นวลชายาหยกงามของท่านอ๋องจอมมาร นิยาย บท 31

วันถัดมา

มู่หรงจิ่นเหมือนกับเมื่อก่อน อยู่ที่ลานของเรือนจิ่นยู่ฝึกร่างกาย และฝึกเข็มบิน

“คุณหนู คุณหนูรองและคุณหนูซินมา !”

เพราะว่าเมื่อวานมู่หรงเหยาและมู่หรงซินบอกว่าวันนี้จะมาเรือนจิ่นยู่ เพราะฉะนั้นแม่นมหลี่จึงได้เฝ้าดูอยู่ตลอด เมื่อเห็นว่ามู่หรงเหยาและมู่หรงซินนำสาวใช้มาทางเรือนจิ่นยู่ จึงได้รายงานให้กับมู่หรงจิ่นได้ทราบ

“น้องรองกับน้องหญิงซินเหตุใดวันนี้ถึงได้มาเรือนจิ่นยู่เช้าเช่นนี้ ?”

มู่หรงจิ่นหยุดการฝึกเข็มบิน มองไปยังคนที่กำลังมา

“เมื่อวานได้ยินว่าพี่หญิงใหญ่ล้มหมอนนอนเสื่อ หลังจากข้ากลับไปก็นอนไม่ได้ทั้งคืน ในคืนนั้นจึงได้เขียนใบสั่งยา พอเช้ามาก็ให้ห้องเครื่องต้ม จะต้องดื่มตอนร้อน ๆ ดังนั้นข้าจึงได้รีบเอามาให้ !”

ในตอนที่มู่หรงเหยาพูด รอยยิ้มบนใบหน้าก็กำลังพอเหมาะพอดี แต่กลับแข็งทื่ออย่างมาก

มู่หรงจิ่นก็สังเกตเห็น ในใจก็คิดว่าลำบากใจจริง ๆ กับมู่หรงเหยา ในสิบห้าปีที่ผ่านไป นายกลั่นแกล้งตนเพื่อความสนุกอยู่เสมอ จู่ ๆ ต้องให้นายมาแสดงความดีกับตนเอง เสแสร้งแกล้งทำท่าทีเป็นรู้เรื่องจิตใจงามอ่อนโยน ก็ไม่ต้องทำหน้าแข็งได้ไหม ?

“ก็แค่แผลของวันก่อน ๆ ยังไม่หายทั้งหมด บางทีก็เป็น ๆ หาย ๆ เป็นกะทันหันและหายอย่างเร็วเช่นกัน ! เจ้าดูสิว่าข้าวันนี้มิใช่ว่าอาการดีหรอกหรือ ? เกรงว่าจะต้องสิ้นเปลืองยาถ้วยนี้ของน้องรองแล้ว !”

มู่หรงจิ่นมองดูของเหลวสีดำในถาดรองในมือของชิวหลิง ดวงตาคู่นั้นที่อยู่นอกผ้าคลุมหน้าสตรีมีความรู้สึกเสียใจ

“พี่หญิงใหญ่ นี่เป็นเพียงแค่ยาบำรุงร่างกาย ถึงแม้ว่าจะดื่มเวลาปกติก็มิใช่เรื่องร้ายแรงอะไร ถือเสียว่าเป็นของขวัญแสดงการขอโทษของข้า”

เมื่อมู่หรงเหยาได้ยินคำของมู่หรงจิ่น ก็พยายามที่จะปิดบังความดุร้ายที่ปรากฏในดวงตาของตนเอง

เหอะ ! ของขวัญแสดงการขอโทษ ? ทำมู่หรงจิ่นเกือบเอาชีวิตไม่รอด ทั้งยังใส่ร้ายป้ายสีนางและขายผ้าเอาหน้ารอด ไม่สามารถฆ่าตัวตายได้ ขนาดนี้แล้วคิดว่าจะใช้แค่ยาถ้วยเดียวหรือ ?

