อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 95

เขาผลักประตู ถีบบั้นท้ายของหรูยี่ให้เขาเข้าไปในห้อง

จากนั้นก็โยนเสื้อผ้าของโม่เยว่ในอ้อมแขนเข้าไป

ยังคว้าชุดของหยุนหว่านหนิงจากแขนของหรูเยียนโยนให้หรูยี่อย่างหมดเปลือก ปิดประตูอย่างตาไวมือไว แล้วดึงหรูเยียนแอบชิ่งหนีไป

“หรูโม่เจ้ามันต่ำทราม！”

หรูเยียนยกนิ้วให้เขา ทั้งสองคนก็ได้หลบหนีไปไกลแล้ว

หรูยี่ถูกเตะเข้าไปในห้อง เสื้อผ้าของทั้งสองถูกโยนใส่ร่างเขาอย่างเต็มเปา

เขาหอบเสื้อผ้าทั้งหมดไว้ในอ้อมแขน ก้าวถอยหลังไปสองสามก้าวด้วยฉีกยิ้มแทบไม่ทัน “ท่านอ๋อง พระชายา พวกท่านฟังข้าอธิบาย...”

“ข้าจะถลกหนังเจ้าในภายหลัง!”

โม่เยว่จ้องเขาอย่างดุร้าย ราวกับว่าจะจับกินคน

หรูยี่กลืนน้ำลายด้วยความหวาดกลัว รีบโยนเสื้อผ้าในมือลงบนเตียง หันหลังกลับแล้ววิ่ง “ข้ายังมีสิ่งที่ยังไม่ได้ทำ ไปก่อนนะขอรับ!”

ประตูถูกปิดลงอีกครั้ง

ข้างนอกประตู เสียงคำรามหรูยี่อย่างสะท้านฟ้าสะเทือนดิน “หรูโม่！ เจ้าสารเลว!”

โม่เยว่กับหยุนหว่านหนิงต่างยื่นมือออกมา เริ่มมองหาเสื้อผ้าของตัวเองในกองเสื้อผ้า

หันหลังให้กัน ต่างคนต่างแต่งกายให้เรียบร้อย

หยุนหว่านหนิงหันศีรษะอย่างระมัดระวัง เห็นโม่เยว่สวมซับในพอดี

หุ่นนั่น...จุ๊ ๆ ๆ ๆ เป็นตัวแทนใส่เสื้อซ่อนรูป ถอดเสื้อมีกล้ามเสียจริง！

เมื่อรู้สึกถึงสายตาที่สอดรู้สอดเห็นของนาง โม่เยว่ตะคอกอย่างเย็นชา คว้าเสื้อแพรมาสวมให้เรียบร้อย "หยุนหว่านหนิง เจ้ายังไร้ยางอายกว่าเดิมได้อีก!"

การแอบมองถูกพบเข้าแล้ว...

หยุนหว่านหนิงฉีกยิ้มแทบไม่ทัน “ข้าก็ดูอย่างเปิดเผย ทั้งไม่ได้แอบดู เหตุใดมันจึงไร้ยางอายเล่า"”

นางติดกระดุมตรงสาบเสื้อ แล้วหันกลับมามองเขา “ต้องการให้ข้าช่วยจัดการไหม”

โม่เยว่ที่กำลังคาดเข็มขัด ทำท่าทาง “เสร็จกิจแล้วไม่รู้จักคน” อย่างเย็นชา “ข้าไม่ได้ไม่มีมือ”

ให้นางช่วยจัดการ？

ตอนนี้น้ำลายที่ไหลบนปากนาง ไม่ใช่ว่าเขาไม่เห็น

สตรีผู้นี้จะจิตใจดีได้อย่างไร

เห็นได้ชัดว่าต้องการฉวยโอกาสถึงจะถูก!

เมื่อถูกเขารู้จุดประสงค์ที่แท้จริง หยุนหว่านหนิงก็ยิ้มอย่างไร้ความละอาย “งั้นข้าจะไปสางผมก่อน！ประเดี๋ยวเข้าวังเจ้าก็รอข้าก่อน พวกเราไปหาเสด็จพ่อด้วยกัน”

โม่เยว่ไม่พูดอะไร แล้วหันกายจากไป

ก่อนจากไป หยุนหว่านหนิงก็เห็นอย่างชัดเจนว่า หูของเขาแดงเล็กน้อย

ไม่ใช่แค่นางที่แอบมองเขาเมื่อครู่ บุรุษผู้นี้เห็นชัด ๆ ว่าก็แอบมอง เสื้อชั้นในสีเทาอมฟ้าของนาง...

หยุนหว่านหนิงปิดปากแอบหัวเราะ

โดยไม่คาดคิดว่าหลังจากนางสางผมออกมา รถม้าของโม่เยว่ไปไม่เห็นฝุ่นแล้ว

“เจ้าสุนัขกลับกลอกนี่！ไม่นึกเลยว่าจะไม่รอข้า！”

หยุนหว่านหนิงยืนกระทืบเท้า

แต่หลังจากคิดทบทวนแล้ว ตอนนางขอให้เขารอเมื่อครู่นี้ โม่เยว่ไม่ได้พูดอะไร เขาในตอนนั้น ในใจผุดความคิดที่จะไม่รอนางแน่！

“นี่มันเกินไปแล้วนะ！”

นางเตะเก้าอี้ไม้ตัวเล็ก ๆ ที่ข้างเท้าอย่างไร้ความปรานี

คนรับใช้ตรงประตูมองนางอย่างระมัดระวัง “พระชายา ต้องการให้บ่าวเตรียมรถเข้าวังหรือไม่ขอรับ”

“ไม่ต้องการ！”

นางกัดฟันกรอด ๆ พูดว่า “เจ้าค่อยดูเถอะ ท่านอ๋องของพวกเจ้าต้องกลับมารับข้าเร็ว ๆ นี้!”

นางสะบัดศีรษะอย่างเย่อหยิ่ง กลับไปเรือนชิงหยิ่ง

หยวนเป่าที่เพิ่งตื่น

เส้นผมชี้โด่ชี้เด่ มีลอนหยิกเล็ก ๆ อยู่สองอันบนหน้าผาก เขาหาวอย่างงัวเงีย เสียงเด็กน้อยไม่ประสารู้สึกนุ่มนวลอยู่หลายส่วน “ท่านแม่...”

เขายื่นแขนเล็ก ๆ ออกมา