อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 87

ตอนอยู่ในวังวันนี้ หยุนเจิ้นซงก็ถูกทำร้ายไปแล้วหนึ่งยก

ดังนั้นจึงรู้ว่าหยุนหว่านหนิงไม่เพียงพูดเฉยๆเท่านั้น นางพูดว่าโบยตี คนในจวนทุกคนล้วนหนีไม่พ้นสักคน

รวมทั้งเขา

แต่หยุนธิงหลานไม่พอใจ ขมวดคิ้วพูดขึ้นมาทันทีว่า “พระชายาหมิง นี่เป็นหลักการเหตุผลอะไรกัน? พ่อของข้าเป็นยิ่งกั๋วกงที่ฮ่องเต้แต่งตั้งขึ้นมาด้วยตนเอง ยังเป็นพ่อของเจ้า ผู้อาวุโสของเจ้าด้วย พูดว่าโบยตีก็ตีได้เลยหรือ?”

คิดจะโบยตีนาง?

ไม่มีทาง

สายตาของนางเหลือบไปมองรุ่ยโย่วตรงหน้าประตู บ่งบอกให้นางรีบไปยังจวนอ๋องหยิง ให้โม่หุยเฟิงมาช่วยเรียกร้องความเป็นธรรมให้นาง

ซึ่งภาพนี้ ไม่รอดพ้นสายตาหยุนหว่านหนิง

“น้องรอง ข้าขอเตือนเจ้า”

นางมองดูนางอย่างฝืนยิ้ม พร้อมพูดขึ้นว่า “เมื่อหลายวันก่อน อ๋องหยิงถูกเสด็จพ่อย้ายไปยังชายแดนแล้ว ตอนนี้ภายในจวนอ๋องหยิง ฉินซื่อเสวียคอยดูแล”

“เจ้าไปตอนนี้ ไม่เท่ากับไปหาที่ตายหรือ?”

หยุนธิงหลานสีหน้าขาวซีด

ใช่

นางลืมไปได้ยังไง โม่หุยเฟิงออกจากเมืองหลวงไปเมื่อหลายวันก่อน?

ก่อนไป เขายังพูดย้ำเตือนนางว่า ให้นางทำอะไรระมัดระวัง อย่าเป็นมีเรื่องกับหยุนหว่านหนิงหรือฉินซื่อเสวีย เดี๋ยวจะไม่มีใครปกป้องนาง

วันนี้นางลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไง?

เห็นนางบิดดอกในมือ....ไม่ ผ้าเช็ดหน้า

หยุนหว่านหนิงค่อยหัวเราะออกมาอย่างพอใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “เสด็จพ่อเป็นแต่งตั้งยิ่งกั๋วกงจริง”

“แต่ข้า เป็นพระชายาที่ท่านอ๋องของข้าสู่ขอไปยังจวนอ๋องหมิงอย่างถูกต้อง ข้าเป็นลูกสะใภ้ของเสด็จพ่อ วันนี้ที่มาจวนยิ่งกั๋วกง ล้วนเป็นความประสงค์ของเสด็จพ่อ”

นางเหลือบสายตาหันไปมอง พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าบอกว่าโบยตี ก็เท่ากับเสด็จพ่อสั่งให้โบยตี”

“เจ้า จะขัดพระราชดำรัสของฮ่องเต้หรือ”

เพียงประโยคเดียว หยุนเจิ้นซงก็ตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ

เขารีบเดินไปปกป้องหยุนธิงหลานไว้ข้างหลัง แล้วพูดกับหยุนหว่านหนิงอย่างยิ้มแย้มว่า “พระชายาหมิง เรื่องนี้ข้าจะสืบสวนให้ชัดเจน ธิงธิงเป็นลูกสาวของข้า ข้าจะไม่ยอมให้นางถูกคนอื่นทำร้ายให้ตายฟรี”

“วันนี้ลำบากพระชายาหมิงแล้ว มานั่งดื่มชากันก่อนไหม?”

หากเป็นเมื่อก่อน หยุนธิงหลานยังกล้าพูด โม่เยว่ไม่โปรดปรานหยุนหว่านหนิง กระทั่งยังถูกกักบริเวณ

ทำไมถึงกล้าอยู่ต่อหน้านาง อาศัยสถานะพระชายาหมิงมาวางอำนาจ?

แต่ตอนนี้นางกลับไม่มีความกล้าหาญนี้แล้ว

เพราะเคยเห็นด้วยตาตนเอง โม่เยว่รักใคร่นางอย่างมาก

หยุนเจิ้นซงก็รู้ ไม่เพียงโม่เยว่คอยปกป้องนาง แม้แต่โม่จงหราน ตอนนี้ก็ปกป้องนาง.....วันนี้ตอนที่อยู่ในวัง เขาเห็นถึงความเป็นจริงนี้อีกครั้ง

ดังนั้นจึงกล้ามีเรื่องกับหยุนหว่านหนิงอีกเสียที่ไหน?

“ชา ไม่ดื่มล่ะ”

หยุนหว่านหนิงยิ้มหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้ากลัวน้ำชาของจวนยิ่งกั๋วกงมียาพิษ”

พูดประโยคเดียวยิ่งทำให้หยุนเจิ้นซงไม่รู้จะทำตัวยังไง อยากที่จะมุดดินหนีไป

“เรื่องนี้ก่อนที่ข้าจะมาจวนยิ่งกั๋วกง ได้ส่งคนไปสืบชัดเจนแล้ว เมื่อวานตอนที่ธิงธิงกลับมาจากจวนอ๋องหมิงยังดีดีอยู่ พอตอนกลางคืนจู่ๆก็ถูกวางยาพิษ”

แล้วสายตานางก็กวาดมองดูทุกคนในห้อง

ทันใดนั้น นางพูดขึ้นมาด้วยสายตาเย็นชาว่า “ทำไมยังไม่ลากตัวเขาออกไป?”

นางเห็นพ่อบ้านเฉินยังยืนตัวสั่นอยู่ข้างหลังหยุนธิงหลาน ก้มหน้าก้มตา พยายามให้ตัวเองไร้ตัวตนอย่างที่สุด ไม่กล้าให้นางเห็น

ส่วนจูเอ๋อร์ ออกไปตั้งแต่แรกแล้ว

จากนั้น ทหารรักษาพระองค์ก็ลากตัวเหล่าเฉินออกไปอย่างไม่ลังเล

ไม่ช้าด้านนอกก็มีเสียงโบยตีดังขึ้น ตลอดจนเสียงร้องเจ็บปวดของเหล่าเฉิน

เสียงนั้นฟังจนหยุนธิงหลานขนลุก

นังสารเลวคนนี้ วางอำนาจมากจริงๆ