อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 70

ถ้วยน้ำชาเข้ามาอย่างคุกคาม รวดเร็ว ไร้ความปรานี และแม่นยำ

ฝาถ้วยชาพ่นไอร้อนออกมา เห็นได้ว่ายังมีน้ำชาอยู่ และน้ำชายังไม่เย็นลง

หากถูกขว้างใส แม้ว่าดั้งจมูกจะไม่หัก บนหน้าที่ถูกชนเกิดรอยแผลเป็น แล้วใบหน้าก็ถูกน้ำชาลวก!

ดูแล้ว เต๋อเฟยไม่เพียงแค่อารมณ์ไม่ดีได้ง่ายดายมาก

ราวกับ วางแผนฆ่านาง!

ในใจหยุนหว่านหนิงตกตะลึง รีบฉวยโอกาสก้มหน้าจัดกระโปรงให้ตรง แล้วหลบถ้วยชานี้ให้ทันท่วงที

ถ้วยน้ำชาถูกขว้างใส่บนร่างของนาง นางกำนัลตัวน้อยที่อยู่ด้านหลังไม่อาจโชคดีหลบพ้นไปได้

ได้ยินแต่เสียง “เพล้ง” คางนางในตัวน้อยถูกถ้วยชาใบนั้นชนใส่

ทันใดนั้น เลือดก็ไหลออกมา ผสมกับน้ำชาแล้วหยดลงไป แรงโจมตีขนาดใหญ่ ทำให้นางในตัวน้อยที่กำลังเดินขึ้นบันไดไหลลื่น แล้วล้มลงกับพื้นทันที

ต่อมา เกิดเป็นเสียงที่ดังชัดเจน

ถ้วยชาตกลงพื้น แตกกระจาย

น้ำชากระเซ็น ถ้วยลายครามแตกยับเยิน！

สีหน้าหยุนหว่านหนิงที่หันไปมองอย่างตกใจ เดิมคิดว่านางในตัวน้อยผู้นี้น่าสงสารเสียจริง ทำให้นางกลายเป็นแพะรับบาปแทน

แต่ลองใคร่ครวญแล้ว ที่นี่มีนางกำนัลตัวน้อยที่ไหนกัน

เห็นชัดว่า เป็นสาวใช้นอกวังผู้หนึ่ง！

สาวใช้นี่ เป็นจื่อซูที่อยู่ข้างกายฉินซื่อเสวีย

ในมือนางถือชามน้ำแกง แล้วตอนนี้ชามน้ำแกงก็ตกลงพื้นด้วย ทำให้น้ำแกงไก่หกไปทั่ว กลิ่นหอมโชยแตะจมูก จนแม้แต่หยุนหว่านหนิงก็อดไม่ได้ที่จะสูดดม

น่าเสียดายน้ำแกงไก่เลิศรสชามนั้น!

หลี่หมัวมัวใช้เวลานานกว่าจะได้สติ ก็ร้อง "ตายแล้ว" แล้วประคองจื่อซูด้านหน้า

“แม่นางจื่อซูไม่เป็นไรใช่หรือไม่”

เต๋อเฟยได้ยินเอะอะโวยวายด้านนอก จึงออกมาตรวจสอบด้วยตนเอง

ยังไม่เห็นจื่อซูนางก็ตะคอกใส่หยุนหว่านหนิงด้วยความโกรธ “หยุนหว่านหนิง！ข้าอบรมสั่งสอนเจ้า เจ้ากลับกล้าหลบซ่อน！”

“เสด็จแม่ ลูกสะใภ้ถูกปรักปรำ”

เห็นนางโกรธ หยุนหว่านหนิงก็รีบอธิบายอย่าง "มีชั้นเชิง" "ลูกสะใภ้ไม่ทราบว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น"

“เมื่อครู่นี้กระโปรงลูกสะใภ้มีรอยยับ ลูกสะใภ้คิดว่าเสื้อผ้าไม่เรียบร้อยมาพบเสด็จแม่เป็นการไม่ให้เกียรติเสด็จแม่ดังนั้น ตอนนั้นลูกสะใภ้จึงโน้มตัวไปจัดการ โดยไม่รู้ว่าเสด็จแม่หยิบถ้วยน้ำชาขว้างใส่ลูกสะใภ้"

ใบหน้านางเศร้าสร้อย อยากพูดแต่ก็หยุดลง "หาก......"

“หากรู้แต่แรกว่าเสด็จแม่จะหยิบถ้วยน้ำชาขว้างใส่ลูกสะใภ้ ลูกสะใภ้ไม่กล้าหลบหนีเด็ดขาด ย่อมต้องยืนอย่างตรงๆ แน่นอนเพคะ”

“ให้เสด็จแม่เล็งไปที่หน้าผากของลูกสะใภ้แล้วขว้างเข้ามาโดยตรงเลยเพคะ”

หยุนหว่านหนิงผู้นี้ สมองถูกประตูหนีบหรือไม่

ตอนนี้ต่อหน้านาง ถึงกับเชื่อฟังเช่นนี้？！

ยังจะยืนอย่างตรงๆ ให้นางเล็งขว้าง......ได้ยินอย่างนี้ ทำไมถึงไม่สบอารมณ์นักนะ！

เต๋อเฟยตัวแข็ง แล้วพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง

เสียงร้องเจ็บปวดของจื่อซูดึงให้กลับมาจากความคิดของนาง รีบหันหน้าไปมอง "โอ้ นี่ จื่อซูไม่ใช่หรือ เจ้ามาได้อย่างไร อาการบาดเจ็บไม่ร้ายแรงใช่หรือไม่"

คางถูกชนแตกเป็นแผลยาว มีเลือดไหลออกมา

ดูน่าขนลุก ยังไม่ร้ายแรงหรือ......

จื่อซูสบถในใจ แต่ไม่กล้าพูดออกไป

นางจับคาง แล้วปล่อยให้เลือดไหลออกจากหว่างนิ้ว “เหนียงเหนียงบ่าวไม่เป็นอะไรเพคะ！”

“พระชายาพวกเราต้มน้ำแกงไก่ เมื่อครู่เพิ่งส่งไปให้องค์หญิงเก้า แล้วยังสั่งให้บ่าว นำไปถวายเหนียงเหนียงด้วย! แต่ตอนนี้......”

จื่อซูมองน้ำแกงไก่ที่อยู่เต็มพื้น ใบหน้าทุกข์ทรมาน

“พระชายาพวกเจ้าใส่ใจแล้ว！”

เต๋อเฟยยิ้มอย่างพอใจ

เหลือบตามองหยุนหว่านหนิงยืนอยู่ตรงเดิมเหมือนตอไม้ มือทั้งสองข้างว่างเปล่า......

ในใจก็ สะอิดสะเอียนขึ้นมาทันที

ลูกสะใภ้จริง ๆ ของนาง มาหานางแม้แต่ขนไก่สักเส้นก็ไม่มี!

การเปรียบเทียบดังกล่าว ทำให้ใคร่รักฉินซื่อเสวียยิ่งมากขึ้น

นางถอนหายใจเบา ๆ ส่ายหัว “เพียงแต่ช่างน่าเสียดาย! เจ้ากลับไปก่อน ข้ารู้ว่าพระชายาพวกเจ้าใส่ใจ ข้ารับน้ำใจไว้แล้ว”

“กลับไปจัดการบาดแผลเถอะ”

“เพคะ เหนียงเหนียง”

จื่อซูหยิบชามน้ำแกงมา จับคางแล้วออกไปอย่างรวดเร็ว

เต๋อเฟยหันกายมา มองทางหยุนหว่านหนิงที่ยืนชมงิ้วอยู่ด้านข้าง "เจ้าเข้ามากับข้า!"