อ้อนรัก นิยาย บท 1

อาหารเย็นหมดแล้วเป๋ามู่หานจึงจะกลับมาในที่สุด

พลั่ก!

หนังสือหย่าฉบับหนึ่งถูกโยนใส่หน้าหลินเอินเอิน

“พี่สาวคุณฟื้นแล้ว ผมเคยรับปากเธอว่าหากเธอยังมีชีวิตอยู่ ตำแหน่งคุณนายเป๋าก็จะเป็นของเธอแต่เพียงผู้เดียว”

“หลินเอินเอินเซ็นชื่อซะ พวกเราหย่ากัน”

ตลอดหนึ่งเดือนหลังจากที่พี่สาวฝ่ายพ่อของหลินเอินเอินฟื้นขึ้นมา หลินเอินเอินก็รู้ว่าต้องเกิดฉากเช่นนี้แน่

เธอเงยหน้ามองพร้อมกับพูดด้วยความขมขื่น “ถึงตอนนี้แล้วคุณยังไม่เชื่อฉันอีกเหรอ?”

เป๋ามู่หานยกมุมปากพูดเสียดสี “คุณเป็นผู้หญิงลุ่มหลงในลาภยศสรรเสริญมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว คุณคู่ควรให้ผมเชื่อด้วยเหรอ?”

“หลินเอินเอิน อย่าให้ผมพูดเป็นครั้งที่สองนะ เซ็นชื่อซะ ผมจะมอบคฤหาสน์หลังนี้ให้คุณ มันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมให้เกียรติคุณ”

เหอะ!

ก้นบึ้งนัยน์ตาหลินเอินเอินมีประกายแสงเย้ยหยันแวบผ่าน

ไม่ได้ให้เธอออกจากบ้านตัวเปล่า ถือว่าเขาออมมือแล้วหรือ?

เธอหยิบหนังสือหย่าขึ้นมาและพบว่าเขาได้ลงนามเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

หลินเอินเอินกลืนน้ำลายลงคอ ดวงตาเริ่มแสบร้อน ทว่าก็สามารถปรับอารมณ์กลับมาเงียบสงบอย่างรวดเร็ว เธอเงยหน้ามองเขา “คุณย่าจะยอมไหม?”

“คุณคิดว่าคุณย่าจะหนุนหลังให้คุณได้ตลอดงั้นหรือ?” สายตาที่เป๋ามู่หานมองเธอยังคงเย็นชาดังเดิม “ทำไมพวกเราถึงต้องแต่งงานกัน คุณรู้ดีกว่าผมนี่ หลินเอินเอิน อย่าโลภมากนัก เพราะมันจะยิ่งทำให้ผมรู้สึกรังเกียจคุณมากขึ้น”

หลินเอินเอินยิ้มเย็น “รังเกียจกับรังเกียจมาก มันต่างกันตรงไหน?”

ใบหน้าเป๋ามู่หานดุดันถึงขีดสุด “หลินเอินเอิน”

หลินเอินเอินคว้าปากกามา “ได้ ฉันเซ็น”

หลังจากที่รุ่นพี่รุ่นน้องของเธอฟื้นขึ้นมาแล้ว เธอได้รับรูปถ่ายที่เป๋ามู่หานกำลังคลอเคลียกับอีกฝ่ายนับครั้งไม่ถ้วน พวกเขารักกันปานจะกลืนกิน แต่เธอดันกำใบทะเบียนสมรสไม่ปล่อย แล้วชีวิตคู่แบบนี้มันจะไปมีความหมายอะไร?

หลินเอินเอินขีดฆ่าคฤหาสน์ที่เขามอบให้ จากนั้นก็เขียนชื่อตัวเองอย่างเร็วไว ไม่ได้ชักช้าเลยสักนิด

ชีวิตแต่งงานสามปีจบลงด้วยประการฉะนี้ ต่อจากนี้เธอเองก็หลุดพ้นแล้วเช่นกัน

หลินเอินเอินยื่นหนังสือหย่าให้เขา พลางเอ่ยเสียงเรียบ “ขอเวลาหนึ่งชั่วโมง ฉันเก็บของเสร็จก็จะออกไป”

เป๋ามู่หานขมวดคิ้ว กลีบปากบางเม้มเป็นเส้นตรง พลางจับจ้องไปยังเธอ “คฤหาสน์หลังนี้ผมให้คุณ คุณไม่ต้องออกไปหรอก”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน