อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 54

หยุนหว่านหนิงหยิบยาออกมาจากช่องว่างและมอบมันให้กับเปี้ยจู (ช่องว่าง=สิ่งที่ใช้เชื่อมต่อกับนางเอก)

ยาเม็ดขวดหนึ่ง และสเปรย์พ่นขวดหนึ่ง หลังจากอธิบายวิธีการใช้ให้นางเสร็จ ก็สั่งให้คนรับใช้ส่งเปี้ยจูกลับไป แต่ก็ค่อยเฝ่าดูอย่างลับๆ

พรุ่งนี้ก็เป็นวันฉลองพระชันษาของเต๋อเฟยแล้ว เป็นเรื่องที่สำคัญมาก

คืนนี้ เปี้ยจูพยานคนนี้ จะต้องห้ามเกิดข้อผิดพลาดใดๆทั้งสิ้น!

เช้าวันรุ่งขึ้น หยุนหว่านหนิงส่งหยวนเป่าไปที่ตระกูลกู้

กู้ป๋อจ้งได้ลาออกจากข้าราชการมานานแล้ว ดังนั้นต่อให้เป็นวันฉลองพระชันษาของเต๋อเฟย แม้จะได้ส่งคนมาส่งใบเชิญแล้วก็ตาม เขาก็ไม่คิดที่จะเข้าวัง

สถานที่ที่สกปรกเช่นนั้น กู้ป๋อจ้งไม่อยากเข้าไปเหยียบอีก

โรคของกู้หมิง ก็ดีขึ้นภายใต้การรักษาของหยุนหว่านหนิง และตอนนี้ก็สามารถลงมาเดินได้แล้ว

เพียงแต่ว่า โรคกล้ามเนื้อหัวใจอักเสบเรื้อรังนั้น ยังไม่ได้ทำการรักษา

กระเพาะของเขา สาหัสยิ่งนัก

อย่างน้อยๆ ก็ต้องใช้เวลาหนึ่งปีครึ่งในการดูแลรักษา

อย่างไรก็ตาม หยุนหว่านหนิงก็ได้ตรวจสอบอย่างละเอียดแล้ว ตอนนี้โรคกล้ามเนื้อหัวใจอักเสบเรื้อรังของเขานี้ยังไม่อันตรายถึงชีวิต ยาที่รักษาโโรคกล้ามเนื้อหัวใจอักเสบเรื้อรัง คุณสมบัติของยาก็แรงมาก

ดังนั้น จะต้องรักษากระเพาะอาหารก่อน

เมื่อเห็นหยุนหว่านหนิงกับหยวนเป่า กู้หมิงก็ตกตะลึงยิ่งนัก

แต่ไม่นาน ก็ดีใจขึ้นมา

เขาอายุจะสามสิบแล้ว แต่ก็ยังไม่แต่งงาน มีลูก ดังนั้นเขาจึงรักหยวนเป่าเด็กน้อยที่น่ารักและน่าเอ็นดูนี้เป็นอย่างมาก

แทบอยากจะมอบสิ่งดีๆ ทั้งหมดของเขาให้กับหลานชายตัวน้อยๆคนนี้ไปหมด

หลังจากกลับมาที่จวนอ๋องหมิง หยุนหว่านหนิงก็เร่งให้โม่เยว่รีบเข้าวัง

“เข้าวังเช้าขนาดนี้ทำไม？”

โม่เยว่เพิ่งเปลี่ยนยาเสร็จ มีกลิ่นยาจางๆอยู่บนตัว เขากำลังเล่นไฟฉายขนาดเล็กนั้นอยู่ "งานเลี้ยงวังจะเริ่มขึ้นในยามเซิน"

สิ่งนี้น่าสนใจยิ่งนัก

กดปุ่มเปิดปิด ก็สว่างขึ้นทันที

ยังสามารถเอาไว้ในอ้อมแขน สะดวกกว่าตะเกียงไปหลายเท่าเลย!

