อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 553

คนที่เดินเข้ามาด้วยขาอันสั้น คือโจวเถียนเถียน? !

นางเงยหน้าขึ้น ก่อนจะยิ้มหวาน แล้วเอ่ยเรียกอย่างไพเราะว่า “ท่านลุงอ๋องหมิง!”

โม่เยว่ “...”

เขาหันกลับไปมองที่หรูโม่ แล้วถามด้วยสายตา: นี่คือคนทรยศที่เจ้าพูดถึงหรือ? !

หรูโม่เองก็ตกใจเช่นกัน เขาเกาศีรษะอย่างงุนงง “ไม่ใช่ นายท่าน ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ! เมื่อครู่นี้ข้าน้อยเพิ่งสั่งให้คนจับตัวคนทรยศไว้นอกประตู ข้าน้อยจะรีบออกไปดู”

โจวเถียนเถียนวิ่งไปหาโม่เยว่ด้วยขาอันแสนสั้นของนาง “ท่านลุงอ๋องหมิง พี่หยวนเป่าจะกลับมาเมื่อไหร่เจ้าคะ”

ไม่ได้เจอกันพักใหญ่ โจวเถียนเถียนดูผอมลงไปเยอะมาก

คางแหลม ก็เริ่มโผล่ออกมาแล้ว

ฝ่ามือก็ไม่อวบอ้วนเหมือนเมื่อก่อน แต่เริ่มเรียวยาวขึ้น

สามารถมองออกได้เลย ว่าโตขึ้นมาจะต้องเป็นสาวงาม!

ไม่ว่าโม่เยว่จะเย็นชาเพียงใด

พอได้เจอกับสาวน้อยจ้ำม่ำแสนน่ารักอย่างโจวเถียนเถียน อีกทั้งสาวน้อยจ้ำม่ำแสนน่ารักคนนี้ยังเป็นสหายกับลูกชายของเขาด้วย สีหน้าเย็นชาของเขาก็เริ่มอ่อนโยนโดยไม่รู้ตัว

ความที่มองไม่เห็น เริ่มกระจายไปทั่วใบหน้า

“เดี๋ยวอีกสักพักหยวนเป่าก็กลับมาแล้ว”

ถ้าเขากับหนิงเอ๋อร์สามารถให้กำเนิดสาวน้อยที่น่ารักเช่นนี้โดยเร็ว! คงจะดีมาก

“ข้าเก็บของอร่อยๆ ไว้ให้พี่หยวนเป่าเยอะแยะเลย!”

โจวเถียนเถียนปรบมืออย่างดีใจ “ข้าจะรอพี่หยวนเป่ากลับมากินด้วยกัน!”

โม่เยว่ยกยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบข้าเปียของนาง “เจ้าคิดถึงพี่หยวนเป่าใช่ไหม”

“อืม! ข้าไม่ได้เจอหยวนเป่ามานานแล้ว! ข้าคิดถึงเขามากเลย! ท่านลุงอ๋องหมิง ท่านรีบไปรับพี่หยวนเป่ากลับมาเล่นกับข้า ได้ไหมเจ้าคะ”

“ได้สิ ลุงเองก็คิดถึงหยวนเป่ามากเช่นกัน”

โม่เยว่ยกยิ้ม

ในเวลานี้เอง โจวหยิงหยิงก็รีบวิ่งเข้ามา “เถียนเถียน!”

“อย่ารบกวนท่านลุงอ๋องหมิงสิ ท่านลุงอ๋องหมิงงานยุ่งมาก”

สีหน้าของนางรู้สึกผิดมาก “เจ้าเจ็ดขอโทษด้วย ข้ากำลังจิบน้ำชา เด็กคนนี้ก็หายตัวไปแล้ว!”

พอมองไปที่ท้องกลมโตของนาง โม่เยว่ก็เอ่ยพูดด้วยความห่วงใยอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน “ไม่ต้องรีบร้อน เดินระวัง”

“อืม ได้”

โจวหยิงหยิงยิ้มกว้าง

มีหนิงเอ๋อร์เป็นผู้สนับสนุนช่างดีเสียจริง!

เจ้าเจ็ดปกติมักมีสีหน้าเย็นชา แต่วันนี้กลับได้เห็นรอยยิ้มของเขา!

เทียบกับเจ้าหมูอ้วนของนางที่บ้าน เขาหน้าตาดีกว่ามาก!

พอนึกถึง “หมูอ้วน” ของนางที่ยังคงถูกขังอยู่ในคุกหลวง โจวหยิงหยิงก็รู้สึกว่านางไม่มีหน้าสู้ ดังนั้นนางจึงรีบพาโจวเถียนเถียนออกไป

หรูโม่เดินเข้ามาพร้อมกับชายชรา

“นายท่าน นี่คือโจวถง พ่อบ้านของตระกูลโจวขอรับ”

โจวถงเป็นคนทรยศ

“เหตุใดเจ้าถึงทรยศตระกูลโจว”

โม่เยว่พูดตรงประเด็น

โจวถงคุกเข่าลงกับพื้นโดยไม่พูดอะไรสักคำ

“ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา?”

โม่เยว่มองเขาด้วยสีหน้าเยาะเย้ย “ถ้าเจ้าไม่อยากพูด ข้ามีวิธีอีกมากมายทำให้เจ้ายอมพูด ข้าจะไม่เพราะว่าเจ้าอายุมาก แล้วข้าจะใจอ่อน”

จากนั้นโจวถงก็เงยหน้าขึ้นมองโม่เยว่ “ข้าเคยได้ยินวิธีการลงโทษของอ๋องหมิงมานานแล้ว”

เสียงของเขาแหบแห้งหยาบกระด้าง “ในเมื่อวันนี้ตกไปอยู่ในมือของอ๋องหมิง ข้าน้อยก็ไม่มีอะไรจะพูด”

“ข้าน้อยแก่มากแล้ว ถ้าท่านอ๋องอยากจะฆ่าจะเชือดก็ตามใจ ข้าน้อยเองก็ใช้ชีวิตมาพอแล้ว!”

นี่ไม้แข็งหรือไม้อ่อนก็ไม่เอาเลยสินะ?

หรูโม่อยากจะเตะเขาจริงๆ

แต่ก็กลัวว่าอายุมากแล้ว คงไม่สามารถทนแรงเตะของเขาได้

ถ้าชายชราคนนี้กระดูกกระเดี้ยวหักไป จะสอบสวนอีกฝ่ายได้อย่างไร? !

ดังนั้นหรูโม่จึงข่มอารมณ์ของตัวเองและดุว่าด้วยเสียงทุ้มต่ำ “บังอาจ! กล้าดีนัก! เจ้ากล้าดีอย่างไรมาพูดกับนายท่านของข้าเช่นนี้!”