อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 555

หยุนหว่านหนิงหยิบพระราชโองการเปล่าออกมาจากช่องว่าง

นี่คือตอนครั้งแรกที่ฮ่องเต้ได้เจอหยวนเป่าอยู่ที่ตำหนักสิงกง หยุนหว่านหนิงขอมาโดยท่าทีที่ยืนหยัด

ในเวลานั้น โม่จงหรานไม่คิดจะให้ เพราะกลัวว่านางจะใช้มันทำสิ่งที่ไม่ดี

แต่หยุนหว่านหนิงเอ่ยปากสัญญาซ้ำๆ เขาไม่มีทางเลือกถึงได้มอบให้นางไป

ตอนนี้พอเห็นนางนำพระราชโองการเปล่าออกมา โม่จงหรานก็กลืนน้ำลายทันที “หว่านหนิง ตอนนั้นเจ้าสัญญากับข้าไว้ ว่าเจ้าจะไม่ทำอะไรที่ไม่ดี”

“ตอนนี้เจ้าคงนึกเสียใจทีหลังหรอก จริงหรือไม่?”

“ไม่หรอก!”

หยุนหว่านหนิงพูดอย่างมั่นใจ “ทิ้งไว้นานเกินไป มีฝุ่นเกาะนิดหน่อย ข้าจะเอาออกมาปัดฝุ่น”

หลังจากพูดจบ นางก็เริ่มปัดฝุ่นจริงๆ

พอเห็นท่าทางจริงจังของนาง โม่จงหราน “...”

อย่าคิดว่าเขาไม่รู้ ว่านางจงใจขู่เขา!

ถึงแม้วันนี้เขาจะไม่รับปากกับนาง นางก็จะใช้พระราชโองการเปล่านี้ไปก่อเรื่อง

โม่จงหรานนวดขมับอย่างจนใจ “เอาล่ะ เอาล่ะ ข้ารับปาก! รีบไปรีบกลับ ขอแค่อย่าก่อปัญหาใหญ่ให้ข้าก็พอ”

หยุนหว่านหนิงรีบหายไปในพริบตา

……

จวนอ๋องสาม

ฉินเย่วหลิ่วรออยู่ที่ประตูหลังนานแล้ว

พอมีเสียงเคาะประตู นางก็มองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง ก่อนจะเปิดประตูออกมา

“พระชายาหมิง ในที่สุดท่านก็มาเสียที”

“รอนานเลยสินะ”

“ไม่นานเจ้าค่ะ ข้าแค่กลัวจะมีคนมาเห็นเข้าก่อน”

ฉินเย่วหลิ่วลดเสียงของนางให้เบาลง ก่อนจะพาหยุนหว่านหนิงเดินเข้าไปในประตูเรือนพักด้านข้าง

เรือนพักนี้ไม่มีคนพักอาศัย แต่ยังสะอาดและเงียบสงบ

“ตอนที่พระชายาฮั่นส่งจดหมายถึงข้า เดิมทีข้ายังสงสัยอยู่ ในใจคิดว่าพระชายาหมิงถูกถังอยู่ในคุกหลวง จะมาหาข้าที่จวนอ๋องสามได้อย่างไร แต่ข้าก็คิดได้ว่า... คุกหลวงจะขังท่านไว้ได้อย่างไร”

นางหัวเราะออกมาเบาๆ “ฝ่าบาทปกป้องท่านถึงเพียงนั้น อีกทั้งท่านอ๋องเองก็ปกป้องท่านมากด้วย”

“ถ้าไม่ใช่เพราะสถานการณ์พิเศษจริงๆ ท่านคงไม่เข้าไปในคุกหลวง”

ฉินเย่วหลิ่วฉลาดมาก ที่สามารถคาดเดาเรื่องราวได้รวดเร็วเพียงนี้

บนโลกนี้ เกรงว่าคงมีเพียงโม่หุยเหยียนเท่านั้นที่โง่ได้ถึงเพียงนั้น!

หยุนหว่านหนิงยิ้มบาง “ได้ข่าวว่าฉินเฉิงเซี่ยงเชิญท่านหมอที่มีฝีมือการรักษาโรคที่ยอดเยี่ยม เพื่อมารักษา ฉินซื่อเสวีย”

“ใช่แล้ว​”

ฉินเย่วหลิ่วพยักหน้าด้วยท่าทางเยาะเย้ย “แต่จากที่ข้าดูแล้ว ท่านหมอผู้นั้นไม่ได้เก่งกาจอะไร คงจะเป็นแค่คำเล่าลือ ว่ากล่าวชื่นชมฝีมือการรักษาโรคของเขาเกินจริง”

“หมายความว่าอย่างไร?”

“เขารักษาน้องสาวของข้ามาเกือบเดือนแล้ว แต่น้องสาวของข้ายังอาการไม่ดีขึ้นเลย”

ฉินเย่วหลิ่วกล่าว

“มีใบสั่งยาไหม”

หยุนหว่านหนิงเอ่ยถาม

“มีเจ้าค่ะ”

ฉินเย่วหลิ่วหยิบใบสั่งยาออกมาจากแขนเสื้อของนาง แล้วยื่นให้ “ข้าไม่รู้ว่ายานั้นได้ผลหรือไม่ แต่ข้าแอบไปถามท่านหมอข้างนอก ท่านหมอบอกว่าได้ผลเพียงเล็กน้อย หรือไม่มีผลอะไรเลย”

พอได้ยินสิ่งที่นางพูด หยุนหว่านหนิงก็ดูใบสั่งยาอย่างละเอียดอีกครั้ง

ตัวยาเหล่านี้ เป็นยารักษาระบบประสาท

แต่พอเห็นว่าท่านหมอสั่งยาในปริมาณเพียงเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเพราะอะไร

ดูจากใบสั่งยาแล้ว หมอท่านนี้พอจะมีฝีมืออยู่บ้าง

หยุนหว่านหนิงครุ่นคิดอยู่สักพัก จากนั้นก็หยิบขวดยาออกมาจากช่องว่าง แล้วยื่นให้ “ใส่ลงไปในยาของนางสองหยด”

“นี่คือ?”

“มันไม่เป็นอันตรายร้ายแรงต่อร่างกายของฉินซื่อเสวีย แค่เพื่อระงับฤทธิ์ของยาเท่านั้น”

หยุนหว่านหนิงอธิบาย

แต่มันไม่เพียงแต่ระงับฤทธิ์ของยาเพียงเท่านั้น แต่ถ้าจะให้ละเอียดกว่านี้...คือทำให้ยาที่หมอสั่งจ่ายให้ฉินซื่อเสวียหมดฤทธิ์นั่นเอง!

เขารักษา แต่นางขัดขวาง

ฉินซื่อเสวียกินยาก็เหมือนไม่ได้กิน อาการป่วยของนางก็ไม่ดีขึ้น