อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 551

ฟังจากน้ำเสียงของซ่งจื่ออวี๋ หรือเขาจะรู้ว่าใครเป็นคนลอบสังหารนาง?

หยุนหว่านหนิงนั่งลง “ท่านรู้ว่าเป็นใคร? ”

“คือโม่หุยเฟิง”

เขาตอบเสียงเบา

“จะเป็นไปได้ยังไง!”

หยุนหว่านหนิงอุทานออกมาอย่างตกใจ

โม่ฮั่นอี่ว์ที่กำลังนอนหลับฝันดี ถูกเสียงตะโกนตกใจของนางทำให้สะดุ้งตื่น เขาจึงเคาะขาเตียง “หยุนหว่านหนิง เจ้าจะกรีดร้องอะไรกลางดึก อย่ามารบกวนการพักผ่อนของพวกข้า”

โชคดีที่มีม่านลูกปัดปิดกั้นไว้ โม่ฮั่นอี่ว์จึงมองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นที่ห้องข้างๆ

พอได้ยินเสียงหายใจที่สม่ำเสมอจากห้องข้างๆ หยุนหว่านหนิงจึงถามต่อ “จะเป็นโม่หุยเฟิงได้อย่างไร”

โม่หุยเฟิงถูกนางกับโม่เยว่ทำลายวิชายุทธไปแล้วไม่ใช่หรือ

ตอนนี้เขาน่าจะนอนนิ่งอยู่บนเตียง เป็นคนไร้ประโยชน์ไปแล้ว

เจาไม่เพียงแต่ไร้ประโยชน์ อีกทั้งยังถูกโม่จงหรานออกคำสั่ง ให้ไปเฝ้าเขาซีเซียงห้ามกลับเข้าเมืองหลวงตลอดชีวิตด้วย

ตอนนี้เขาไม่มีทั้งเงินทองไม่มีทั้งอำนาจ จะสามารถลอบสังหารนางได้อย่างไร

นักฆ่าที่มาในคืนนั้น ดูท่าทางฝีมือไม่เลวเลยทีเดียว

“เป็นเขาจริงๆ”

ซ่งจื่ออวี๋กล้ายืนยันว่าเป็นโม่หุยเฟิง แน่นอนว่าหยุนหว่านหนิงเองก็ไม่สงสัยอะไรอีก จึงรีบถามอย่างตกใจ “เจ้ามีหลักฐานหรือไม่”

หลักฐาน?

ซ่งจื่ออวี๋ก้มหน้าลงมองแผลเป็นบนข้อมือ “ไม่มี”

“จางลาเมี้ยนกับหมอหลวงเหอเป็นคนของโม่หุยเฟิง เพราะเจ้าทำให้จางลาเมี้ยนต้องตายไป และทำร้ายหมอหลวงเหอ อีกทั้งยังทำให้ฝ่าบาททรงกริัวโม่หุยเฟิงจนลงโทษให้เฝ้าเขาซีเซียงตลอดชีวิต”

“เพราะเช่นนี้โม่หุยเฟิงจึงเคียดแค้น และพยายามทุกวิถีทางเพื่อจะฆ่าเจ้า”

ถ้าเป็นเช่นนี้ โม่หุยเฟิงก็มีแรงจูงใจที่จะสังหารนางจริงๆ

หยุนหว่านหนิงพยักหน้าพร้อมครุ่นคิด “ถ้าเช่นนั้นเจ้ารู้หรือไม่ ว่าใครเป็นคนทำร้ายหมอหลวงเหอแล้วโยนความผิดมาให้ข้า”

หรูโม่ตามสืบมานาน แต่ไม่ได้เบาะแสอะไรเลย

คืนนั้นที่โรงหมอหลวง คนผู้นั้นเข้าประชิดตัวพวกเขาได้อย่างเงียบๆ อีกทั้งยังสามารถตัดบันไดไม้ของหมอหลวงเหอหักต่อหน้าต่อตาหรูโม่ ทำให้เขาตกจากบันไดสูงจนได้รับบาดเจ็บสาหัส

เรื่องนี้น่าจะมีเบาะแสอะไรบ้างถึงจะถูก

แต่กลับไม่มีเบาะแสอะไรทิ้งไว้เลย ถึงยิ่งทำให้หยุนหว่านหนิงสงสัยมากยิ่งขึ้น

“ข้าก็ไม่รู้”

ซ่งจื่ออวี๋ไม่ได้ตามสืบเรื่องนี้

ช่วงนี้เขางานยุ่งมาก ยุ่งกับการคอยปกป้องคุ้มครองหยุนหว่านหนิง ปกป้องหยวนเป่า และตามสืบเรื่องที่มีคนลอบสังหารหยุนหว่านหนิงกับหยวนเป่า

ที่ได้รับบาดเจ็บในคืนนี้ เป็นเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดมาก่อน

“ซ่งจื่ออวี๋ ข้ามีคำถามอีกหนึ่งข้อ”

“ถามมาได้เลย”

“เราเคยรู้จักกันมาก่อนใช่หรือไม่? เหตุใดข้าถึงรู้สึกคุ้นเคยกับเจ้ามาก! เหตุใดเจ้าถึงเรียกข้าว่าหนิงหนิงเหตุใดข้าถึงจำอะไรเรื่องของเจ้าไม่ได้เลย!”

พอถูกถามหลายคำถามติดต่อกัน ทำให้ซ่งจื่ออวี๋ไม่รู้จะตอบคำถามไหนก่อน

สักพัก เขาก็พูดเสียงเบา “หนิงหนิง อีกไม่นานความทรงจำของเจ้าจะกลับมา”

“ถึงตอนนั้น ไม่ต้องให้ข้าอธิบาย เจ้าก็จะรู้ความจริงของเรื่องนี้เอง”

เขายังคงไม่ยอมบอกนาง!

หัวใจของหยุนหว่านหนิงรู้สึกเหมือนถูกแมวข่วน คันยุกยิกด้วยความทรมาน!

นางดึงแถบผ้าที่ปิดตาออก

ซ่งจื่ออวี๋คิดไม่ถึงว่าจู่ๆ นางจะดึงแถบผ้าออก จึงหลบไม่ทัน แล้วถูกหยุนหว่านหนิงเห็นหน้าอย่างชัดเจน

“แม่เจ้า!”

หยุนหว่านหนิงตาเบิกกว้าง แล้วมองบุรุษตรงหน้านางด้วยความตกตะลึง

นี่ยังใช่ซ่งจื่ออวี๋ที่นางรู้จักอยู่หรือ? !

ปกติเขามักจะแต่งกายด้วยชุดสีขาว ดูสง่างามสูงส่งไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องทางโลก

แต่ตอนนี้...

เสื้อผ้าของเขาสกปรกเลอะเทอะ แขนเสื้อข้างซ้ายดูเหมือนจะถูกไฟไหม้ไป เผยให้เห็นช่วงแขนข้างใน ตรงข้อมือมีรอยไหม้ อีกทั้งยังไม่ได้รับการรักษา

แม้แต่บนใบหน้าของเขา ยังมอมแมมปกคลุมไปด้วยฝุ่น

มิน่าเล่าเขาถึงไม่ยอมให้หยุนหว่านหนิงเห็นเขา มิน่าเขาถึงบอกว่าตอนนี้สภาพเขาแย่มาก!

ซ่งจื่ออวี๋รีบยกมือขึ้นมาปิดหน้า แล้วเตรียมจะวิ่งออกไป

“หยุดนะ!”