อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 88

เดิมหยุนธิงหลานก็นั่งอยู่ข้างเตียงอยู่แล้ว

ตอนที่ผู้ชันสูตรศพยื่นชามมาให้ สีหน้าของนางก็แข็งทื่อแล้ว

ใครจะไปคิดหยุนธิงธิงที่อยู่ด้านหลัง จู่ๆ ก็ลุกขึ้นมานั่ง....นางตกใจจนกรีดร้องขึ้นมา พร้อมวิ่งไปหาหยุนเจิ้นซง พร้อมร้องพูดขึ้นว่า “อ้าก...ศพกระตุก”

หยุนเจิ้นซงก็ตกใจไม่น้อย

เมื่อกี้หมอผู้ชันสูตรศพต่างตรวจดูแล้ว หยุนธิงธิงขาดใจแล้วจริงๆ

ตอนนี้ จู่ๆนางก็ฟื้นขึ้นมา

ยังลุกขึ้นมานั่ง......

เหมือนเป็นศพกระตุกจริงๆ

หยุนธิงธิงแลดูค่อนข้างงง แต่หยุนธิงหลานกับหยุนเจิ้นซง ยังมีคนอื่นต่างตกใจไม่น้อย มีเพียงหยุนหว่านหนิงที่นั่งอยู่ข้างหน้าต่างด้วยสีหน้าเรียบเฉย

สถานการณ์ตอนนี้ นางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

หยุนหว่านหนิงส่งสายตาให้นาง เป็นการบอกให้นางไม่ต้องพูดอะไร

หยุนธิงธิงพยักหัวอย่างเงียบๆ

เวลานี้ หยุนหว่านหนิงซื้อชามในมือไว้ พร้อมฟังผู้ชันสูตรศพพูดตอบว่า “ในตู้มีชามลายครามขอบทองเหมือนกันหลายสิบใบ”

“แต่มีเพียงใบนี้ ข้าน้อยเห็นว่าสีค่อนข้างเข้ม”

“เห็นได้ชัดว่าเคยผ่านการแช่ยาพิษ จนสารพิษสะสมอยู่บนชาม”

หยุนหว่านหนิงถือชามไว้ พร้อมพูดขึ้นมาอย่างครุ่นคิดว่า “ชามใบนี้ สีเข้มจริงๆ”

คิดอยู่สักครู่ แล้วนางก็พูดสั่งผู้ชันสูตรศพว่า “ใช้น้ำร้อนต้ม เพื่อดูความพิเศษของชามใบนี้”

ผู้ชันสูตรศพถือชามออกไป

หยุนหว่านหนิงมองดูหยุนธิงธิงแวบหนึ่ง แล้วถามขึ้นว่า “น้องสาม ยมบาลรู้ว่าเจ้าถูกใส่ร้าย ยังไม่ได้แก้แค้น จึงปล่อยเจ้ากลับมา?”

หยุนธิงธิงพยักหัว

“เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเป็นยังไง มีเพียงเจ้าคนเดียวที่รู้ดีที่สุด”

หยุนหว่านหนิงมองดูนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าเล่ามา เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

หยุนธิงหลานไม่กล้าหันไปมองหยุนธิงธิง

รู้สึกเพียงว่า สายตาที่นางหันมามอง....ราวกับยาพิษ แววตาที่เกลียดแค้นทำให้นางหวาดกลัว

หยุนเจิ้นซงคิดเพียงว่า หยุนธิงหลานขี้กลัว

ดังนั้นจึงตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น จนขวัญหนีดีฝ่อ

ที่ไหนได้ เป็นเพราะนางรู้สึกผิดต่างหาก

นางปกป้องหยุนธิงหลานไปด้วย พร้อมพูดกับหยุนธิงธิงไปด้วยว่า “ใช่ ธิงธิง เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เจ้าบอกพ่อมา พ่อเรียกร้องความเป็นธรรมให้กับเจ้า”

“พ่อ”

สายตาหยุนธิงธิงค่อยฉายแววมุ่งมั่น ค่อยๆหันไปมองหยุนเจิ้นซง

เมื่อพูดเสียงก็ดังอย่างแหบแห้ง แตกต่างจากเสียงอันไพเราะเหมือนอย่างปกติ

“เมื่อคืนทำไมท่านไม่มาหาข้า ลูกแทบจะถูกคนทำร้ายจนตายแล้ว ทำไมท่านถึงไม่ยอมมาดูข้าเป็นครั้งสุดท้าย”

หยุนธิงธิงร้องไห้

เมื่อกี้ที่ได้สบตากับหยุนหว่านหนิง นางก็รู้และเข้าใจขึ้นมาทันที

ได้ยินนางพูดเช่นนี้ หยุนธิงธิงก็เริ่มแสดงละครอย่างให้ความร่วมมือ

“ข้า.....”

หยุนเจิ้นซงหน้าซีด สีหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด แล้วก็ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร

“ข้าไม่เป็นที่รักของพ่อแม่มาตั้งแต่เด็ก พี่รองก็กลั่นแกล้งข้า ทั้งที่เป็นลูกสาวของพ่อกับแม่เหมือนกัน แล้วทำไมพวกท่านถึงรักแต่เพียงนางคนเดียว คอยปกป้องเข้าข้างนางทุกอย่าง”

“ครั้งนี้นางทำร้ายข้าจนตาย ท่านพ่อก็ยังจะปกป้องนางหรือ?”

เมื่อพูดออกมาเช่นนี้ ราวกับสายฟ้าฟาด

หยุนเจิ้นซงนิ่งอึ้งทันที

หยุนธิงหลานก็พูดอะไรไม่ออกอยู่เนิ่นนาน เพียงพึมพำด้วยริมฝีปากสั่นเทาว่า “น้องสาม ข้า...ข้า....”

“พี่รองไม่ต้องปฏิเสธ ตอนนี้ข้าถูกเจ้าทำร้ายจนตายแล้ว”

หยุนธิงธิงยื่นมือมาอย่างกะทันหัน หยุนธิงหลานตกใจจนกรีดร้องขึ้นมา พร้อมหลบอยู่ในอ้อมอกหยุนเจิ้นซง

“ยมบาลบอกว่า ข้าถูกคนทำร้ายจนตาย คนที่ถูกทำร้ายจนตายไปยังตำหนักยมบาล ล้วนถูกปล่อยกลับมาแก้แค้นแล้วค่อยกลับไปเกิดใหม่”

เจ้าเด็กคนนี้ฉลาดหลักแหลมไม่น้อย