อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 55

ฉินซื่อเสวียเองก็คาดไม่ถึงว่า จะเจอโม่เยว่กับหยุนหว่านหนิงที่นี่

โดยเฉพาะหยุนหว่านหนิง

นางสะดุ้งอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว ฉากแบบนี้ นางเคยเห็นมาเยอะแล้ว แผนการกลยุทธ์ทุกอย่างก็ล้วนอยู่ในกำมือของนางทุกครั้ง?

“ที่แท้เป็นอ๋องหมิงกับพระชายาหมิงนี่เอง”

นางเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม ราวกับว่าเรื่องไม่ดีที่เกิดขึ้นในจวนอ๋องหมิงเมื่อสองสามวันก่อนนั้น ไม่เคยเกิดขึ้นเลย "ไม่เจอกันนานเลย"

คำนี้พูดให้กับหยุนหว่านหนิง

แต่ดวงตาคู่นั้น ก็จ้องตรงไปที่โม่เยว่

ช่างเป็นดอกบัวขาวที่ไม่มีใครเทียบได้จริงๆเลย! (ดอกบัวขาว=ผู้หญิงที่ภายนอกดูใสซื่อบริสุทธิ์ แต่ภายในคิดไม่ซื่อ มีพฤติกรรมที่ไม่ดี)

หยุนหว่านหนิงแอบหมดคำพูดในใจ แต่สีหน้าก็ยังคงนิ่งสงบเหมือนเดิม "พระชายาหยิง ไม่พบกันมานาน สบายดีหรือไม่"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ โม่เฟยเฟยก็ทนไม่ไหวแล้ว

นางปกป้องฉินซื่อเสวียจนติดเป็นนิสัยแล้ว ต่อให้จะสามารถพิสูจน์ได้ว่านางถูกฉินซื่อเสวียวางแผนทำร้าย แต่แต่นางก็ไม่สามารถเปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อหล่อนได้เร็วขนาดนี้

ดังนั้น จึงรีบช่วยนาง "หยุนหว่านหนิง เจ้าพูดจายังไงกันแน่？"

“สบายดีหรือไม่? พี่สะใภ้สามทำอะไรเจ้า?”

ทันทีที่พูดออกมา สีหน้าของโม่เยว่ก็เย็นลง นางก็รู้ตัวทันที และหันมองหยุนหว่านหนิงโดยสัญชาตญาณ

นางเหมือนยิ้มแต่ไม่ได้ยิ้ม “องค์หญิงเก้าตื่นตระหนกเช่นนี้ทำไม？ข้าเพียงแค่ทักทายพระชายาหยิงเท่านั้น เพราะไม่ได้เห็นนางมาเป็นสักพักแล้ว”

สิ่งที่ฉินซื่อเสวียถนัดที่สุด ก็คือการประชดประชัน และผฝงความหมายอื่นอยู่ในคำพูด

วิธีนี้ หยุนหว่านหนิงเรียนรู้และใช้มันในขณะนี้เลย!

ฉินซื่อเสวียได้ยินคำนี้ ก็เข้าใจในทันที

นังสารเลวนี้ กำลังพูดเป็นนัยเรื่องที่นางโดนโม่หุยเฟิงกักขัง!

ราวกับว่านางไม่เคยถูกกักขังเลย

ฉินซื่อเสวียแอบคิดแค้นในใจ แต่สายตากลับมองไปยังโม่เยว่ด้วยความคับข้องใจ "ข้าเพียงแค่กล่าวทักทายกับพระชายาหมิงด้วยความหวังใจเท่านั้น แต่กลับเหมือนเป็นข้าที่ผิดไปสักงั้น"

โม่เยว่ไม่สนใจนาง

“พระชายาหยิง ข้าก็กล่าวทักทายกับเจ้าเช่นกันนี่นา”

หยุนหว่านหนิงทำหน้าไร้เดียงสา "หรือว่าเจ้าเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า？"

ฉินซื่อเสวีย：“……”

"เปล่า"

นางยิ้มอย่างเขินอาย รอยยิ้มเหมือนฝืนยิ้มเล็กน้อย แล้วเดินไปนั่งลงข้างโม่เฟยเฟยโดยตรง “เฟยเฟย ข้าได้ยินมาว่าช่วงนี้ท่านไม่สบาย ดีขึ้นหน่อยหรือยัง？”

"เดิมทีข้าควรมาเยี่ยมท่านนานแล้ว แต่ท่านก็รู้ว่า ร่างกายของข้า……"

นางพูดอึกๆ อักๆ

หางตาเหลือบมองหยุนหว่านหนิงเหมือนตั้งใจและเหมือนไม่ได้ตั้งใจ "สาเหตุของโรคนี้ก็เกรงว่าคงหายดีขึ้นไม่ได้แล้ว!"

“โดยเฉพาะในฤดูหนาว ร่างกายยิ่งอ่อนแอ ดังนั้นจึงพักฟื้นอยู่ในจวนอ๋องหยิงมาโดยตลอด และไม่สามารถเข้าวังมาเยี่ยมท่านได้ ท่านคงไม่โกรธพี่สะใภ้สามสินะ?"

หยุนหว่านหนิงไม่เคยเห็นคนหน้าด้านแบบนี้มาก่อน

เมื่อหลายปีก่อนหลังจากที่ฉินซื่อเสวียถูกนาง "ใส่ร้าย" ก็ทำให้ได้โรคติดตัวมา

หลายปีผ่านมา ก็ไม่เห็นมีท่าทีที่จะดีขึ้นเลย

เรื่องนี้ ทุกคนต่างก็รู้ดี

โม่เฟยเฟยก็ยิ่งร้องขอความเป็นธรรมให้นางมาหลายครั้ง

ตอนนี้ ฉินซื่อเสวียก็พูดถึงเรื่องนี้ขึ้น "โดยบังเอิญ" แต่โม่เฟยเฟยกลับไม่ได้ดุว่าหยุนหว่านหนิงเป็นอันดับแรก เพียงแค่ถามอย่างไม่ค่อยปกติว่า "แล้วเจ้าได้เชิญหมอหลวงมาตรวจดูหรือยัง？"

ยังไงนางก็ดีกับฉินซื่อเสวียมาหลายปี จะให้นางปฏิบัติต่อหล่อนอย่างเย็นชาทันที ก็เหมือนจะทำไม่ได้

ขณะพูด โม่เฟยเฟยก็ขยับไปด้านข้างด้วยความหวาดระแวง

เหมือนกับว่า ต้องการออกห่างจากฉินซื่อเสวีย

แต่นางเป็นคนที่เสแสร้งไม่เก่ง

พอขยับ ดวงตาของฉินซื่อเสวียก็ทรุดลงเล็กน้อย

“ตรวจแล้ว บอกว่าต้องพักฟื้นรักษาดีๆ”

ฉินซื่อเสวียปกปิดอารมณ์ไว้อย่างดี พูดอย่างอ่อนโยนว่า "วันนี้เป็นวันฉลองพระชันษาของเต๋อเฟย ท่านจะไปอวยพรวันประสูติที่ตำหนักหย่งโซ่วให้เต๋อเฟยหรือไม่？"

หากต้องการทราบว่านางสนมในวังใครเป็นผู้ที่ได้รับความโปรดปราน เพียงแค่ดูว่าอาศัยอยู่ในตำหนักไหนก็รู้แล้ว

ฮองเฮาจ้าวอาศัยอยู่ในตำหนักคงหนิง เต๋อเฟยที่โปรดปรานที่สุดอาศัยอยู่ในตำหนักหย่งโซ่ว

ว่ากันว่า ในตำหนักหย่งโซ่วนั้นเหลืองอร่ามแวววาว เตียงแกะสลักจากหยก เย็นสบายในฤดูร้อนและอบอุ่นในฤดูหนาว

แถมภายในยังหรูหรามากอีกด้วย

เนื่องจากโม่จงหรานโปรดปรานเพียงเต๋อเฟยเพียงผู้เดียวมาเป็นเวลาหลายปี จึงทำให้เหล่าขุนนางชั้นสูงไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง และทุกๆสามหรือห้าวัน ก็จะยื่นคำร้องให้ "ฝ่าบาทโปรดพระราชทานพระเมตตาอย่างทั่วถึง" และ "ปลดอำนาจของเต๋อเฟย"