อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 552

“ได้ เจ้าบอกข้ามา”

หยุนหว่านหนิงจ้องหน้าเขานิ่ง

ซ่งจื่ออวี๋กำลังจะพูด เมื่อจู่ๆ สายตาของเขาก็เปลี่ยนไป หางตาเขามองไปข้างหลัง

พอเห็นว่าสีหน้าของเขาผิดปกติ หยุนหว่านหนิงถึงได้จึงรู้ว่าเขามองอะไร

“มีคนแอบฟัง”

ทันทีที่นางพูด โจวฉางเฟิงที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก็รีบปิดหูไว้ทันที แล้วแสร้งทำเป็นนอนหลับ และพูดเสียงอู้อี้ว่า “ข้าไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นเลย ข้าจะนอนแล้ว!”

หยุนหว่านหนิง “...”

จะว่าไปแล้วในตอนนั้นโจวฉางเฟิง ฉลาดและมีความสามารถมากถึงขนาดนั้น!

บางทีอาจเป็นเพราะถูกขังไว้กับโม่ฮั่นอี่ว์นานเกินไป ความโง่เขลาจึงติดต่อกันได้สินะ? !

“พี่โจว”

นางเดินไปตรงประตูห้องขัง น้ำเสียงของนางแฝงความเจ้าเล่ห์เล็กน้อย “ข้าเคยได้ยินว่ามีกลอุบายหนึ่ง เรียกว่าความจำเสื่อมชั่วคราว ในสถานการณ์ปกติ มักจะเป็นเพราะได้รับบาดเจ็บรุนแรงที่ศีรษะ ทำให้เกิดภาวะความจำเสื่อม หรือความจำเสื่อมชั่วคราว”

“ข้าทำใจที่จะทำร้ายท่านไม่ได้ ท่านวิ่งชนกำแพงให้สลบเองเถอะ”

โจวฉางเฟิง “… พระชายาหมิง อย่าโหดร้ายเช่นนี้ได้หรือไม่?”

“ข้าเก็บความลับได้ดีมาก! เชื่อข้าเถอะ ถึงข้าจะได้ยินอะไรก็ไม่พูดออกไปแน่นอน ข้าจะเก็บเรื่องนี้ไว้กับตัวตลอดชีวิต”

“พวกท่านคุยธุระของพวกท่านต่อเถอะ ข้าจะนอนแล้ว ไม่แอบฟังแน่นอน”

แน่นอนว่าหยุนหว่านหนิง เชื่อในตัวโจวฉางเฟิง

เพราะอย่างไร เขาก็เป็นพี่ชายของ โจวฉางเฟิง การข่มขู่หรือตักเตือนนั้นคงทำร้ายน้ำใจกันเปล่าๆ

ใช้คำพูดที่นุ่มนวลพูดข่มขู่ โจวฉางเฟิงจึงรู้ว่าควรทำอย่างไรแล้ว

พอเห็นว่าเขานอนอยู่บนกองฟาง และปิดหูไว้จริงๆ หยุนหว่านหนิงจึงเดินกลับมา “ตอนนี้เจ้าพูดได้แล้ว”

ซ่งจื่ออวี๋ยกมือขึ้นรวบรวมหลิงชี่ ตั้งใจจะสร้างม่านมนตรา

แต่มันเสียหลิงชี่เยอะเกินไป และเขาก็ยังได้รับบาดเจ็บอีกด้วย

ทันทีที่เขาเงยหน้าขึ้น เขาก็กระอักเลือดออกมาทันที

“ซ่งจื่ออวี๋เจ้าบ้าไปแล้วหรือไง! เจ้าบาดเจ็บหนักเช่นนี้ยังใช้หลิงชี่ภายในอีกทำไม?! หากเจ้าไม่สะดวก เราหาที่เงียบๆ คุยกันก็ได้!”

พูดจบ นางก็เปิดประตูห้องขังเดินออกไป

ในช่วงกลางวันกลัวว่าโม่หุยเหยียน หรือคนอื่นๆ จะมาตรวจ “ห้องขัง” ดังนั้นผู้คุมจึงนำกุญแจติดตัวอยู่ตลอด

แต่ในช่วงกลางคืน เพราะกลัวว่าหยุนหว่านหนิงจะไปไหนมาไหนไม่สะดวก ผู้คุมจึงเสียบกุญแจค้างไว้

โจวฉางเฟิงชำเลืองมองนาง...

พวกเขาไม่ได้ถูกขังจริงๆ แต่มาเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศที่พักเฉยๆ!

ช่างน่าอิจฉา น่าอิจฉายิ่งนัก!

ซ่งจื่ออวี๋เดินตามหยุนหว่านหนิงออกไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ตามคำขอของหยุนหว่านหนิง ซ่งจื่ออวี๋ควงเอวบางของนางไว้ แล้วพานางบินไปบนหลังคาของคุก

“ว่ามา”

หยุนหว่านหนิง รอฟังเขาพูด

“ข้าก็เหมือนเจ้า”

ประโยคแรกของซ่งจื่ออวี๋ก็ดึงดูดความสนใจของหยุนหว่านหนิงทันที “พวกเราเป็นคนที่ดวงวิญญาณไม่มั่นคงเหมือนกัน แต่ข้าโชคดีกว่าเจ้า เพราะข้าได้พบกับท่านอาจารย์ของข้า”

“ท่านอาจารย์เป็นคนช่วยชีวิตข้าไว้”

“แต่ด้วยกำลังของเขา สามารถช่วยข้าได้เพียงคนเดียวเท่านั้น”

หยุนหว่านหนิง มองเขาด้วยความตกตะลึง

ซ่งจื่ออวี๋พูดต่อโดยสีหน้าไม่เปลี่ยน “ตอนนั้นข้าโกหกเจ้า เพราะข้าเองก็ไม่รู้ว่าท่านอาจารย์อายุเท่าไหร่”

“ตอนที่ข้าพบเขา เขามีใบหน้าที่ไม่แก่ มีหลิงชี่การต่อสู้ที่ไม่มีใครเทียบได้ แต่เพราะช่วยข้า ถึงทำให้เขากลายเป็นเช่นนี้

หยุนหว่านหนิง จำได้ว่าซ่งจื่ออวี๋เคยพูดไว้

เสวียนซันเซียนเซิงที่พวกเขาได้เห็นนั้น ไม่ใช่ใบหน้าที่แท้จริงของเขา

ในสมองของพวกเขาจินตนาการไว้เช่นไร เขาก็จะแปลงกายเป็นเช่นนั้น

แต่มีเพียงครั้งเดียวเท่านั้น

คือตอนที่หยุนหว่านหนิง ไปที่เขาหยุนอู้ เพื่อสอบถามเกี่ยวกับเรื่องซ่งจื่ออวี๋ เสวียนซันเซียนเซิงได้แสดงใบหน้าที่แท้จริงของเขาออกมา

แต่ในตอนนั้นหยุนหว่านหนิงสังเกตดูแล้ว ถึงแม้เขาจะมีใบหน้าที่หล่อเหลาไม่มีใครเทียบได้ แต่ก็มองออกกาลเวลาที่ได้ทิ้งร่องรอยไว้บนใบหน้าของเขา