“วันฉลองพระชนมพรรษาของแม่ท่าน หรือวันฉลองพระชนมพรรษาของแม่ข้ากันแน่？”

หยุนหว่านหนิงจ้องเขาอย่างไม่สบอารมณ์ต่อความไม่เอาไรดั่งที่ตนหวังไว้ “ข้าได้ยินว่าอ๋องฉู่พวกเขา พาพระชายาไปน้อมทักทายเสด็จแม่เช้าเลย แต่ท่านลูกแท้ๆคนนี้กลับยังไม่ยอมออกจากจวน?”

“ก็เพราะข้าเป็นลูกแท้ๆ จึงไม่จำเป็นต้องสนใจพิธีรีตองทำเพื่อเอาหน้าเหล่านี้”

โม่เยว่ไม่ใส่ใจ และไม่ถือคำพูดของนางเป็นเรื่องสำคัญอะไร

“ข้ามีเรื่องต้องเข้าวัง”

หยุนหว่านหนิงเดินขึ้นไปที่ข้างเขา ทำท่าเหมือนจะแย่งไฟฉาย “หากเจ้าไม่ยอมตามข้าไปในตำหนักเว่ยหยาง องค์หญิงเก้าก็จะไม่เชื่อคำพูดของข้า”

จะได้รับความเชื่อใจของเต๋อเฟย

อย่างแรก ก็ต้องจัดการกับโม่เฟยเฟยให้ได้ก่อน

แต่ทำไงได้ ต่อให้ตายผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ยอมเจอนาง

คอของเปี้ยจู คงต้องใช้เวลาประมาณหนึ่งเดือนกว่าถึงจะเห็นผล

หนึ่งเดือนกว่า ถือว่าเร็วมากแล้ว

จัดการกับโม่เฟยเฟยให้ได้ก่อน จากนั้นก็ค่อยจัดการกับเต๋อเฟย……หยุนหว่านหนิงคิดดีมาก

“เจ้ามีเรื่อง ไม่ใช่ข้ามีเรื่อง”

โม่เยว่ทำท่าทางเหมือนไม่เกี่ยวไรกับตัวเอง

"ท่าน……"

หยุนหว่านหนิงกำหมัดด้วยความโกรธ แต่ก็รู้ดีว่าไม่สามารถเอาชนะเขาได้ จึงสูดหายใจเข้าลึกๆ และสงบออร่าอันขุ่นมัวในใจลง "ข้าให้เงินท่าน"

นางยิ้มอย่างสดใส “ท่านรู้ ข้าขาดทุกอย่าง แต่ไม่ขาดเงิน”

"หนึ่งแสนตำลึงเงิน"

โม่เยว่ยื่นมือออกมา และทำท่าหมายตัวเลขหนนึ่ง

“หนึ่งแสน？！ท่านปล้นหรือ!”

หยุนหว่านหนิงจ้องเขา สาตาก็สามรถดึงเอ็นลอกหนังของเขาทิ้งแล้ว

"น้อยไปอย่างมาคุย"

"หนึ่งหมื่น!"

หยุนหว่านหนิงกัดฟันกราม “หากท่านไม่ไป ข้าจะเอาเงินไปทุบโม่เฟยเฟย! ข้าไม่เชื่อ เห็นแก่หน้าเงินแล้วนางยังจะไม่มาพบข้าอีก!”

หนึ่งแสนต่อราคาจนถึงหนึ่งหมื่น นางก็เป็นผู้ยอดเยี่ยมนัก

วันนี้เงินหนึ่งหมื่นตำลึงนี้ ไม่ใช่โม่เยว่เป็นคนได้

ไม่ก็ นางจะโยนให้กับโม่เฟยเฟยทีละหนึ่งร้อย หนึ่งร้อยตำลึงเงิน!

โยนหนึ่งร้อยครั้ง ไม่เชื่อว่านางจะไม่ยอมมาเจอตัวเอง!

หรือไม่ก็ ก็ใช้เงินหนึ่งหมื่นตำลึงนี้ไปสนองต่อความชอบนาง เปลี่ยนเป็นสิ่งที่โม่เฟยเฟยชอบ……

โม่เยว่เหลือบมองนาง “หยุนหว่านหนิง เจ้าต่อราคาเป็นหรือไม่?”