง ก็แฝงไปด้วยความดีใจ

แบบนี้แสดงว่า ที่จริงในใจผู้หญิงคนนี้ก็มีเขา ไม่อยากให้เขาตาย?

จู่ๆโม่เยว่ก็รู้สึกว่า เขาบาดเจ็บในครั้งนี้ คุ้มมาก

“เขายังไม่ฟื้น แต่หากเสด็จพ่อกับเสด็จแม่เต๋อเฟยมาถาม พวกเจ้าก็บอกว่าอาการดีขึ้นแล้ว พ้นขีดอันตรายแล้ว ให้เสด็จพ่อเสด็จแม่เต๋อเฟยวางใจ”

หยุนหว่านหนิงพูดสั่ง

“ขอรับ พระชายา”