อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 534

ใต้เท้าหยันอึ้ง

ช่วงนี้ในคุกหลวง คนเยอะคึกคักจริงๆ

ฮ่องเต้ เต๋อเฟยเหนียงเหนียง อ๋องหมิง อ๋องโจว อ๋องฉู่ไปๆมาๆ

คนที่ถูกขังอยู่ในคุก ก็เป็นคนสำคัญหลายคน

เขารีบพูดตอบอย่างอ่อนน้อมว่า “อ๋องฉู่เชิญตามข้าน้อยมา พระชายาหมิงถูกขังอยู่ในมุมสุดของคุกหลวง พร้อมกับอ๋องฮั่น คุณชายตระกูลโจว”

“วันนี้พระชายาหมิงได้ออกไปจากคุกหลวงไหม?”

โม่หุยเหยียนเดินตามอยู่ด้านหลังใต้เท้าหยันด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“ไม่เคย”

ใต้เท้าหยันหันมามองดูเขา ด้วยท่าทีแปลกประหลาด แต่ก็ยังยิ้มพร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋องพูดว่าอะไรกัน? ที่นี่เป็นคุกหลวง ไม่ใช่ตลาดสดที่จะสามารถเดินเข้าออกได้ตามใจ”

“ในเมื่อพระชายาหมิงถูกฮ่องเต้จองจำคุกหลวง ข้าน้อยคอยควบคุมดูแลเป็นอย่างดี ไม่กล้าปล่อยพระชายาหมิงออกไปอย่างแน่นอน”

ในระหว่างที่พูด ทั้งสองคนก็มาถึงด้านนอกห้องขังหยุนหว่านหนิง

มองดูม่านที่ประณีตนั้น โม่หุยเหยียนขมวดคิ้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “นี่เป็นคุกหลวง หรือห้องนอนส่วนตัวของนาง?”

“อ๋องฉู่ พวกนี้ล้วนเป็นคำสั่งของอ๋องหมิง ข้าน้อยไม่กล้าขัดขืน”

ใต้เท้าหยันยิ้มแย้ม

ในเมื่อเป็นคำสั่งโม่เยว่ โม่หุยเหยียนก็ไม่พูดอะไรมาก

หยุนหว่านหนิงถูกจองจำคุก โม่เยว่ยังกล้าไปทำเลาะกับโม่จงหราน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพี่ชายใหญ่อย่างเขา?

หากทำให้เจ้าเจ็ดโกรธโมโห เขาจะต้องแก้แค้นอย่างไม่สนใจอะไรเลย

ตอนนี้ โม่หุยเหยียนยังไม่มีความกล้าขนาดนั้น ที่จะเผชิญหน้ากับโม่เยว่โดยตรง

คนที่เขากล้ากระทำในตอนนี้ ก็มีเพียงโม่ฮั่นอี่ว์เท่านั้น

ใต้เท้าหยันเคาะประตู พร้อมถามขึ้นอย่างนอบน้อมว่า “พระชายาหมิง ท่านพักผ่อนอยู่หรือเปล่า? อ๋องฉู่มาเยี่ยมท่าน”

“ให้เขาไสหัวไป”

เสียงตะคอกของหยุนหว่านหนิงดังมาจากข้างใน

ใต้เท้าหยันตกใจจนหัวหด หันไปมองโม่หุยเหยียนอย่างระแวดระวัง

ที่ไหนได้ โม่หุยเหยียนไม่โกรธกลับหัวเราะ

เพียงแค่ได้ยินเสียงนี้ ไม่จำเป็นต้องเห็นตัวหยุนหว่านหนิง เขาก็รู้ว่าคนที่อยู่ข้างในนี้ก็คือหยุนหว่านหนิงตัวจริงอย่างแน่นอน ดังนั้นโม่หุยเหยียนจึงไม่โกรธโมโห กลับหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “พระชายาหมิง ไม่เจอหน้ากันหลายวัน ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ในคุกหลวงเสียละ?”

“เกี่ยวอะไรกับเจ้า”

หยุนหว่านหนิงพูดด่าหยาบคาย

ใต้เท้าหยันหันไปมองโม่หุยเหยียนอย่างระแวดระวังอีกครั้ง

เห็นใบหน้าของเขายิ่งยิ้มแย้ม.....ใต้เท้าหยันเริ่มบ่นพึมพำในใจ

อ๋องฉู่คนนี้ สมองมีปัญหาหรือเปล่า?

ถูกพระชายาหมิงก่นด่าเช่นนี้ ยังยิ้มออกมาได้?

ชอบทรมานตนเองหรือ?

“หยุนหว่านหนิง ความรู้สึกที่อยู่ข้างในเป็นอย่างไรหรือ?”

“ดีอย่างมาก อ๋องฉู่ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าชอบที่นี่ที่สุด”

โม่หุยเหยียนพูดขึ้นอีกว่า “หากเจ้ายอมพูดขอร้องข้า บางทีข้าอาจจะมีเมตตา ช่วยขอเสด็จพ่อปล่อยเจ้าออกไปโดยเร็ว”

“ไสหัวไป”

เสียงของหยุนหว่านหนิงดังขึ้นมาอีก

ส่วนโม่ฮั่นอี่ว์ รีบวิ่งมาตรงข้างประตู คว้าจับกรงเหล็กพร้อมตะคอกพูดกับโม่หุยเหยียนว่า “พี่ใหญ่ เจ้าขอร้องเสด็จพ่อ ปล่อยข้าออกไปเร็วๆสิ”

โม่หุยเหยียน “……”

เขากวาดสายตามองดูโม่ฮั่นอี่ว์แวบหนึ่ง แล้วก็หันเดินจากไป

“เจ้าหยิ่งอะไร”

โม่ฮั่นอี่ว์ส่งเสียงเมิน พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ยินยอมก็ช่างเถอะ ข้าก็ไม่สนใจ”

เขาเดินกลับไปข้างเตียง แล้วก็ได้ยินเสียงหยุนหว่านหนิงพูดขึ้นว่า “ไสหัวไป”

……

โม่หุยเหยียนเพิ่งกลับไป หยุนหว่านหนิงก็กลับมาแล้ว

ใต้เท้าหยันเพิ่งส่งโม่หุยเหยียนออกไป มองไม่เห็นว่านางแอบเข้ามาในคุกหลวง หยุนหว่านหนิงโบกมือให้กับผู้คุม เขาก็เดินมาเปิดประตูให้อย่างว่าง่าย

“พระชายาหมิง เมื่อกี้อ๋องฉู่มา”

ผู้คุมพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “แต่ที่น่าแปลกก็คือ ข้างในมีเสียงของท่านด้วย”