อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 550

ไม่รู้ว่าเหล่าบรรดามือสังหารที่ถูกซ่งจื่ออวี๋ห้อยบนต้นไม้ถูกหรูอวี้เอาไปซ่อนไว้ที่ไหนแล้ว

ขณะที่เสวียนซันเซียนเซิงและหยวนเป่าเพิ่งจะลงไปถึงตีนเขา ก็เจอเข้ากับซ่งจื่ออวี๋พอดี

เขาสะพายห่อผ้าไว้ข้างลำตัว ไม่รู้ว่าข้างในใส่อะไรไว้บ้าง แต่ห่อผ้าใหญ่เป็นอย่างมาก

“ท่านลุงซ่ง!”

หยวนเป่ารีบวิ่งเข้าไปกอดเขาไว้แน่น

หยวนเป่าที่เมื่อครู่นี้กำลังเศร้าใจอยู่ หลังจากที่ได้เห็นซ่งจื่ออวี๋แล้วก็ตื่นเต้นดีใจขึ้นมาทันที เขารีบวิ่งเข้าไปกอดเอวของซ่งจื่ออวี๋ไว้แน่น พลางเงยหน้ามองซ่งจื่ออวี๋ “ท่านลุงซ่ง ท่านมาทำอะไรหรือ”

“ข้ามาเยี่ยมเจ้าไง”

ซ่งจื่ออวี๋บีบแก้มของเขาเบาๆ

แล้วจึงค่อยหันมาคารวะเสวียนซันเซียนเซิง “ท่านอาจารย์”

“อืม”

จมูกของเสวียนซันเซียนเซิงไวต่อกลิ่นเป็นอย่างมาก เขาได้กลิ่นหอมจากห่อผ้าที่ซ่งจื่ออวี๋เอามาทันที “กลิ่นอะไรกัน”

เขารู้ทั้งรู้แต่ก็ยังแกล้งถาม

“เป็ดย่างที่ท่านอาจารย์ชอบทานที่สุด”

ซ่งจื่ออวี๋ยื่นห่อผ้าให้กับทั้งสองพลางพูดต่อไปว่า “ข้างในมีหนังสือที่ข้าเอามาฝากหยวนเป่า แล้วก็ของเล่นที่ใต้เท้าถังทำเองกับมือ”

หยวนเป่าและเสวียนซันเซียนเซิงรีบพากันแกะห่อผ้าด้วยความดีใจ

อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด ข้างในเต็มไปด้วยอาหารอร่อย รวมไปถึงของเล่นและหนังสืออีกหลายเล่ม

ทั้งคนแก่และเด็กต่างก็พากันดีใจแทบแย่!

“จื่ออวี๋ เจ้าเหมือนฝนที่ตกทันเวลา! รู้ว่าพวกข้าต้องการอะไร ก็รีบมาส่งให้ทันที”

เสวียนซันเซียนเซิงฉีกน่องเป็ดยื่นให้หยวนเป่า แล้วจึงฉีกส่วนที่เป็นตูดเป็ดยื่นให้กับซ่งจื่ออวี๋ จากนั้นเขาก็เริ่มกัดแทะลำตัวของเป็ดอย่างเอร็ดอร่อย

“ท่านอาจารย์ พวกท่านทานเถิด ข้าไม่หิว”

ซ่งจื่ออวี๋ไม่ได้รับ

เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดคราบน้ำมันที่เลอะแก้มของหยวนเป่า จากนั้นเขาก็ถามขึ้นทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้ว “ท่านอาจารย์ พวกท่านจะไปไหนกัน”

“กลับเมืองหลวง!”