มู่หรงจิ่นยิ้มเยาะอยู่ในใจ เมื่อครู่ที่นางตั้งใจบอกว่าตนเองล้มหมอนนอนเสื่อเพื่อแผลก่อนหน้ายังไม่ดี เพื่ออยากจะให้มู่หรงเหยาเผยพิรุธออกมา

แต่นึกไม่ถึงว่าครั้งนี้มู่หรงเหยาอดทนไม่กำเริบได้ ถึงแม้มู่หรงจิ่นจะเห็นแววตาที่นางปิดบังไว้ไม่ทันแล้วก็เถอะ แต่เทียบกับที่มู่หรงจิ่นจินตนาการไว้นั้นสุขุมกว่ามาก

นี่ยืนยันได้ว่า ครั้งนี้มู่หรงจิ่นวางแผนกำจัดตนเอง จะต้องใช้กำลังการและกำลังสมองเยอะมากเป็นแน่ ถึงได้เก็บเงียบไว้ในใจเช่นนี้ !

“ใช่แล้ว !” นี่เป็นน้ำใจของพี่หญิงเหยา พี่หญิงจิ่นอย่าได้ปฏิเสธเลย มิเช่นนั้นก็จะทำให้พี่หญิงเหยาเสียน้ำใจเอา !”

มู่หรงซินเห็นว่ามู่หรงจิ่นปฏิเสธ จึงได้เอ่ยปากกล่าว

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็คงจะไม่สามารถให้ความตั้งใจของน้องรองเสียเปล่าเป็นธรรมดา เสี่ยวหลิง !”

มู่หรงจิ่นพูดจบเป็นการแสดงเจตนาเสี่ยวหลิงจึงไปรับยาจากมือของชิวหลิง

เสี่ยวหลิงยกยามาข้างหน้าของมู่หรงจิ่นอย่างระมัดระวัง บนใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวลใจ

มู่หรงจิ่นกลับกะพริบตาให้นาง เป็นการแสดงว่าจะไม่เป็นอะไร ทันทีนั้นมือซ้ายก็หยิบเข็มออกมาจากแขนเสื้อ ปักเข้าไปในเส้นเลือดใหญ่

เมื่อยายกมาตรงหน้า กลิ่นของยาก็ลอยเข้าจมูกของมู่หรงจิ่น

ดูแล้ว มู่หรงเหยาก็ไม่ได้โง่สักทีเดียว รู้จักทดสอบหยั่งเชิง !

ยาถ้วยนี้ ไม่มีปัญหาใด ๆ แม้แต่ยาที่มีฤทธิ์ข่มกันก็ยังไม่มี ทั้งหมดเป็นยาบำรุงร่างกาย ฤทธิ์ยากลาง ๆ และรุนแรง

มู่หรงจิ่นยิ้ม มู่หรงเหยาเพื่อการเดินหมากครั้งนี้ ยอมตัดใจเสียเห็ดหลินจือที่มีอายุเกินกว่าร้อยปีได้จริง ๆ

แต่มู่หรงเหยาในตอนนี้ไม่ได้คิดเช่นนั้น นางมองดูมู่หรงจิ่นเงยหน้าดื่มยาถ้วยนั้น ในใจคิด ดื่มสิ ดื่มสิ ! ถือเสียว่าเป็นพี่น้องกัน แล้วข้าจะเตรียม “อาหารมื้อสุดท้าย” ไว้ให้เจ้า !

“ร่างกายของพี่หญิงยังไม่ดีนัก หลังจากเจ็ดวันจะสามารถเข้าร่วมงานฉลองวันเกิดขององค์หญิงใหญ่ผิงหยางได้ไหม ?”

มู่หรงเหยามองมู่หรงจิ่นด้วยความกังวล

“มีเพียงแต่จะต้องพยายามบำรุงร่างกายให้ดีภายในเจ็ดวันนี้แล้ว !”

