อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 53

เปี้ยจูลังเลไปครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า

“คำถามที่สอง เจ้าเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้หรือไม่？”

ในดวงตาของเปี้ยจูมีร่องรอยของความกลัวแวบผ่าน และก็พยักหน้าอย่างช้าๆ

"คำถามที่สาม ใครคือผู้บงการเบื้องหลัง？！"

แม้ว่าจะทำการถามคำถามกับเปี้ยจูอยู่ แต่หางตาของหยุนหว่านหนิงก็เหลือบมองโม่เยว่……รับรู้ถึงสายตาของนาง โม่เยว่ก็ขมวดคิ้วและวางหนังสือจดบันทึกลง

“บนหน้าของข้ามีดอกไม้หรือ?”

"ดอกไม้ไม่มี มีความแปลกประหลาด"

หยุนหว่านหนิงทำเสียงเชอะเบาๆ สายตาของนางก็กลับไปยังบนใบหน้าของเปี้ยจูอีกครั้ง

นางอาจไม่กล้าตอบ

หลบสายตา และไม่กล้าสบตากับหยุนหว่านหนิง ในปากพูดอย่างคลุมเครือว่า "อ๊ะ"

“เจ้าไม่กล้าตอบ?”

หยุนหว่านหนิงทำสีหน้าจริงจัง "เปี้ยจู เจ้าควรรู้ว่าเข้ามาในประตูของจวนอ๋องหมิงแล้ว จะจากไปอย่างง่ายดายไม่ได้แน่นอน หากเจ้าอยากกลับไป ก็ตอบคำถามของข้ามาดีๆ"

“ข้าจะดูแลให้เจ้าปลอดภัย และให้เงินก้อนใหญ่แก่เจ้า ให้ทั้งครอบครัวของเจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องการเป็นอยู่อีกต่อไป”

ตรงกันข้าม นางรู้ผลที่ตามมา

มีรอยยิ้มจางๆผุดขึ้นบนริมฝีปากของโม่เยว่

ผู้หญิงคนนี้ มีความสามารถในการ "บังคับคนดีให้เป็นคนชั่ว" ได้จริงๆ

อยู่ๆ ก็เอาเงินออกมาล่อคน!

นี่เป็นวิธีที่ง่ายและมีประสิทธิภาพมากที่สุด

ว่าแล้ว สายตาของเปี้ยจูก็เศร้าโศก

หยุนหว่านหนิงก็พูดต่อว่า “หากเจ้าไม่กล้าตอบ ข้าจะบอกชื่อสักสองสามชื่อให้ หากพูดถึงชื่อใดที่เป็นชื่อของผู้บงการเบื้องหลัง เจ้าก็พยักหน้า มันก็ไม่ถือว่าเจ้าบอกข้า"

หลังจากตระหนักถึงผลในใจเสร็จ เปี้ยจูก็พยักหน้าอย่างลังเล

“หยุนติงหลาน？”

นางส่ายหัว

“ฮองเฮา?”

เปี้ยจูตกตะลึง รีบส่ายหัว

“องค์หญิงห้า?”

นางส่ายหัว

“พระชายาท่านอื่น？”

เปี้ยจูส่ายหัว ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าอีกครั้ง

ดูเหมือนว่าผู้บงการเบื้องหลังจะอยู่ในหมู่พระชายาเหล่านี้จริงด้วย แน่นอนว่า หยุนหว่านหนิงและโม่เยว่ก็รู้อย่างชัดเจนอยู่แล้วว่า ผู้บงการเบื้องหลังก็คือฉินซื่อเสวีย

แต่หยุนหว่านหนิงไม่รู้ว่า โม่เยว่แอบฟังเรื่องที่นางบีบบังคับให้โหยวเอ้อรับสารภาพ

ต่อหน้าเขา นางจงใจจะให้เปี้ยจูพูดออกมา

เพื่อให้โม่เยว่รู้ว่า แสงจันทร์ขวาในใจของเขานั้น เป็นคนอย่างไรกันแน่!

“พระชายาฉู่”

อ๋องฉู่เป็นองค์ชายใหญ่โม่หุยเหยียน

หนานกงเยว่เป็นพระชายาฉู่ เป็นองค์หญิงตงจวิ้น เมื่อไม่กี่ปีก่อนเหอชินมายังในหนานจวิ้น

เปี้ยจูส่ายหัว

“พระชายาห้าน?”

อ๋องห้านเป็นองค์ชายรองหม้อห้านอี่ว์

หยิงหยิงเป็นพระชายาห้าน เป็นคุณหนูบุตรีภรรยาหลวงแห่งจวนแม่ทัพ

เปี้ยจูยังคงส่ายหัวต่อไป

“องค์ชายสี่อ๋องโจวยังไม่ได้แต่งงาน นอกจากข้าแล้ว ก็มีเพียงพระชายาหยิง……”

หยุนหว่านหนิงเหลือบมองเปี้ยจู เห็นนางกัดริมฝีปากไว้อย่างแน่ ก็ถามอย่างจะยิ้มไม่ยิ้มว่า "ข้ายังไม่ต้องพูดถึงก่อน งั้นพระชายาหยิง?"

สีหน้าของเปี้ยจูแข็งทื่อ

หลังจากลังเลไปครั้งแล้วครั้งเล่า ในที่สุดก็พยักหน้าลงช้าๆ

สายตาของหยุนหว่านหนิงแวบผ่านไปอย่างรวดเร็ว "ตกตะลึง" แล้ววางถ้วยน้ำชาในมือลง "ไม่ใช่มั้ง?"

“พระชายาหยิงเป็นคนจิตใจดี อ่อนโยน นางจะ จะเป็นคนโหดร้ายเช่นนี้ได้อย่างไร？！”

หลังจากนั้น นางก็ลุกขึ้นอย่าง "โกรธ" "เปี้ยจู เจ้าบังอาจอย่างไรกล้ามาใส่ร้ายพระชายาหยิง？！"

เปี้ยจูตื่นตระหนก

เพราะไม่สามารถพูดแก้ตัวให้ตัวเองได้ จึงทำได้เพียงคุกเข่าและกราบ ในปาก “อ้า อ้า อ้า” และโบกมือไปมา ดูแล้วอารมณ์ตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง

“พระชายาหยิงจะทำเรื่องเช่นนี้ออกมาได้เยี่ยงไร？！”

หยุนหว่านหนิงเต็มไปด้วยความแค้นเคืองต่อความไม่เป็นธรรม “นาง 'ใจดี' ยิ่งนัก!”

โม่เยว่：“……”

การแสดงนี้ เกินจริงไปหน่อย

อย่างไรก็ตาม หยุนหว่านหนิงในเวลานี้นั้นถูกนักแสดงเก่งสิงร่างแล้ว “เปี้ยจู เจ้ารู้โทษการใส่ร้ายพระชายานั้นหรือไม่!”