เสวียนซันเซียนเซิงทานอาหารพลางตอบกลับเขาว่า “ที่นี่ไม่มีอะไรน่าสนุก! ข้าจะพาหยวนเป่ากลับไปเที่ยวที่เมืองหลวง”

แววตาของซ่งจื่ออวี๋ลุ่มลึก

ยังดีที่เขาคาดเดาเหตุการณ์ล่วงหน้าว่าอาจารย์ของเขาคงจะอยู่ว่างๆ ไม่ค่อยเป็น อาจพาหยวนเป่าเดินทางกลับเมืองหลวงได้

ด้วยเหตุนี้เขาจึงได้จัดเตรียมทุกอย่างไว้ล่วงหน้า และหยุดพวกเขาได้ทันท่วงที

“ตอนนี้ยังกลับเมืองหลวงไม่ได้”

เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่มีนัยแอบแฝง “ช่วงนี้ท่านอ๋องและหนิงหนิงค่อนข้างยุ่ง”

เสวียนซันเซียนเซิงเงยหน้าขึ้นมามองเขา

เมื่อเห็นว่าหยวนเป่ากำลังทานน่องเป็ดพลางเล่นของเล่นไปด้วย สีหน้าของเสวียนซันเซียนเซิงก็เปลี่ยนไปทันที จากนั้นสองอาจารย์ลูกศิษย์ก็เริ่มสนทนาทางจิต...

เสวียนซันเซียนเซิง ‘เกิดเรื่องขึ้นกับนังหนูหนิงหรือ’

ช่วงที่ผ่านมานี้ เขาไม่ได้สนใจเรื่องในเมืองหลวงเลยแม้แต่นิดเดียว ในหัวมีแต่เรื่องปกป้องหยวนเป่าและเรื่องจีบไทเฮากู้เท่านั้น

นี่ก็ผ่านมาครึ่งค่อนเดือน หยุนหว่านหนิงก็ยังไม่มารับตัวหยวนเป่าเสียที คงจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นเป็นแน่

ซ่งจื่ออวี๋ ‘ถูกจับขังที่คุกหลวงแล้ว’

เสวียนซันเซียนเซิง ‘เจ้าฮ่องเต้สารเลว ข้าจะไปช่วยนังหนูหนิงประเดี๋ยวนี้!’

ซ่งจื่ออวี๋ ‘ท่านอาจารย์อย่าใจร้อนไป เป็นความต้องการของหนิงหนิงเอง ฝ่าบาทเองก็ไม่สามารถหยุดยั้งนาง และก็ไม่สามารถอัญเชิญนางออกจากคุกหลวงได้’

เขารู้ดี ว่าถึงแม้อาจารย์จะชอบทำเหมือนรังเกียจหยุนหว่านหนิง

แต่ในความเป็นจริงแล้ว ท่านอาจารย์รักและเอ็นดูนางเสมือนเป็นบุตรสาวของเขาเอง...

เข้าข้างกันเสียจริง!

เสวียนซันเซียนเซิงพยักหน้าเบาๆ เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง ‘นังหนูความคิดซับซ้อนแยบยล คงไม่เกิดเรื่องง่ายๆ หรอกกระมัง’

เขาเหลือบมองซ่งจื่ออวี๋ ‘ดังนั้นเจ้ามาที่นี่เพื่อปลอบขวัญหยวนเป่าโดยเฉพาะอย่างนั้นหรือ’

เขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อส่งอาหารอร่อยให้กับอาจารย์ของเขา!

เพราะสำหรับซ่งจื่ออวี๋แล้ว อาจารย์ของเขาไม่ได้มีตัวตนเลยแม้แต่น้อย!

ซ่งจื่ออวี๋เงียบงัน

เสวียนซันเซียนเซิงสบถเสียงเบา ‘ไร้น้ำยาสิ้นดี! หากชอบก็ไปตามจีบอย่างลูกผู้ชาย นังหนูหนิงกับโม่เยว่เป็นไปไม่ได้เสียหน่อย เจ้ามีอะไรให้ต้องกลัว’

เขาเช็ดปากเบาๆ

เมื่อเห็นว่าซ่งจื่ออวี๋ยังคงนิ่งเงียบ ราวกับว่ากำลังกลัดกลุ้มใจอย่างไรอย่างนั้น...