อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 89

หลังจากนางเฉินถูกโบยตีจนครบจำนวน ก็สลบไปแล้ว

หลังจากถูกน้ำเย็นราดจนฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ก็ถูกโยนมาตรงหน้าหยุนหว่านหนิงเหมือนอย่างสุนัขที่ตายแล้ว

เวลานี้ นางเหิมเกริมไม่ได้อีกแล้ว

“นางเฉิน ข้ามีเรื่องสงสัยอยู่เรื่องหนึ่ง”

เห็นนางเฉินฟุบอยู่บนพื้น หายใจออกมากกว่าหายใจเข้า หยุนหว่านหนิงถามขึ้นว่า “หยุนธิงหลานหยุนธิงธิง เป็นลูกสาวของเจ้าจริงหรือ?”

ถึงแม้นางจะใกล้ตายแล้ว แต่ก็ยังมีสติอยู่

“คำพูดของพระชายาหมิงมีความหมายจริงๆ พวกนางไม่ใช่ลูกสาวของข้า แล้วจะเป็นลูกสาวของเจ้าหรือ?”

เพิ่งพูดเสร็จ ทหารรักษาพระองค์คนหนึ่ง ก็เดินมาจะสั่งสอนนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “กล้าไม่ให้เกียรติพระชายา....”

แต่หยุนหว่านหนิงห้ามไว้

“เห็นทีเจ้าไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา เรื่องนี้เจ้าก็ไม่จำเป็นต้องปิดบังข้า หากข้าอยากสืบรู้ความจริง ก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร”

นางก้มหน้ามองดูนางเฉินแวบหนึ่ง พร้อมพูดขึ้นว่า “แต่ว่าเจ้า คงรอไม่ถึงเวลานั้นแล้ว”

“เมื่อกี้หยุนธิงหลานยอมให้การทุกอย่างแล้วว่า เจ้าเป็นคนสั่งให้นางวางยาพิษธิงธิง เพื่อฆ่าปิดปาก”

สีหน้าหยุนธิงหลานเปลี่ยนไป กำลังคิดจะปฏิเสธ แต่ก็มองเห็นสายตาเยือกเย็นของหยุนหว่านหนิง

จับพลัดจับผลูกระทำลงไปโดยไม่รู้ตัว คำพูดที่มาถึงปากถูกนางกลืนกลับไป

เรื่องนี้หากให้นางเฉินมารับโทษจริงๆ....

นางก็จะไม่เป็นไรแล้ว?

เมื่อกี้ตอนที่เข้ามา นางเฉินก็มองเห็นแล้ว หยุนธิงหลานคุกเข่าอยู่ข้างเตียง ในใจนางก็พอเดารู้แล้ว เรื่องนี้คงสืบได้ความอย่างชัดเจนแล้ว

แต่ยังไงก็คิดไม่ถึงว่า หยุนธิงหลานจะโยนความผิดให้นาง

“หลานเอ๋อร์ ทำไมเจ้า.....”

นางเฉินเจ็บปวดทรมานใจอย่างมาก

เมื่อเห็นใบหน้าหยุนธิงหลานเต็มไปด้วยน้ำตา นางก็คิดขึ้นมาได้ว่า นางอายุมากแล้ว ต่อให้ครั้งนี้ถูกหยุนหว่านหนิงโบยตีตาย ก็ไม่เป็นไร พอเพียงสามารถปกป้องหลานเอ๋อร์....

นางอายุอย่างน้อย ทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล

หากนางสามารถแต่งงานเข้าไปอยู่ในจวนอ๋องหยิง ต่อไปก็จะสามารถแก้แค้นให้กับนางได้

นี่ถึงจะเป็นแม่คนหนึ่ง ควรคิดคำนึงถึงลูกสาว แม่ยอมเสียสละได้ทุกอย่าง

นางเฉินกัดฟันพร้อมกลืนความขมขื่นในใจลงไป พยักหัวด้วยหัวใจที่แตกสลาย พร้อมพูดขึ้นว่า “ใช่ เรื่องนี้ข้าเป็นคนสั่ง หลานเอ๋อร์ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้”

หยุนเจิ้นซงหน้ามืด แทบล้มกองลงบนพื้น

ทหารรักษาพระองค์ที่อยู่ด้านข้าง ประคองเขาไว้อย่างรวดเร็ว

“ยิ่งกั๋วกงฟังเข้าใจแล้วใช่ไหม?”

หยุนหว่านหนิงหัวเราะเย้ย มองดูเขาด้วยสายตาประชดประชัน พร้อมพูดขึ้นว่า “นี่ก็คือฮูหยินคนดี ลูกสาวคนดีของเจ้า”

“ข้า ข้า....”

ริมฝีปากหยุนเจิ้นซงสั่นเทาอย่างรุนแรง พร้อมพูดอะไรไม่ออก

หยุนธิงธิงก็น้ำตานองหน้า มองดูนางเฉินที่นอนฟุบอยู่บนพื้น พร้อมถามอย่างรับไม่ได้ว่า “แม่ ทำไมท่านถึงทำกับข้าแบบนี้? ทำไมจะต้องโหดเหี้ยมกับค่าขนาดนี้?”

“ท่านรักแต่พี่รอง ข้ารู้มาตั้งแต่เด็ก”

“ดังนั้นจึงไม่คิดแย่งความรักอย่างรู้ตัว แต่ข้าก็เป็นลูกสาวของท่าน ทำไมถึงได้โหดเหี้ยมขนาดนี้”

“ข้าก็อยากปรนนิบัติดูแลแม่ อยากได้ความรักจากแม่ แต่ทำไมท่านจะต้องทำกับข้าแบบนี้”

นางเฉินลำเอียง กระทั่งลงมือทำร้ายนางอย่างอำมหิต

เป็นการทำลายหญ้าต้นสุดท้ายของหยุนธิงธิง

นางยกมือกุมหน้าร้องไห้อย่างหนัก

หยุนหว่านหนิงไม่ได้พูดปลอบนาง เพียงแค่จ้องมองดูนางเฉินด้วยสายตาเคร่งขรึม พร้อมถามขึ้นว่า “ธิงธิง ใช่ลูกสาวของเจ้าไหม?”

ได้ยินประโยคนี้ สีหน้าหยุนเจิ้นซงเปลี่ยนไป

เขาหันมามองหยุนหว่านหนิงอย่างไม่อยากเชื่อ พร้อมถามขึ้นว่า “นี่ นี่เป็นไปได้อย่างไร?”

สีหน้านางเฉินนิ่งอึ้ง สายตากวาดมองรอบๆอย่างหวาดระแวง ไม่กล้าหันไปมองหยุนหว่านหนิง

“เจ้าพูดอะไรไปเรื่อย? ธิงธิงจะไม่ใช่ลูกสาวของข้าได้อย่างไร? ตอนที่ข้าคลอดนาง นายท่านก็เฝ้าอยู่ด้านนอกประตู นายท่านก็รู้”

ความทรงจำของหยุนเจิ้นซง ค่อยๆกลับไปยังเมื่อสิบห้าปีก่อน

คืนที่นางเฉินคลอดหยุนธิงธิง หิมะตกหนักมาก