อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 548

หรูโม่และหรูอวี้ต่างก็หันมาสบตากัน หรูอวี้รีบส่ายหน้าทันควัน “นายท่าน ข้าน้อยคอยเค้นคำสารภาพจากนักโทษที่คุกใต้ดินมาโดยตลอด ยังไม่เคยเรื่องได้ยินเรื่องนี้เลยขอรับ!”

“มันผู้ใดช่างกล้าขนาดนี้ ถึงได้บังอาจลอบสังหารเสี่ยวเตี้ยนเซี่ยครั้งแล้วครั้งเล่า”

“รนหาที่ตายชัดๆ?!”

เขากำหมัดทั้งสองไว้แน่นด้วยความโกรธ

แต่นึกไม่ถึงว่าจู่ๆ โม่เยว่กลับถีบเขาพลางพูดขึ้นว่า “เหตุใดเจ้าถึงไม่วิ่งแจ้นไปส่งข่าวให้กับหนิงเอ๋อร์ที่คุกหลวงเล่า?!”

หรูอวี้กำลังจะพูดขึ้นด้วยความน้อยใจ แต่เมื่อได้ยินคำพูดนี้แล้ว เขาก็กลืนคำพูดลงคอไป

นายท่านรู้เรื่องที่เขาไปรายงานข่าวลับให้กับพระชายาแล้วหรือ

เขาลูบศีรษะเบาๆ พลางวิ่งเข้ามาใกล้ “นายท่าน ข้าน้อยกลัวว่าพระชายาจะเป็นกังวลใจ! ท่านเองก็รู้ว่าคนพวกนั้นชอบพูดไปเรื่อย หากเรื่องนี้ไปถึงหูของพระชายาเข้า...”

“ว่าเสี่ยวเตี้ยนเซี่ยถูกลอบสังหาร พระชายาคงจะเป็นห่วงมากแน่ๆ!”

“สู้ให้ข้าน้อยเป็นคนรายงานพระชายาเอง หากพระชายารู้ว่าเสี่ยวเตี้ยนเซี่ยไม่ได้เป็นอะไรแล้ว ก็จะได้วางใจขอรับ”

เขาช่วยโม่เยว่ปัดฝุ่นที่เลอะบนชุดจิ่นฝูพลางพูดต่อไปว่า “นายท่าน ร่างกายของท่านยังไม่หายดี เหตุใดถึงต้องโมโหขณะนี้ด้วยเล่า”

“ต่อไปขอแค่ท่านออกคำสั่ง ข้าน้อยจะถีบตัวข้าน้อยเอง จะให้ท่านเหนื่อยขยับขาได้อย่างไรกัน”

“ขาของนายท่านสูงศักดิ์ขนาดนี้ จะใช้ถีบคนได้อย่างไรกันเล่า”

หรูโม่จ้องมองเขาด้วยสายตาที่ดูถูก

นับวันเจ้านี่ก็ยิ่งเลียแข้งเลียขาเก่งขึ้นเรื่อยๆ!

รู้จักเลียแข้งเลียขาเอาอกเอาใจเจ้านายให้มาก อนาคตก็จะสดใสก้าวหน้า!

โม่เยว่ที่ยังคงโมโหก็ได้หัวเราะเบาๆ พลางพูดขึ้นว่า “อย่าคิดว่าทำเช่นนี้แล้วข้าจะยกโทษให้เจ้า”

ถึงแม้โม่เยว่จะพูดเช่นนี้ แต่เขาก็ไม่ได้โกรธแต่อย่างใด เพียงแค่พูดขึ้นว่า “ข้าจะให้โอกาสเจ้าเอาความดีความชอบมาหักล้างความผิด เจ้าเดินทางไปคุ้มกันหยวนเป่าที่ตำหนักสิงกงก็แล้วกัน”

“แต่ว่านายท่าน พระชายาบอกว่าที่ตำหนักสิงกงมีเสวียนซันเซียนเซิงคอยคุ้มกันความปลอดภัยของเสี่ยวเตี้ยนเซี่ยอยู่แล้วไม่ใช่หรือ”

หรูอวี้ไม่เข้าใจ “มีเสวียนซันเซียนเซิงอยู่ด้วยทั้งคน เสี่ยวเตี้ยนเซี่ยจะต้องไม่เป็นไรอย่างแน่นอน! เวลานี้สถานการณ์ของนายท่านและพระชายาอันตรายเสียมากกว่า ข้าน้อยอยู่คุ้มกันนายท่านกับพระชายาดีกว่าขอรับ”

“ยังมีหรูโม่อยู่ทั้งคน”

โม่เยว่พูดขึ้นด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

แววตาของเขาเคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อย “ไม่ว่านักฆ่าที่มาลอบสังหารหยวนเป่าจะเป็นใคร บังอาจมาแตะต้องบุตรชายของข้า มันผู้นั้นก็จะต้องรับผลของการกระทำอย่างสาสม!”