มู่หรงจิ่นถอนหายใจอย่างจนปัญญา

“พี่หญิงจิ่นร่างกายไม่ดีนัก จะเตรียมของขวัญได้อย่างไรล่ะ ?”

มู่หรงซินหันกลอกตา ถามมู่หรงจิ่น

“ข้าก็กำลังกลุ้มใจอยู่ ปีที่แล้ว ๆ มาข้าไม่เคยร่วมงานฉลองวันเกิดขององค์หญิงใหญ่ผิงหยาง ไม่รู้ว่าควรจะให้อะไรจึงจะดี !”

มู่หรงจิ่นขมวดหัวคิ้ว ราวกับกลัดกลุ้มใจเป็นอย่างมาก

“เมื่อก่อนพวกข้าส่วนใหญ่จะให้ถุงหอม องค์หญิงใหญ่ผิงหยางชอบถุงหอม และก็ชอบงานปักลายใบไม้ของมู่หรงเหยาเป็นพิเศษ !”

มู่หรงซินคิดถึงถุงหอมเมื่อปีที่แล้วของมู่หรงเหยา ที่ใช้วิธีการปักลายใบไม้ปักเป็นรูปดอกบัว องค์หญิงใหญ่ผิงหยางชื่นชมเป็นอย่างมาก และก็ยังประทานรางวัลให้ตั้งเยอะแยะ

“น้องรองที่จริงแล้วเป็น ‘ยอดหญิงอัจฉริยะอันดับหนึ่งแห่งต้าเซียว’ ไม่เพียงแต่พรสวรรค์ด้านการแพทย์เท่านั้น กู่ฉิน หมากล้อม ลายสือศิลป์ จิตรกรรมต่างก็เชี่ยวชาญ และยังถนัดงานเย็บปัก ! ข้ายังละอายใจที่ไม่ดีเท่า !”

มู่หรงจิ่นถึงแม้จะพูดเช่นนี้ แต่นัยน์ตากลับไม่มีความรู้สึกอับอายขายหน้าแม้แต่น้อย กลับกัน “ยอดหญิงอัจฉริยะอันดับหนึ่งแห่งต้าเซียว” ในตอนที่นางพูดออกมา ราวกับว่ามีการถากถางอยู่ด้วย

“เช่นนั้นพี่หญิงจิ่นคงจะคิดได้แล้วใช่ไหมว่าจะปักถุงหอมอะไร ?”

มู่หรงซินบอกได้เป็นนัยให้มู่หรงจิ่นว่าจะต้องมอบถุงหอมให้

“ร่างกายพี่หญิงใหญ่ยังไม่หายเป็นปกติ เกรงว่าไม่ควรจะใช้แรงมากเกินไป !”

มู่หรงเหยาไม่ชอบที่ “ยอดหญิงอัจฉริยะอันดับหนึ่งแห่งต้าเซียว” ออกมาจากปากของมู่หรงจิ่น รู้สึกการขนานนามนี้จะทำให้นางด่างพร้อย !

“ใช่แล้ว การเย็บปักข้าก็ไม่ดี มิเช่นนั้นข้าให้เสี่ยวหลิงช่วยข้าปักนะ”

มู่หรงจิ่นพยักหน้า เอียงหน้ามองมู่หรงเหยาด้วยความเป็นห่วง

“หญิงรับใช้คนเดียวจะไปปักอะไรได้ ! มิฉะนั้นถือโอกาสให้พี่หญิงเหยาช่วยพี่หญิงจิ่นปักเถอะ !”

มู่หรงซินเห็นว่ามู่หรงจิ่นตกหลุมพรางแล้ว จึงได้รีบเสนอทันที

“จะไปดีได้อย่างไร ! ให้น้องรองช่วยข้าเตรียมของขวัญ !”

มู่หรงจิ่นแกล้งทำเป็นลังเล

“ถึงอย่างไรข้าก็จะต้องปักอยู่แล้ว ปักเพิ่มอีกสักชิ้นไม่เห็นเป็นอะไร !”

