อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 549

“พวกท่านกำลังจะไปไหน”

ไทเฮากู้เพิ่งกลับจากการเดินเล่น หวังหมัวมัวกำลังประคองนางเดินเข้ามา นางจ้องมองไปยังหยวนเป่าพลางพูดขึ้นว่า “หยวนเป่า ก่อนที่แม่ของเจ้าจะเดินทาง ได้ฝากฝังกับข้าไว้ว่าขจ ห้ามเจ้าออกจากตำหนักสิงกงตามอำเภอใจ”

ช่วงนี้ที่เมืองหลวงมีข่าวลือหนาหู ไทเฮากู้เองก็ได้ยินข่าวลือมาบ้าง

แน่นอนว่าเรื่องนี้หยุนหว่านหนิงไม่ได้กำชับเองอยู่แล้ว

เพราะตอนที่นางเดินทางกลับเมืองหลวง ไทเฮากู้ได้เข้านอนไปแล้ว

แต่เพราะไทเฮากู้เป็นห่วงหยวนเป่า กลัวว่าออกไปข้างนอกแล้วจะเจอกับอันตราย

สถานการณ์ในเมืองหลวงซับซ้อนวุ่นวาย นางเองก็เคยประสบสถานการณ์การแย่งชิงบัลลังก์ของฮ่องเต้องค์ก่อน ดังนั้นนางย่อมรู้ดีว่าอันตรายแค่ไหน

และเพราะกลัวว่าความอันตรายนี้จะนำมาซึ่งความหายนะสู่ตำหนักสิงกง

นางไม่อยากจะให้หยวนเป่าต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตราย!

“มีท่านปู่เซียนเซิงอยู่ด้วยทั้งคน ไม่เป็นไรหรอก! เสด็จย่าทวดไม่ต้องเป็นกังวลไป! เมื่อครู่นี้พวกเราได้ยินเสียงคำรามของหมูป่า ท่านปู่เซียนเซิงก็เลยจะพาหลานไปดูพ่ะย่ะค่ะ”

หยวนเป่าพูดขึ้นด้วยความซื่อตรง

“หมูป่า?”

ไทเฮากู้ขมวดคิ้วพลางหันไปมองเสวียนซันเซียนเซิง “ข้าพักผ่อนอยู่ที่นี่มาหลายปี เพิ่งจะเคยได้ยินว่าที่นี่มีหมูป่าด้วย!”

หมูป่าเป็นสัตว์ที่พบเห็นได้ยาก เทียบเท่าสัตว์เดรัจฉาน

หากที่นี่มีหมูป่าอาศัย เกรงว่าประตูของตำหนักสิงกงคงจะต้านไว้ไม่อยู่เป็นแน่แท้!

“เมื่อครู่นี้เป็นเพียงการคาดเดาของกระหม่อมเท่านั้น เพราะเสียงร้องคล้ายกับเสียงคำรามของหมูป่าเป็นอย่างมาก”

เสวียนซันเซียนเซิงหัวเราะเจื่อน

เมื่อถูกจ้องด้วยแววตาที่สงสัยของไทเฮากู้ เขาก็รีบหันศีรษะไปทางอื่นไม่กล้าที่จะสบตากับไทเฮากู้

“เซียนเซิง”

เมื่อเห็นสีหน้าท่าทีที่ร้อนตัวของเขา ไทเฮากู้ก็พูดขึ้นเสียงขรึม “เซียนเซิงรักษาอาการบาดเจ็บอยู่ในตำหนักสิงกงก็นานพอสมควร คาดว่าอาการบาดเจ็บที่ขาคงใกล้จะหายดีแล้วกระมัง”

จะไล่เขาหรืออย่างไรกัน

เสวียนซันเซียนเซิงได้ยินแล้วก็รู้สึกบีบหัวใจขึ้นมา เขารีบส่ายหน้าพลางพูดขึ้นว่า “อีกนานพ่ะย่ะค่ะบฌ ขาของกระหม่อมยังไม่หายดี!”

“ยังไม่หายดี?”

ไทเฮากู้ไม่เชื่อ

ก่อนหน้านี้หยุนหว่านหนิงเคยบอกว่าหัวของเสวียนซันเซียนเซิงไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก ให้นางดีต่อเขามากๆ หน่อย...

