อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 91

หยุนเจิ้นซงคิดไม่ถึงว่า หยุนหว่านหนิงจะปล่อยเขาเลือกจัดการกับหยุนธิงหลานอย่างไรก็ได้

ตอนนั้นเองก็ตกตะลึงไปชั่วครู่ มีเพียงหยุนธิงหลานฉายแววเปล่งประกายด้วยความยินดี มองมาทางเขาด้วยสายตามีความหวัง

ปกติท่านพ่อรักเอ็นดูนางที่สุด...

แต่วินาทีถัดมา กลับได้ยินหยุนหว่านหนิงพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า "ยิ่งกั๋วกงต้องคิดให้ดีว่าควรจะตอบอย่างไร! เรื่องนี้ข้ายังต้องรายงานกับเสด็จพ่อ หากเจ้าลำเอียงแล้วถูกเสด็จพ่อรู้เข้า..."

นางยกโม่จงหรานมากดดันเขา！

คนที่หยุนเจิ้นซงหวาดกลัวที่สุด ย่อมต้องเป็นโม่จงหราน

เขากลืนคำที่เตรียมพูดทันที แล้วพูดด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ "เรื่องนี้ข้าขอคิดให้ดีก่อน!"

“ให้ข้าคิดให้ดีก่อน！”

“ขอคิดให้ดีก่อนย่อมได้ วันนี้ข้ามีเวลาเยอะพอดี”

ความหมายคือหากหยุนเจิ้นซงไม่ให้คำตอบที่พึงพอใจ หยุนหว่านหนิงก็จะรั้งอยู่ในจวนยิ่งกั๋วกงไม่ไปไหน！

ขณะนั้นหยุนเจิ้นซงก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออก รอยยิ้มบนใบหน้าก็แข็งค้าง

หยุนธิงหลานเกือบจะกัดฟันแทบแตก กำมือทั้งสองแน่น " หยุนหว่านหนิง วันนี้เจ้าจะไม่ยอมจนกว่าข้าจะตายใช่หรือไม่”

“หากไม่ใช่ข้า เจ้าคงทำให้ธิงธิงตายไปนานแล้ว”

หยุนหว่านหนิงหันหน้ามองนางยิ้มเหมือนไม่ยิ้ม “เป็นอะไรไป บทบาทเจ้าที่เป็นคนอ่อนโยนเห็นอกเห็นใจผู้อื่น แสดงต่อไปไม่ไหวแล้วหรือ”

หยุนธิงหลานปิดปากอย่างไม่สมัครใจ

นางเฉินคิดจะขอความเมตตา พอเห็นสีหน้าหยุนเจิ้นซงน่าเกลียดมาก ก็ไม่กล้าพูดส่งเดช

ในขณะที่ สองแม่ลูกไม่กล้าที่จะระบายความโกรธออกมมา

ผ่านไปช่วงเวลาหนึ่ง หยุนเจิ้นซงก็กัดปากกล่าวว่า “หลานเอ๋อร์ลงมือทำร้ายน้องสาวแท้ ๆ ของตัวเอง ทำให้พ่อใจสลายจริง ๆ！”

“เอาเช่นนี้ละกันธิงธิง เจ้าเห็นว่าจะจัดการเจ้าอย่างไร ถึงจะบรรเทาความคับแค้นในใจเจ้าได้”

เขาพยายามเตะลูกหนังนี้ ใส่หัวของหยุนธิงธิง

แต่ดูเหมือนจะลืมไปว่า หยุนธิงธิงถูกทำให้โกรธจนสลบไปแล้ว

หยุนหว่านหนิงมองเขาอย่างขบขัน

ใบหน้าแก่ชราหยุนเจิ้นซงแข็งทื่อ “ไม่งั้นก็นำหลานเอ๋อร์ขังไว้ในห้องบรรพชนให้สำนึกผิด คัดกฎบ้านร้อยจบ!หลังรอธิงธิงฟื้นแล้ว ค่อยถามความเห็นของนาง”

บทลงโทษนี้ ก็ไม่เลว

หยุนหว่านหนิงเลิกคิ้วขึ้น “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็จบเถอะ”

แน่นอนว่าย่อมควรให้หยุนธิงธิงเป็นคนตัดสินใจเอง ไม่อย่างนั้นความคับแค้นในใจนี้เกรงว่าจะไม่บรรเทาลง

“แล้วนางล่ะ”

นางยื่นมือ ชี้ไปทางนางเฉิน

เฉินซื่อสะดุ้ง หลบสายตาไม่กล้ามองพวกเขาอีก

หยุนเจิ้นซงลำบากใจ

กับนางเฉินนั้นเขาไม่อาจตัดใจ แต่ก็ชิงชังเช่นกัน...นางทำร้ายสตรีบริสุทธิ์ผู้หนึ่งตายไป แล้วยังแย่งบุตรสาวของผู้อื่นมาเป็นของตน

หลายปีมานี้ ก็ละเลยหยุนธิงธิง ปล่อยให้หยุนธิงหลานรังแกนางสารพัด

หยุนเจิ้นซงก็ยังไม่รู้ว่า ควรจะจัดการนางอย่างไรดี

สุดท้าย ได้แต่ปลดตำแหน่งภรรยาเอกของนางเฉินให้นางกลับไปเป็นอนุภรรยาอีกครา...

และกักบริเวณ อีกทั้งไม่มีกล่าวว่าจะมีการยกเลิกกักบริเวณเมื่อใด

สภาพจิตใจของหยุนธิงธิงแย่มาก หยุนหว่านหนิงไม่อาจวางใจ จะพานางกลับจวนอ๋องหมิง

ดีที่ครั้งนี้โม่เยว่ออกหน้าให้นางมาก ไม่ได้โกรธเคืองเพราะเรื่องนี้ กลับกันก็กำชับบ่าวรับใช้ให้ดูแลหยุนธิงธิงให้ดี

ขณะเดียวกันก็ทำให้หยุนหว่านหนิงประหลาดใจ ซาบซึ้งมากขึ้นหลายส่วน

วันนี้บุรุษผู้นี้ต้องกินยามาผิดแน่ ถึงได้ออกหน้าให้นางขนาดนี้ แล้วยังอ่อนโยนและใส่ใจเช่นนี้อีก

……

ไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ หยุนหว่านหนิงไม่เพียงดูแลรักษาร่างกายให้หยุนธิงธิง แล้วยังเข้าวังดูแลรักษาร่างกายให้โม่จงหราน อาจเป็นเพราะนางมีบุคลิกที่ตรงไปตรงมา แม้แต่บุตรีชนชั้นสูง บรรดาองค์หญิงก็ไม่ได้ร่าเริงสดใสเหมือนกับนาง

ดังนั้นในบรรดาลูกสะใภ้หลายคน โม่จงหรานจึงปฏิบัติต่อนางเหมือนลูกสาว ไม่เคยเห็นเป็นคนนอก