อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 58

ตอนนี้ยังไม่ถึงยามเซิน

เต๋อเฟยสมเป็นผู้ที่ได้รับความโปรดปรานจริงๆ โม่จงหรานทำงานเรื่องข้าราชการหมด ก็มารับนางที่ตำหนักหย่งโซ่วแล้วไปที่ตำหนักไท่เหอด้วยตนเอง

ฉินซื่อเสวียและคนอื่นๆได้จากไปนานแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงโม่เยว่กับหยุนหว่านหนิงเท่านั้น โม่เฟยเฟยยังอยู่เป็นเพื่อนเต๋อเฟยในตำหนักหย่งโซ่ว บอกว่าอยู่เป็นเพื่อนนาง เป็นการดีกว่าที่จะบอกว่าโม่เฟยเฟยคนเดียวนางที่อยู่เป็นเพื่อนนาง

โม่เยว่ผู้ชาย ไม่มีเรื่องอะไรที่จะคุยกับเต๋อเฟย

เต๋อเฟยจับมือโม่เฟยเฟย และถามนู้นถามนี้ ร้องไห้เพื่อนาง

หยุนหว่านหนิงเหมือนคนนอก

เต๋อเฟยเพียงแค่เหลือบมองนางเป็นครั้งคราว แถมยังเป็นแบบสามารถฆ่าคนตายแบบนั้นด้วย

อดทนอย่างยากลำบากจนโม่จงหรานมาถึง

เมื่อเห็นหยุนหว่านหนิง เขายังแปลกใจเล็กน้อย “ข้าได้ยินมาว่าร่างกายของเจ้าดีขึ้นแล้ว และสามารถเดินได้อย่างอิสระ พอวันนี้เห็นแล้ว ตลอดสี่ปีที่ผ่านมาเจ้าพักฟื้นบำรุงได้ไม่เลวนะ”

“ขอพระทัยเสด็จพ่อที่เป็นห่วง”

หยุนหว่านหนิงคารวะด้วยความเคารพ

พ่อตาคนนี้ของนาง เป็นจักรพรรดิแห่งหนานจวิ้น ล่วงเกินไม่ได้เด็ดขาด

"อืม"

โม่จงหรานพยักหน้า "หากต่อไปเยว่เอ๋อร์รังแกเจ้า เจ้ามาบอกข้าเลย ข้าจะเป็นช่วยเจ้าตัดสินเอง!"

เต๋อเฟยไม่พอใจอีกแล้ว

นางดึงมือของโม่จงหรานเบาๆ และพึมพำด้วยเสียงที่ต่ำว่า "ฝ่าบาท วันนี้เป็นวันประสูติของหม่อมฉัน ท่านจะพูดเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องเหล่านี้ทำไม?"

เพ้อเจ้อ?

ตัดสินให้หยุนหว่านหนิง? !

อีนังสารเลวนี้ เมื่อสี่ปีก่อนกล้าวางแผนทำร้ายเยว่เอ๋อร์ กับเฟยเฟย แถมยังทำให้ซื่อเสวียต้องแต่งงานกับอ๋องหยิง……

ตอนนี้ในเมื่อนางกล้าออกมา นางจะไม่ยอมวางมือยุติเรื่องราวแน่นอน!

“หว่านหนิงก็เป็นลูกสะใภ้ของเจ้าไม่ใช่หรือ？”

โม่จงหรานเหลือบมองนาง ก็ไม่ได้โกรธอะไร เพียงแค่ยิ้มจางๆ "เอาเถอะ! ไม่พูดเรื่องนี้! ข้าได้ยินมาว่า เจ้ายังเป็นทักษะการรักษาโรคด้วยหรือ?"

