อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 61

หยุนหว่านหนิงกับโม่เยว่หันหน้ามามอง ก็ไม่เห็นเงาร่างของฉินซื่อเสวียแล้ว

คนที่ตกน้ำเมื่อครู่ เป็นนาง

แต่ว่า เป็นนางที่กระโดดลงน้ำไปเอง หรือว่าตกน้ำจริง ๆ กันแน่......ก็ไม่ได้เห็นชัดเจน หยุนหว่านหนิงเห็นพียงแค่ฉินซื่อเสวียดิ้นรนอยู่ในน้ำ

“ต้องช่วยหรือไม่”

นางเอียงศีรษะมองโม่เยว่

ฉินซื่อเสวียผู้นี้ ไม่รู้ว่าคืนนี้เกิดอะไรขึ้น

เป็นสุนัขจนตรอก？

ไร้สติสัมปชัญญะ！

ก่อนหน้านี้จะให้ร้ายนาง ยังรู้ว่าให้โม่เยว่เห็นไม่ได้ แม้นางมีเหตุผลก็ใช้ไม่ได้

แต่คืนนี้ ต่อหน้าโม่เยว่กระโดดลงไปในแม่น้ำที่เย็นไปถึงกระดูกขนาดนี้ ท่ามกลางหิมะเต็มฟ้า ถึงแม้ว่าแม่น้ำอี้ว์จะยังไม่แข็งตัว แต่ยังมีความกล้าที่จะกระโดดลงไป...

ฉินซื่อเสวียเป็นคนมีความกล้าหาญแน่นอน！

“ไม่ต้อง”

คำของโม่เยว่ที่เพิ่งกล่าว ก็ได้ยินเสียงตะโกนของฉินซื่อเสวีย “ช่วยด้วย!ข้า ข้าว่ายน้ำไม่เป็น!”

นางกำนัลสองคนที่อยู่ไม่ไกล ก็วิ่งมาอย่างตื่นตระหนก

อย่างไรก็ช่วยไม่ได้ เพราะไม่มีใครว่ายน้ำเป็น

ทำได้เพียงเปิดปาก แผดเสียงตะโกน “ใครก็ได้! ช่วยด้วย! มีคนตกน้ำ!”

ฉินซื่อเสวียมองโม่เยว่ด้วยความสิ้นหวัง

ทำไมเขาไม่มาช่วยนาง?!

หยุนหว่านหนิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “ชีวิตคนทั้งคน!มีเพียงพวกเราสามคนที่นี่ ถ้านางยืนกรานว่าข้าผลักนางลงไป ต่อให้ข้ามีร้อยปากก็แก้ตัวไม่ได้”

“ข้าจะไปช่วย!”

ขณะพูด นางก็กระโดดลงไป

โม่เยว่ขมวดคิ้ว “ข้าไปเอง”

สตรีนางนี้ ถ้าจับไข้ หยวนเป่าต้องเป็นกังวลแน่

“ไม่ได้!”

หยุนหว่านหนิงจ้องมองเขาอย่างดุร้าย “เจ้ากล้า!”

นางผลักโม่เยว่ออก วิ่งไปที่แม่น้ำด้วยความโกรธ แล้วกระโดดลงไป น้ำในแม่น้ำเย็นเยือกไปถึงกระดูกจริง ๆ หยุนหว่านหนิงกระโดดลงไปก็รู้สึกเหมือนกระโดดลงไปในบ่อน้ำแข็ง

แล้วถอนหายใจอีกครั้ง ฉินซื่อเสวียผู้นี้ เป็นคนโหดเหี้ยมจริง ๆ!

นางว่ายไปหา ฉินซื่อเสวียอย่างสั่นสะท้าน

โม่เยว่ยืนอยู่ข้างศาลา สายตาจดจ้องที่หยุนหว่านหนิง

นางคิดจะทำอะไร?

แม้ต้องการที่จะช่วยฉินซื่อเสวียบอกให้นางกำนัลกระโดดลงไปก็ได้ เหตุใดต้องกระโดดลงไปช่วยด้วยตัวเอง

เขาไม่คิดว่าหยุนหว่านหนิงจะเป็นคนจิตใจดี

เป็นโม่เยว่ที่เข้าใจหยุนหว่านหนิง

หลังนางกระโดดลงไป ในมือถือเข็มเงินไว้แล้ว ก็ว่ายน้ำไปถึงด้านข้างฉินซื่อเสวียคว้าแขนของนาง ใช้แรงลากนางไปที่ฝั่ง

แต่ฉินซื่อเสวียก็กรีดร้องขึ้นมา

ไม่รู้ว่า เป็นเพราะถูกแช่แข็งด้วยน้ำเย็นนี้ หรือเกิดอะไรขึ้น

นางออกแรงดิ้นรนอยู่ในน้ำสุดกำลัง ตบไปมา เป็นตายก็ไม่ยอมตามหยุนหว่านหนิงไป

“เจ้าอย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้าคิดอะไรอยู่! หากเจ้าคิดจะให้โม่เยว่ลงมาช่วยเจ้า งั้นก็รอให้ตายเถอะ เขาก็ไม่มีทางมาช่วยเจ้าหรอก”

หยุนหว่านหนิงหอบหายใจแรง ใช้แรงลากนาง “ถ้าเจ้ายังไม่ขึ้นไป ก็จมน้ำตายในธารน้ำแข็งเถอะ!”

“เจ้าจะทำอะไรข้า!”

ฉินซื่อเสวียดิ้นรน แล้วตะคอกใส่นาง

“ข้าช่วยเจ้าขนาดนี้! ข้ายังจะทำอะไรเจ้าอีก!”

หยุนหว่านหนิงก็ตะคอก

อย่างไรก็ตาม เข็มเงินในมือนาง กลับแทงข้อเท้าของฉินซื่อเสวียเต็มแรง!

เสียงกรีดร้องไม่หยุดหย่อน

เพราะเสียงตะโกนของนางกำนัล ดึงดูดคนเข้ามาไม่น้อย แม้แต่ฮองเฮาและคนอื่น ๆ ที่อยู่ในตำหนักไท่เหอ ก็ถูกทำให้ตื่นตระหนก ค่อย ๆ ทยอยมาที่นี่

ฉินซื่อเสวียที่แหวกว่ายอยู่ในแม่น้ำ โม่เยว่สั่งนางใน “ยังไม่ลงไปช่วยคนอีก”

โม่จงหรานและคนอื่น ๆ ก็เข้ามาถึงศาลา

โม่หุยเฟิงเห็นคนที่ตกไป เป็นฉินซื่อเสวียกับหยุนหว่านหนิงจริงด้วย......

พุ่งถามโม่เยว่ทันที “เจ้าเจ็ด！เจ้าสั่งสอนหวังเฟยของเจ้าได้ยังไง ซื่อเสวียว่ายน้ำไม่เป็น แต่หยุนหว่านหนิงผลักนางลงไปไช่ไหม?!”

พาลไม่ยอมฟังเหตุผล!

“เจ้าสาม อย่าพูดเหลวไหล”

โม่จงหรานตะโกนเสียงทุ้ม “หากเป็นหว่านหนิงผลักซื่อเสวียลงไป”