นวลชายาหยกงามของท่านอ๋องจอมมาร นิยาย บท 31

วันถัดมา

มู่หรงจิ่นเหมือนกับเมื่อก่อน อยู่ที่ลานของเรือนจิ่นยู่ฝึกร่างกาย และฝึกเข็มบิน

“คุณหนู คุณหนูรองและคุณหนูซินมา !”

เพราะว่าเมื่อวานมู่หรงเหยาและมู่หรงซินบอกว่าวันนี้จะมาเรือนจิ่นยู่ เพราะฉะนั้นแม่นมหลี่จึงได้เฝ้าดูอยู่ตลอด เมื่อเห็นว่ามู่หรงเหยาและมู่หรงซินนำสาวใช้มาทางเรือนจิ่นยู่ จึงได้รายงานให้กับมู่หรงจิ่นได้ทราบ

“น้องรองกับน้องหญิงซินเหตุใดวันนี้ถึงได้มาเรือนจิ่นยู่เช้าเช่นนี้ ?”

มู่หรงจิ่นหยุดการฝึกเข็มบิน มองไปยังคนที่กำลังมา

“เมื่อวานได้ยินว่าพี่หญิงใหญ่ล้มหมอนนอนเสื่อ หลังจากข้ากลับไปก็นอนไม่ได้ทั้งคืน ในคืนนั้นจึงได้เขียนใบสั่งยา พอเช้ามาก็ให้ห้องเครื่องต้ม จะต้องดื่มตอนร้อน ๆ ดังนั้นข้าจึงได้รีบเอามาให้ !”

ในตอนที่มู่หรงเหยาพูด รอยยิ้มบนใบหน้าก็กำลังพอเหมาะพอดี แต่กลับแข็งทื่ออย่างมาก

มู่หรงจิ่นก็สังเกตเห็น ในใจก็คิดว่าลำบากใจจริง ๆ กับมู่หรงเหยา ในสิบห้าปีที่ผ่านไป นายกลั่นแกล้งตนเพื่อความสนุกอยู่เสมอ จู่ ๆ ต้องให้นายมาแสดงความดีกับตนเอง เสแสร้งแกล้งทำท่าทีเป็นรู้เรื่องจิตใจงามอ่อนโยน ก็ไม่ต้องทำหน้าแข็งได้ไหม ?

“ก็แค่แผลของวันก่อน ๆ ยังไม่หายทั้งหมด บางทีก็เป็น ๆ หาย ๆ เป็นกะทันหันและหายอย่างเร็วเช่นกัน ! เจ้าดูสิว่าข้าวันนี้มิใช่ว่าอาการดีหรอกหรือ ? เกรงว่าจะต้องสิ้นเปลืองยาถ้วยนี้ของน้องรองแล้ว !”

มู่หรงจิ่นมองดูของเหลวสีดำในถาดรองในมือของชิวหลิง ดวงตาคู่นั้นที่อยู่นอกผ้าคลุมหน้าสตรีมีความรู้สึกเสียใจ

“พี่หญิงใหญ่ นี่เป็นเพียงแค่ยาบำรุงร่างกาย ถึงแม้ว่าจะดื่มเวลาปกติก็มิใช่เรื่องร้ายแรงอะไร ถือเสียว่าเป็นของขวัญแสดงการขอโทษของข้า”

เมื่อมู่หรงเหยาได้ยินคำของมู่หรงจิ่น ก็พยายามที่จะปิดบังความดุร้ายที่ปรากฏในดวงตาของตนเอง

เหอะ ! ของขวัญแสดงการขอโทษ ? ทำมู่หรงจิ่นเกือบเอาชีวิตไม่รอด ทั้งยังใส่ร้ายป้ายสีนางและขายผ้าเอาหน้ารอด ไม่สามารถฆ่าตัวตายได้ ขนาดนี้แล้วคิดว่าจะใช้แค่ยาถ้วยเดียวหรือ ?