“คนผู้นั้นจะต้องคอยสังเกตการณ์อย่างลับๆ แน่นอน หากยังคงมีนักฆ่ามาลอบสังหารหยวนเป่าอย่างต่อเนื่องแล้วข้าไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย จะต้องเกิดความสงสัยเป็นแน่”

ให้หรูอวี้ไปแสดงละครให้คนผู้นั้นดูเสียหน่อย ไม่ได้ถือว่าเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่นแต่อย่างใด

“ข้าน้อยเข้าใจแล้ว นายท่านต้องการจะใช้แผนซ้อนแผน!”

นานๆ ทีหรูอวี้จะตื่นตัวทันความคิดผู้อื่นสักครั้ง จากนั้นเขาก็ออกเดินทางไปยังตำหนักสิงกงทันที

เดิมทีเขาคิดว่าครั้งนี้คงจะไปเสียเที่ยวเปล่าแล้ว เพราะแค่ต้องการจะแสดงให้นักฆ่าที่มาลอบสังหารเสี่ยวเตี้ยนเซี่ยดูก็เท่านั้น แต่นึกไม่ถึงเลยว่าจะเจอมือสังหารห้อยอยู่บนต้นไม้ตรงตีนเขาของตำหนักสิงกง

เหล่าบรรดามือสังหารถูกมัดอย่างแน่นหนา ที่หน้าผากมีกระดาษแผ่นหนึ่งแปะอยู่ บนกระดาษเขียนไว้ว่า ‘มือสังหาร’

หรูอวี้อุทานขึ้นด้วยความงุนงง “นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

เหล่าบรรดามือสังหารถูกห้อยอยู่บนต้นไม้ มองจากระยะไกลก็เหมือนลิงหลายๆ ตัวที่กำลังห้อยอยู่บนต้นไม้อย่างไรอย่างนั้น

พวกเขาถูกห้อยมาแล้วหนึ่งวันหนึ่งคืน กันไฉถูกห้อยจนเริ่มหายใจร่อแร่

เมื่อเห็นคนมา ก็รีบขยับตัวพร้อมกับตะโกนร้องขอความช่วยเหลือผ่านปากที่ถูกปิดอยู่ด้วยเสียงที่อู้อี้

หรูอวี้เงยหน้าพลางจ้องมองอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เดินสำรวจรอบๆ ต้นไม้ แล้วจึงไปหยุดอยู่หน้ากันไฉ เขาลูบคางเบาๆ ด้วยท่าทีที่ครุ่นคิด “ข้าดูแล้ว เจ้าก็คงจะไม่ใช่คนดีอะไร”

“เช่นนั้นก็ห้อยต่อไปก็แล้วกัน!”

ก่อนหน้านี้เคยห้อยฮองเฮาจ้าว หรูอวี้ก็เลยมีประสบการณ์

เขาเตะคลายจุดหย่าเสวียที่ท้ายทอยของกันไฉ “พวกเจ้าคือมือสังหารหรือ”

เพราะฐานะมือสังหาร วันนี้พวกเขาจึงถูกทรมานปางตาย...

กันไฉรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันควัน พลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไร้เรี่ยวแรง “ไม่ ไม่ใช่”

“หากไม่ใช่ แล้วเหตุใดถึงได้ถูกผู้อื่นจับห้อยอยู่บนต้นไม้เช่นนี้ แล้วนี่คืออะไร”

เขาเอื้อมมือไปหยิบกระดาษที่แปะอยู่บนหน้าผากของกันไฉ ข้อความบนกระดาษเขียนไว้ว่า ‘มือสังหาร’ เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีใจขึ้นมา “เจ้ายังจะปฏิเสธว่าไม่ใช่มือสังหารอีก”

“ดูท่าพวกเจ้าคงจะไปเจอกับผู้มีฝีมือสูงส่งเข้า แถมยังถูกกดจุดหย่าเสวียอีกด้วย”

เมื่อเห็นเหล่าบรรดามือสังหารที่เลอะเทอะไปด้วยดินฝุ่นตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้ว หรูอวี้ก็เลิกคิ้วสูงพร้อมกับถามขึ้นว่า “พวกเจ้าจะมาลอบสังหารใครกัน ถึงได้ถูกจับแขวนต้นไม้เช่นนี้”

กันไฉอ้ำๆ อึ้งๆ ไม่ยอมตอบ