นัยน์ตาของมู่หรงเหยามีความลำพองใจ

“ในเมื่อน้องรองมีน้ำใจเปี่ยมล้นเช่นนี้ ก็ขอรบกวนน้องรองด้วย !”

มุมปากของมู่หรงจิ่นใต้ผ้าคลุมหน้าสตรีกระตุกเบา ๆ โยนเหยื่อตกปลาลงไปแล้ว ตอนนี้ก็รอแค่ให้ปลากินเบ็ด

“พี่หญิงใหญ่เกรงใจเกินไปแล้ว !”

มู่หรงเหยาใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดมุมปาก แต่ก็กลับไม่สามารถซ่อนรอยยิ้มที่เหน็บแนมของนางได้

“ใช่แล้ว วันนั้นข้าจดหมายที่ข้าเขียนให้กับท่านอ๋องเยี่ยน คนใช้คงจะส่งไปแล้วใช่ไหม ?”

มู่หรงจิ่นรู้ มู่หรงเหยาคงจะไม่เอาจดหมายที่ตนเองเขียนส่งให้กับอ๋องเยี่ยน

“ส่ง...แน่นอนว่าส่งแล้ว !”

มู่หรงเหยาคิดไม่ถึงว่าจู่ ๆ มู่หรงจิ่นจะพูดถึงเรื่องจดหมายขอบคุณขึ้นมา สายตาคลุมเครือ

“เช่นนั้นก็ดี !”

มู่หรงจิ่นตั้งใจเหลือบมองมู่หรงเหยาอย่างกระดากอาย เมื่อเห็นปฏิกิริยาของมู่หรงเหยาตอนที่ได้ฟังคำของตนเอง สีหน้าก็ดูไม่ดีแล้ว

“พี่หญิงจิ่น เช่นนั้นข้ากับพี่หญิงเหยาจะกลับไปเริ่มปักถุงหอมแล้ว เจ้าก็พักผ่อนดี ๆ เถอะ !”

มู่หรงซินเห็นว่าสีหน้าของมู่หรงเหยาไม่ดีแล้ว จึงได้เอ่ยปากทันที

“ตกลง ลำบากน้องทั้งสองแล้ว !”

ดวงตาของมู่หรงจิ่นมีรอยยิ้ม มองตามหลังมู่หรงเหยาและมู่หรงซินจากไป

“คุณหนู คุณหนูรองจะช่วยท่านปักถุงหอมจริง ๆ หรือ ?”

เสี่ยวหลิงนึกถึงท่าทางของมู่หรงเหยาที่ในยามปกติจะให้อำนาจในทางไม่ชอบ แสดงความสงสัยเป็นอย่างมาก

“นางจะต้องช่วยข้าเตรียมเป็นธรรมดา เพียงแค่ไม่ได้หมายความว่าพวกนางเตรียมแล้วข้าจะใช้”

มู่หรงจิ่นแทบจะยืนยันได้ งานฉลองวันเกิดครั้งนี้ขององค์หญิงใหญ่ผิงหยาง มู่หรงเหยาจะต้องใช้ถุงหอมนี้เป็นการได้ทีขี่แพะไล่แน่นอน

“เช่นนั้นของขวัญจะทำอย่างไรกัน ?”

เสี่ยวหลิงกล่าวด้วยความกังวลใจ

“ข้ามีวิธีของตัวเอง !”

มู่หรงจิ่นถอดเข็มที่เมื่อครู่ปักไว้บนเส้นเลือดใหญ่ของตนเอง ค่อย ๆ เช็ดเลือดบนเข็ม

เสี่ยวหลิงเห็นเช่นนี้ก็งุนงง ในตอนนี้มู่หรงจิ่นราวกับเป็นเสือตัวหนึ่ง ที่กำลังลับกรงเล็บของตนเอง เตรียมจับเหยื่อ