เขาตบหลังมือของเต๋อเฟยเบาๆ เงยหน้าขึ้นมองหยุนหว่านหนิง

“ทูลฝ่าบาท พอเข้าใจนิดหน่อย”

“พอเข้าใจนิดหน่อย? นี่เจ้าความอ่อนน้อมถ่อมตนเกินไปแล้ว？”

โม่จงหรานหัวเราะอย่างสบายใจ

ในเวลานี้ โม่เยว่ที่ไม่เคยเอ่ยปากพูดมาก่อน ก็พูดขึ้นมาทันทีว่า “เสด็จพ่อ ทักษะการรักษาโรคของหนิงเอ๋อร์นั้นยอดเยี่ยม”

หยุนหว่านหนิงมองเขาด้วยความประหลาดใจ

ไอตาบ้านี้ คิดจะทำอะไรอีกแล้ว? !

"โอ้？จริงเหรอ?"

โม่จงหรานเหมือนประหลาดใจเล็กน้อย แต่รอยยิ้มก็ยังเต็มบนใบหน้าเช่นเดิม "ดีมาก! ลูกสะใภ้ของราชวงศ์ ก็ควรจะเป็นเยี่ยงนี้! เจ้าเจ็ด ภรรยาของเจ้าทำให้ข้าคาดไม่ถึงใจยิ่งนัก!"

หยุนหว่านหนิงถูกชมจนรู้สึกเขินอายไปหมด

โม่เยว่กลับยอมรับอย่างหน้าด้าน "ขอบพระทัยเสด็จพ่อที่ทรงชม!"

ถุย! เอาคนหน้าด้าน เสด็จพ่อไม่ได้ชมท่านสักหน่อย!

——หยุนหว่านหนิงแอบด่าโม่เยว่ในใจแรงๆ

โม่เยว่เหลือบมองนางอย่างได้ใจ——

หน้าด้าน? หน้าด้านกินแทนข้าวได้ด้วยหรือ?

ณ ตำหนักหย่งโซ่วเต็มไปด้วยความเพลิดเพลินสนุกสนาน แต่ตำหนักคงหนิงในเวลานี้กลับเป็นอีกสภาพหนึ่ง

โม่หุยเหยียนกับหนานกงเยว่ โม่หุยเฟิงกับฉินซื่อเสวียสองคู่สามีภรรยานี้กำลังนั่งตัวตรง แต่กลับก้มหน้า ตั้งใจฟังคำตักเตือนของฮองเฮาจ้าวอยู่

ฮองเฮาจ้าวอายุเพียงสี่สิบห้าเท่านั้น บำรุงได้ดีมาก

นั่งบนที่นั่งสูง สง่าและหรูหรา

"หุยเหยียนสองสามีภรรยาข้าไม่พูดแล้ว"

นางเหลือบมองโม่หุยเฟิงกับฉินซื่อเสวีย "หุยเฟิง ตกลงพวกเจ้าสองคนเป็นอะไร?"

“ไม่กี่วันก่อน ยังบอกกับข้าว่าเป็นเพราะสุขภาพร่างกายของซื่อเสวียไม่ดีจึงต้องการพักผ่อน ดังนั้นจึงไม่ได้เข้าวังมาเยี่ยมข้าเป็นเวลาหนึ่งเดือน ทำไมวันนี้ ข้าถึงได้ยินอีกแบบล่ะ？”

ฮองเฮาจ้าวอยู่ตำแหน่งฮองเฮามาเป็นเวลาหลายปี ก็ต้องมีความสามารถอยู่หน่อยบ้าง

นางกวาดสายตาไป ด้วยความดุเดือดรุนแรง

อาร่าความดุเดือดที่อยู่ในวังมาเป็นเวลาหลายปี ก็เผยออกมาในทันที

"หุยเฟิง ทำไมจู่ๆถึงขังบริเวณซื่อเสวีย？！"

นางลดเสียงลง แต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “แบบอย่างดีๆไม่ฝึก แต่กลับไปฝึกเจ้าเจ็ดขังภรรยา! หากเสด็จพ่อเจ้ารู้เข้า เจ้าคงต้องโดนว่าอีกแล้ว!”

“เสด็จแม่ตักเตือนได้ดี”

โม่หุยเฟิงยืนขึ้นและยอมรับผิดอย่างเชื่อฟัง