ตลอดช่วงที่ผ่านมานี้ ไทเฮากู้คอยดูแลเอาใส่ใจเสวียนซันเซียนเซิงเป็นอย่างมาก

แต่ช่วงที่ผ่านมานี้ นางกลับรู้สึกว่าสมองของเสวียนซันเซียนเซิงดูปกติดีหมดทุกอย่าง ไม่เหมือนมีปัญหานี่นา!

“ดูท่าแล้ว ฝีมือการแพทย์ของหมอหลวงหยาง คงจะถดถอยไปไม่น้อย แม้แต่บาดแผลที่ขาก็ยังรักษาไม่หาย!”

เมื่อพูดจบ ไทเฮากู้ก็รับสั่งให้คนไปเชิญหมอหลวงหยางมา แต่ทันใดนั้นเอง ก็ได้ยินเสียงของหมอหลวงหยางดังขึ้นจากทางด้านหลัง “ไทเฮาเหนียงเหนียง!”

“กระหม่อมเป็นพยานได้ ขาของเซียนเซิงหายดีเป็นปกติแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

หมอหลวงหยางเดินเข้ามาด้วยความหอบ “เขาเดินได้เร็วขนาดนั้น ถือว่าอยู่ในขั้นที่สามารถเดินเหินได้อย่างอิสระ กระหม่อมวิ่งตามแทบไม่ทัน!”

หยวนเป่าเงยหน้าขึ้นมองเสวียนซันเซียนเซิง “ท่านปู่เซียนเซิง ท่านแกล้งป่วยหรือ”

“ท่านแม่ของข้าบอกว่า คนดีๆ ที่ชอบแกล้งป่วย สักวันจะป่วยเข้าจริงๆ!”

“ยกตัวอย่างเช่นหากท่านไม่ได้เป็นหวัด แต่ท่านกลับเอาแต่บอกว่าปวดหัวเพราะเป็นหวัด ท่านก็จะปวดหัวจริงๆ เดิมทีขาของท่านหายดีตั้งนานแล้ว แต่ท่านกลับเอาแต่บอกว่าท่านขาหัก เช่นนั้นขาของท่านก็จะ...”

ก็จะหักจริงๆ!

ใบหน้าของเสวียนซันเซียนเซิงซีดเผือดไปหมด เขารีบใช้มือปิดปากของหยวนเป่าไว้

จากนั้นก็หัวเราะเจื่อนพลางพูดขึ้นว่า “คำพูดเด็กไร้เดียงสา!”

ภายใต้ดวงตากลมโตที่ดำขลับ เสวียนซันเซียนเซิงเริ่มจะเก็บสีหน้าไม่ค่อยอยู่ เขาจึงทำได้เพียงหันไปกระซิบข้างหูหยวนเป่าเสียงเบาว่า “หากข้าถูกไทเฮาไล่ออกจากตำหนักสิงกง เจ้าก็จะไม่มีเพื่อนเล่นด้วย!”

ช่างตลกเสียจริง!

นังหนูหนิงใช้ขนมซื้อตัวเขา ให้เขาคอยปกป้องหยวนเป่าและไทเฮาให้ดี

หากเขาล้มเลิกกลางคันทั้งอย่างนี้ นังหนูหนิงจะต้องจับเขากลับมาสวดยกใหญ่อย่างแน่นอน!

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนจิตใจดีมีเมตตาเท่าไหร่นัก แต่ก็เป็นคนที่รักษาคำพูดและเป็นเซียนเซิงที่มีศีลธรรม!

หยวนเป่าเป่าน่ารักน่าชังขนาดนี้ เขาจะทำใจปล่อยให้หยวนเป่าเป่าตกอยู่ในอันตรายได้อย่างไรกัน!

เมื่อได้ยินเสวียนซันเซียนเซิงพูดมาเช่นนี้ หยวนเป่าก็เปลี่ยนคำพูดทันที

เขาหันกลับไปมองไทเฮากู้พลางพูดขึ้นว่า “เสด็จย่าทวด ขาของท่านปู่เซียนเซิงเหมือนจะยังไม่หายดีพ่ะย่ะค่ะ! เมื่อคืนนี้หลานเพิ่งดู บาดแผลยังมีเลือดไหลจำนวนมาก!”