อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 90

ใครก็คิดไม่ถึง จู่ๆหยุนหว่านหนิงก็ลงมือทำร้ายหยุนธิงหลาน

นางถูกบีบคอไว้ ต่อให้หยุนธิงหลานดิ้นรน แต่ก็ดิ้นไม่หลุดจากมือของนาง ใบหน้าเรียวเล็กค่อยๆแดงก่ำ

นางเฉินหวั่นใจ ไม่กล้าพูดจาเจ้าสำนวนอีก

“เจ้าอย่าทำร้ายหลานเอ๋อร์ ข้าบอกทุกอย่าง.....”

นางคุกเข่าอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าขาวซีด พร้อมพูดขึ้นว่า “ธิงธิง ไม่ใช่ลูกสาวของข้า”

“เจ้าว่าอะไรนะ?”

คนที่หันมาเป็นคนแรกคือหยุนเจิ้นซง เขายกมือฟาดตบหน้านางเฉิน พร้อมถามขึ้นอย่างโกรธโมโหว่า “เจ้าพูดว่าอะไรนะ? เจ้าพูดมาอีกทีสิ”

เห็นได้ชัดว่าเขาลงมืออย่างรุนแรง

นางเฉินถูกฟาดตบจนล้มกองลงบนพื้น อย่างหน้ามืดตามัว

นานสักพักค่อยลุกขึ้นมาอย่างโซเซ แต่มุมปากก็มีเลือดไหลแล้ว

“นายท่านอย่าเพิ่งตื่นเต้น เรื่องนี้ข้ามีความจำเป็น”

หยุนธิงธิงร้องไห้ไม่ออกแล้ว นั่งอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าตื่นเต้น ฟังนางเฉินค่อยๆเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นตอนนั้น

“ตอนนั้นหลังจากที่นายท่านจากไป ไม่รู้ว่าทำไม จู่ๆตัวลูกก็บวมช้ำ ไม่นานก็ขาดใจ ข้ากลัวนายท่านจะรับไม่ได้ จึง...จึงไปอุ้มเด็กมาคนหนึ่งกลับมา”

เด็กคนนี้ก็คือหยุนธิงธิง

ฟังเสร็จ นางก็อึ้งตะลึงลาน

ที่แท้ นางไม่เพียงไม่ใช่ลูกนางเฉิน ยังไม่ใช่ลูกหยุนเจิ้นซงด้วยหรือ?

นางเฉินในตอนนั้น กล้าเหิมเกริมเกินไปแล้ว

ไม่กลัวหยุนเจิ้นซงจับได้หรือ?

หยุนหว่านหนิงมองดูนางอย่างตกตะลึงแวบหนึ่ง

เรื่องในคืนนี้ เดิมนางเพียงแค่ล่อนางเฉิน นางเองก็ไม่มั่นใจ หยุนธิงธิงไม่ใช่ลูกของนาง.....แต่ใครจะไปรู้ นางกลับสามารถล่อความจริงออกมาได้?

หยุนธิงหลานไม่มีลักษณะท่าทีตกตะลึง

เห็นได้ชัดว่า เรื่องรู้นี้แต่แรกแล้ว

“ข้าไม่ใช่ลูกสาวของพวกท่าน?”

หยุนธิงธิงหันมามอง พร้อมพูดขึ้นอย่างสับสนว่า “พ่อแม่ของข้าเป็นใครกันแน่?”

นางเฉินอ้ำอึ้งไม่ยอมพูด

“เจ้าไม่กลัวว่า หลังจากธิงธิงเติบโตแล้วหน้าตาไม่เหมือนยิ่งกั๋วกง คนอื่นจะสงสัยหรือ?”

หยุนหว่านหนิงถามด้วยเสียงเข้ม

นางเฉินก้มหน้าก้มตา เห็นได้ชัดว่าหลบสายตานาง ไม่กล้าที่จะตอบคำถาม ท่าทีแบบนี้ ยิ่งทำให้หยุนหว่านหนิงสงสัย

นางหยิบถ้วยน้ำชาถ้วยเปล่ามาหนึ่งใบ รินน้ำเย็นจากกาน้ำพร้อมเดินไป แล้วล้วงเอามีดสั้นออกมาจากแขนเสื้อ

เห็นนางพกมีดสั้นติดตัว ทุกคนแทบหยุดหายใจ

พระชายาหมิงคนนี้ อาจหาญมากจริงๆ

มีพระชายาคนไหนเป็นเหมือนนาง พกมีดสั้นติดตัวอยู่ตลอดเวลา

เห็นนางเดินมาใกล้เขา สายตาหยุนเจิ้นซงฉายแววหวาดกลัว ก้าวถอยหลังไปสองก้าวอย่างไม่รู้ตัว สายตาจ้องมองมีดสั้นในมือเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้า เจ้าคิดจะทำอะไร?”

หยุนหว่านหนิงไม่ตอบ

นางตวัดมีด.....ได้ยินเพียงเสียงร้องเจ็บปวดของหยุนเจิ้นซง

นิ้วมือของเขาถูกบาด เลือดไหลลงแก้วน้ำชาสองหยด

“เจ้าทำอะไร?”

หยุนเจิ้นซงกุมมือขมวดคิ้วด้วยสีหน้าเจ็บปวด

“แค่เอาเลือดของเจ้าสองหยด ไม่ถึงตายหรอก”

หยุนหว่านหนิงไม่มองเขาอีก เดินมาหาหยุนธิงธิง พร้อมพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า “ธิงธิง ขอเลือดสองหยด”

ผ่านเรื่องเมื่อคืนมา หยุนธิงธิงเชื่อมั่นในตัวนางแล้ว

นางไม่พูดอะไร หยิบมีดสั้นขึ้นมาบาดนิ้วตัวเอง แล้วเลือดก็ไหลลงไปในแก้วน้ำชา

ทุกคนมองดูนางอย่างไม่เข้าใจ