มู่หรงจิ่นยิ้มเยาะอยู่ในใจ เมื่อครู่ที่นางตั้งใจบอกว่าตนเองล้มหมอนนอนเสื่อเพื่อแผลก่อนหน้ายังไม่ดี เพื่ออยากจะให้มู่หรงเหยาเผยพิรุธออกมา

แต่นึกไม่ถึงว่าครั้งนี้มู่หรงเหยาอดทนไม่กำเริบได้ ถึงแม้มู่หรงจิ่นจะเห็นแววตาที่นางปิดบังไว้ไม่ทันแล้วก็เถอะ แต่เทียบกับที่มู่หรงจิ่นจินตนาการไว้นั้นสุขุมกว่ามาก

นี่ยืนยันได้ว่า ครั้งนี้มู่หรงจิ่นวางแผนกำจัดตนเอง จะต้องใช้กำลังการและกำลังสมองเยอะมากเป็นแน่ ถึงได้เก็บเงียบไว้ในใจเช่นนี้ !

“ใช่แล้ว !” นี่เป็นน้ำใจของพี่หญิงเหยา พี่หญิงจิ่นอย่าได้ปฏิเสธเลย มิเช่นนั้นก็จะทำให้พี่หญิงเหยาเสียน้ำใจเอา !”

มู่หรงซินเห็นว่ามู่หรงจิ่นปฏิเสธ จึงได้เอ่ยปากกล่าว

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็คงจะไม่สามารถให้ความตั้งใจของน้องรองเสียเปล่าเป็นธรรมดา เสี่ยวหลิง !”

มู่หรงจิ่นพูดจบเป็นการแสดงเจตนาเสี่ยวหลิงจึงไปรับยาจากมือของชิวหลิง

เสี่ยวหลิงยกยามาข้างหน้าของมู่หรงจิ่นอย่างระมัดระวัง บนใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวลใจ

มู่หรงจิ่นกลับกะพริบตาให้นาง เป็นการแสดงว่าจะไม่เป็นอะไร ทันทีนั้นมือซ้ายก็หยิบเข็มออกมาจากแขนเสื้อ ปักเข้าไปในเส้นเลือดใหญ่

เมื่อยายกมาตรงหน้า กลิ่นของยาก็ลอยเข้าจมูกของมู่หรงจิ่น

ดูแล้ว มู่หรงเหยาก็ไม่ได้โง่สักทีเดียว รู้จักทดสอบหยั่งเชิง !

ยาถ้วยนี้ ไม่มีปัญหาใด ๆ แม้แต่ยาที่มีฤทธิ์ข่มกันก็ยังไม่มี ทั้งหมดเป็นยาบำรุงร่างกาย ฤทธิ์ยากลาง ๆ และรุนแรง

มู่หรงจิ่นยิ้ม มู่หรงเหยาเพื่อการเดินหมากครั้งนี้ ยอมตัดใจเสียเห็ดหลินจือที่มีอายุเกินกว่าร้อยปีได้จริง ๆ

แต่มู่หรงเหยาในตอนนี้ไม่ได้คิดเช่นนั้น นางมองดูมู่หรงจิ่นเงยหน้าดื่มยาถ้วยนั้น ในใจคิด ดื่มสิ ดื่มสิ ! ถือเสียว่าเป็นพี่น้องกัน แล้วข้าจะเตรียม “อาหารมื้อสุดท้าย” ไว้ให้เจ้า !

“ร่างกายของพี่หญิงยังไม่ดีนัก หลังจากเจ็ดวันจะสามารถเข้าร่วมงานฉลองวันเกิดขององค์หญิงใหญ่ผิงหยางได้ไหม ?”

มู่หรงเหยามองมู่หรงจิ่นด้วยความกังวล

“มีเพียงแต่จะต้องพยายามบำรุงร่างกายให้ดีภายในเจ็ดวันนี้แล้ว !”

มู่หรงจิ่นถอนหายใจอย่างจนปัญญา

“พี่หญิงจิ่นร่างกายไม่ดีนัก จะเตรียมของขวัญได้อย่างไรล่ะ ?”

มู่หรงซินหันกลอกตา ถามมู่หรงจิ่น

“ข้าก็กำลังกลุ้มใจอยู่ ปีที่แล้ว ๆ มาข้าไม่เคยร่วมงานฉลองวันเกิดขององค์หญิงใหญ่ผิงหยาง ไม่รู้ว่าควรจะให้อะไรจึงจะดี !”

มู่หรงจิ่นขมวดหัวคิ้ว ราวกับกลัดกลุ้มใจเป็นอย่างมาก

“เมื่อก่อนพวกข้าส่วนใหญ่จะให้ถุงหอม องค์หญิงใหญ่ผิงหยางชอบถุงหอม และก็ชอบงานปักลายใบไม้ของมู่หรงเหยาเป็นพิเศษ !”