เมื่อเห็นสุราขวดนี้ โม่เยว่ก็ผงะไปเล็กน้อย
มีแม่นางบ้านไหนเป็นเยี่ยงนางบ้าง ที่จะพกขวดสุราติดตัวไว้!
สุราขวดนี้ ดูแตกต่างจากปกติ
บรรจุภัณฑ์สุรานี่ ไม่ใช่ไหสุราหรือ
ทำไมรูปร่างขวดแปลกประหลาดเช่นนี้...แล้วขวดนี่ ยังโปร่งแสงอีกด้วย!
โม่เยว่รับมาดู เห็นสามคำที่เด่นชัดเขียนไว้ด้านบน เอ้อร์โกโถว
คือชื่อของสุรารึ
ช่างแปลกประหลาดนัก!
ใต้สายตายิ้มไม่คล้ายยิ้มของหยุนหว่านหนิง เขาค่อย ๆ บิดฝาขวดออก เดิมทีเขาคิดว่าจุกขวดนี่ต้องดึงออก แต่ดึงอยู่ครู่หนึ่งก็รู้สึกมีบางอย่างไม่ถูกต้อง ถึงได้พบว่ามันต้องบิดเอา
หลังจากบิดฝาแล้ว กลิ่นฉุนของสุราโชยมาแตะจมูก!
เดิมโม่เยว่ก็คออ่อนอยู่แล้ว
แค่ได้กลิ่นสุราฉุน ๆ โชยมาแตะจมูก ก็เกือบจะทำให้เขาหน้ามืดแล้ว
เขาอดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน ใช้สายตามองหยุนหว่านหนิงอย่างสงสัย “สุรานี่ดื่มได้จริงหรือ เจ้าไม่ได้วางยาในนี้ เพื่อฆ่าข้าใช่ไหม”
หยุนหว่านหนิง “...”
ไม่แปลกเลยที่เขากับโม่เฟยเฟยเป็นพี่น้องกันแท้ ๆ เหตุใดถึงกลัวนางวางยาขนาดนี้เล่า
ในสายตาพวกเขาพี่น้องหยุนหว่านหนิงอย่างนาง เป็นนางอสรพิษหรือไรกัน
“ดื่มแล้วเจ้าไม่ตายหรอก”
หยุนหว่านหนิงกลอกตา
เพื่อจะได้รู้พื้นเพของหยวนเป่า โม่เยว่ก็ถือว่าสู้จนถึงที่สุด เนื้อที่เพิ่งย่างร้อน ๆ และกลิ่นย่างหอมกรุ่นที่โชยออกมา โดยไม่รู้เนื้อรู้ตัวเอ้อร์โกโถวขวดหนึ่งก็ลงท้องไปแล้ว
ขณะหยุนหว่านหนิงย่างเนื้อให้เขา ก็ดื่มกับเขาด้วย
นานแล้วที่ไม่ได้ร่ำสุรา
เอ้อร์โกโถวแกล้มกับเนื้อย่าง ยิ่งกินยิ่งอร่อย และยิ่งดื่มก็ยิ่งมึนหัว
สุดท้าย...ทั้งคู่ก็เมามายไป
ฤทธิ์เดชสุราค่อนข้างมาก โดยเฉพาะกับโม่เยว่อย่างยิ่ง
เดิมทีเขาก็ดื่มไม่เก่งอยู่แล้ว
เมื่อถูกหยุนหว่านหนิงมอมเหล้า ตอนตื่นขึ้นมาทั้งคู่ก็นอนอยู่บนเตียงเดียวกัน...ที่เรือนข้างเรือนชิงหยิ่ง เมื่อคืนเป็นหรูเยียนที่ดูแลหยวนเป่าเข้านอน
เห็นทั้งคู่ดื่มกันอย่างมัวเมา จึงทิ้งทั้งสองคนลงบนเตียงเดียวกันโดยพลการ
ตอนหยุนหว่านหนิงตื่นขึ้นมา ก็เป็นเวลารุ่งสาง
นางใต้ผ้านวมลืมตาขึ้นอย่างงุนงง นึกถึงอย่างละเอียดว่าเมื่อคืนเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง
แต่ไม่ว่าจะคิดอย่างไร ก็นึกไม่ออกว่ามีเกิดอะไรขึ้นกับโม่เยว่บ้างหรือเปล่า
ไม่คาดคิดว่านางจะภาพตัด!
นางจำได้แค่ว่าเราทั้งสองคนดื่มหนักกันอยู่ นางเล่น “เกมนับมือคู่คี่” กับโม่เยว่ และถูกโม่เยว่ดีดหน้าผาก จนฟุบลงกับโต๊ะแล้วหัวเราะเฮฮา
หากบอกว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น ตัวนางก็ไม่ได้รู้สึกไม่สบายสักนิด
หากบอกว่าไม่ได้มีบางอย่างเกิดขึ้น...
ใต้ผ้านวม คนทั้งคู่เปลือยกาย นี่มันเกิดเรื่องอะไรกันขึ้น!
เป็นไปได้ไหม ที่เมื่อคืนพวกเขาสองคนเปลื้องผ้า แค่ห่มผ้านวมแล้วพูดคุยกันเฉย ๆ
หยุนหว่านหนิงจับผ้านวมที่ปิดอกไว้แน่น ค่อยๆ หันศีรษะไปมองอย่างระมัดระวัง...โม่เยว่ยังไม่ตื่น แพขนตายาวหนาและดกดำ ราวกับพัดอันเล็ก ๆ สองอัน
หยวนเป่าย่อมได้รับสืบทอดมาจากเขา แพรขนตาที่งอนยาวดกดำ
เป็นวลานานแล้วที่นาง ไม่ได้สังเกตเขาใกล้ชิดขนาดนี้
ไม่ใช่!
นางไม่เคยอยู่ใกล้ชิด กับเขาด้วยกันมาก่อน โดยเฉพาะการนอนบนเตียงเดียวกัน!
แม้แต่คืนแรกที่ส่งตัวเข้าหอ นางก็ถูกเขาข่มเหงจนเกือบตายไป
พอเขาปลีกตัวออกไป ก็ถูกเขากักบริเวณสี่ปีเต็ม ๆ
ซึ่งนี่เป็นครั้งแรกของทั้งสองคน นอนร่วมกันอย่างคลุมเครือ โดยไม่มีหยวนเป่านอนคั่นตรงกลาง
หยุนหว่านหนิงกะพริบตา แล้วผ่อนลมหายใจแผ่วเบา
นางพินิจรูปลักษณ์ของโม่เยว่อย่างถี่ถ้วน
หน้าผากของเขากว้าง ขนคิ้วดกดำ ตอนนี้คิ้วเหยียดตรง ไม่ได้ผูกกันเป็นปมที่ชอบทำเหมือนตอนปกติ ขณะนอนหลับดวงตาก็อ่อนโยนขึ้นหลายส่วน แล้วมองนางด้วยความไม่พอใจน้อยกว่าตอนปกติ
ดั้งจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางเฉียบแฝงไปด้วยความใจจืดใจดำเล็กน้อย แต่กลับมีเสน่ห์ดึงดูดคนเหลือร้าย!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อนงค์ใจพระชายาราชสีห์
อัพใหม่เถอะค่ะ...
เมื่อไรจะอัพเพิ่มคะ ฮือ รอนานมากแล้วววว...
อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ บทที่ 353 - 430 หายไปไหน หายยาววววมากกกก...
รอตอนต่อไปจ้า...
สนุกดีอ่านแล้วขำ 555...