อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 60

แย่แล้ว!

นางถูกพบแล้ว!

โชคดีที่หยุนหว่านหนิงหลบเร็ว ไม่เช่นนั้น ใบหน้าอันน้องนิดของนางคงถูกลมฝ่ามือนี้ทุบจนเสียโฉมไปแล้ว!

ถึงกระนั้น เส้นผมข้างหูก็ถูกลมฝ่ามือล่วงลง

เห็นได้ว่า วิทยายุทธของคนคนนี้เก่งขนาดไหน!

หยุนหว่านหนิงยังไม่ทันหนีไป ก็ถูกบีบคอเอาไว้ ดวงตาที่โหดเหี้ยมของโม่เยว่อยู่ตรงหน้า เมื่อเห็นว่าคนที่ถูกบีบคอคือนาง เขาจึงขมวดคิ้ว “เป็นเจ้าได้อย่างไร?”

หยุนหว่านหนิง：“……”

“ทำไมถึงมาแอบฟังข้า？เจ้าสะกดรอยตามข้าหรือ?

หยุนหว่านหนิง：“……”

"พูด!"

สีหน้าของโม่เยว่ เริ่มหมดความอดทน

หยุนหว่านหนิงพยายามพูด “แม้งเอ้ย! ปล่อยมือ!”

บีบคอนาง แล้วจะให้นางตอบยังไง? !

นางตบหลังมือของโม่เยว่ เพื่อให้เขาปล่อยมือ

ในเวลานี้ โม่เยว่ถึงเห็นว่านางตาลอย

นึกได้ว่าฉินซื่อเสวียยังอยู่ในศาลาข้างหลัง เขาก็รีบปล่อยมือ และกอดนางไว้ในอ้อมแขนแล้วลูบหลังให้นาง"หนิงเอ๋อร์ เจ้ามาได้อย่างไร?"

ในขณะที่พูด ฉินซื่อเสวียก็ได้มาถึงด้านหน้าแล้ว

ดวงตาทั้งคู่เต็มไปด้วยความน้อยใจ

เมื่อเห็นคนที่มาเป็นหยุนหว่านหนิง นางเองก็ตกใจไปอยู่ครู่หนึ่ง

จากนั้น ก็ก้าวถอยหลังด้วยความตื่นตระหน ราวกับกวางที่ตกใจ

“พระชายาหมิง ข้า ข้ากับพี่เยว่……ไม่ใช่ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างข้ากับอ๋องหมิง! เจ้าอย่าเข้าใจผิด”

ก็ไม่ดีมีอะไรอยู่แล้ว

แต่นางพูดอ้ำๆ อึ้งๆ ท่าทางจะพูดไมพูดนั้นยิ่งทำให้คนน่าสงสัยที่สุด

ตอนแรกนึกว่าหยุนหว่านหนิงจะอาละวาด

แต่ใครจะไปรู้ นางกลอกตาและเข้าไปในอ้อมแขนของโม่เยว่ "ท่านอ๋อง ฮือฮือฮือ……"

“ท่านรู้หรือไม่ว่าเมื่อครู่พวกท่านน่าชวนให้คนอื่นเข้าใจผิดมากเพียงใด？หากใครเห็นเข้า คงต้องบอกว่าท่านกับพระชายาหยิงมีอะไรกันแน่ ข้าจะมีหน้าไปพบคนอื่นได้อย่างไร？”

นางจับแขนเสื้อของโม่เยว่ไว้แน่นๆ ร้องไห้อย่างเศร้าโศก

ก็แค่ฮือฮือฮือ?

ใครก็ทำเป็นนน? !

เชอะ คืนนี้นางจะใช้วิธีตอแหลรับมือกับคนตอแหล เผยใบหน้าที่แท้จริงของฉินซื่อเสวีย!

“พระชายาหมิง ข้า……”

ฉินซื่อเสวียรีบที่จะแก้ตัว

“เจ้าไม่ต้องพูด!”

หยุนหว่านหนิงพิงไว้ในอ้อมกอดของโม่เยว่ จิกตาใส่นางอย่างกะบึงกะบอน "ข้ากำลังพูดกับท่านอ๋องอยู่ เจ้าพูดแทรกอะไรทำไม？จงใจอยากให้ข้าเข้าใจผิดเจ้าหรือ?"

ไม่รู้ทำไม มองดูสภาพเช่นนี้ของนางในเวลานี้……

ในสมองของโม่เยว่ ก็นึกถึงหยวนเป่า ใจดวงที่แข็งเย็นชาก็ค่อยๆ อ่อนลง

ตัวน้อยนั้น ก็กะบึงกะบอนแบบนี้เหมือนกัน

“ข้า……พี่เยว่……”

ฉินซื่อเสวียกระทืบเท้า และหันไปขอความช่วยเหลือจากโม่เยว่

แต่เขากลับไม่มองนางเลย

เพียงเอื้อมแขนไปกอดหยุนหว่านหนิง และปลอบโยนอย่างอ่อนโยนว่า "ข้าไม่สนิทกับนาง อะไรก็ไม่มี อย่าเข้าใจผิด และอย่าร้องไห้ได้แล้ว"

เขาเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้นาง โดยไม่รู้ตัว

นิ้วสัมผัสโดนแก้มของนาง หยาบเล็กน้อย หยุนหว่านหนิงสั่นเล็กน้อย

“หนาวหรึ?”

โม่เยว่เห็นว่านางไม่ได้สวมเสื้อคลุม สวยเสื้อบางตัวหนึ่งก็ออกมาแล้ว

จึงรีบถอดเสื้อคลุมของตัวเองออกแล้วสวมให้นาง "อากาศหนาวเย็น ออกมาข้างนอกไม่สวมเสื้อคลุม ปล่อยให้เจ้าหนาวตายไปเลยดีกว่า"

ถึงจะพูดแบบนี้ เส้นแก้มของเขากลับอ่อนโยนขึ้นไม่น้อย ไม่เย็นชาและแข็งเหมือนเมื่อครู่

แถมยังผูกเสื้อคลุมให้นางอย่างระมัดระวัง

หยุนหว่านหนิงเม้มปาก “เมื่อครู่มีนางกำนัลคนหนึ่งบอกว่า เห็นท่านแต่ไกล เหมือนถูกปิศาจจิ้งจอล่อตัวไป! ข้ากังวลจึงรีบตามออกมา แม้กระทั่งเสื้อคลุมยังไม่ทันได้สวม”

“ตอนนี้กลับมาโทษข้า! หากข้าหนาวตาย ก็โทษท่าน!”

“ได้ โทษข้า”